Uitzonderlijk Palestijns gedrag verhindert “tweestatenoplossing”

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Zelden, als ze het überhaupt doen, hoor je buitenlandse politici en media vragen waarom Palestijnen niet tegen hun eigen leiders in opstand komen ten gunste van een vredesakkoord met Israël. Veel “experts” uit het buitenland zeggen dat de Palestijnse bevolking een onafhankelijke staat zou willen, die naast Israël zal opbloeien. Deze mythe wordt ook door Israëlische links verbreid, waarvan delen als “nationale masochisten” kunnen worden beschouwd.

Aan vele andere naar onafhankelijkheid strevende naties is nooit een staat aangeboden. Het EU-lid Spanje wil bijvoorbeeld Catalonië geen onafhankelijkheid geven. De Koerden in Zuidwest-Azië tellen ongeveer 30 miljoen mensen en aan hen is nooit een onafhankelijke staat aangeboden. Daarentegen hebben vooraanstaande Israëlische politici meer dan een keer een staat aangeboden aan de Palestijnse leiders.

In het jaar 2000 deed de Israëlische minister-president Ehud Barak in Camp David een verstrekkend voorstel aan de Palestijnse leider Yasser Arafat. Bill Clinton was destijds president van Amerika. Hij heeft gezegd dat Barak de Palestijnen de controle over de Tempelberg aanbood, de heiligste plek van jet Jodendom. Zelfs dit voorstel werd door Arafat afgewezen.

In 2008 discussieerden de Israëlische minister-president Ehud Olmert en de Palestijnse leider Mahmoud Abbas over een overeenkomst. De belangrijkste Palestijnse onderhandelaar, Saeb Erekat, was aanwezig bij de onderhandelingen; hij zei tegen de Palestijnse televisie dat Olmert alle eisen van de Palestijnse Autoriteit geaccepteerd zou hebben. Hij bood Abbas iets meer dan de totale “Westbank” aan. Desondanks wees Abbas dit voorstel af. Erekat zei dat hij Abbas geadviseerd zou hebben dit voorstel aan te nemen.

De vraag waarom de Palestijnen niet tegen hun leiders in opstand komen ten gunste van een vrede met Israël, is op dit moment bijzonder relevant. In verschillende landen marcheren mensen tegen hun heersers en riskeren gevangenisstraf en vaak hun leven voor meer democratie. Een belangrijk actueel voorbeeld is Rusland. Ondanks de brutaliteit van de veiligheidstroepen marcheren, hoofdzakelijk in Moskou, demonstranten verder tegen het verbod op oppositiekandidaten. Hongkong is nog een voorbeeld.

De bewering dat opstand tegen Arabische leiders voor meer democratie on-Arabisch is, is deze eeuw verouderd. In 2010 stak de fruitverkoper Mohamed Bouazizi zichzelf in zijn stad Sidi Bouzid in brand. Daar begonnen de protesten tegen de Tunesische regering en verspreidden zich in meerdere Arabische landen. Deze opstanden werden bekend als de “Arabische Lente”.

Een van de pro-Palestijnse standaardantwoorden op bovengenoemde vraag luidt dat de Palestijnse bevolking bang is. Dat is uit een serie redenen een grotendeels misleidend antwoord. Er zijn Palestijnen die bereid zijn hun leven voor een zaak te riskeren. Deze zaak is het vermoorden van Israëli´s, inclusief burgers.

De Palestijnse Autoriteit heeft dit risico financieel lonend gemaakt. Zij betaalt aanzienlijke bedragen geld aan moordenaars als Israël hen gevangen zet. Als ze hun aanslag niet overleven, dan gaat het geld naar hun familieleden. Een voorbeeld is de aanslag op pizzeria Sbarro in Jeruzalem, waarbij vijftien Israëli´s vermoord werden. Hun moordenaars respectievelijk families hebben sindsdien meer dan $ 900.000,- gekregen van de Palestijnse Autoriteit. De betalingen aan de moordenaars werden indirect ook door de Nederlandse regering mogelijk gemaakt, die de Palestijnse autonomie nog steeds subsidieert. Met dit geld wordt de Palestijnse begroting ondersteund.

Er bestaan nog meer bewijzen voor het feit dat de Palestijnse bevolking niet echt tuk is op onafhankelijkheid. Bij de enige parlementsverkiezingen in het jaar 2006 kreeg Hamas de absolute meerderheid. Deze beweging werft voor de volkerenmoord op Joden. Volgens informatie van het Carter Center van de voormalige Amerikaanse president Jimmy Carter waren de verkiezingen “open en eerlijk”.

Dankzij de Nederlandse historica en journaliste Els van Diggele weten we het een en ander over dissidenten in de Palestijnse gebieden. Zij woonde daar een jaar lang en hield zowel op de “Westbank” als in de Gazastrook omvangrijke interviews. Haar boek met de titel “We haten elkaar meer dan de Joden” uit het jaar 2017 is er alleen in het Nederlands. Zij komt tot de conclusie dat er Palestijnen bestaan die het niet eens zijn met de Palestijnse Autoriteit en met Hamas en daarvoor zelfs in de gevangenis hebben gezeten. Niemand heeft echter gevangenisstraf geriskeerd om aan te dringen op het aannemen van Israëlische aanbiedingen voor een Palestijnse staat. Uit haar boek kun je afleiden dat vrede met Israël blijkbaar niets is dat men als waard beschouwt om er persoonlijke risico´s voor te nemen.

In een door haar geautoriseerd interview zei Van Diggele: “Door de bril van een historicus een blik werpend op de Palestijnse samenleving, kom ik tot de conclusie dat er een eeuw van stagnatie, verwoesting en een machtsstrijd plaatsvond, die werd uitgevochten over de ruggen van de gewone Palestijn. Niemand vroeg hen iets. Deze instelling loopt als een rode draad door de Palestijnse samenleving. Een goed voorbeeld is het gedwongen aftreden van de voormalige minister-president Salam Fayyad. Ik sprak met deze gematigde man en ook met vooraanstaande mensen van Hamas. De gematigde stem kan in de Palestijnse samenleving geen succes hebben.”

Ze voegde er aan toe: “Fayyad wilde een geordende staat creëren door met Israël samen te werken. Hij zei: ´Een staat is niet alleen ons recht, maar ook onze plicht. We hebben recht en orde nodig, ontwapening en bestrijding van de corruptie.´ De Palestijnen wilden dat niet. Zij gaven de voorkeur aan verzet. Abbas zorgde ervoor dat Fayyad moest vertrekken.”

Voor dit alles is slechts één rationele conclusie mogelijk. Om naast Jordanië een tweede Palestijnse staat op de plek te creëren waar ooit Brits mandaatgebied was – en misschien zelfs met de Gazastrook een aparte derde Palestijnse staat – zal hoogstwaarschijnlijk niet tot vrede leiden. Het meest waarschijnlijke resultaat zal de oprichting van een sterker platform zijn voor het verspreiden van haat en geweld door Israëls Palestijnse vijanden.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)