Alle macht aan de kokkin! – Democratie heeft elites nodig die niet bang zijn voor het volk

(Door: Jürgen Elsässer – Vertaling: E.J. Bron)

De democratie zit in een crisis! – zo jammert de propaganda-pers gezien het groter wordende verzet. Natuurlijk hebben we meer democratie nodig, maar daarvoor zijn elites nodig die niet bang zijn voor het volk, maar het laten meebeslissen.

De Duitse elites wantrouwen het volk. “Vox populi, vox rundvee”, zei zelfs de grote Franz Josef Strauß. Die beheerste weliswaar de taal van de kleine man en kon urenlang – met de duimen achter de bretels en voor zich een, twee, drie pullen bier – de biertent aan het koken brengen. Maar hij had zijn kiezers alleen maar als coulisse nodig, zoals hij daadwerkelijk zelf bekende: “Ik ben een Duitse nationalist en eis onvoorwaardelijke gehoorzaamheid.”

De communisten kwamen aan de macht door de massa´s een andere, een waarachtiger vorm van inspraak te beloven: de zogenaamde radendemocratie. In de oervorm van dit model zouden de partijen geen kandidaten moeten opstellen, maar bijeenkomsten in bedrijven en kazernes. Anders dan in het onrealistische parlementarisme, waarbij men maar één keer in de vier jaar een kruisje mag zetten, zou er een slankere, snellere vorm van de staat moeten ontstaan: de kiezers kunnen hun afgevaardigde altijd afzetten wanneer deze hun belangen niet meer vertegenwoordigt.

Het idee had zijn charmes – maar mislukte gruwelijk. Al heel snel kwam in de plaats van de arbeiders- en boerenbasis opnieuw de partij – en weliswaar als enige, zonder concurrentie en correctief. Volksdemocratie of volksrepubliek waren een zwendeletiket – niet voor de dictatuur van het proletariaat, maar voor de dictatuur van het Politbureau of een eenzame secretaris-generaal.

Een derde weg tussen het parlementaire absolutisme en het communistisch geïnstrumentaliseerde radenidee is het Zwitserse model. Daar wordt weliswaar regelmatig een parlement gekozen, maar het partijen-geruzie blijft binnen de perken, omdat de regering in principe altijd dezelfde blijft: volgens de zogenaamde toverformule sturen alle relevante partijen – van de socialisten via de liberalen tot aan de op de AfD lijkende SVP – altijd hetzelfde aantal ministers naar een soort grote coalitie.

De beslissende toekomstige oriënteringen in dit systeem worden niet parlementair, maar via referenda ondernomen: via referenda konden de burgers steeds opnieuw de plannen van de politici stopzetten, bijvoorbeeld de onderwerping van het land aan de EU, de ongebreidelde immigratie en de bouw van minaretten.

Vanuit Duitse zienswijze lijkt Zwitserland op een Luilekkerland – terwijl wij ook de mogelijkheid zouden hebben om onze buren na te doen. In de grondwet staan namelijk sinds 1949 in Artikel 20 de zinnen: “Alle staatsmacht gaat uit van het volk. Hij wordt in verkiezingen en stemmingen uitgeoefend.” Maar de belofte stond alleen maar op papier, omdat de partijen weliswaar een kieswet besloten – maar nooit een stemwet.

Al 50 jaar lang gaapt deze constitutionele lege plek in onze democratie – en hoe banger de elites voor het “tuig” zijn, des te geringer wordt hun bereidheid om iets aan deze toestand te veranderen. Hun argumenten: de wereld is uitermate complex geworden, dat de gewone mensen hem niet begrijpen. Omgekeerd echter: hoezeer het ontwikkelingspeil van ons volk ook naar beneden werd gebracht – zo gek als de meeste parlementariërs zijn de burgers nog lang niet.

Echte democratie zou betekenen dat ook een kokkin de staat zou kunnen leiden, heeft Lenin ooit gezegd. In tegenstelling tot hem zouden wij nu de kokkinnen, de kapsters, de handwerkers en automonteurs inderdaad moeten vertrouwen. Zij weten allemaal dat de belangrijkste actuele problemen – hoe men grenzen bewaakt, stabiel geld creëert, goede auto´s maakt, gezinnen financieel stimuleert – in de oude Bondsrepubliek heel goed opgelost waren.

De herinnering aan deze gouden tijden is het fundament van de conservatieve trend, die godzijdank steeds sterker wordt. Het volk aan de macht!

Bron:
www.compact-online.de
Door: Jürgen Elsässer

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)