Het gezellige uitje

(Door: “Tistochwat”)

Behalve heer Bron heb ik nóg een bejaarde vriend die mij graag weer eens wilde zien. Karel is vierennegentig en woont in een verzorgingstehuis ergens in Brabant. Dat is een hele rit voor iemand die soms wat moeite heeft met invoegen op de snelweg als daar al meer dan twee auto’s rijden. Ik dacht: laat ik eens vragen of heer Bron met me wil meerijden. Dan kan hij in een binnenspiegeltje met zuignapje op de voorruit meekijken of alles wel goed gaat. Vooral bij die moeilijke gecombineerde in- en uitvoegstroken leek me dat erg handig. Had ik dat nou maar níét gevraagd!

In eerste instantie vond heer Bron het een geweldig idee om op de passagiersstoel mee te rijden, vooral toen ik hem vertelde dat hij een gratis lunch kreeg aangeboden in het restaurant van het tehuis. ‘Het lijkt me heerlijk om een keer naast je in de auto te zitten,’ zei hij glunderend (dat vinden wel meer heren). Daarom was het ook zo vreemd dat hij ineens met zijn eigen auto wilde gaan. Bij nader inzien had ik daar geen bezwaar tegen; zo liep ik tenminste niet het risico op een stapel bekeuringen wegens te hard rijden en kon ik hem lekker opjutten om flink te scheuren. Het voelt zo zalig om tegen je rugleuning te worden gedrukt. Kennen jullie die sensatie: alsof je vliegtuig op het punt staat om op te stijgen? Meneer Tistochwat mocht ook mee; die zat met een reep chocola en een prentenboek op de achterbank, omdat ik uiteraard moest plaatsnemen naast heer Bron om nuttige aanwijzingen te geven.

Het probleem is dat hij niet met zijn TomTom kan omgaan. Om te beginnen bleef zijn zuignap niet goed tegen de voorruit plakken. Het ding viel er gisteren, ondanks het likken aan het rubbertje, wel vijf keer af voor het eindelijk bleef zitten en het duurde een kwartier voor hij het adres dat ik hem opgaf, had ingevoerd. Typen kan hij ook al niet. Ik vraag me af waarom hij een navigatiesysteem heeft, want ik moest hem telkens wijzen op de juiste afslag. Toen ik hem vertelde over mijn plan om een inpandig overloopzwembad aan te laten leggen, reed hij ook al verkeerd. ‘Hou dan ook je mond, muts,’ zei hij, alsof het míjn schuld was dat hij zat te slapen!

Bij het verzorgingstehuis aangekomen, zei heer Bron: ‘Haal dat ding eens weg achter mijn pook.’ Wat moest ik daar nou weer van denken? Bleek hij het snoertje van zijn TomTom te bedoelen, dat achter zijn versnellingspook bleef haken toen hij het apparaat in zijn handschoenenvakje wilde stoppen.

In Karels appartement begon hij meteen nieuwsgierig in diverse kamers en kasten te neuzen. Karel protesteerde daar niet tegen; die vindt altijd alles best, maar ik kon wel door de grond zakken.

Heer Bron viel totaal niet uit de toon tussen de bejaarden in het restaurant en voelde zich al direct helemaal in zijn element. Hij was gefascineerd door de rode knop naast het peper-en-zoutstelletje, waarmee je de zuster in geval van nood kon oproepen, en ik moest hem er dan ook diverse keren van weerhouden om erop te drukken. ‘Waarom mag dat nou niet?’ vroeg hij. ‘Ik wil gewoon proberen hoe hard je daarop moet slaan om een lekkere jonge meid naar de tafel te lokken. Ik lanceer er toch geen kernraket mee?’ Zuchtend zette ik de knop buiten bereik van zijn graaiende vingers.

Karel had het restaurantpersoneel instructie gegeven om ons als eerste te bedienen omdat we een lange reis hadden gemaakt en waarschijnlijk volledig uitgehongerd waren. Ik had echter helemaal geen trek en kwam niet verder dan een half kopje tomatensoep en zes aardappelkroketjes. Een stokoude dame die tegenover me zat, wees met haar hoofd in mijn richting: ‘Ze praat meer dan ze eet.’

Nee, dan heer Bron! Het begon met de soep. Normaal nuttig je die met een soeplepel, maar heer Bron vond het makkelijker om de soepkom aan zijn mond te zetten. ‘Er zitten niet voor niks twee oren aan.’ Binnen drie minuten had hij de inhoud naar binnen geslobberd. Nadat de tweede gang was opgediend, greep hij naar zijn kippenpoot. ‘Zo, die sloop ik op mijn gemak.’ Ik geneerde me dood toen hij die hele kippendij in zijn mond stak en luid begon te smakken. Het leek net alsof hij op een kolossale lolly zoog; zijn wangen stonden zo bol als die van een kleuter met overgewicht.

‘Hoef jij die biefstuk niet meer?’ vroeg hij me na zijn laatste hapje appelmoes. ‘Geef die dan maar aan mij.’ Hij schoof meteen de spruitjes die nog op mijn bord lagen op dat van hem.

Tijdens het serveren van het dessert liet de heer Bron een daverende boer en vroeg: ‘Hebben jullie hier ook whisky?’ De bejaarden aan onze tafel zetten grote ogen op, behalve een oude baas van honderdzes, die ineens opveerde en instemmend naar heer Bron knikte. ‘Een goede vraag,’ kraste hij met tandeloze mond.

Weer terug in het appartement vertelde Karel dat hij onlangs via via een partij nieuwe broeken en overhemden uit een failliete kledingwinkel had gekregen. ‘Die verslijt ik van mijn levensdagen nooit meer,’ zei hij. ‘Kunnen jullie niet wat gebruiken? Heer Bron sprong meteen op. ‘Laat eens zien wat je hebt?’ Meneer Tistochwat en heer Bron snelden naar Karels slaapkamer. Nieuwsgierig geworden door het gestommel en de enthousiaste kreten in de ‘paskamer’, ging ik daar een kijkje nemen. Meneer Tistochwat en heer Bron stonden allebei in hun half afgezakte onderbroek. Heer Bron liet me vol trots zijn vijf nieuwe aanwinsten zien: ‘Mooi, hè? En ze zitten als gegoten!’ De broekbanden waren helaas twintig centimeter te kort voor de tailleomvang van Meneer Tistochwat, die slechts verblijd werd met een stropdas.

Met het schaamrood op mijn kaken stelde ik voor om het bezoek te beëindigen. Karel zoende me haast plat. ‘Ik ben toch zo blij dat ik je weer heb gezien en wat fijn dat jullie vriend wilde rijden!’ Ik kon het niet laten om eruit te flappen: ‘Ja, heel aardig van hem, maar in ruil daarvoor wil hij wél drie keer per week een duik in mijn zwembad komen nemen.’

Onderweg naar huis stopten we bij een pomp om te tanken. ‘Dat kan jij zeker ook al niet?’ vroeg heer Bron, waarop ik antwoordde: ‘Meneer Tistochwat hangt de slang er bij mij altijd in. En dan houdt hij hem op het laatst zo hoog mogelijk om er elke druppel uit te schudden.’ ‘Ik zal maar niks zeggen,’ schaterde heer Bron. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik.

Vlak bij mijn landgoed haalde een sportwagen ons in met ongeveer honderdzestig kilometer per uur, schat ik. Dat moest Harry zijn, met wie ik ’s avonds een afspraakje had. Als hij nou maar niet rechtsomkeert maakte omdat er niemand thuis was. Gelukkig stond hij geduldig bij de verlichting naast de paardenstallen op me te wachten. Ik stuurde heer Bron naar huis en Meneer Tistochwat ging vroeg naar bed, zodat de dag tóch nog in beschaafd gezelschap eindigde.

Door:
“Tistochwat”
(voor www.ejbron.wordpress.com)