Waarom protesteert niemand tegen de kerken?

Synoniem voor mensensmokkel van Afrika naar Europa: de Keulse kardinaal Woelki met vluchtelingenboot voor de Dom. 

(Door: “Martin” – Vertaling: E.J. Bron)

Profiteurs van de omvolking

In Duitsland zijn de beide kerken de grootste financiële profiteurs van de mensenhandel van Afrika naar Europa. Waarom worden uitgerekend deze belangrijkste OW´ers van de omvolking verschoond van welk protest dan ook?

Op de dodelijke route van de Subsahara naar Centraal-Europa bestaan er – financieel gezien – twee hoofd-profiteurs. Enerzijds de mensenhandelaars in Libië, wier dienstverlenende ondernemingen de overtocht naar Europa organiseren en voor de reis in hun “zeewaardige” rubberboten tot € 5000,- per passagier berekenen – een miljardenbusiness. Anderzijds de Duitse kerken, die in Duitsland door de gemeenten vorstelijk beloond worden voor de kost en het logies van de Afrikaanse reizigers: bij een volledige verzorging incasseren Caritas en de Diaconie bedragen van meer dan € 1200,- per maand – en dan hebben we het over de onderbrenging in ruimtes met veldbedden en minimale personeelskosten dankzij de uitbuiting van vrijwilligers. Zelfs bij “slechts” ongeveer 200.000 binnengesmokkelde personen per jaar, die bijna allemaal via Caritas en de Diaconie worden doorgesluisd, levert dit een onvoorstelbaar bedrag en een uitstekende rente op, die dankzij de mensenhandel ieder jaar in de kassen van de kerken stroomt.

Daarom is het ook geen wonder dat de kerken steeds opnieuw in de handhaving van de smokkel van Afrika naar Europa investeren. De zogenaamde Duitse “zeenood redders”, die verantwoordelijk zijn voor de overtocht van de Libische kust naar Europa, worden maatgevend met kerkmiddelen gefinancierd. Onlangs nog schonk kardinaal Marx opnieuw € 50.000,- aan de mensensmokkelaars in de Middellandse Zee. Zulke bedragen zijn peanuts in vergelijking met de opbrengsten: al na één enkele overtocht met slechts 50 personen loont zich deze investering al financieel voor de kerk.

Een instorting van de mensenhandel van Afrika naar Centraal-Europa zou dus niet alleen voor de mensensmokkelaars in Libië een financiële catastrofe zijn, maar ook voor de Duitse kerken. Beide betrokkenen hebben dienovereenkomstig eenzelfde belang bij de handhaving van de dodelijke route van de Subsahara naar Europa. Dit gemeenschappelijke doel van voortdurende aanvoer om hun financiële opbrengsten veilig te stellen, kunnen ze alleen gemeenschappelijk bereiken: de mensenhandelaars hebben de infrastructuur van de kerken als eindstation van deze route nodig om hun passagiers een min op meer zekere garantie voor een zorgeloze doorreis te kunnen bieden. Geen enkele “arme” Afrikaan telt € 5000,- neer voor een reis naar Duitsland wanneer onderkomen en verzorging aan het eind van de reis niet gegarandeerd zijn.

De Duitse kerken op hun beurt hebben de Libische mensensmokkelaars nodig met hun netwerk in de Subsahara, omdat zij uit “morele gronden” zelf niet direct de mensenhandel kunnen exploiteren en daarom zijn aangewezen op bemiddelaars. Na de overdracht op de rubberboot wordt de business verdeeld: de Libische mensenhandelaars organiseren de reis van de Susahara tot het instappen in de boor en innen daarvoor de desbetreffende prijs van de reis. De kerken nemen de passagiers vanaf de rubberboor over van de door hen ingeschakelde zogenaamde “zeenood redders” en innen in het doelland een nog hoger bedrag van de gemeenten. Zo wast de ene hand de andere.

De mensenlevens die deze gemeenschappelijke business kost, spelen met het oog op het enorme financiële succes van de betrokkenen een hoogstens ondergeschikt rol. Zij zijn nevenschade van een miljardenbusiness: enerzijds al die mensen die al in de Sahara op weg naar Libië omkomen of later in de Middellandse Zee verdrinken, anderzijds al die mensen die hier in Duitsland door de binnengesmokkelde Afrikaanse en Arabische nieuwe kolonisten worden vermoord. Het bloed van deze mensen kleeft aan de handen van de beide partners: Libische mensenhandelaars en Duitse kerken exploiteren dit zakenmodel gemeenschappelijk, dus dragen zij ook de gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de slachtoffers van hun maatschappelijke partnerschap, en wel gezamenlijk voor alle slachtoffers op de hele route.

Verbazingwekkend genoeg wordt er tegen deze smerige business nergens in Duitsland geprotesteerd – hoewel er in elk dorp een kerk staat en plaatselijk protest gemakkelijk te organiseren zou zijn. Het lijkt alsof de dorpskerk en meneer pastoor/de dominee in zijn parochiehuis volledig onwetend zijn van deze mensenhandel. Uiteraard is dat niet het geval: de pastoor maakt tijdens iedere zondagsdienst reclame voor de handel en bedelt om nieuwe giften, opdat het transport van mensen over de Middellandse Zee gegarandeerd blijft. En hij leeft heel goed van het geld dat de kerk hem als tegenprestatie maandelijks op zijn rekening overmaakt: smerig verdiend geld, waarvoor vele mensen met hun leven betaald hebben.

Maar die beste meneer pastoor organiseert ook ieder jaar de kerstmis. Dan zet hij overal in de kerk kaarsen neer en zingt “Oh jij blijde”. Op deze manier roepen de kerken elk jaar opnieuw herinneringen uit onze kinderjaren op. Het is juist deze emotionele geraffineerdheid die ons van protest tegen deze organisatie afhoudt, evenals van een protestwake voor de pastorie en van zuivere tegenspraak wanneer meneer pastoor in de preek weer reclame maakt voor zijn smerige handel. Men bespeurt bij zichzelf nog altijd een bepaald respect voor dit gebouw, men bespeurt ook respect voor het parochiehuis, en men groet meneer pastoor heel netjes, omdat men zich hem kan herinneren uit de kerstmis en exact dat beeld graag in zijn hart wil behouden: het beeld van een onschuldige kerk, die kerstmis viert, en niet het beeld van een hebzuchtige instelling met bloed aan de handen, die gemene zaak maakt met mensenhandelaars.

Dat alles weet men natuurlijk ook in de hoge regionen van de evangelische en katholieke kerken in Duitsland. En precies daarom zal alles zo verdergaan als tot nu toe: de kerken zullen met hun mensensmokkel enorm veel geld blijven verdienen, ze zullen eveneens geen aandacht schenken aan de doden in de Sahara en de doden en verkrachtingen in onze straten. En ook in de toekomst zullen we niet protesteren tegen deze duistere zijde van onze dorpskerk, maar met Kerstmis braaf in de rij zitten en “Oh jij blijde” zingen.

Bron:
www.pi-news.net
Door: “Martin”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)