VN-migratiepact is een wurgcontract

(Door: Bert D.)

De VN zijn overeengekomen dat migratie geregeld wordt in een Global compact for safe, orderly and  regular migration (origineel document). Het ziet er naar uit dat het merendeel van de lidstaten van de VN dit document gaat ondertekenen in Marrakesh op 11 december.

 Dit Global compact is een regelrecht wurgcontract om de volgende redenen:

Ten eerste, het is bindend. Compact is een ander woord voor verdrag of overeenkomst. Een ieder die een overeenkomst tekent, is vanaf dat moment gebonden door de inhoud van die overeenkomst. Als dat niet zo zou zijn, zou het geen zin hebben om overeenkomsten te sluiten.

In de preambule staat onder artikel 7 weliswaar dat de overeenkomst ‘een juridisch niet-bindend samenwerkingsverband’ is, maar deze bepaling geldt alleen tussen staten onderling. Internationale druk om langs juridische weg nakoming van het verdrag te vorderen, zal overbodig blijken, want binnenlandse pressiegroepen zullen dat werk maar al te graag overnemen. Indien Nederland één illegale migrant behandelt volgens het Global compact, dan kan elke volgende migrant dezelfde behandeling eisen op basis van het principe van gelijke behandeling.

De tweede reden dat het Global compact een wurgcontract is, bestaat uit het feit dat de landen die het ondertekenen niet gelijkwaardig zijn in rechten en plichten. Er is een groep landen waar migranten weg willen en een andere groep landen waar ze naartoe willen. De baten liggen bijna uitsluitend bij de eerste groep en de kosten bijna uitsluitend bij de tweede groep. De eerste groep levert armoede en de andere groep levert rijkdom. De eerste groep heeft rechten, de tweede plichten.

De derde reden dat het Global compact een wurgcontract is, ligt niet in het contract zelf. Net als bij alle internationale overeenkomsten wordt de lidstaten een grote vrijheid gelaten bij de interpretatie ervan en de uitvoering van de artikelen in het verdrag. Echter vanaf de dag dat het verdrag uitgevoerd gaat worden, ontstaat er gewoonterecht en precedentwerking. Vanaf dat moment is er geen weg terug meer, anders dan uit het verdrag stappen.

De vierde reden is dat het niet bindend zijn van het Global compact in zekere zin een nadeel is. Als het bindend zou zijn, zouden de toezeggingen niet zo vrijblijvend en ruim opgesteld zijn, zodat controle mogelijk is. Nu zijn het aanbevelingen voor een beleidslijn, een handelwijze, die eindeloos opgerekt kan worden zonder dat er een eind aan komt. In het Klimaatverdrag van Kyoto werd aan de vermindering van uitstoot van CO2 een percentage verbonden. Dat was bindend, maar als je dat haalde, was je ermee klaar. Het Global compact is geen resultaatverbintenis, maar een inspanningsverbintenis: of er zich jaarlijks 10.000 of 210.000 migranten aandienen, het ontvangende land zal in alle gevallen een gelijke inspanning moeten leveren. Ook langs deze weg is het niet-bindende karakter dus eigenlijk toch bindend.

Tot dusver de formele kant. Wat staat er nu eigenlijk in het Global compact ?

Allereerst gaat deze overeenkomst niet over vluchtelingen. Het gaat alleen over mensen die om andere redenen dan politieke vervolging willen vertrekken naar een ander land. De bedoelingen van het Global compact blijken uit de paragraaf ‘visie en leidende beginselen’. Er wordt gesteld dat er altijd migratie geweest is (het is ook heel vaak tegengegaan), dat de uitdagingen van migratie ons meer verenigen dan verdelen (even navragen bij de Indianen in Amerika). De tekst geeft blijk van een uiterst positieve visie op migratie.

Na de inleiding worden er 23 doelen opgesomd, die bijna alleen gaan over het faciliteren en de administratie van het migratieproces. Dat wil zeggen: het actief en passief begeleiden, mogelijk maken en bevorderen van migratie.

De meeste artikelen faciliteren namelijk de migrant op allerlei manieren. De migrant moet over voldoende papieren beschikken (doel 4), waarbij merkwaardig genoeg in het midden wordt gelaten of deze moeten worden verstrekt door het herkomstland of het aankomstland van de migratie. Er moeten legale wegen worden geschapen om de migratie mogelijk te maken (doel 5), de werving mogelijk te maken en eerlijke werkomstandigheden (doel 6), de moeilijkheden die migranten onderweg kunnen ondervinden, moeten benoemd worden en zoveel mogelijk gereduceerd (doel 7). Als de migrant dan in het aankomstland is gearriveerd, moet hij toegang krijgen tot consulaire bescherming (doel 14), de migranten moeten toegang krijgen tot de basisvoorzieningen (doel 15) en ze moeten in staat gesteld worden om zich volledig te vestigen in het aankomstland (doel 16). En om deze integratie mogelijk te maken moet het aankomstland investeren in de competenties van de migrant, deze erkennen en hen in staat stellen om deel te nemen aan duurzame ontwikkeling (doel 18 en 19). Uiteraard moet de migrant ook in staat gesteld worden om makkelijker geld over te maken naar het herkomstland (doel 20). Tenslotte, als de migrant terug wil naar het herkomstland, moet dat op een waardige manier gebeuren, met ondersteuning voor een duurzame herintegratie aldaar (doel 21).

Aangezien alle fasen die hierboven genoemd zijn in het land van aankomst zullen plaatsvinden dan wel op initiatief van het aankomstland, is de boodschap duidelijk: de arme landen leveren migranten en de rijke landen moeten betalen, ook al vormen de migranten geen bijdrage aan hun economie.

Alsof dit nog niet genoeg is, treffen we onder de 23 doelen ook nog een aantal bepalingen die de administratieve ondersteuning betreffen. De landen die ondertekenen, moeten accurate en gedetailleerde informatie opbouwen rond de migranten (doel 1) en accuraat en tijdig informatie aanleveren over het migratieproces (doel 3). Als de migrant bij de grens is gearriveerd, moet die veilig en samenhangend beheerd worden (doel 11), zodanig dat er zekerheid ontstaat voor de migrant voor passende screening, beoordeling en doorverwijzing (doel 12). Gevangenschap moet zoveel mogelijk beperkt worden, liefst vervangen door alternatieven (doel 13). Als de migrant terugkeert naar het herkomstland, moet hij zijn sociale afdrachten mee kunnen nemen (doel 22).

De opstellers van het Global compact hebben ook ingezien dat mensensmokkel een remmende factor is voor migratie: niet elke migrant kan het geld ervoor opbrengen en durft de gevaren ervan te trotseren. Daarom stellen ze voor om levens te redden door actief naar hen te zoeken en hen in veiligheid te brengen en contact op te nemen met hun familie. Bovendien moet mensensmokkel meer actief tegengegaan worden (doel 8 en 9). Kennelijk wordt hier gedoeld op de migranten die de Middellandse Zee oversteken. Speciale aandacht krijgen de mensen die klant waren van een mensensmokkelaar, want ongeacht het feit dat ze illegale grensoverschrijding hebben begaan en illegale migranten zijn, mogen ze niet alleen aanspraak maken op dezelfde rechten als overige migranten, maar zelfs speciale bescherming vanwege hun kwetsbaarheid (doel 7, punt 23b in de toelichting). Met andere woorden: er wordt een bonus gezet op illegale migratie.

De drie aandachtspunten die ik hierboven behandeld heb – namelijk het bevorderen en het administratief ondersteunen van migratie in het algemeen en het belonen van illegale migratie in het bijzonder – zijn schokkend om te lezen vanwege het eenzijdige karakter ervan. De opstellers van het Global compact hebben kennelijk ingezien dat een overeenkomst die eenzijdig de baten toekent aan een groep landen en de lasten bij een andere groep landen wel eens weerstanden zou kunnen opwekken bij de laatste groep landen.

Om deze weerstanden te onderdrukken, roept de tekst op om alle vormen van discriminatie ten aanzien van migranten te bestrijden (doel 17), met speciale aandacht voor de training van wetsdienaren in dit opzicht, migranten in staat stellen om klachten in te dienen, de media te instrueren, mechanismen te ontwikkelen om elke weerstand te onderkennen en te bestrijden, bijvoorbeeld door middel van bewustwordingscampagnes (lees: hersenspoeling) (punt 33 van de toelichting).

De conclusie is dat met het Global compact de aankomstlanden in alle opzichten het slachtoffer zijn van datgene wat overeengekomen is. Deze landen krijgen een stroom ongewenste migranten, moeten hen verzorgen, hun eventuele terugkeer betalen en weerstanden onder de eigen bevolking onderdrukken.

Het grootste bezwaar tegen deze overeenkomst is misschien wel dat veel Europese landen nu al uit vrije wil bijzonder ruimhartig omgaan met vluchtelingen en migratie. Een vreemdeling zonder verblijfsvergunning moet het wel heel bont maken voordat hij wordt uitgezet. De wil van de West-Europese landen om daadkrachtig vluchtelingen en migranten die geen recht op verblijf hebben de toegang te ontzeggen dan wel hen terug te sturen, is bijna volledig afwezig. Dit in tegenstelling tot de daadkracht van landen in Oost-Europa.

Dit alles zou nog verklaarbaar zijn als het de migranten zonder al te veel problemen zouden kunnen integreren in onze samenleving. Maar dat is nu juist het probleem: een groot deel van de migranten komt uit een cultuur met een wereldbeeld dat vijandig staat tegenover de seculiere staat, heeft veel minder schoolopleiding dan de gemiddelde Nederlander en spreekt de taal niet.

In het Global compact wordt steeds het woord ‘migranten’ gebruikt, maar eigenlijk gaat het verhaal over afgewezen asielzoekers. De reguliere migranten komen bijna altijd met een vergunning voor arbeid of studie of stage. Hun migratie is al ‘safe, orderly and regular’ en voor hen is het Global compact overbodig. Iedere afgewezen asielzoeker die niet terug wil, wordt automatisch een migrant en valt voortaan onder het Global compact. Het lijkt waarschijnlijk dat de stroom van mensen die uit puur economische motieven misbruik maken van het asielrecht alleen maar zal toenemen. Voor de migranten is het eenvoudig te makkelijk en te lucratief om er mee op te houden.

Door:
Bert D.
(voor www.ejbron.wordpress.com)