Is kritiek op terrorisme een “psychische ziekte”?

(Door: Guy Millière – Vertaling: E.J. Bron)

Op 16 december vergeleek een Franse journalist van een mainstream radiozender het rechtsgerichte Front National met de “Islamitische Staat” (ISIS) door te zeggen dat er tussen hen sprake zou zijn van een “gemeenschap van de geest” en dat beide diegenen die hen ondersteunen ertoe dwingen zich “in hun eigen identiteit terug te trekken”. Marine Le Pen (foto), de voorzitster van het Front National, sprak van een “onacceptabele verbale uitglijder” en vroeg de radiozender om erop te mogen reageren. Daarna publiceerde ze op Twitter foto´s, waarop de lijken van de slachtoffers van ISIS waren te zien en voegde er aan toe: “Dat is ISIS!”

De Franse media beschuldigden haar er onmiddellijk van “onfatsoenlijke” en “obscene” foto´s te verbreiden, en korte tijd later gaf de Franse regering opdracht aan het ministerie van Justitie om haar aan te klagen. Op 8 november 2017 hief ook het Franse parlement haar parlementaire immuniteit op.

Enkele maanden later klaagde een door de Franse regering gelaste rechter Marine Le Pen aan wegens “verbreiding van gewelddadige beelden”, onder verwijzing naar Artikel 227-24 van het Franse Wetboek van Strafrecht, die het delict als volgt definieert:

“…een gewelddadige, terroristische, pornografische of waarschijnlijk zwaarwegende schending van de menselijke waardigheid of het aanzetten van minderjarigen tot deelname aan spelen die hen lichamelijk in gevaar brengen, of om zo´n boodschap voor commerciële doeleinden te verbreiden…”

In het kader van de procedure kreeg Marine Le Pen een brief van de rechtbank, waarin ze ertoe werd opgeroepen zich te onderwerpen aan een psychiatrisch onderzoek om vast te stellen of ze geestelijk gezond is. Dat weigerde ze en zei dat het laten zien van de verschrikking die de “Islamitische Staat” had begaan geen aanzetten tot moord is en dat foto´s van slachtoffers van het terrorisme niet vergeleken kunnen worden met pornografie.

Het rekwest van de rechtbank duidt erop dat de Franse autoriteiten het oude Sovjet-gebruik van de “psychiatrie” weer zouden kunnen doen herleven om dissidenten of politieke tegenstanders tot zwijgen te brengen.

Le Pen kan op dit moment overal en op ieder moment gearresteerd worden en zou tot vijf jaar gevangenisstraf kunnen krijgen.

Als presidentskandidate kreeg ze in mei 2017 in de tweede verkiezingsronde 34% van de stemmen. Haar naar de gevangenis te sturen, zou bij haar aanhangers voor woede kunnen zorgen, zodat men niet van een gevangenisstraf uitgaat.

Wat waarschijnlijker lijkt, is de poging haar te intimideren en, indien mogelijk, politiek te vernietigen. Enkele weken geleden riep de Franse regering de voor het onderzoek van “financiële criminaliteit” verantwoordelijke rechter ertoe op om beslag te leggen op € 2 miljoen openbaar geld, dat beschikbaar gesteld werd aan de partij van Marine Le Pen, die ondertussen met bijna al haar openbare activiteiten is gestopt. Aan het juridisch offensief tegen Marine Le Pen werd een financieel offensief toegevoegd. Zelfs wanneer Le Pen niet in de gevangenis gezet wordt, lijkt de wet ervoor gebruikt te zijn om de mogelijkheid te openen om haar voor de in mei 2019 plaatsvindende verkiezingen voor het Europees Parlement tot onverkiesbaar te verklaren.

De Franse president Emmanuel Macron weet dat de partij van Marine Le Pen, Rassemblement National, zijn grootste oppositie in Frankrijk is en dat Le Pen zijn grootste politieke tegenstander is. Hij omschrijft zichzelf als voorvechter van de “progressieve” visie van Europa en belangrijkste vijand van diegenen die zich verzetten tegen de islamisering en de ongecontroleerde immigratie en die de nationale soevereiniteit willen verdedigen – opvattingen, die hij “lepra” en “kwaadaardige wind” heeft genoemd. Op de vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini, en de Hongaarse minister-president, Viktor Orbán, die een Europees bondgenootschap van nationalistische bewegingen met de partij van Le Pen vormen, heeft hij verbaal ingehakt. Macron ondersteunt EU-sancties tegen Hongarije en Polen als zij weigeren meer migranten op te nemen.

Macron beseft dat een overwinning van het Salvini-Orbán-bondgenootschap niet alleen een vernedering voor hem zou zijn, maar dat een zege van de partij van Marine Le Pen in Frankrijk de definitieve ineenstorting van zijn afbrokkelende presidentschap zou kunnen betekenen (zijn populariteit, die vorige maand met 6% was afgenomen, bedraagt nu 23%). Hij kan het bondgenootschap Salvini-Orbán niet verpletteren, maar hij kan het politie proces in Frankrijk beïnvloeden.

Macron´s houding tegen Le Pen zou ook een poging van zijn regering kunnen zijn om meer islamitisch geweld in Frankrijk te verhinderen. Op dit moment worden boeken en publicaties, die verwijzen naar de zich inherent in de islam bevindende gewelddadige dimensie, geboycot en zijn niet in de boekhandel verkrijgbaar (de koran is echter nog altijd te koop). Organisaties die de islamisering van Frankrijk en Europa bestrijden, worden justitieel lastig gevallen. Pierre Cassen en Christine Tasin, de leiders van de belangrijkste Franse anti-islamisering website “Riposte Laïque” (“Seculier Antwoord”), moeten buitenproportioneel veel tijd in de rechtbank doorbrengen en krijgen regelmatig hoge boetes. Om te vermijden dat hun website gesloten werd, moesten ze hun website verplaatsen naar buiten Frankrijk en buiten de Europese Unie.

Onlangs werd een rapport van 615 pagina´s gepubliceerd, dat opgesteld werd door een adviseur van Macron, Hakim El Karoui. Hij is verantwoordelijk voor de vormgeving van de nieuwe instellingen van een “Franse islam”. Het rapport definieert het “islamisme” als een “ideologie die volledig verschilt van de islam” en spreekt op geen enkel moment de verbanden tussen “islamisme” en terrorisme aan. Het rapport benadrukt ook de dringende noodzakelijkheid om de “ware islam” in Frankrijk te verbreiden en Arabische les op openbare scholen in te voeren.

In de Franse media is ondertussen iedere benoeming van de verbanden tussen islam en geweld zo goed als volledig verdwenen. Als een moslim een mes-aanval uitvoert en “Allahu Akbar” (“Allah is de grootste”) brult, verklaart het officiële nieuwsbericht, dat nog voor een onderzoek gepubliceerd wordt, altijd dat hetgeen er is gebeurd “niets met de islam te maken had” en “geen terroristische achtergrond” heeft. Alle media citeren dan blindelings het officiële nieuwsbericht. Bij de laatste van dit soort aanvallen op 9 september in Parijs raakten zeven mensen gewond, waarvan vier zwaar.

Onlangs sprak de schrijver Éric Zemmour op televisie over het grote aantal jonge moslims in de Franse gevangenissen en over de opkomst van het islamitisch antisemitisme in de Franse voorsteden. De “Conseil supérieur de l´audiovisuel” (CSA), de Franse televisie- en omroepautoriteit, zei tegen de zender dat Zemmour “stigmatiserende opmerkingen over moslims” geuit zou hebben en dat het enorme consequenties voor de zender zou hebben wanneer deze dit ooit nog een keer zou doen. Een Franse presentatrice van een talkshow liet een petitie circuleren, waarin werd geëist om Zemmour compleet van de Franse media uit te sluiten. De petitie werd binnen een week meer dan 300.000 keer ondertekend.

Zemmour vroeg zich af of de Sovjet-goelag speciaal voor hem weer geopend zou worden of dat hij vrijwillig in ballingschap zou moeten gaan. Hij ontving zoveel geloofwaardige moorddreigingen, dat hij nu rondom de klok onder politiebewaking staat.

De politieke wetenschapper Jean-Yves Camus zei dat, hoewel hij het niet eens zou zijn met de opvattingen van Marine Le Pen, “overal en altijd wanneer iemand van een politieke tegenstander zegt dat hij ´gek´ is, de deuren naar het totalitarisme opengaan.”

Een advocaat, Regis de Castelnau, schreef in het maandblad “Causeur”:

“Er is een land in Europa, waarin de belangrijkste oppositiepartij na de beslaglegging op haar financiële middelen moet toekijken dat haar voorzitster ertoe wordt opgeroepen zich te onderwerpen aan een gerechtelijke psychiatrische beoordeling. Is dat Poetin´s Rusland of Orbán´s Hongarije? Nee. Het is Frankrijk.”

Castelnau voegde er aan toe dat de wet, op basis waarvan de aanklacht tegen Marine Le Pen berust, normaal gesproken voor aanklachten tegen “perverse mensen” en “psychopaten” gebruikt zou worden en dat “psychiatrische vakkennis” alleen maar gebruikt zou worden, omdat haar strafrechtelijke veroordelingen vaak gepaard gaan met een verplichting tot psychiatrische behandeling.

“Al diegenen die lachen om de moeilijkheden van hun politieke tegenstanders”, zei hij, “zouden er goed aan doen te bedenken dat wanneer zij aanvallen op politieke vrijheden accepteren, zij weldra zelf aan de beurt zouden kunnen zijn.”

Bron:
https://de.gatestoneinstitute.org
Door: Guy Millière

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)