Gewortelde kinderen

(Door: Wim van Schaik)

Tegen alle afspraken in kwam er alweer een kinderpardon. Links gedram loont. Belangrijkste wapen van de asiellobby? Aanpraten en aanjagen van schuldgevoelens. Wat ook helpt is kinderen inzetten en manipuleren om je gelijk te halen. Dat zagen we al vaker. Nu ging het weer eens om zogenaamde gewortelde kinderen. Héél zielig!

Links vindt dat kinderen die enige jaren in dit land wonen, verwesterd zijn. Dat kan tegenwoordig zelfs met behoud van hoofddoek. Links vindt het onmenselijk om zulke kinderen alsnog terug te sturen naar het land van herkomst. Dan hadden we dat – nog steeds volgens links – maar meteen bij hun aankomst moeten doen. Dat zeggen dezelfde mensen die, als het erop aankomt, niemand af willen wijzen. Zelfs jihadstrijders zijn welkom. Dezelfde mensen ook die nooit willen weten van vertrek, laat staan willen uitzetten.

Als kinderen naar elders moeten verkassen, wordt er gedaan alsof hun wereld instort en komen de pleiters voor een kinderpardon aanzetten met het verzonnen begrip ‘geworteld’. Terugsturen kan niet hoor, dan krijgen ze psychische problemen, want ze spreken de taal niet en hebben daar geen vriendjes. Maar hoe zat dat dan toen die kinderen hier naartoe kwamen? Toen spraken ze onze taal toch óók niet en toen hadden ze hier toch óók geen vriendjes. Toch kwamen ze. Kregen die kinderen dan geen psychische problemen? Nee. Ze bleken hier razendsnel wortel te kunnen schieten, ook al waren ze eerder tien jaar of langer elders ‘geworteld’. Maar na vijf jaar Nederland kun je kennelijk nooit meer verhuizen. Vreemd hoor.

Dat begrip ´geworteld´ komt uit de wereld van bomen en planten en betekent zoveel als: met wortels in de grond vastzitten. Planten zijn geworteld, gebonden aan één plek, en dus compleet afhankelijk van hun omgeving. Geen wonder dat links het begrip geworteld graag in de mond neemt. Het verwoordt precies hoe de barmhartige linkse mens tegen de ‘zielige vluchteling’ aankijkt: compleet afhankelijke zielenpoot.

Dat wortelen wordt heel idyllisch voorgesteld: “Door de tijd schiet een mens wortel, groeit hij steeds vaster op zijn plek, haalt hij voeding uit zijn omgeving, draagt daar op zijn beurt aan bij, zodat hij en zijn omgeving volledig tot bloei komen”. De migrant als boom, duurzaam met de grond verenigd via zijn wortels. Men gaat er van uit dat er door de tijd iets verandert met vreemdelingen, waardoor zij automatisch een (steeds) sterkere verblijfsaanspraak moeten krijgen. Wat dat ‘iets’ precies is, blijft vaag. Gewortelde  ‘kinderen’ zijn allemaal heel aardig, hebben hier vriendjes, kunnen leuk voetballen, willen gaan studeren. Zoiets.

Het zal ook wel te maken hebben met de Europese Langdurig Ingezetene richtlijn (Di 2003/109). Deze richtlijn biedt vreemdelingen die vijf jaar onafgebroken, rechtmatig op het grondgebied hebben verbleven (bijvoorbeeld met tijdelijke verblijfsvergunning) de mogelijkheid om een sterkere verblijfsstatus aan te vragen. In preambule 6 van deze richtlijn valt te lezen dat een bepaalde tijdsduur is vereist ‘in order to show that the person has put down roots in the country’.

Hoewel niemand harde criteria kan aanvoeren voor die periode van vijf jaar, is het inmiddels wel de teneur dat, als er maar genoeg tijd verloopt, vreemdelingen zich moeten kunnen vestigen in Nederland of Nederlander moeten kunnen worden. Niet vreemd opkijken dus als binnenkort met een beroep op ‘geworteld’ een algemeen pardon voor illegalen, die immers al zóóó lang in ons land rondzwerven, bepleit gaat worden.

In figuurlijke zin wordt het begrip ‘geworteld’ gebruikt voor neigingen, gewoonten, meningen enz. Van oude mensen wordt daarom vaak gezegd: “Oude bomen moet je niet verplanten”. Maar dan hebben we het wel over echt heel oude mensen. Jonge kinderen voelen zich daar thuis waar hun ouders zijn. De realiteit is dat kinderen, ook oudere kinderen, enorm flexibel zijn, zich razend snel aanpassen en in no time een nieuwe taal leren. Sneller dan hun ouders. Schakelen hoort nu eenmaal bij de jeugd. En, anders dan men ons wil laten geloven, kun je bij de juiste aanpak jonge bomen juist wel heel goed verplanten.

Niemand zegt dat het voor kinderen alleen maar leuk is om te verhuizen. Maar maak er niet zo’n zielig verhaal van. Soms moeten mensen verhuizen en moeten kinderen gewoon mee. Dat overkomt kinderen voortdurend, ongeacht waar zij geboren of opgegroeid zijn. Daar kun je een drama van maken, maar je kunt  het ook gewoon als voldongen feit brengen en je kinderen steunen en helpen wennen aan het idee.

Dat brengt mij bij de ouders. Wat voor ouders zijn dat, die hun kinderen hier naartoe slepen, zich niet neerleggen bij rechterlijke uitspraken, maar wel hun kinderen een toekomst voorspiegelen in het land waar ze niet toegelaten werden? Wat voor ouders zijn dat, die, terwijl ze hier in onzekerheid leven, toch kind op kind krijgen? (Wel eens over nagedacht waarom er tijdens de Duitse bezetting zo weinig kinderen geboren werden? Heeft iets te maken met verantwoordelijkheid.)

Het moet luid en duidelijk gezegd worden: de situatie waarin asielkinderen zich bevinden, is het gevolg van eigen handelen en/of dat van (pleeg)ouders. Niet wij, maar zij presenteren, verdienen de rekening voor hun eigen foute keuzes. Ook de asielindustrie gaat niet vrijuit. Keer op keer biedt zij hoop door procedures aan te bieden en zo de zaak te rekken. Op naar de magische vijf jaar! En blijft toestemming om te blijven uiteindelijk toch uit, dan weiger je gewoon te vertrekken.

De Armeense familie Tamrazyan kan lachen. Het kerkasiel in de Bethelkerk in Den Haag heeft gewerkt. En niet alleen voor hen. Ruim 600 ‘gewortelde’ kinderen, en niet te vergeten hun ouders, broertjes en zusjes, kunnen blijven. Opa en oma komen later nog… Ook de CU kan in de handen wrijven. Een dik jaar na de formatie halen ze alsnog hun kinderpardon binnen. Achteraf blijkt dat kerkasiel een publiciteitsstunt en tranentrekker die het CDA over de streep trok. De familie Tamrazyan kwam daarbij goed van pas.

PKN-dominee De Reuver, vanaf het begin nauw betrokken bij dat rare kerkasiel, haalde er de veel misbruikte gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan maar weer eens bij. We horen nog van hem, want barmhartigheid op kosten van een ander houdt nooit op. Vandaar zijn schot voor de boeg: “Duidelijk is dat je ook met het akkoord dat er nu ligt niet elk probleem oplost. Hoe gaat het bijvoorbeeld met gezinnen die hier vier jaar en elf maanden zijn? “ Op naar het volgende schrijnende geval!

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)