Allah houdt niet van knuffelen!

(Door: “Helena”)

Veel hadden we al gezien van Israël, zo hadden we de indrukwekkende Massada beklommen (via het slangenpad,  met 3 dagen spierpijn tot gevolg), in de Dode Zee liggen dobberen in het intens zoute water, en had manlief zich zelfs met de heilzame modder uit de zee (maar verpakt in een navulverpakking uit de souvenirwinkel) ingesmeerd én, zoals werd geadviseerd op de verpakking: na 20 minuten weer onder de zoetwaterdouche afgespoeld,  én ook hadden we een ochtendwandeling in de Negev woestijn gemaakt en daar de zon zien opkomen!

Eén ding had manlief nog op zijn verlanglijstje staan voor als we Jeruzalem zouden aandoen: de beklimming van de Tempelberg en de daar bovenop prijkende Rotskoepel (geconfisqueerd door de islamieten) van dichtbij fotograferen! Oost-Jeruzalem was dan wel voor de Joden een no-go-zone en tot het midden van de 20e eeuw was de Rotskoepel alleen voor moslims toegankelijk, maar sinds 1967 hebben niet-moslims beperkt toegang! Het interessante is dat de koepel veel weg heeft qua bouwstijl (Byzantijns) van christelijke kathedralen! Het uiterlijk van de Rotskoepel doet in alle aspecten denken aan de vroegchristelijke bouwkunst en de Byzantijnse bouwkunst van Syrië en Palestina, zoals ook te zien is aan het overeenkomstige bouwplan en het uiterlijk van de Heilig-Grafkerk in Jeruzalem en de Kathedraal van Bora.

In zijn Byzantijnse bouwstijl lijkt de Rotskoepel als twee druppels water op het eerste deel van de Heilig Grafkerk, de veruit belangrijkste christelijke kerk in de stad, die zich enkele honderden meters verderop bevindt. Het gebouw heeft de vorm van een martyrium. Volgens sommige historici wilde Abt al-Malik (architect) dan ook met het bouwwerk duidelijk maken dat de islam in tegenstelling tot het christendom de definitieve religie was.  (Bron: Wikipedia)

Even voor alle duidelijkheid: we zijn anti-islam, maar als je dan in Jeruzalem bent, moet je deze plek bezoeken, juist omdat het zo’n omstreden plek is: voor de islamieten is dit het ultieme heiligdom, omdat Mo daar naar de hemel schijnt te zijn opgestegen, en voor de christenen de plaats waar Abraham zijn zoon zou offeren!! Afijn, we houden wel van een uitdaging nietwaar,  dus hadden we ons na een paar eerdere pogingen via de Poort van Jaffa en weer kriskras terug door de vele smalle steegjes  van de Oude Stad en de ontelbare trappetjes op en af, op de daarvoor geschikte openingstijden aangemeld bij de ingang van de gedenkplaats, want: dat is wat het is, het is helemaal geen moskee!!

Ik had me, in samenspraak met manlief, voor de gelegenheid niet overmatig zedig gekleed. Waarom zou ik ook? We hadden afgesproken snel even een paar foto’s te maken bij die Rot(s)koepel en er beslist niet in te gaan, en daarna  zou mijn ultieme wens uitkomen: we zouden gaan winkelen in de Mamilla (West-Jeruzalem), waar ik al een paar charmante sandaaltjes had gespot!

In de rij bij de detectiepoortjes stonden we tussen een groep vrolijke Amerikanen, ook in hun vakantie-outfit had ik al tevreden geconstateerd: de dames in frivole zomerjurkjes en de heren in toffe bermuda’s met poloshirtjes. Ik zag er in tegenstelling tot deze vrolijkheid eigenlijk best wel degelijk uit, een knielange bermuda met t-shirt , nog net geen ANWB-outfit, want de degelijke wandelschoenen ontbraken!

Na 4 trappen (ongeveer 100 treden) kwamen we op een plateau terecht en daar was ie dan: manlief ging helemaal uit zijn dak en begon al enthousiast te fotograferen! “Gewèldig hè? Dit moet je gezien hebben!!” Ik ben wat kritischer wat dat aangaat, de eerste gedachte die bij me opkwam was meer van: al heeft een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding! Nou: Allah straft direct!

Een klein grijs mannetje begon vol afschuw naar mijn gespierde kuitjes te wijzen: “You are not decent madam, cover yourself!!” Wat krijgen we nou, dacht ik, en liet me niet van de wijs brengen, maar toen er een wat groter exemplaar van de Sharia politie opdook en ik een badstof lap met elastiek kreeg toegeworpen met de dwingende bedoeling dat ik me daarmee zou verhullen, sloeg even de wanhoop toe. Achter mij klonk een gebulder van het lachen, dat was gelukkig niet om mij, de ‘rok’ was me zeker 6 maten te groot, maar de bermuda Amerikanen ontkwamen ook niet aan het lot, zij moesten zich ook ‘decent’ kleden! Toen ik mokkend doorliep, bleek dat ook mijn twee pluspunten nog aan het zicht moesten worden onttrokken en dienden te worden bedekt met een wijde sweater met capuchon in dezelfde kleur kobalt blauw als de ‘rok’!

“Kom op!”, motiveerde ik manlief, “maak die foto’s huppakee!! En dan wegwezen!” Maar hij vond het allemaal nogal vermakelijk en reageerde nét even verkeerd: “Ach lachen toch, je moet de humor er ook van in zien, doen die Amerikanen toch ook!” “Maar die lopen er niet bij als een Smurfin! Ik heb het warm!” Toen het te lang duurde, besloot ik de sweater maar om mijn heupen te knopen, en toen werd mijn aandacht getrokken door een schoolklasje,  geleid door twee zwaar gesluierde moslima’s die het klasje onder een afdakje (soort koepeltje) samen dreven voor een ‘zwaaimoment’. Braaf stonden de kindertjes van hooguit 8 jaar, waarvan de meisjes ook al ‘bedekt’ waren, enthousiast te zwaaien naar de camera –  leuk voor thuis – en werd ik van alle kanten in de gaten gehouden: ik zou het toch maar eens wagen een foto maken van dit ‘aandoenlijke’ tafereeltje!

Ik had intussen al meerdere verwensingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen, want dat ik niet helemaal bedekt was, bracht de mannelijke controleurs in uiterste staat van opwinding , want dat was ‘natuurlijk’ respectloos en toen er iets klonk van “last warning” besloot ik me toch maar tot mijn echtgenoot te wenden en piepte: “Gáán we zo? Ik wil niet ‘en plein publique’ gestenigd worden hier!”

Toch was er ook een áárdige  meneer (een gids, wiens groep kennelijk zelfredzaam genoeg was om even alleen gelaten te worden) die aanbood een foto van ons beide te maken voor de rotskoepel, manlief reageerde laaiend enthousiast! “How kind! Thank you sir!”,  en na enige uitleg over de bediening van de camera poseerden we met de armen om elkaar heen en met een intens gelukkige glimlach op ons gezicht voor de gedenkplaats. Maar ineens raakte de man in  paniek en begon met zijn armen te zwaaien “No, no, no!” en duwde de camera met een vies gezicht van zich af. “Kom op joh!  Just press the black button on top!”,  probeerden we nog, maar:  “No,no, no hugging!!” Dát was het toppunt!! “What, no hugging?? We are married for more than 40 years!! ” Maar nee!! Dat was niet decent!!

Met een minachtend gebaar gaf hij de camera weer terug en beenden wij terug naar de trappen waar ik de smurfen outfit van me aftrok en aan de kant smeet. Op naar de schoenenwinkel!

Door:
“Helena”
(voor www.ejbron.wordpress.com)