Zullen Polen en Hongarije weldra opnieuw Europese geschiedenis schrijven?

(Door: Dr. Viktor Heese – Vertaling: E.J. Bron)

Het rood-groene stadsbestuur van Wenen weigert een monument te plaatsen voor de Poolse koning Jan Sobieski III, die als aanvoerder van christelijke legers in 1683 de Turken voor de poorten van Wenen vernietigend verslagen had. Dit symbool zou zogenaamd het begrip tussen de culturen verstoren.

Hongarije, dat in 1989 als eerste communistische land zijn grenzen naar het Westen opende, is nog veel erger getroffen met de EU-procedure vanwege schendingen van de democratie. Polen dient als volgende aan de beurt te komen. Het EU-schip zinkt, de escalatie gaat echter door. Zullen de meest vooraanstaande opponenten van Brussel weldra opnieuw een nieuw hoofdstuk van de Europese geschiedenis schrijven?

Polen´s overwinning voor Wenen in 1683 – het begin van het einde van het Ottomaans-islamitisch imperialisme

Het jaar 1683 wordt beschouwd als het einde van de Ottomaanse expansie in Europa, die op de Balkan nog voor de verovering van Constantinopel (1453) begon. In talrijke oorlogen daarvoor hadden Polen-Litouwen en Oostenrijk-Hongarije het islamitische oprukken op het oude continent weten te verhinderen.

Vanaf de 18^e eeuw verscheen toen Rusland op het toneel en droeg bij aan de definitieve verdrijving van de Turken – tot op de islamitische enclave Istanboel na – uit Europa. De Bulgaren hebben hun onafhankelijkheid te danken aan de Russische tsaar Alexander II., die hen in 1877 van de Ottomanen bevrijdde. Deze fundamentele kennis is niet bij alle politieke zuigers bekend. De westelijke multiculti´s negeren de bijdrage van Oost-Europa in de strijd tegen de agressieve islam en proberen deze als abstracte “imperium-concurrentie” af te doen.

Snel worden de kruistochten als tegenargument gebruikt of de fabel van de zogenaamde droom van Orbán van een “Groot-Hongarije” opgesteld.

Hongaarse grens 1989 – het begin van het einde van het communisme

Ook hebben Polen (1956, 1970, 1980) en Hongaren (1956) door middel van meerdere bloedige nationale opstanden beslissend bijgedragen aan de val van het communisme. Nog voordat “Glasnost” en “Perestrojka” in de Sovjet-Unie wortel schoten (1985), streed de Poolse beweging “Solidarność” al tegen de militaire dictatuur van Jaruzelski.

Misschien zou zonder dit bloedige offer de oude DDR nog steeds bestaan, waarin een zekere Angela Merkel een onbeduidend bestaan zou leiden. Miljoenen mensen herinneren zich de dramatische televisiebeelden van de vlucht van de Oost-Duitsers via Hongarije naar Oostenrijk in 1989.

Daarna volgden de gebeurtenissen elkaar in een razendsnel tempo op: de val van de Berlijnse Muur, Duitse hereniging, de ondergang van het Sovjetrijk, zonder dat er een schot werd afgevuurd. De nu in de Duitse straten opnieuw te horen strijdleuze “Wij zijn het volk!” is nog afkomstig uit deze tijd. Wie weet eigenlijk nog dat alles aan het Hongaarse grenshek begon?

Polexit en Hexit (?) – het begin van het einde van de autoritaire Brussel-EU?

Wie gelooft dat de geschiedenis zich herhaalt, zal twee parallellen met vroeger herkennen. Polen en Hongarije hebben zichzelf ongeacht hun fundamentele positionering tegenover Rusland opnieuw in gevechtsopstelling geplaatst. Deze keer tegen het machtige Brussel en zijn brutale migratiedictaat.

De moedige Visegrád-landen krijgen “populistische” ondersteuning van de Balten, de westelijke Balkan en onlangs van Oostenrijk en het EU-zwaargewicht Italië. Daartegen helpen noch de NGO-miljarden van Soros, noch belastering, noch kunstmatige massale protesten van “de fatsoenlijken” of dreigingen met het onttrekken van EU-geld.

De opponenten denken – in tegenstelling tot huidige (Griekenland, Bulgarije, Roemenië) en toekomstige EU-lichtgewichten (Macedonië, Albanië, Kosovo) – er niet aan voor een paar miljard euro hun soevereiniteit te verkopen en houden consequent stand tegen de aanvallen. Niet in de laatste plaats, omdat de sterke regeringen weten dat de volksmeerderheden achter hen staan.

Polexit en Hexit

Bij een escalatie met Brussel, aan het einde waarvan de uittreding uit het EU-paradijs zou staan, Polexit en Hexit, zouden Polen en Hongarije nauwelijks economische nadelen te vrezen hebben. Europese concerns willen geen afzetmarkten aan China kwijtraken en zouden sterke druk op Brussel uitoefenen.

Integendeel, de gedemonstreerde machteloosheid van de EU, waarvan niet alleen de sterke Britten afscheid nemen, zou voor nieuwe kandidaten kunnen zorgen. Net zoals bij het domino-effect in het Oostblok in 1989.

De tijd voor een politiek-economische ommekeer in Europa is gunstig

Op dit moment is de tijd voor een politiek-economische ommekeer in Europa gunstig. De machtswisseling zou de grote broer uit Washington, die op dit moment nadenkt over zijn relatie met het oude continent en die een handelsoorlog met China dreigt, (vermoedelijk?) nauwelijks storen. Wanneer deze ommekeer zou intreden, dan zou Boedapest in plaats van Brussel de zetel van het Europees Parlement moeten worden en dan zou het Europees Gerechtshof niet meer in Straatsburg, maar in Warschau zitting moeten houden.

Nog een slotwoord: vermeende crises blijken achteraf vaak kansen te zijn – dat weten niet alleen de mensen van de beurs. Wat utopisch klinkt, kan weldra realiteit worden – denk maar eens aan het geval van het tot de tanden gewapende Sovjet-communisme.

Bron:
https://philosophia-perennis.com
Door: Dr. Viktor Heese

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)