Donkere wolken boven Duitsland met de jaarwisseling

(Door: Dr. Hans-Jürgen Klose – Vertaling: E.J. Bron)

De vooruitzichten voor het jaar 2019 in Duitsland zijn niet echt positief. Zowel maatschappelijk als democratiepolitiek gezien bevindt het land zich op ondergang-koers.

De vicevoorzitters van de Duitse Bondsdag hebben geklaagd over een ruwere toon. Juist diegenen die als bron van de ruwere toon waargenomen worden, wachten nu al een jaar lang op een hen toekomende vicevoorzitter van de Bondsdag. Hoe moet er verbaal in de Bondsdag tegen deze antidemocratische stroming van de oude partijen worden opgetreden? Wanneer zelfs de gematigde advocate Mariana Harder-Kühnel wordt afgestraft als deze functie niet waardig? Het percentage AfD-stemmers is ondanks de op elkaar afgestemde perscampagnes constant gestegen.

Merkt de regering nog wat er in het volk gebeurt? De kritiek van de Duitse politievakbond dat er een “controleverlies in de immigratiekwestie”, een “falen van de staat in de uitvoering van uitzettingen” zou bestaan en dat er “geen concept tegen criminele familieclans” zou bestaan – wordt die nog door de partijleidingen gehoord?

We hebben een in Duitsland een nooit voor mogelijk gehouden gebrek aan democratie. Angela Merkel heeft met haar dictatoriale walk-over in de vluchtelingenkwestie de democratische omgangsvormen in de BRD aangetast en betwijfeld.

Men kent uit andere dictaturen de toestand dat een individu of een groep er voor zichzelf aanspraak op maakt het best te weten wat goed is voor een volk. Maar hier begeven we ons op glad ijs – want uit zulke periodes komt altijd de instelling in kringen van de bevolking voor om zich met geweld te verzetten tegen zulke opgelegde concepten.

Over de fatale nabijheid van Merkel en Macron heb ik al vaker geschreven. De “gele hesjes” in Frankrijk waren een duidelijk symptoom van het genoemde. Macron had zich in 2017 als “onafhankelijke en onpartijdige advocaat” aan de gewone mensen voorgesteld, hoewel hij zijn opkomst heeft te danken aan de geldelite van Frankrijk. Net zoals Merkel´s leuze van de “onomkeerbaarheid” spreekt Macron graag van de aangebroken “nieuwe tijd” – waarop hij het antwoord zou zijn. Wanneer waren er voor het laatst zoveel woedende Fransen op straat? Wanneer kwam het in Frankrijk ooit tot zulk geweld? Welke wanhoop is er in een Europees land nodig om de politieke situatie zo te laten escaleren?

Nu is Frankrijk immers door vluchtelingenproblemen relatief onaangeroerd gebleven. De Duitse bevolking krijgt al heel lang geen eerlijke cijfers over migranten meer te horen, maar men ziet, om het even waar je komt, intussen een twee-klassen maatschappij bij ons. Hier de Duitsers, die in de kroeg en de Konditorei praten over het onbegrijpelijke onrecht van de immigratie – daar een mengeling van Oost-Europeanen, Turken en migranten die steeds meer het straatbeeld bepalen.

Wanneer op argumentatief niveau de AfD in de Bondsdag wordt overgeslagen en tegenargumenten als niet noodzakelijk beschouwd worden – hoe moet er dan nog een politieke cultuur bestaan?

Merkel heeft gemerkt dat ze niet meer gewild is. Karrenbauer probeert een “doorgaan zo” en doet alsof ze fris zou zijn, maar de waarnemer van politieke processen kan alleen maar waarschuwen voor gewelddadige escalatie in Duitsland. Aan welke kant de politie en het leger zouden staan, blijft onuitgesproken.

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Dr. Hans-Jürgen Klose

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)