LONGREAD: Is dit het ergste geval van ‘sex grooming’ van alle gevallen die er geweest zijn?

(Door: Sue Read – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

– Het blanke Engelse meisje werd binnen enkele minuten na hun huwelijk door haar nieuwe man verkracht
– Zij studeerde aan de beroepsschool, in de hoop om – als een verlegen 15-jarige – een opleiding als vroedvrouw te krijgen
– Het misbruik van Sarah ging door, terwijl de smeekbeden om hulp van haar radeloze familie werden ‘genegeerd’

Het gekwelde gezicht van Sarah staart ons op haar trouwfoto aan, van onder een rode islamitische hoofdtooi. Naast haar eten de gasten gebak, terwijl zij het huwelijk vieren dat door de imam van de lokale moskee, in een rijtjeshuis in de Home Counties [graafschappen rondom Londen], wordt geleid.

Maar toch is Sarah geen gewillige bruid. Ze wordt gedwongen te trouwen met een lid van de bende die haar in feite tot seksslavernij dwong, nadat ze op een herfstmiddag op een parkeerplaats van Tesco in een Engelse buitenwijk was ontvoerd. Haar gevangenschap duurde 12 lange jaren.

Binnen enkele minuten nadat haar trouwfoto was genomen, werd het blanke Engelse meisje naar boven geduwd in een slaapkamer en verkracht door haar nieuwe echtgenoot, een man die ze een half uur eerder voor het eerst had gezien. Het was slechts een van de onvoorstelbare kwellingen die Sarah doorstond, nadat ze – als een verlegen 15-jarig meisje – werd ontvoerd. Zij had nog nooit een vriendje gehad. Ze studeerde aan de hogere beroepsschool in de hoop een opleiding tot vroedvrouw te kunnen volgen.

Het verhaal van Sarah wordt beschreven door de onafhankelijke parlementariër van het House of Lords, barones Caroline Cox, die haar zaak heeft opgepakt als het meest ernstige voorbeeld van “sex grooming” in dit land [GB]. “Ik ken Sarah en haar familie”, legt barones Cox uit. Elk ´sex grooming´ geval is verschrikkelijk. Maar de duur en de wreedheid van haar ontvoering maken dit geval het ergste dat ik ken.”

Het misbruik van Sarah ging door, terwijl de smeekbeden om hulp van haar wanhopige familie werden genegeerd door een politiedienst die weigerde haar zelfs maar als vermist te vermelden. Haar familie werd gedwongen de zoektocht naar haar – nadat ze niet terugkwam van Tesco – alleen voort te zetten. “De politie bleef zeggen dat  we maar een paar dagen moesten afwachten: ´Ze komt wel terug´”, zegt haar moeder Janet vandaag. Maar dat gebeurde nooit.

Sarah werd gekidnapt, vijf jaar voordat het schandaal van seksueel misbruik van jonge blanke meisjes door ‘street grooming’ bendes in 2010 voor het eerst werd onthuld, na onderzoek door de Daily Mail en later door de regering.

De alles doordringende cultuur van politieke correctheid in de periode van haar ontvoering betekende dat de bendes, vaak van Pakistaans-Britse [moslim!] afkomst, werden genegeerd door politie-eenheden, die bang waren om racistisch te worden genoemd als ze hen zouden vervolgen. Dit is de afschuwelijke achtergrond waartegen de ontvoering van Sarah plaatsvond, terwijl haar ouders wanhopig strijd leverden om haar te vinden.

De bende kidnappers was meedogenloos en was erop uit Sarah volledig van hen afhankelijk te maken. De kidnappers verborgen haar in verschillende huizen en sneden haar contact met de buitenwereld af door haar een mobiele telefoon of een computer te weigeren. Ze werd verkracht, geslagen en werd dagelijks gedwongen sterke kalmerende middelen in te nemen om haar volgzaam te maken.

Gedurende haar lijdensweg heeft ze acht abortussen ondergaan, waarvan vijf onder toezicht van dezelfde arts in een NHS ziekenhuis en andere in illegale achteraf-klinieken.

Ze werd gedwongen om de Koran in het Arabisch te leren en mocht alleen in de Pakistaanse talen Urdu en Punjabi spreken. Terwijl ze gedwongen werd om islamitische gewaden te dragen met een het hoofd bedekkende hijab, moest ze elke dag urenlang koken, schoonmaken en strijken.

Pas vorig jaar ontsnapte Sarah, op 26-jarige leeftijd, eindelijk uit de klauwen van de bende. “Vanaf dat ik een jonge tiener was, heb ik niets anders gekend dan het leven onder controle van de bende,” vertelde Sarah mij deze week, in haar eerste schrijnende interview vanuit het geheime huis, waar de politie en de sociale diensten haar vorig jaar plaatsten, om haar te verbergen voor haar kwelgeesten.

In haar jaren van gevangenschap, zegt ze, werd ze slachtoffer van het Stockholm-syndroom, waardoor een gevangene een emotionele binding met een overweldiger krijgt, in de overtuiging dat ze moeten meewerken om te overleven. Ze raakte vooral gehecht aan de bendeleider, die we Jerry zullen noemen.

Ze legt uit: “Ik begon te geloven dat Jerry van me hield, omdat hij me dat bleef vertellen. Hij zei dat mijn ouders niet om me gaven, omdat Engelse families niet zo voor hun meisjes zorgen als Pakistaanse moslimmeisjes worden verzorgd. Ik had al snel het gevoel dat ik niet zonder hem kon ademen. Mijn geest werd verdraaid. Ik was afhankelijk van hem voor voedsel, voor kleding, voor een dak boven mijn hoofd. Hij zei dat mijn familie gedood zou worden als ik hen probeerde te vertellen waar ik was, of als ik vertelde wat er met mij gebeurde”.

Het gruwelijke verhaal van Sarah begon in de herfst van 2005. Zij is de jongste van vier kinderen, haar vader is bouwvakker en haar moeder is huisvrouw. Om juridische redenen en voor haar eigen veiligheid kunnen we haar echte naam niet gebruiken of vaststellen waar ze werd  ontvoerd, vastgehouden of waar ze nu woont.

Na haar college liep ze op een middag naar een supermarkt van Tesco op een paar minuten van haar huis. Haar mobiele telefoon ging over en ze antwoordde. De stem van een man zei in een noordelijk accent dat hij naar haar keek en iets voor haar had. Zou ze naar een zwarte auto op de parkeerplaats van de winkel willen gaan?

Sarah liep, tot haar eeuwige spijt, naïef naar de passagiersdeur van de auto. Een man in de leeftijd van midden-dertig opende de deur en in hetzelfde noordelijke accent zei hij tegen mij dat ik moest instappen. Dus zat ik op de voorstoel om te horen wat hij me wilde geven. “Hij reed meteen met mij weg”, zegt ze.

Zij denkt dat Jerry haar nummer heeft gevonden, nadat hij haar een paar dagen eerder had gezien toen ze een minitaxi met haar broer nam om een afhaalburger op te halen. Ze had gemerkt dat een donkerharige man in een zwarte auto naar haar zat te staren toen ze met hun maaltijd in de minitaxi stapten.

Van doorslaggevende betekenis was dat Sarah, om de rit te boeken, haar nummer aan de firma van de minitaxi had gegeven, waar vrienden van Jerry werkten. De bendeleider, zo neemt ze aan, kwam op die manier in het bezit van haar nummer.

Terwijl Jerry hard wegreed, begon ze in de auto in paniek te raken. Hij legde zijn hand op de hare en zei dat hij voor haar zou zorgen. Sarah beefde en vertelde hem dat haar familie over de toeren zou raken. Het mocht niet baten. Na een half uurtje bereikten ze een huis naast een industrieterrein, waar hij om haar mobiele telefoon vroeg, waaruit hij de simkaart haalde en die in tweeën brak.

“Hij nam me mee naar binnen en ik zag veel Pakistaanse mannen in een open ruimte. Jerry leidde me langs hen de trap op naar een kleine bergruimte met een bed en de gordijnen waren vastgeplakt”, zegt ze. Toen vertrok hij naar buiten en sloot de deur.  De eerste 24 uur was ze alleen, afgezien van een paar bezoeken van Jerry, die haar gebotteld water en wat curry bracht, die ze met haar vingers at. “Ik kon stemmen horen in de open woonkamer onder me. Ik weet nu dat deze mannen allemaal vrienden en relaties van Jerry waren en dat sommigen deel uitmaakten van zijn bende, die drugs verhandelde.”

Op de tweede avond verkrachtte Jerry haar voor het eerst. “Ik trok me van hem terug en ik was bang”, herinnert ze zich. “Ik voelde me boos, vies en vol weerzin, nadat hij klaar was gekomen.”

Terwijl Jerry Sarah aanrandde, vertelde hij haar dat hij haar had gered uit de goot waar blanke meisjes met een lage moraal, zoals zij, thuishoorden. Het was dezelfde mantra die seks-bendes aan alle meisjes vertellen die zij tot doelwit hebben, zoals talrijke rechtszittingen in heel Groot-Brittannië hebben onthuld.

Nadat zij zeven dagen in de kleine bovenkamer had gezeten, hoorde ze een commotie bij de voordeur. Ze herkende de stem van haar broer, die naar haar had gezocht. Later bleek dat hij haar had opgespoord, nadat hij was teruggegaan naar het minitaxibedrijf, waar het personeel hem wees naar Jerry’s huis in een netwerk van straten die grotendeels bewoond werden door Pakistanen. De broer bonkte op de deur en toen deze openging, ging hij schreeuwend naar binnen: “Heb je mijn zusje”? In de chaos die volgde, werd de broer van Sarah door Jerry, die weigerde hem naar boven te laten gaan met de opmerking dat dit gedeelte privé was, naar buiten gegooid..

De angst voor de bende was in die buurt zo groot, zegt Sarah, dat de buren haar broer niet probeerden te helpen – en ze was te bang om te schreeuwen, omdat de bende had gezegd dat ze haar familie kwaad zouden doen als ze hen vertelde waar ze was. “Ik durfde niet te schreeuwen, omdat ik niet wilde dat mijn broer gewond zou raken”, geeft ze nu toe.

Uit een recent Sky TV-onderzoek bleek hoe slachtoffers van ‘sex grooming’ op deze manier het zwijgen werd opgelegd in één Britse stad – Telford, Shropshire – waar bendes zijn veroordeeld voor het systematisch misbruiken van meisjes en voor het dreigen dat zij hun families kwaad zullen doen als ze alarm slaan.

Het programma interviewde een meisje dat door een bendelid met een pistool tegen haar hoofd werd verkracht. Het slachtoffer – dat Sky vertelde dat ze door 100 verschillende mannen was verkracht – zei in het programma: “Ze zeiden tegen mij dat ze mijn huis zouden opblazen en mijn vader en moeder zouden doden als ik het aan iemand zou vertellen, ze zouden zelfs mijn moeder verkrachten”.

Na het bezoek van haar broer vertelden de ouders van Sarah de politie over het huis waarin Sarah – veronderstelden zij – gevangen werd gehouden.. Maar er gebeurde niets. Hoe dan ook waren de ontvoerders van Sarah hen een stapje voor. De dag nadat mijn broer kwam, zei Jerry dat we zouden verhuizen’, herinnert ze zich. De politie was niet gekomen om mij te zoeken en ik werd naar een ander huis gebracht.

Daar kreeg Sarah islamitische gewaden en een hijab die ze moest aantrekken. Ze werd weer in een kale kamer op de bovenverdieping achtergelaten. De westerse kleren, jeans en een T-shirt, die ze had gedragen toen zij naar Tesco ging, werden weggenomen. Drie uur lang moest ze elke ochtend curries koken, schoonmaken en strijken voor de bende. Als zij dat niet deed, werd ze geslagen.

Af en toe mocht ze met twee van Jerry’s zonen het huis verlaten om naar de plaatselijke supermarkt te gaan. “Ik moest de hijab dragen, deels omdat de bende mij dat had bevolen en deels om de blauwe plekken op mijn gezicht en hoofd waar ik was geslagen te verbergen”.

Ondertussen ging de moeder van Sarah, Janet, door met haar verwoede zoektocht. Haar vader en ik waren al twee maanden op zoek naar haar’, vertelt ze mij. “We hadden vermissingsposters opgehangen en we gingen daar steeds mee door. Uiteindelijk zei een vriend dat hij dacht dat hij haar in een Pakistaanse wijk had gezien. We gingen er elke dag heen en lieten haar foto’s zien aan mensen in winkels en op straat.

Tijdens deze meedogenloze jacht was er een kwellende bijna raak ervaring. Jerry’s zonen en Sarah waren in de supermarkt toen ze haar moeder zag, die haar in die wijk zocht…

Sarah rende instinctief naar haar toe en omhelsde haar moeder. “Moeder vroeg me wie de jonge jongens waren”, herinnert Sarah zich. Ik zei dat het de zonen waren van de man die me maanden eerder had weggehaald. Maar de opgeschrikte jongens scheurden  Sarah snel los van haar moeder, die haar na bleef roepen: “Ben je in de problemen?”

Janet gaat verder: “Toen ik haar in de supermarkt zag, kon ik het niet geloven. Ze was in islamitische kleding. Ik zag in haar ogen dat ze doodsbang was. Ze smeekte me om niets te zeggen. Ze raakte in paniek en was duidelijk bang voor de bende, waarvan we nu weten dat die haar vasthield. Ze werd snel door de jongens weggehaald. Maar mijn man en ik volgden hen op een afstand en keken goed naar de richting waarin ze gingen.”

Seconden later scheurde een zwarte auto met Sarah erin en een Aziatische man aan het stuur hen voorbij, terwijl ze op straat stonden. “We zagen in een flits blond haar onder een sjaal, maar dat was alles. We waren haar kwijtgeraakt. We waren kapot van verdriet”, zegt Janet. Ze meldde de gebeurtenis bij de politie, die er weer niks mee deed.

De zonen van Jerry hadden Sarah terug naar het huis gebracht en ze vertelden Jerry dat haar moeder in de buurt was. “Hij was woedend. Hij beval me om in zijn auto te stappen”, herinnert Sarah zich. “Hij sloeg mijn hoofd tegen het dashboard en tegen de ramen, die met mijn bloed bespat raakten. Daarna reed hij haar snel naar een ander huis, in een andere stad.” In haar nieuwe huis werd haar belet om naar buiten te gaan.

Op een dag vertelde Jerry haar uit het niets dat hij met haar getrouwd was.”Ik was niet naar een ceremonie geweest, maar hij liet me de islamitische trouwakte zien, ondertekend door een imam van de plaatselijke moskee”, zegt ze. “Ik denk nu dat dit huwelijk bedoeld was om de politie te doen geloven dat ik een bereidwillige vrouw was, als ze me ooit zouden hebben gevonden”.

In de war geraakt – ze kreeg elke ochtend 20 mg Valium om haar te bedwelmen – zette Sarah haar leven in de hel voort, waarbij ze regelmatig werd misbruikt en verkracht.

Onvermijdelijk werd ze zwanger. “Na een abortus werd ik uitgerust met een spiraaltje, maar Jerry liet me met hem teruggaan naar het ziekenhuis om het te laten verwijderen, want hij zei dat hij het kon ‘voelen’ toen hij me verkrachtte”, zegt ze.

Ik mocht op medische afspraken niet met artsen spreken. Ik moest anderhalve meter achter hem lopen, mijn hoofd naar beneden houden en een hijab dragen. Hij zei dat ik zijn vriendin was.

Alsof dit niet afschuwelijk genoeg was, werkte de eerste abortus niet. De vijf maanden oude foetus overleefde de drugs die aan Sarah werden gegeven op een zondagmiddag in een zijkamer in een NHS ziekenhuis. “Mijn bevalling heeft bijna  bijna 24 uur geduurd”, zegt ze, met tranen in de ogen. “Ik smeekte om hulp. Eén verpleegster liep de kamer uit en zei dat ze het niet meer kon aanzien.” Op maandagochtend werd ze meegenomen voor een scan en de baby was nog in leven.

“Ik werd met spoed naar de operatiekamer gebracht, waar ze de abortus chirurgisch hebben uitgevoerd”, zegt ze. “Ik weet niet of ik een jongen of een meisje bij me droeg en ik hoop dat de NHS me dat op een dag zal vertellen, want ik kan dat kind niet vergeten.”

Hoe kon dit alles gebeuren met een minderjarig meisje in de moderne NHS? Misschien omdat Jerry zo intimiderend was of omdat het netwerk van de bende overal zijn tentakels had. Hoe dan ook, de verkrachtingen en abortussen gingen door.

Op een dag kondigde Jerry aan dat hun huwelijk voorbij was. Volgens de islamitische regels zei hij drie keer tegen Sarah dat ze gescheiden waren. Toen werd ze plotseling uitgehuwelijkt aan een andere man. Op haar ‘trouwdag’ in 2012, bijna zeven jaar na de ontvoering, lag ze in haar kamer toen twee vrouwen met een doorzichtige plastic tas in haar kamer kwamen. Ze haalden de rode jurk eruit en vertelden haar dat ze die aan moest doen. Ze bonden  haar haren op, gebruikten make-up en zeiden dat ze op het punt stond om te trouwen

Sarah werd naar beneden geduwd naar de ceremonie en naar de klappende gasten. De ceremonie duurde maar enkele minuten en haar werd bevolen terug naar boven te gaan – met haar nieuwe man. “De vrouwen hadden volgens de islamitische traditie bloemblaadjes op mijn bed gelegd”, zegt ze. “De vreemde man begon met zijn handen mij helemaal te betasten. Ik was zo zwak dat ik mij niet kon verzetten. Hij verkrachtte me terwijl het huwelijksfeest nog steeds op de benedenverdieping aan de gang was.”

Deze schokkende episode was het begin van het einde. Keer op keer had ze geprobeerd om de straat uit te rennen, om vervolgens door Jerry te worden gegrepen en terug te worden gebracht voor een pak slaag. Maar nu wist ze te ontsnappen.

“Toen Jerry op een ochtend boven sliep, vond ik zijn mobiele telefoon en belde ik om een taxi. Ik nam £20 uit de zak van zijn spijkerbroek om daarmee de taxi te betalen. Toen de taxi aankwam, droeg ik islamitische kleding. Ik rende door de achterdeur naar buiten en zei tegen de chauffeur – een blanke man die bleef vragen of ik in orde was, omdat ik er zo bleek uitzag – om me mee te nemen naar de plek waar mijn broer woonde.”

Ze had de huwelijksakte met Jerry en de rode jurk gepakt. “Dat waren de enige bezittingen die ik had”, legt ze uit. Sarah dacht dat ze vrij was. Maar de bende van Jerry gaf het niet op.

Nadat Sarah een maand later het huis van haar broer verliet, verhuisde ze naar een flat in een ander deel van Groot-Brittannië, weg van haar familie, zodat die niet bedreigd konden worden door de bende, omdat zij haar beschermden.

Toch vond de bendeleider haar via zijn uitgebreid netwerk van contacten. De dwang om te gehoorzamen, de afranselingen, de verkrachtingen gingen door.

Tot slot, na een bijzonder wrede afstraffing, riep een buurman de politie om een huiselijk geweldincident te melden. Sarah werd naar het ziekenhuis gebracht en daar begon zij de politie te vertellen dat ze een gevangene was en dat ze een onderzoek naar haar ontvoering op gang bracht, dat vandaag de dag, meer dan drie jaar later, nog steeds loopt.

Het antwoord van de bende was om haar 30.000 pond ‘zwijggeld’ aan te bieden – en toen ze dat weigerde, braken ze in haar flat in en sloegen ze haar opnieuw. “Dat was het punt waarop ik wist dat er een einde aan moest komen”, zegt ze.”Ik begon de politie alles te vertellen en smeekte hen om mij te beschermen”.

De bende probeerde haar nog steeds het zwijgen op te leggen. Misselijk makend zegt ze: “Op een gegeven moment zette een moslimagent de bandrecorder uit tijdens een interview met haar en zei tegen  haar dat zij de beschuldigingen tegen een van haar aanvallers maar moest laten vallen, vanwege gebrek aan bewijs.” Ze was zo bang, ze deed dat ook nog. “De politieagent kwam uit dezelfde gemeenschap als de bende en is sindsdien zelf gevangengezet wegens seksueel misbruik van kinderen”, zegt ze nu.

En nu? De zaak van Sarah is in het ongewisse, omdat de politie voldoende bewijs probeert te verzamelen voor het Openbaar Ministerie om een aanklacht in te dienen tegen de bende. Barones Cox heeft Sarah in contact gebracht met advocaten van het Christian Legal Centre [een rechtswinkel] en ze krijgt advies van de organisatie Mothers Against Radical Islam en Sharia [Moeders tegen de radicale islam en de sharia].

Toch is zij, zegt Sarah, ongelooflijk genoeg, nog steeds niet helemaal aan de bende ontsnapt. “Vorige week”, vertelt ze me, “kreeg ze een telefoontje van Jerry. Hij had haar nummer ontdekt, maar gelukkig niet haar geheime adres.”

“Hallo wit uitschot”, zei de bendeleider dreigend, voordat hij de verbinding verbrak..

Bron:
www.dailymail.co.uk
Door: Sue Read

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)