Israëlisch masochisme en Nederlandse huichelarij

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Er bestaan radicale verschillen in de manier waarop landen, ook democratieën, hun geschiedenis doceren. Ik kwam op school in Nederland veel te weten over Nederlands-Indië – het latere Indonesië – dat destijds nog een kolonie was. Maar ons werd niets geleerd over de Java-oorlog in het midden van de 19^e eeuw, toen het Nederlandse leger 200.000 autochtonen doodde, waarvan tienduizenden burgers waren.

Daartegenover bezocht mijn oudste kleinkind een school in Jeruzalem en kreeg de opdracht om te schrijven over het bloedbad van Deir Yassin. De officiële versie luidt dat tijdens intensieve gevechten ongeveer 200 Arabieren, waaronder burgers, door strijders van de Irgun Zwai Leumi werden gedood. Het daadwerkelijke aantal is ongeveer de helft. De gruwelen werden om politieke redenen door zowel Joden als Arabieren overdreven. Waarom kreeg mijn kleinkind deze opdracht? Deir Yassin was niet kenmerkend voor de manier waarop Israël een oorlog voerde om te overleven.

Veel extreme Nederlandse oorlogsmisdaden werden in het geschiedenisonderwijs in Nederland verzwegen of gebagatelliseerd. Ik kwam een beetje te weten over de oorlog van 1873-1914 in Atjeh in Nederlands-Indië. De kolonisators doodden naar schatting honderdduizend autochtonen.

Hendrik Colijn was daar als luitenant. Hij zou later vijf maal minister-president van Nederland worden. In november 1894 schreef hij aan zijn vrouw dat hij in overeenstemming met de algemene politiek zijn soldaten bevolen had om negen vrouwen en drie kinderen te doden, die smeekten gespaard te worden. Dat is slechts één van de vele voorbeelden.

In 2017 publiceerde de Nederlands-Zwitserse historicus Rémy Limpach een 870 pagina´s dik boek over Nederlandse oorlogsmisdaden, die gepleegd werden in de twee zogenaamde “politionele acties” in 1947 en 1948 in Nederlands-Indië op onafhankelijkheidsstrijders en criminele bendes. Hij kwam tot de conclusie dat Nederlandse oorlogsmisdaden van structurele aard waren en niet toevallig plaatsvonden, zoals tot dan toe werd beweerd. Het boek noemt veel voorbeelden van Nederlanders, die brandstichting, marteling en executie van gevangenen pleegden, en ook vrouwen en kinderen doodden. Het boek werd meerdere malen gerecenseerd, maar er waren geen grotere reacties in de Nederlandse samenleving.

In de late jaren-60 kreeg de officiële historicus van Nederland, Cees Fasseur, de opdracht om deze “politionele acties” te onderzoeken. Hij gaf later toe dat het onderzoek van oppervlakkige aard was. Nu pas, nu alle Nederlandse daders dood of heel oud zijn, is men begonnen aan een belangrijk onderzoek over de periode van de dekolonisering.

Tientallen jaren lang interesseerde niemand zich voor Nederlandse oorlogsmisdaden. De Nederlandse kapitein Raymond Westerling had de opdracht om delen van het eiland Sulawesi “tot rust te brengen”. In 1974 vertelde hij aan een journalist onder het genot van een glas verdunde whisky dat hij persoonlijk rechter van 350 gevangenen voor een oorlogstribunaal was, die hij later executeerde. Sinds 1971 was Dries van Agt, die later minister-president van Nederland zou worden, minister van Justitie. Er werd niets ondernomen tegen Westerling. Van Agt is in Nederland de belangrijkste ophitser tegen Israël.

In 1969 werd een interview, waarin hij oorlogsmisdaden toegaf, gefilmd. Alle Nederlandse tv-zenders weigerden de film uit te zenden. Men liet hem uiteindelijk in 2012 zien.

In 1987 schreef de historicus Ad van Liempt een artikel over een massamoord tijdens de politionele acties in Nederlands-Indië met 364 doden. Hij vertelde me dat er geen reacties zouden zijn geweest. In 1997 schreef hij het boek “De trein van de lijken”, waarin wordt beschreven hoe de Nederlanders bijna de helft van de Nederlands-Indische gevangenen liet verhongeren die in een trein werden vervoerd. Van Liempt vertelde me dat veel mensen het schandalig vonden dat hij daar een boek over schreef. Een filmmaker die ik ken, maakte in 1995 een film over de massamoord op honderd mannen in het dorp Rawagade door het Nederlandse leger. Hij vertelde me dat de autochtonen zich herinnerden dat ook in nabijgelegen dorpen zulke misdaden plaatsvonden.

In zijn boek “My Promised Land” uit het jaar 2013 bericht Ari Shavit het verhaal van een vermeende opzettelijke moord op Arabische burgers door Israëlische strijdkrachten in juli 1948 in Lod. Drie Israëlische academici – Martin Kramer, Efraim Karsh en Benny Morris – onderzochten de beweringen van Shavit. Geen van de drie beschouwt diens versie als correct. De “New Yorker” publiceerde enkele jaren geleden een ingekorte versie van de hoofdstukken van Shavit. De redacteur zou de edities van zijn krant een heel jaar lang met moorddadige Nederlandse oorlogsmisdaden hebben kunnen vullen, die ongeveer in dezelfde periode plaatsvonden in Indonesië.

In 1995 vluchtten Nederlandse VN-soldaten naar de Kroatische hoofdstad Zagreb; ze kwamen uit de Bosnisch-islamitische stad Srebrenica, die zij beschermden. In een volkerenmoord door de bezetter doodden Bosnische Serviërs 8000 moslims. Een Nederlandse rechtbank oordeelde dat de Nederlandse kant verantwoordelijk was voor honderden moorden. De Nederlandse historicus Henri Beunders schreef dat Nederlandse soldaten, terwijl de Bosniërs tot de knieën in het bloed stonden, in Zagreb tot de enkels in het bier stonden en applaus kregen van hun kroonprins, de minister-president en de minister van Defensie, die allemaal afwisten van het bloed tot aan de knieën.

Tijdens een slag in Afghanistan in de buurt van Chora doodden Nederlandse soldaten in 2007 naar schatting 50 tot 100 burgers. De Nederlandse regering geeft toe niet te weten hoeveel burgers er in de periode van 2006 tot 2010 door haar vliegtuigen en helikopters in de Afghaanse provincie Uruzgan werden gedood.

In 2018 gaf de Nederlandse regering toe dat haar vliegtuigen in de oorlog tegen ISIS in Irak en Syrië burgers doodden. Terwijl de VS, Groot-Brittannië en Australië informatie gaven over het doden van burgers in deze oorlog, wijzen de Nederlanders het af dit te doen.

De Nederlandse schijnheilige cultuur van de omgang met de eigen zwarte vlekken van het verleden steekt af tegen de masochistische Israëlische cultuur van het benadrukken van datgene wat men fout gedaan heeft – de daden van de Israëli´s verbleken naast de Nederlandse misdaden. Het past in deze cultuur dat elkaar opvolgende regeringen het koppig hebben afgewezen om het enorme falen van hun regering in ballingschap in Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog tegenover de vervolgde en vermoorde Nederlandse Joden toe te geven. Alle andere West-Europese landen, inclusief Monaco en Luxemburg, hebben dat gedaan. Meerdere daarvan hebben zich bovendien bij hun joodse staatsburgers verontschuldigd.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)