Het slappe happen bestuur

(Door: “bozeoudeman”)

Besturen is een vak. Een vak waarvan de meeste, in ieder geval politieke, bestuurders geen kaas hebben gegeten. Een goed voorbeeld is de herrie rondom een “strandje” in Woerden, waar veel bewoners zich geterroriseerd voelen door grote groepen jongeren die met mooi weer een groenstrook langs het water illegaal tot hun domein maken. De desbetreffende bestuurder stelt daar niets tegen te kunnen ondernemen, omdat het iedereen vrijstaat om de buitenruimte te gebruiken. Pardon? Ik dacht toch dat een wethouder wetten dient te handhaven en hetgeen ik hier hoor, is gewoon verantwoording afschuiven. Dat is ook precies wat er gebeurt. De gemeente gaat zelfs nog verder en stelt voor om de klagende bewoners een cursus te geven “Hoe om te gaan met jongeren waarvan zij overlast ondervinden”.

Puik, probleem opgelost. Of toch niet. Probleem afgeschoven naar burgers, die in wezen niet het recht hebben om hun medeburgers de les te gaan lezen. Daarvoor zijn juist wetten bedacht en is bestuur ontworpen. Namelijk om chaos, ambtelijke willekeur en zelfs corruptie tegen te gaan. Maar daar denken sommige “bestuurders” anders over. Bestuurders in Amsterdam laten zelfs weten maling te hebben aan wetten en geen enkele wet te handhaven als zij dat nodig achten.

Dit alles lijkt de waanzin compleet. Bestuurders die weigeren te besturen, maar ook weigeren om op te stappen. Iets dat van kwaad tot erger gaat, en iets dat ertoe kan leiden dat grote(re) groepen zelf in bepaalde gebieden gaan bepalen wat toelaatbaar is en wat niet, zoals al zichtbaar begint te worden in steden, waar in sommige wijken de sharia al geldt. We gaan er met z´n allen aan vanwege stukken onbenul die zich “bestuurders” noemen, maar het niet zijn.

Een dergelijke bestuurslaag van slappe happen bestuur vernietigt Nederland en Europa. Minkukels, die als een soort managers in een schijnwerkelijkheid leven van vergaderen zonder te doen wat ze moeten doen, namelijk besturen. Er heeft zich een kaste van managers als een destructieve laag binnen de maatschappij en ook de bedrijven gevormd, die er enkel op is gericht om zichzelf in leven te houden door te parasiteren op de rest; een soort sterfhuisconstructie.

Slappe happen bestuur drijft op populisme van “Den Uyl tot Terlouw” en van “Van der Laan tot Jetten” als een soort “doe maar wat” bestuur van “gewone jongens” en/of “ome Joop” in de politiek. Dit soort bestuurders wil enkel eer, glorie en vooral een berg geld, maar wil niet doen wat het moet doen, namelijk besturen. Besturen is vaak niet leuk. Besturen houdt in om soms of zelfs vaak de boeman te moeten zijn. En dat is wat dit amateurbestuur niet wenst te zijn.

Het slappe happen en knikkende knieën amateurbestuur is afkomstig uit die “grandioze” jaren-60. Alles moet kunnen, vrijheid blijheid. Optreden was akelig autoritair tot reactionair aan toe en dat wenste de nieuwe garde “bestuurders” niet te zijn. Het grote gedoogbeleid werd ontwikkeld om dus in principe niets te hoeven doen en tevens het alles overlaten aan “de markt”, wat dat dan ook mocht zijn, of aan burgers zelf. Briljant!

Een prachtig excuus om als “bestuurder” achterover te leunen en met een tevreden gezicht de zelfregulering in werking te zien. Mooi, maar hoe werkt het en wat zijn de gevolgen? Hoe het werkt is simpel. Je brult wat populaire kreten, start een partij en laat de kiezer weten dat jij zult doen wat die kiezer wenst. Eenmaal gekozen en in het zadel kun je dat niet uitvoeren, omdat iets schreeuwen en het ook doen vaak twee verschillende zaken zijn.

In plaats van dit dan toe te geven en de dus eigenlijk in de maling genomen kiezer hiervan op de hoogte te stellen, ga je gewoon door alsof alles koek en ei is en je druk doende bent voor die kiezer om uit te voeren wat je had beloofd. Maar die kiezer moet ook zelf iets doen. Meewerken en begrijpen dat er zoiets als maatschappelijk belang bestaat. Omdat het begrip “maatschappelijk belang” heel rekbaar is, kan de “bestuurder” daar alle kanten mee op.

In de praktijk leidt dat maatschappelijk belang meestal tot niet handhaven van regels en wetten, omdat – zoals gesteld – iedereen het recht heeft om de buitenruimte te gebruiken zoals hij/zij dit goeddunkt, en dit zonder er verdere regels aan te koppelen. Iets dat in de praktijk al snel leidt tot groepen die anderen tot last zijn. Vaak grote groepen die brutaal zijn, worden daardoor gedoogd. Dit gedogen leidt op termijn tot groepen die zelf naar eigen idee gaan bepalen hoe de maatschappij er volgens hen dient uit te zien.

Iets dat, als de groep groot genoeg is, snel weer leidt tot nog minder optreden en handhaven van bestaande regels en wetgeving die door zo´n groep dus duidelijk als lastig en zinnig worden ervaren, en tot het alleen maar bestaan om burgers dwars te zitten. Individuele protesten worden gemakkelijk in de kiem gesmoord, maar aan protesten van grote(re) groepen die goed georganiseerd zijn en die weigeren zich aan de wetgeving te houden, doet men niets tot vrijwel niets.

Zoals krakers al heel snel begrepen dat de eenzame kraker wordt uitgezet, maar een groep niet, zo begrepen ook andere groepen dit. Iets dat op termijn leidt tot het niet opgaan van wetten voor de ene groep, terwijl een andere, minder goed georganiseerde groep, wel via de wet wordt aangepakt. Dit laatste is een direct gevolg van het slappe happen bestuur, dat toch ergens zijn gezag wil tonen. En bij wie kan dat beter dan bij de fatsoenlijke burger, die altijd alle bevelen opvolgt.

Vanwege het dus niet besturen van het slappe happen bestuur ontstonden er vele protestpartijen, die gemeentelijk en zelfs regionaal iets positiefs begonnen te bereiken, totdat een uitgekookt PvdA-mannetje bedacht dat dit landelijk ook een succesverhaal voor hem en anderen zou kunnen zijn. En dat was het geboorte-uur van de LPF van Pim Fortuyn, in een tijd dat ook de SP in dezelfde vijver van ongenoegen aan het hengelen was.

De moord op Pim Fortuyn leidde niet direct, maar zeker indirect tot de neergang van de LPF, terwijl machtsgeilheid de SP van binnenuit sloopte. Het willen meedoen, meeregeren in bijvoorbeeld Amsterdam, laat zien hoe een protestpartij die eenmaal aan de macht mocht proeven, binnen korte tijd ook bestaat uit enkel nog slappe happen bestuurders met knikkende knieën richting grote groepen die dreigen en krijsen. Om die groepen redelijk rustig te houden, stelt Amsterdam dus ook om bepaalde wetgeving niet te gaan handhaven; simpel toch. Zo doet een “krachtig bestuur” dat.

Critici van dit soort bestuur moeten de mond worden gesnoerd om verborgen te houden wat een publiek geheim is; slappe happen in de politiek en corrupte happen in de pers betekenen de ondergang van ons allen. Dit soort wan-bestuurders begrijpt voor geen millimeter wat besturen betekent. Optreden wanneer ze zouden moeten, doen ze liever niet. Zeker niet als de groep te groot is. Populair zitten doen in talkshows is hetgeen wat telt. Ze willen graag “een van de jongens blijven en gezellig aan carnaval meedoen”.

En dat doen ze dan ook, totdat vervelende burgers beginnen te “zeuren”, omdat zij overlast ondervinden van het “alles moet kunnen chaosbeleid”. Met veel machtsvertoon maakt het “bestuur” dan duidelijk wie er aan de macht is, “wie er hier bestuurt”. En dat, terwijl grote groepen veelal met rust gelaten worden, maar dat is om “grote maatschappelijke onrust te vermijden”. Eigenlijk hilarisch, toch? Het is alleen vervelend dat we allen de rekening van dit geblunder gepresenteerd krijgen.

Door:
“bozeoudeman”
(voor www.ejbron.wordpress.com)