(Door: Theodor Holman)
Omgekeerd kwam vaker voor, maar mij zijn ook wel eens excuses aangeboden. Woordkeus en het daarbij behorende gedrag hadden altijd iets wonderlijks.
Iemand ‘biedt aan’ (dus je kán weigeren), en wat hij aanbiedt zijn ‘excuses’ (meervoud). Wat die excuses precies inhouden, is onduidelijk. Althans, dat is het eigenlijk helemaal niet. Of het nu meervoud of enkelvoud is, een ‘excuus’ of ‘excuses’ is niet meer dan een woord of zijn woorden waarvan de inhoud of de zwaarte of de status wordt bepaald door de luisteraar.
Jij ‘aanvaardt’ ze en knikt.
Lees verder>>>
(h/t “Wachteres”)
E.J. Bron 
Krijgen we nu ook excuses van de Spanjaarden ( 80 jaar oorlog )
de Fransen ( Napoleon ) en de Duitsers ( 40-45 ) voor het leed onze
voorouders aangedaan ?
Of zijn wij blanke Nederlanders niet zielig genoeg ?
LikeGeliked door 2 people
Laat ze eerst maar eens excuses aanbieden voor de ruim 141 miljoen missionarissen en andere Heerooms die ze in de kookpotten hebben gestopt nadat ze van hun kruis werden ontdaan.
En excuses aan die ontelbare varkens die tot hun schande wereldwijd haram of kosherloos werden verklaard omdat ze de inhoud van die kookpotten eeuwenlang als vreten kregen opgedrongen.
Plus de excuses aan al die kinderen die dit op school te horen kregen of het lazen in de Katholieke Illustratie en hierdoor met een PTDS, Post Traumatisch Dobberneger Syndroom, werden opgezadeld en nu van angst op de PVV stemmen.
LikeGeliked door 3 people
Schuldgevoel over verleden gestoeld op mythen, niet op feiten
Helder licht over duistere geschiedenis
Nederlanders krijgen een vals schuldgevoel aangepraat over het slavernijverleden. Dat komt doordat activisten en een islamitische partij als Denk ’grote onzin’ verkondigen over de Gouden Eeuw en de koloniale tijd, zegt Piet Emmer, een Leids emeritus hoogleraar die promoveerde op het Nederlandse slavernijverleden en hierover veel publiceerde. Met zijn nuchtere analyses schuwt hij de controverse niet.
Steeds feller laait het debat over onze koloniale geschiedenis op. Deze week zette een Rotterdams kunstcentrum een streep door haar naamgever, de ’foute’ admiraal Witte de With. Eerder moesten de Gouden Koets, VOC-schip de Halve Maen en de Coentunnel het ontgelden. Allemaal iconen uit een zwarte periode vol slavernij en koloniale uitbuiting, roepen activisten.
De gevoeligheid en het schuldgevoel zijn toch begrijpelijk? Slavenhandel is immers iets gruwelijks…
„Dat klopt, slavenhandel is vreselijk, maar de Nederlandse rol wordt erger voorgesteld dan de feiten toelaten. Op een bevolking van twee miljoen mensen, hielden misschien duizend zich actief bezig met de slavenhandel. Het leverde ons land nauwelijks iets op. Berekeningen lopen uiteen van 0,001 tot 0,1 procent van het Nederlands bruto nationaal product. De meeste rederijen die zich ermee bezighielden, gingen failliet. Bij ons hoefde de slavenhandel daarom niet te worden afgeschaft, het hield vanzelf op.”
Maar we hebben als land toch flink geprofiteerd van de koloniën?
„Ook dat is volstrekte onzin. Als je uitrekent wat Nederland in de 17e en 18e eeuw heeft verdiend met de handel met Azie, de West en in Afrika, dan kom je op 3 tot 8 procent. Nederland verdiende het geld vooral in Europa met landbouw en handel. Natuurlijk hebben Europeanen wel grondstoffen als diamant en goud weggehaald uit Afrika en Azië, maar daar staan investeringen in infrastructuur tegenover. De kolonisering heeft Afrika en Azië modern bestuur, telefoon, wegen en grenzen gebracht.”
Moeten mannen als Jan Pieterszoon Coen en Witte de With wel geëerd worden met standbeelden?
„Mijn idee zou zijn: uitleggen wat de standbeelden betekenen. Ik denk dat je het verleden niet kan zuiveren door standbeelden weg te halen. Het verleden blijft zoals het is. Het was toen volstrekt normaal om racistisch of antisemitisch te zijn.”
Op de zijpanelen van de Gouden Koets zie je donkere mensen knielen voor blanken. Snapt u dat dit kwetsend kan zijn?
„Die koets is in 1888 gebouwd, slavernij was toen voorbij. Je kunt ervan uitgaan, dat de schilder daar niet bewust nadruk op heeft gelegd. Dat blanken mensen met een andere huidskleur minderwaardig vonden, is een historisch feit, typisch iets wat bij die tijd hoort. Je kunt het verleden niet veranderen door die panelen over te schilderen. Ik zou zeggen: een prachtige gelegenheid om met de omstanders die naar de Gouden Koets kijken in discussie te gaan of kinderen uit te leggen hoe dat kon. Dat geldt ook voor die standbeelden.”
Sommige activisten wijten het racisme in Nederland mede aan ons koloniale verleden. Hebben ze daar een punt?
„Onzin. Racisme is een lelijk ding, maar is niet geworteld in slavernij of kolonialisme. Ook in bijvoorbeeld Zweden en Noorwegen bestaat er racisme, die landen hebben nooit echt koloniën gehad. De slavenhandel zelf was natuurlijk wel racistisch. Had je een witte huidskleur, dan werd je niet makkelijk door Europeanen tot slaaf gemaakt.”
Hoe kijkt u naar de nieuwe politieke partij Denk, populair onder Turkse en Marokkaanse Nederlanders? De Turks-Nederlandse fractievoorzitter maakt een groot punt van het Nederlands slavernijverleden.
„Voor iemand die ook een Turkse achtergrond heeft, is dat een beetje vreemd. Turkije deed op grote schaal aan slavernij. Slavernij is daar later afgeschaft dan in Nederland, pas in de 19e of 20e eeuw, zonder een anti-slavernijbeweging die wij in het Westen hebben gehad.”
Deed Marokko aan slavernij?
„Noord-Afrika had een belangrijk aandeel in de slavenhandel. Spanje en Portugal kochten daar hun slaven voordat ze ontdekten hoe je om Afrika heen kunt zeilen. Ook veel Europese zeelieden werden in Noord-Afrika tot slaaf gemaakt. Nederlandse kerken hadden zelfs een miniatuurscheepje met een gleuf voor geld om slaven mee vrij te kopen. In Zierikzee hangt er nog een meen ik, maar die wordt niet meer voor dit doel gebruikt.”
Zie je in landen als Turkije en Marokko collectief schuldbewustzijn, zoals hier in het Westen?
„Absoluut niet. Dat is echt taboe. Daardoor lijkt het wel alsof Nederland het enige land in Europa is geweest dat slaven heeft verhandeld. Dat is absoluut niet juist. Er was een student die met grote ogen aan mij vroeg: was er in Azië ook slavernij? En je moet je realiseren dat slavernij in die tijd in alle culturen ter wereld volstrekt normaal was. Vrije arbeid zoals we die nu kennen, was tot in de negentiende eeuw een uitzondering. Wij hadden in Oost-Europa nog lange tijd arbeidsverhoudingen die op slavernij leken.”
Blijft slavernij op scholen onderbelicht?
„Welnee, hou op. Eerstejaars weten alles over slavernij, terwijl ze Karel de Grote niet eens meer kennen. Middelbare scholen besteden de laatste twintig jaar juist eindeloos aandacht aan het thema, een beetje te veel zelfs. Dat het belang van slavernij voor het heden wordt overdreven, levert ook spanningen op.”
Nazaten van slaven in Nederland zeggen dat ze psychisch en financieel nog lijden onder de gevolgen van slavernij.
„Veel Nederlanders zouden er dan ook last van moeten hebben dat ze afstammen van kinderarbeid-slachtoffers in de 19e eeuw. Maar daarover hoor ik weinig. Het lijkt erop dat mensen die niet tevreden zijn met wat ze hebben bereikt, slavernij vele generaties later nog als excuus gebruiken. Slavernij is net als kinderarbeid iets waar we gelukkig afscheid van hebben genomen. Maar om problemen als slechte schoolprestaties, matige gezondheid, armoede of gebroken gezinnen nu nog daarop terug te voeren, is vreselijk vergezocht.”
Activisten eisen herstelbetalingen. Hebben ze daar recht op?
„Dat is een ingewikkelde discussie. Ten eerste is het lastig te bepalen wie daar precies aanspraak op moet maken. Bovendien, cru gezegd, delen de nazaten van slaven nu in de welvaart van ons deel van de wereld.”
Krijgt u nooit gelazer met deze standpunten?
„Een Franse collega heeft wel een keer zijn telefoonnummer moeten wijzigen. Bij mij valt het mee. Eén keer hoorde ik van een studente dat er voor de deur een Surinaamse stond die me wilde vermoorden. Ik heb haar een kopje ondrinkbare automatenkoffie gegeven en gezegd dat ik me voortaan alleen met middeleeuwse ridderorden zou bezighouden.”
LikeGeliked door 3 people
(Groen) Linkse dwazen !!
LikeLike
Laat al die roepers over het slavernijverleden eens ZELF excuses aanbieden. Voor het VERZWIJGEN van de hedendaagse slavenhandel op slavenmarkten in Arabie en Afrika. Hoogst actueel, maar de linksen menen dit onder het kleed te moeten vegen. Maar ze willen wel dat de regering zijn excuses aanbiedt voor het slavenverleden van onze verre voorvaderen. Hoogst onbeschoft. Dan zouden ze evengoed Haagse excuses kunnen vragen voor moordenaars, verkrachters, dieven, piraten op zee en struikrovers uit een ver verleden.
LikeGeliked door 1 persoon
De toenmalige elite hield zich bezig met slavernij en niet het volk. Wanneer houdt dat gezeik eens op met oude koeien uit de sloot halen. Net als al die onzinnig problemen die men erbij verzint, in de plaats van echte problemen proberen op te lossen.
LikeGeliked door 1 persoon
Excuses zijn niet nodig. Integendeel zelfs, we brachten ze welvaart en infrastructuur. Al is welvaart een relatief begrip. Eigen volk had het ook niet breed in die tijd en het was zeker geen vetpot. Zonder onze onbaatzuchtige hulp waren ze vrijwel allemaal de hongerdood gestorven.
Stank voor dan krijg je van die gasten. Zelfs een bedankje kan er niet van af. Gratis vervoer naar gebiedsdelen waar genoeg werk voorhanden was. In ruil hiervoor kregen ze een eigen huisje met tuin zodat er voldoende voedsel aanwezig was. Zelfs de oorspronkelijke bewoners van Suriname die liever lui dan moe waren schoten we te hulp. En dat ze af en toe een paedagogisch tikje kregen als ze niet doorwerkten, dat klopt. Echter, geplaatst in die tijd was het in Nederland niet anders, klaplopers van eigen bodem kregen ook op hun lazer. Het leven was gewoon wat ruwer.
Ze moeten gewoon niet zeuren.
LikeGeliked door 1 persoon
“Excuses zijn niet nodig. Integendeel zelfs, we brachten ze welvaart en infrastructuur.”
Ik stel voor dat we de rekening sturen….
LikeGeliked door 1 persoon
Je word moe van al dat gezeik over excuses over ons slavernijverleden.
Het is honderdvijftig jaar geleden, we hebben sorry gezegd op alle mogelijke manieren en slavernij is niet oké’, maar genoeg is genoeg, punt.
Waarom hoor je die zeikerds nu nooit eens van leer trekken in de landen waar slavernij nog dagelijks de normaalste zaak v.d. wereld is?
In islamitische staten is het heel normaal om slaven te hebben, maar daar hoor je ze nooit over, waarschijnlijk uit vrees voor de islam.
Vergeet overigens ook niet de Afrikaanse landen waar slavernij nog de normaalste zaak v.d. wereld is waar zwarten andere zwarten van een andere stam als slaaf houden en er mee doen wat ze willen en ook nog steeds verhandelen.
Maar ja, het is natuurlijk een beetje lullig te verkopen aan ons dat de ene zwarte de andere zwarte nog als slaaf houd hè, dat past niet in het zielige plaatje.
Diezelfde zwarten hadden er ook geen moeite mee zwarten van een andere stam te verkopen aan de handelaren, wij blanken gingen echt niet de bush bush in om ze zelf op te halen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ex-slaven hielden zelf slaven
Zaterdag 1 juli wordt herdacht dat op die dag, 143 jaar geleden, de slavernij werd afgeschaft. Vooral op de Nederlandse Antillen was het slavernijverleden lang onbespreekbaar. Een duik in de archieven levert echter tegendraadse informatie op: anders dan in Suriname of Amerika, konden slaven op Curaçao rijkdom vergaren en soms zelf ook slavenhouder worden.
door Els van Cappelle en Jeannette van Ditzhuijzen27 juni 2006, 0:00
De Curaçaose negerslaaf Johannes Paulus was 33 jaar oud toen hij zichzelf in 1842 vrijkocht. Het geld daarvoor had hij verdiend als schrijnwerker. Andries de Lannoy, zijn eigenaar, had hem namelijk een opleiding fijn timmerwerk laten volgen, een vrij gebruikelijke gang van zaken in die tijd. Daardoor kon Johannes Paulus als vrij man een goed bestaan opbouwen. Vier jaar na zijn vrijmaking verwierf hij al zijn eerste huis, voor 900 gulden. In datzelfde jaar kocht hij ook zijn eerste slaaf.
Het huis in Otrobanda verkocht Johannes Paulus acht jaar later voor 2400 gulden. In dezelfde periode kocht en verkocht hij ook diverse slaven. Opvallend genoeg kocht hij zijn in slavernij levende familieleden niet vrij. Vond hij slavernij niet zo erg of had hij een hekel aan hen? Hoe het ook zij, op 1 juli 1863, de dag waarop alle slaven hun vrijheid kregen, had de voormalige slaaf negen slaven en slavinnen in eigendom. Een flink aantal, want op dat moment bezat driekwart van de slaveneigenaren niet meer dan vijf slaven. Slechts tien van de 721 eigenaren waren in het bezit van honderd slaven of meer.
Deze historie staat niet op zichzelf. Wie een duik neemt in het Nationaal Archief van de Nederlandse Antillen, stuit op soortgelijke verhalen. Over eigenaren die bij testament een huis of stukje grond aan hun slaven schonken; over de slavin die van haar eigenaar een andere slavin cadeau kreeg; moeders die hun kind vrijkochten door het te ruilen tegen een andere slaaf; en over eigenaren die hun slavin de vrijheid schonken en met haar trouwden. Geregeld valt in testamenten te lezen dat de slaven na de dood van hun meester ’hun volkomen vrijdom en ontslag van allen slaafschen diensten’ moesten krijgen.
De teksten uit het archief staan haaks op het stereotiepe beeld van de boze blanke meester die de arme zwarte slaven tot bloedens toe afranselde, die ze liet werken tot ze er dood bij neervielen en op alle mogelijke manieren kleineerde en vernederde. Dat komt waarschijnlijk doordat het onderzoek naar de leefomstandigheden van slaven op Curaçao de nodige hiaten vertoont. Daarom wordt er vaak teruggegrepen op onderzoek naar de slavernij in de Verenigde Staten en Suriname.
Daar was de situatie echter totaal anders. Die landen kenden een echte plantage-economie, waar de waarde van een slaaf werd bepaald door zijn productiecapaciteit. Op Curaçao vertegenwoordigde de slaaf zelf een bepaalde waarde, waarmee je kon handelen. Zoals je nu aandelen op de beurs verkoopt als je in geldnood zit, zo verkocht de Curaçaose planter een slaaf wanneer de oogst tegenviel door bijvoorbeeld droogte. Alsof het om een ongewenst bruiloftscadeau ging. De verkoop leverde genoeg geld op om zo’n 25 slaven een jaar lang van eten te voorzien.
Curaçao leefde van de handel; de producten van het land – gierst, bonen, meloenen en komkommers – waren vooral bedoeld voor eigen gebruik en de binnenlandse markt. Verder werden er geiten, schapen en runderen gehouden, zowel voor het vlees als de melk, en hadden sommige plantages zoutpannen. Op de plantages werkten niet alleen slaven. Rond 1800 leefden er ruim 2000 ’vrije lieden’ (negers en kleurlingen) op de publieke weidegronden of tussen de slaven. Wanneer een eigenaar handen tekortkwam, huurde hij hen gewoon per dag in.
De plantageslaaf had meestal een eigen stukje grond dat hij in zijn vrije tijd bewerkte. De opbrengst daarvan en van bijvoorbeeld de visvangst, kon hij verkopen. Het geld mocht hij weliswaar houden, maar nogal wat eigenaren dwongen de slaven om spullen bij hem te kopen tegen uiteraard te hoge prijzen. Er waren dan ook maar weinig plantageslaven die genoeg geld hadden om zichzelf vrij te kopen.
In de plant- en oogsttijd was het ongetwijfeld hard werken voor de plantageslaven, die gedwongen lange dagen maakten op het land. Maar het klassieke beeld van de slaaf met achter hem een bomba (een slaaf die was aangesteld als opzichter) met zweep in de hand,klopt over het algemeen niet op Curaçao. Zeker niet als het over stadsslaven gaat – bijna de helft van alle slaven.
Stadsslaven woonden en werkten in de stad als ambachtsman, huisbediende, pontvoerder of sjouwer. Zij verdienden zelfstandig een inkomen en betaalden daarvan een vast bedrag per week aan hun eigenaar, of ontvingen van hun eigenaar een (klein) salaris.
Zo konden zij een huis huren of sparen om zichzelf of hun kinderen vrij te kopen. Voor deze zaken hadden ze wel altijd toestemming nodig van hun meester. In feite was de verhouding tussen slaaf en eigenaar niet anders dan die tussen een man en zijn echtgenote in die tijd. Net als slaven werden gehuwde vrouwen in de eerste helft van de 19de eeuw als handelingsonbekwaam beschouwd.
Eenmaal vrij konden slaven zelf de handel in. Josef Kogen bijvoorbeeld, die zichzelf ook Cohen noemde. Na zijn manumissie (vrijlating) in 1833 kocht en verkocht hij slaven, net als de eerder genoemde Johannes Paulus en andere ex-slaven. Hij schafte slavin Delai aan plus haar vijf kinderen Bernardus, Teresina, Plantina, Mathias en Louisa, om ze in 1839 weer te verkopen. Zo wisselden ook de slaven Davaela en Fabias binnen een halfjaar van eigenaar.
De 33-jarige ex-slaaf kocht verder vervallen woningen, die hij repareerde en vervolgens met winst verkocht. Uiteindelijk was hij eigenaar van diverse huizen in Otrobanda, Pietermaai en Punda. Net als Maria Eleonora Boomstronk, een voormalige slavin die in 1863 overleed als een steenrijke vrouw met zes slaven en diverse huizen, waarvan eentje maar liefst 20.000 gulden opbracht. In haar testament nam zij legaten op voor haar slaven Washington, Gerard en Lambertina, en voor enkele voormalige slaven.
Naar schatting bezaten in de 19de eeuw meer dan honderd voormalige slaven een of meer woningen. In feite had een ex-slaaf op Curaçao net zoveel kans om huiseigenaar te worden als een blanke in dezelfde magere financiële omstandigheden. Want het is bepaald een misverstand dat alle blanken op Curaçao rijk waren.
Net wanneer je denkt dat het allemaal wel meeviel met de slavernij op Curaçao, stuit je weer op een gruwelijk verhaal, dat alles op zijn kop gooit. Zoals dat van de twaalfjarige slaaf Juan Carlo. Volgens een wet uit 1812 was het weliswaar verboden ’slaven op ene onredelijke manier te straffen’, het gebeurde natuurlijk toch.
Juan Carlo meldde zich op 27 april 1818 bij het fiscalaat. Hij was door zijn meester Samuel Henriquez van plantage Klein Piscadera zwaar mishandeld. Zijn lichaam zat onder de blauwe vlekken, armen en ribben waren ontveld en de linkerhand was stukgeslagen. De straf voor de dood van een lammetje, dat door roofvogels was aangevallen.
Henriquez had de slavenjongen met de handen op de rug zodanig aan een tak van een kenepaboom opgehangen dat zijn voeten de grond niet raakten. Vervolgens sloeg hij hem met een dikke stok net zo lang tot de stok in stukken brak en Juan Carlo op de grond viel. Nog was Henriquez niet tevreden. Hij bond de jongen op een ladder en liet hem door de slaven Adam en Fortuin flink afranselen. Tot slot smeerde hij Carlo’s gewonde lijf in met een mengsel van citroensap en peper.
De afschuw over deze mishandeling was groot. Als waarschuwing voor andere slaveneigenaren veroordeelde de Raad Henriquez tot verbanning voor het leven uit de kolonie Curaçao ’op straffe van zwaardere straffen’. De Raad ging zelfs zo ver dat ze om duidelijk te maken dat hier een grens was overschreden, een verslag van de rechtszitting – de slavenhouder met naam en toenaam genoemd – liet afdrukken in de Curaçaosche Courant.
LikeLike
https://tpook.nl/2019/06/26/oeganda-is-vrijwilligerswerk-van-hagelwitte-narcistische-drammillennials-zat/?utm_source=tpo&utm_medium=rsswidget&utm_campaign=artikelkop
Oeganda is ‘vrijwilligerswerk’ van hagelwitte narcistische drammillennials zat.
“Het is het nieuwe kolonialisme in Afrika.” Olivia Alaso in Oeganda doelt op het vrijwilligerswerk van jonge westerlingen in haar land. Een deel begint op eigen initiatief een hulporganisatie, werft geld van donoren en begint een schooltje, kliniek of weeshuis.
LikeLike