Gingen Nederlandse Joden “als lammeren de gaskamer in”?

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Generaal b.d. Toine Beukering is een nieuw gekozen Senator van het Forum voor Democratie, een nieuwe immigratie- en EU-kritische partij. Omdat het Forum voor Democratie (FvD) de grootste partij in de Senaat geworden is, zal ook het voorzitterschap van de Senaat waarschijnlijk naar deze partij gaan. Beukering is haar kandidaat.

Op 8 juni publiceerde de grootste Nederlandse krant, “De Telegraaf”, een interview met Beukering. In dit interview verklaarde hij dat een van de redenen waarom hij bij het Nederlandse leger zou zijn gegaan, geweest zou zijn dat hij als kind een hele serie boeken over de Holocaust gelezen zou hebben. Hij zei: “Het heeft me altijd geïnteresseerd hoe het mogelijk was dat de Joden – zo´n dappere, strijdlustige natie – als makke lammeren de gaskamers ingedreven konden worden.”

Zijn gesprekspartner vroeg hem of hij zich er bewust van zou zijn dat de mensen gechoqueerd zouden zijn door deze opmerking. Beukering antwoordde dat hij uit solidariteit met de Joden zou hebben deelgenomen aan de Nederlandse keppeltjesdag. Inderdaad zorgde de uitspraak van Beukering voor een schreeuw van verontwaardiging en enkele dagen later verontschuldigde hij zich hiervoor.

De woorden van de voormalige generaal illustreren opnieuw de mythe die de Nederlanders na hun bevrijding van de Duitse bezetting door de geallieerden in mei 1945 rondom hun oorlogstijd gesponnen hebben.

In mei 1940, enkele dagen nadat de Duitsers Nederland waren binnengevallen, vluchtte de Nederlandse koningin Wilhelmina van Oranje naar Londen, zonder advies te vragen aan haar ministers. De meeste ministers volgden haar. Voor de niet vertrekkende functionarissen lieten zij geen aanwijzingen achter hoe zij zich tijdens de bezetting zouden moeten gedragen. Binnen enkele dagen capituleerde het Nederlandse leger.

Het hoogste gerechtshof van Nederland was een van de eersten dat de Joden verraadde. In het jaar 1940 riepen de Duitsers alle Nederlandse ambtenaren en leraren op om een verklaring te ondertekenen dat zij geen Jood zouden zijn. Bijna iedereen ondertekende, waaronder ook de niet-joodse leden van het hoogste gerechtshof. Bijna alle medewerkers van het ministerie van Justitie gedroegen zich eveneens zo. De Duitsers gebruikten deze verklaring om Joden van officiële functies uit te sluiten. Lodewijk Visser, de joodse president van het hoogste gerechtshof, werd begin 1941 door de Duitsers van zijn functie ontheven.

Deportatie van Joden uit Amsterdam naar Westerbork, 1943.

In het jaar 2011 werd er een boek gepubliceerd over het hoogste gerechtshof gedurende de tijd van de Duitse bezetting. De schrijvers kwamen tot de conclusie dat dit gerechtshof “de nimbus van hoogste behoeder van de gerechtigheid in Nederland was kwijtgeraakt”. Toen het boek gepresenteerd werd, zei Geert Corstens, op dat moment president van het hoogste gerechtshof, dat de ondertekening van de verklaring in 1941 “in strijd was met al hetgeen waarvoor het hoogste gerechtshof zou hebben moeten staan”.

Onverschilligheid tegenover de Joden en hun lot

Nederlandse Joden, die gedwongen werden een gele ster te dragen, waren in toenemende mate geïsoleerd in een natie, waarin het aantal collaborateurs het aantal leden van de Nederlandse nationaalsocialistische partij voor de oorlog ruimschoots overtrof. Het grootste deel van de bevolking legde een volledige onverschilligheid tegenover de Joden en hun lot aan de dag.

Leden van de Nederlandse politie wisten dat hun taak er uitsluitend uit bestond om misdadigers te arresteren; desondanks hielpen zij de Duitsers erbij om Joden te arresteren, ook baby´s en oudere mensen. Joden werden door de Nederlandse Spoorwegen naar het doorgangskamp Westerbork getransporteerd, waar ze door de Nederlandse militaire politie werden bewaakt. Meer dan 100.000 Nederlandse Joden – meer dan 70% van de joodse bevolking van voor de oorlog – werden in de Duitse kampen in Polen de dood ingestuurd.

In het jaar 2018 vond er in het Joods Historisch Museum in Amsterdam een tentoonstelling over de Joden en het koningshuis van Oranje plaats. In het kader van deze tentoonstelling was een opname te horen van de weinige woorden die koningin Wilhelmina in haar talrijke toespraken tijdens de oorlog op de Nederlandse radio aan haar joodse onderdanen wijdde. Ze werden als terloops uitgesproken. Deze weinige zakelijke zinnen werden op de tentoonstelling tegenover de opname van haar vurige toespraken gezet, waarin ze zich heftig tegen de mobilisering van Nederlandse mannen om te gaan werken in Duitsland uitsprak.

Een klein percentage van de Nederlandse bevolking – zeer moedige mensen – hielp Joden. Er doken 24.000 Joden onder. Van hen overleefden 16.000 de oorlog. Veel anderen werden door Nederlandse vrijwilligersorganisaties – een civiele en eentje van de politie –, waarvan de leden geld kregen voor iedere opgepakte Jood, verraden of gevangen genomen.

In het Nederlandse verzet speelden Joden, die voor de oorlog minder dan 1,5% van de totale bevolking hadden uitgemaakt, een buitenproportioneel grote rol. Dit werd zowel door de media als door historici nauwelijks gepubliceerd. Een monument in de buurt van het Amsterdamse stadhuis getuigt van het joodse verzet.

Enkele maanden na het einde van de oorlog sprak de minister voor Transport en energie, Steef van Schaik van de Katholieke Volkspartij KVP, voor een grote bijeenkomst van spoorwegmedewerkers in Den Haag. Hij verklaarde: “Met jullie treinen werden de ongelukkige slachtoffers naar de concentratiekampen gebracht. Jullie harten verzetten zich daartegen. Maar toch deden jullie het. Dat strekt jullie tot eer. Het was een plicht, die de Nederlandse regering van jullie verlangde, want het spoorwegverkeer is een van de pijlers waarop het economische leven van het Nederlandse volk is gebaseerd. Dit zou niet op het spel gezet moeten worden.”

Joden stappen in een deportatietrein van Westerbork naar Auschwitz, 1942-1943.

Jaren later schreef een journalist in een Amsterdamse krant dat de woorden van Van Schaik “de vreselijkste tekst die een Nederlandse minister ooit gebezigd heeft” geweest zouden zijn.

Na de oorlog hadden de Nederlanders de psychologische behoefte om de gevolgen van hun snelle nederlaag tegen de Duitsers in mei 1940 te verzachten. Dit leidde tot overdrijvingen van heldendaden door Nederlanders tijdens de bezetting tot aan pure bedenksels toe. In dit scenario was er voor de Joden in het gunstigste geval een plek als tweederangs slachtoffers. Het beeld ontstond dat ze zich niet verzet zouden hebben, maar zich gewoon lieten deporteren.

Dit fundamenteel foute beeld kwam in de woorden van Beukering opnieuw tot uitdrukking.

Deze gevoelens waren ook zichtbaar bij de houding van ministers van de eerste naoorlogse regering tegenover Joden. Deze ministers legden tegenover Joden kilte en zelfs minachting aan de dag.

Toen vertegenwoordigers van de Joden de eerste naoorlogse minister-president, Willem Schermerhorn van de sociaaldemocratische Partij van de Arbeid (PvdA), ontmoetten, zei hij dat hij het niet als zijn taak zou beschouwen om ervoor te zorgen dat de Joden hun vermogens terug zouden krijgen. Deze vermogens waren volledig door de Duitsers geroofd.

Vele decennia later verontschuldigden de raad van bestuur van de Nederlandse Spoorwegen en enkele plaatselijke politiechefs zich voor de rol die hun voorgangers tijdens de oorlog bij de vervolging van Nederlandse Joden hadden gespeeld. Desondanks weigerde in 2012 de toenmalige minister van Veiligheid en justitie, Ivo Opstelten van de liberale Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD), om zich in naam van de politie als geheel te verontschuldigen. En dit ondanks het feit dat leden van de Nederlandse politie Maatgevend hadden deelgenomen aan de uitvoering van de genocide op de Joden.

Nederlandse regeringen na de oorlog hebben het verdraaide beeld van de “gewillige lammeren” in stand gehouden. De huidige minister-president, Mark Rutte (VVD), heeft Nederland als het enige West-Europese land gepositioneerd dat weigert om de enorme fouten van zijn oorlogsregeringen toe te geven – om maar te zwijgen van een verontschuldiging.

Bron:
www.audiatur-online.ch
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)