Vrede bestaat niet. Palestijnen ook niet

Palestijnse vlag met de Davidsster zoals die verschijnt in de Larousse Franse dictionaire van 1939.

(Door: Daniel Greenfield – Vertaling: J. C. Th. Köhler)

Salah Abu Miala, een zakenman uit Hebron, reisde naar Bahrein om de Bahrein-vredesconferentie bij te wonen. Toen hij terugkwam, werd hij gearresteerd door de Palestijnse Autoriteit. Een beveiligingsbeambte van de islamitische terreurgroep gaf toe dat er geen feitelijke aanklacht was. “Het was een waarschuwing,” zei hij. “Hij moet de implicaties begrijpen van dit soort collaboratie. Collaboratie met de Verenigde Staten. Het land dat de PA heeft opgericht en er met gulle hand miljarden dollars aan heeft geschonken.

Een andere zakenman lukte het om aan de strafcampagne tegen de deelnemers aan de vredesconferentie te ontsnappen. De PA had niet alleen de vredesconferentie geboycot, maar deelnemers aan de vredesconferentie gearresteerd en gewaarschuwd dat deelname aan de vredesconferentie collaboratie was. Collaboratie, volgens de wet van de PA, is strafbaar met de doodstraf.

De boodschap is dat de PA niet echt vrede wil. Ze heeft vredesconferenties onder Clinton, Bush, Obama en nu Trump gesaboteerd. Iedere benadering die hetzelfde nauwe  gamma doorloopt van Israël onder druk zetten tot smeergeld betalen aan de PA is geprobeerd. Met telkens hetzelfde resultaat. Vraag maar aan Salah wie er is opgesloten voor het bijwonen van een vredesconferentie. Het patroon is zo evident, date er een politicus of een diplomaat voor nodig is om het niet te zien. Dat is waarom we het er al zo lang moeilijk mee hebben. En de miljarden weggegooide dollars en de verspilde levens hadden gespaard kunnen worden als onze leiders zich hun uitgangspunten ter discussie hadden gesteld, door drie eenvoudige vragen te stellen.

1. Wat als de Palestijnen geen vrede willen?
2. Wat als er geen Palestijnen zijn?
3. Wat als er niet zoiets bestaat als vrede?

Deze drie aannames, dat de Palestijnen bestaan, dat de Palestijnen vrede willen en dat blijvende vrede een haalbare kaart in die regio is, liggen aan de wortel van dit zinloze Sisyphusische vredesproces. Het vredesproces is gestart, er vanuit gaand dat de PLO werkelijk vrede wilde. Of op z’n minst een overeenkomst.  Zeker, onze elite was het erover eens dat ze onmogelijk een eindeloze oorlog wilden. En zo werd de waarheid van tafel geveegd. Het was te gruwelijk om te geloven. Decennia van mislukte onderhandelingen, series van Israëlische concessies, persoonlijke betrokkenheid van vijf regeringen, miljarden dollars zonder enig resultaat, en de waarheid is nog steeds afgedankt.

In plaats daarvan is het officiële verhaal dat Israël geen vrede wil. De echoput van de media weerklinkt met een verhaal waarin Israël scherp naar rechts is gestuurd en bestuurd wordt door ultraorthodoxe religieuze fanatiekelingen. Plus Netanyahu, die eigenlijk niemand ziet als een ultra religieuze fanatiekeling. Afgezien daarvan, de meest rechtse partij in de jongste Israëlische verkiezingen had een partijprogramma van legalisering van marihuana. Maar het is gemakkelijker om aan te nemen dat Israël geen vrede wil, dan te denken dat de PA dat niet wil. Als Israël geen vrede wil, toont dat slechts aan dat het een kwade entiteit is en gedwongen moet worden, voor zijn eigen bestwil. Als de PA geen vrede wil, dan ligt het hele principe van het proces op zijn achterste.

Israëlische misdragingen kunnen altijd beantwoord worden met economische en politieke druk.  Als de PA onder geen enkele voorwaarde vrede wil, betekent dit dat het nooit een echte regering was, alleen een façade voor een terroristische groepering. En die terroristische groepering is snel krachtiger en gevaarlijker geworden dóór het vredesproces.

Voor het vredesproces leek het idee dat de PLO mogelijk geen vrede wilde ongeloofwaardig. Na het vredesproces is dat idee een explosief schandaal, waarvan de schuldigheid verlengd wordt door de politieke huishoudingen van dozijnen landen, inclusief Amerika en Israël. En zo kan er over gesproken worden. Hoe zijn zoveel experts tot het geloof gekomen, tegen alle bewijzen in, dat de PLO vrede wilde?  Die vergissing is ontstaan doordat de gevestigde orde de PLO- propaganda accepteerde dat ze een nationale strijd voerde om een staat te stichten namens een bevolking van ontheemde en onderdrukte mensen. De waarheid was dat Palestina, als een Arabische culturele minderheid, in tegenstelling tot  een niet meer bestaande Romeinse kolonie, evenzeer een mythische uitvinding was als de islamitische staat met zijn kalief. Net als IS, Hezbollah en ontelbare terreurgroepen in de regio speelde deze terreurgroep in op de onvrede onder de lokale minderheid; vond een identiteit uit voor haar en, gesteund door buitenlandse sponsors, startte een campagne om het te “bevrijden”. Er zijn op elk willekeurig moment hele series gelijksoortige ondernemingen in de regio. Ze hebben niet dezelfde steun of erkenning als de PLO. Geen van hen zou eigenlijk een staat kunnen besturen. Of dat willen. Maar dat wil ook niemand anders in de regio. Daarom staat het altijd op het punt om te ontploffen. Dat brengt ons bij de derde vooronderstelling.

Vrede als de natuurlijke situatie in de wereld is een spannende Europese misvatting van net na de ene oorlog en dan een andere oorlog die het continent ontwrichtte. Er is net zo weinig bewijs voor dit idee in de menselijke geschiedenis als er is voor het bestaan van een Palestijns koninkrijk, keizerrijk of  mierenhoop. En nog minder bewijs voor zowel het bestaan van Palestijnen als vrede in hun eigen regio, die ze allebei nooit hebben meegemaakt. Zelfs in Europa wordt de onvermijdelijkheid van vrede steeds onderbroken door oorlog in elke generatie. Vrede is niet de natuurlijke situatie van het mensdom. Het is iets prachtigs dat soms gebeurt. Generaties westerse diplomaten vragen zich nooit af,  wat als de andere kant iets anders wil? Onze buitenlandse politiek blijft  mislukken, omdat we onszelf nooit die vraag stellen. We geloven de andere kant op zijn blauwe ogen en beschouwen hem door de troebele lens van onze eigen wensen en verlangens.  Wij willen vrede, dus zij moeten dat vast ook willen. Wij willen een eind aan het moorden, hoe bestaat het dat zij dat niet willen? Wat als we, in plaats van te onderhandelen met een nationale minderheid die land wil voor zijn eigen staat, een islamitische terreurgroep hebben gefinancierd die op poten gezet is door de USSR om de regio te destabiliseren? Welke van deze twee mogelijkheden verklaart beter de geschiedenis van mislukkingen in het vredesproces? Als de PA een terreurgroep was, opgericht door de USSR om de regio te destabiliseren en Israël te ondermijnen, wat zouden ze dan anders doen? NIETS.

Er is geen oplossing. Die is er ook nooit geweest. De regio heeft nooit langer vrede dan een week. Als er geen vrede kan bestaan tussen Soennieten en Sjiieten, hoe zou die dan wel kunnen bestaan tussen willekeurig welke moslimgroep en de Joden? De Arabische lente herinnerde ons eraan dat er  maar weinig nodig is om elke staat in de regio uiteen te laten vallen in een burgeroorlog. Hoe komt iemand erbij dat een terreurgroep een staat kan stichten? Of dat zelfs maar te willen? We kunnen het probleem waar vijf regeringen mee geworsteld hebben, oplossen als we onze vooronderstellingen over de wereld, de PA en het fictieve volk dat het vertegenwoordigt, her-evalueren. Het enige dat we moeten doen is de juiste drie vragen stellen.

Bron:
www.jewishpress.com
Door: Daniel Greenfield

Vertaald uit het Engels door:
J. C. Th. Köhler
(voor www.ejbron.wordpress.com)