Nalevering van de Kerstman

(Door: “Tistochwat”)

Er zat vanmorgen een opdringerig mailtje in mijn mailbox. Van heer Bron. Of hij meteen langs kon komen.

Ik zal de zaak even toelichten: de Kerstman had mij op 22 december een nalevering gestuurd met het oog op de chocoladeverslaving van Meneer Tistochwat en het welzijn van mijn tuinvogels (zij hadden speciale vogeltaartjes gekregen). In dit nageleverde kerstpakket zaten ook twee flessen dure wijn. Aan een van die flessen hing een kaartje met de mededeling dat die bestemd waren voor de familie Bron. Nu zou heer Bron die wijn pas na de kerstdagen bij mij komen ophalen (ik had hem direct na ontvangst een berichtje gestuurd), maar hij was natuurlijk weer te hebberig om zo lang te wachten. Vandaar zijn mailtje met nieuwe inzichten, dat als volgt luidde: ‘Ik kom die wijn straks ophalen!’

Ik was net op tijd om hem te laten weten dat ik nog in mijn ondergoed zat en mezelf eerst nog moest uitdeuken. Dat vond hij best, als het maar niet te lang duurde. Verdorie, ik had me juist voorgenomen om mijn oprijlaan te bestrooien met kraaienpoten voor als hij weer eens aan kwam scheuren. De volgende keer dan maar; dat zal hem leren!

Een uur later stond hij als een wilde aan de bel te rukken. En ja hoor, hij had weer iets aparts. Hij droeg een Schotse kilt met zo’n harig tasje aan de voorkant, en afgezakte kniekousen. Het meest verschrikkelijke was dat hij een doedelzak bij zich had en aankondigde dat hij daarop een ingestudeerd liedje zou gaan spelen. Hij duwde me opzij en hobbelde naar de salon. Voor ik ‘niet doen’ kon zeggen, begon hij zijn zak op te blazen en produceerde een ijselijk gesnerp. Mijn oren vielen er haast af en ook mijn parkieten raakten van de leg. ‘Ga maar buiten spelen,’ riep ik. ‘Dan kan ik mijn parkieten intussen een kalmerende douche geven met de plantenspuit.’

Als jullie nu denken dat het ergste toen voorbij was, hebben jullie het mis.  Vanuit de oranjerie, waarin de hovenier ‘s winters mijn exotische kuipbomen stalt en waar de volière staat, wierp ik een blik naar buiten. Daar stond heer Bron, sabbelend op een pijp, de meest afgrijselijke klanken aan zijn doedelzak te ontlokken.  Plotseling sloeg de wind onder zijn kilt waardoor ik zicht kreeg op een geheel andere doedelzak: een roomblanke met slechts één pijp. Ik voelde dat ik rood aanliep en liet van schrik de plantenspuit uit mijn handen vallen. Heer Bron ging gewoon door met zijn concert.

Een kwartier later kwam hij min of meer buiten adem de salon binnen strompelen. ‘Hoe vond je de voorstelling?’ hijgde hij. ‘Heel bijzonder. Wil je weten wat er nog meer in dat tweede kerstpakket zat?’ Ik liet heer Bron opgelaten de vijftien soorten kaasjes zien die ik had ontvangen. ‘Geef die ook maar aan mij,’ zei heer Bron. ‘Anders word jij veel te dik.’ Hij griste de helft van de kaasjes van het plankje en gooide ze in de grote boodschappentas die hij van thuis had meegebracht. ‘Heb je nóg iets lekkers voor me?’ vroeg hij, terwijl hij naar mijn diep uitgesneden japon gluurde. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Nou, misschien heb je nog iets in de vriezer liggen wat de moeite waard is?’ Hij rukte de vriezer open en ontdekte mijn ingevroren mango-smoothies. ‘Neem maar mee,’ zuchtte ik. ‘Heb je wél een koelbox bij je?’ ‘Die heb ik niet nodig; ik ben binnen tien minuten thuis.’ En dan te bedenken dat de heer Bron vijftig kilometer bij me vandaan woont.

‘Ik kom hier vaker oefenen op mijn doedelzak,’ beloofde hij. ‘Dat vind je toch niet erg?’ ‘Kun je niet beter wat vaker aan je website gaan werken?’ stelde ik voor. ‘Je hebt juist zo’n gezellig plekje in die hoek van je kamer onder het schuine deel van de trap. En daar kun je ook gewoon lekker je slobberbroek en je pantoffels dragen.’ Heer Bron heeft erg politiek incorrecte roze sloffen met van die leuke varkenskoppen erop; kennen jullie die? Jullie moesten eens weten hoe hij erbij zit tijdens het modereren. Daar heb ik nog een fraai fotootje van. Zal ik dat een keer in een reactie plakken?

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: na het flitsende vertrek van heer Bron (hij had nog meer haast dan anders) heb ik nog een half uur lopen stofzuigen. De leden van onze besloten club begrijpen wel waarom.

Door:
“Tistochwat”
(voor www.ejbron.wordpress.com)