Geert Wilders heeft gelijk: de gulden moet terug

(Door: “Weethetwel”)

‘Als mensen vandaag het geldsysteem begrijpen,’ zei de beroemde autofabrikant Henry Ford eens, ‘dan breekt morgen de revolutie uit.’ Er is dan ook geen enkele andere mogelijkheid om onmiddellijk en in praktisch onbeperkte hoeveelheden rijkdom te verwerven dan bankier te zijn. De bankier kan namelijk, populair gezegd, “ geld drukken”. Zelfs de kosten van geld drukken hoeven niet gemaakt te worden, want het zijn alleen maar de bedragen die, na het opmaken van het leencontract, op afschriften gedrukt worden. En dan beginnen de rente-inkomsten te lopen.
Maar er is nóg een partij die zelf geld kan drukken, al lang voordat er bankiers waren. Dat is de koning van het land en in de moderne maatschappij de overheid. Daar zit zelfs nog een sociaal tintje aan, want wie is de overheid? Als onze regering in staat is rijkdom te scheppen door het drukken van geld, waardoor de burger minder belasting betaalt, komt dat de burgers ten goede. Tot de komst van de Euro in het jaar 2000 werd van deze mogelijkheid druk gebruik gemaakt door de Europese landen en dus ook door Nederland. Ieder jaar werden gratis miljarden guldens gebruikt om de staat te financieren. “Monetaire Financiering” heette dat met een deftig woord. Door de komst van de Euro werd dat verboden en dat heeft de burgers sindsdien miljarden gekost. Geert Wilders is de enige politicus die onomwonden de gulden terug eist. Hij heeft daarbij niet alleen het gelijk volledig aan zijn zijde, maar terugkeer naar de gulden levert de Nederlanders opnieuw miljarden op.

Geldschepping door banken

Een zeer solide bank is een bank die een zak geld heeft , die uitleent en vervolgens meegeeft aan de lener totdat die hem met rente weer teruggeeft. De lening wordt dan doorgehaald en de zak kan weer aan iemand anders uitgeleend worden. Maar de bankier bood tevens de service de zak niet mee te geven, omdat het veel te gevaarlijk was daarmee over straat te gaan, en zo werd giraal geld geboren: de bankier schreef op wie recht had op de zak geld en noteerde de ontvangsten en betalingen zonder dat de zak daadwerkelijk van hand tot hand ging. Zo kon de bankier de zak nóg een keer uitlenen en hing dan hetzelfde verhaal op. In de praktijk leende hij de zak wel tien keer of meer uit, terwijl hij het geld nog steeds in zijn bezit had. Zo ontvangt een bank over hetzelfde bedrag vele malen rente. Tel uit je winst.

Het is vooral een kwestie van vertrouwen in de bankier, want bij een bankcrash rent iedereen naar de bank om zijn zak geld op te halen en dan is er helaas maar één zak beschikbaar. Dat geld scheppen is  een lucratieve aangelegenheid en de oorsprong van het bankwezen in Nederland was coöperatief. Zo was iedere boer in het dorp lid van de boerenleenbank en de opbrengsten van die geldschepping kwam de gemeenschap ten goede. Die coöperatieve gedachte is er al lang niet meer en alle banken in Nederland gaan keihard voor de winst. Sommigen gieten er een sausje overheen dat ze het zo goed voor hebben met het milieu. Dat levert dan weer extra klandizie op bij mensen die het ook goed voor hebben met het milieu.

Monetaire financiering: geldschepping door de overheid

Geldschepping door de overheid is zo mogelijk nóg eenvoudiger dan geldschepping door banken. In principe hoeft de overheid alleen maar geld te drukken en uit te geven. Daar staat geen bankier tegenover die na verloop van tijd het geld terug moet hebben. Er hoeft ook geen rente over betaald te worden, want de overheid is zowel de schepper als de uitgever. Er staan echter wél inkomsten tegenover, want door in de maatschappij geld uit te geven, veroorzaakt de overheid geldstromen die tot allerlei transacties leiden en het is dezelfde overheid die op elke straathoek staat om een deel van dat geld weer in te pikken door belastingen en heffingen. De theorie luidt dat als de overheid 1000 gulden in de economie pompt er aan het eind van het jaar minimaal 500 gulden extra belasting is. En dat effect is er in de volgende jaren in mindere mate ook nog, zodat op den duur de extra opbrengsten weer richting de 1000 gulden gaan. Er is één grote maarrr: als de overheid het geld drukken te bont maakt, raakt het vertrouwen in de gulden verloren waardoor de waarde van de gulden sterk vermindert en de prijzen gaan stijgen: dat leidt tot inflatie. Inflatie is doorgaans nadeliger voor de burgers (vooral die gespaard hebben) dan voor de overheid, die het wel best vindt als de prijzen stijgen.

Monetaire financiering vereist dus een gedisciplineerde overheid, maar afhankelijk van de conjunctuur kan de overheid in Nederland tientallen miljarden per jaar monetair financieren. Helaas is dat met de komst van de euro afgeschaft en de PVV vindt dat de gulden en het eigen monetaire beleid zo spoedig mogelijk weer terug moeten komen en daarmee het voordeel voor de Nederlandse burger.

De euro is ook en vooral een project van de banken

Vooruitlopend op de komst van de euro hebben de Europese landen hun recht op monetaire financiering ingeleverd aan de nieuw opgerichte Europese Centrale Bank in Frankfurt, Duitsland. Op papier was dat wel een logische stap, want nu er één centrale munt zou komen werd het onmogelijk dat ieder land voor zich euro’s zou scheppen. Het onderlinge wantrouwen was groot dat ieder land voor zich oneindig euro’s zou drukken. Die Italianen zouden dat zéker doen, maar vergeet die Fransen niet, die kunnen er ook wat van. En dan kunnen de Duitsers natuurlijk niet achter blijven. Alleen de Nederlanders niet, want die zijn altijd de braafste in de klas.

Afijn, in plaats van een quotum af te spreken hoeveel euro’s ieder land ieder jaar mocht drukken, werd monetaire financiering afgeschaft en toen kwam de aap uit de mouw: Als overheden méér uit wilden geven dan ze aan inkomsten hadden, moesten ze dat geld maar lenen en er rente over betalen. En de banken stonden klaar in het gelid om dat geld te scheppen.

Geld lenen aan de overheid leek voor de banken extra lucratief

Het allereerste motief van de banken om oneindig veel geld aan de overheden uit te willen lenen, was de gedachte dat een overheid niet failliet kon gaan. Als de overheid te weinig geld heeft, verhoogt ze toch de belasting en pakt het geld wel van de burgers af. Er werd dan ook geen enkele rem gezet op de kredietverlening aan de overheid. Er hoefde niets afgelost te worden en zelfs de rente werd in nieuwe leningen erbij geteld. Hoe groter de schuld, des te hoger de inkomsten. Er waren banken die hun oorspronkelijke zak geld honderd maal en meer uitgeleend hadden. De rente stroomde binnen. Ook de bankiers persoonlijk kregen uit dank voor deze slimme zet miljardenbonussen. Een belangrijke schakel in dat spel was de Nederlandse CDA’er Onno Ruding, die er prat op ging dat hij zich voor een “hongerloontje” acht jaar als minister van Financiën opgeofferd had en daarna gelukkig weer bij de banken aan de slag kon tegen een “normaal” loon. En niet nadat hij namens de overheid gelijk ook maar even de pensioenpot van de werknemers voor miljarden had gelicht.

Voorts waren de doorgaans niet zo intelligente politici een gemakkelijke prooi. Door ongebreideld te kunnen lenen en andermans geld uit te kunnen geven, werd hun ego zeer gestreeld. Zowel in Spanje als Duitsland en Italië liggen bijvoorbeeld miljarden kostende vliegvelden die nog nooit zijn gebruikt. En de banken financierden maar, het kon niet op.

Het is logisch dat de staatsschulden sinds de komst van de euro geëxplodeerd zijn. Dit is puur een gevolg van het feit dat de overheden zelf geen geld meer drukten en alle tekorten gingen lenen en dat daar geen enkele rem op zat.

De kredietcrisis

Toen gebeurde iets waar geen bankier rekening mee had gehouden, namelijk dat landen wél failliet kunnen gaan en hun schulden niet meer af kunnen betalen, met als voorbeeld Griekenland. Daar ging ineens hun droom van eeuwig stijgende schulden en rentes waar ze niets voor hoefden te doen en waar de belasting betalende burgers van de landen garant stonden dat het ook nooit op zou houden. De banken kwamen in grote moeilijkheden en werden gered met geld van……. alweer die brave burgers. Begint u iets van dat gevoel van revolutie te begrijpen?

Monetaire Financiering is tot op zekere hoogte noodzakelijk

Waar de Europese Centrale Bank in zijn beginjaren helemaal geen rekening mee hield, is dat monetaire financiering door overheden een soort smeermiddel is voor de economie. Mits verantwoord toegepast, zorgt ze er voor dat de economie nét iets lekkerder loopt, meestal gepaard gaand met een lichte inflatie. Dat laatste zorgt er weer voor dat dingen eerder gekocht worden, omdat ze morgen wellicht duurder zijn, en dat stimuleert de economie weer. Doordat de monetaire inflatie wegviel, stegen de prijzen nog nauwelijks, terwijl het de bedoeling was dat de prijzen 2% per jaar zouden stijgen. Grote overheidsschulden worden dan vanzelf minder zwaar, maar dat gebeurde nu niet. De schulden kwamen als een steeds grotere molensteen om de nek van de landen te hangen. En een groot aantal banken kreeg daar nu ook de rekening voor gepresenteerd.

Monetaire Financiering is via de achterdeur alsnog binnengehaald

De ECB, ten einde raad, heeft vervolgens alsnog een gigantisch geld-drukprogramma gelanceerd. In vier jaar tijd is er het astronomische bedrag van 2600 miljard euro geschapen en besteed. Dat is per Europeaan zowat € 5000,-. Maar wie denkt dat dit geld zoals vroeger aan de welvaart van de burgers besteed is, komt bedrogen uit. Al dat geld is naar de financiële sector gegaan. Het is vooral gebruikt om schulden van landen aan banken te kopen en dus af te betalen. Het geld dat de banken in hun graaizucht voor veel rente aan die landen hadden uitgeleend, kregen ze nu op een gemakkelijke manier terug. Wéér over de rug van de Europese burgers.

Eén ding hebben ze er niet mee kunnen bereiken: de financiële sector dankt hartelijk voor de gedoneerde € 2600 miljard, maar het leidt nauwelijks tot extra besteding in Europa en dus ook niet tot extra bedrijvigheid. Zoals vroeger leidt het dus ook niet tot extra belastingontvangsten. Het werkt daarom eveneens niet als smeermiddel in de economie en de inflatie beweegt nauwelijks. Het is tekenend voor de enorme afstand die er is tussen wat de politiek doet en wat goed is voor de burgers.

Door:
“Weethetwel”
(voor www.ejbron.wordpress.com)