Hulporganisaties blijken steeds vaker politieke doeleinden te hebben

(Door: Bert Dijkstra)

NGO’s die beweren op te komen voor mensenrechten, houden zich in feite bezig met het aansturen van migratie naar Europa, het verbergen van illegale migranten en afgewezen asielzoekers. Ze verdedigen zich door te verwijzen naar de mensenrechten, die ze kennelijk belangrijker vinden dan de nationale wetgeving. Deze strategie lijkt op die van moslims die de wet van Allah (sharia) belangrijker vinden dan de wet van het land waar ze wonen. Deze NGO’s zijn in feite politieke organisaties, waar anarcho-communistische idealen de drijvende factor zijn en die zich verheven voelen boven de nationale wetgeving.

Burundi stemde al in 2016 voor een wet die toezicht mogelijk maakt op de hoeveelheid vreemde valuta die een hulporganisatie invoert. Bovendien moeten ze elk kwartaal een verslag maken van hun activiteiten en hun financiën. Het nalaten hiervan is strafbaar. Deze wet werd mede ingevoerd onder druk van Europese donorlanden. De minister van Binnenlandse Zaken vertelt dat de NGO’s meer dan 70 % van hun geld besteedden aan hun eigen functioneren. Het vermoeden bestaat dat dit onwaarschijnlijk hoge percentage betekent dat veel geld besteed wordt aan omkoping, wapens, drugs en politieke activiteiten.

De Democratische Republiek Kongo (DRC) ontwierp in mei 2018 een wet die NGO’s verplicht goedkeuring te verkrijgen van de overheid alvorens ze hun activiteiten beginnen. Ze moeten bovendien elke transactie die hoger is dan $ 5000,- binnen 8 dagen melden bij de overheid op straffe van annulering van de transactie. De officiële motivering is dat deze wet witwassen moet tegengaan. De NGO’s noemen dit ‘liberticide’, maar als hun transacties alleen humanitaire doelen beogen, zou dit geen enkel probleem moeten opleveren. De koepel van NGO’s in de DRC is aangesloten bij een organisatie in België, de CNCD (Conseil National de Cooperation de Développement).

Arnaud Zacharie, secretaris-generaal van CNCD in België, merkt op dat allerlei humanitaire projecten in Kongo door deze wet stil zullen vallen. Een echte reden geeft hij niet. De CNCD is een koepel van NGO’s die ‘ontwikkeling wil stimuleren door direct contact tussen de volken, gebaseerd op rechtvaardigheid en de fundamentele rechten van mens en collectief’. (bron: CNCD, Missions). Deze definitie bevat tal van politieke elementen: direct contact ofwel solidariteit wil zeggen dat overheden worden omzeild; de rechtvaardigheid moet een sociale basis hebben in plaats van een nationale; voor fundamentele rechten geldt hetzelfde, die zijn kennelijk belangrijker dan de nationale, dat wil zeggen datgene dat democratisch afgesproken is. Kortom: de democratie en het zelfbestuur van volkeren wordt onderworpen aan de doelstelling van de NGO’s.

Hier al kunnen we de voorlopige conclusie trekken dat dit een anarcho-communistische organisatie is. Want een organisatie die zich echt alleen met humanitaire belangen zou bezig houden, zou zich toeleggen op gebieden als onderwijs, gezondheidszorg en economische ontwikkeling waar mensen concreet iets aan hebben. Maar deze woorden komen in de definitie niet eens voor.

Iets verderop in de ‘Missions’ wordt verteld hoe CNCD het politieke doel wil verwezenlijken. Ze wil:

Onderwijs voor wereldburgerschap en solidariteit gericht op een verandering van waarden en attitudes, zowel individueel als collectief, om een ​​maatschappelijke verandering te bewerkstelligen.

Dit is een ambitie die gericht is op de Europeaan en niet op de Afrikaanse realiteit. Deze NGO is geen humanitaire organisatie, ze is in feite een politieke partij die opereert onder de dekmantel van hulp en solidariteit. Elders op de website van CNCD kunnen we lezen waar deze organisatie zich zorgen over maakt:

Europese ontwikkelingshulp wordt dus steeds vaker ingezet ten dienste van een restrictief migratiebeleid. (Justice migratoire).

Volgens CNCD gaat het geld dat de EU geeft aan Turkije voor de opvang van Syrische vluchtelingen ten koste van het streven naar duurzame doelen, terwijl de ongelijkheid juist een belangrijke oorzaak is van de migrantenstroom. De tekst vergelijkt twee zaken die los van elkaar staan, maar legt bovendien de verantwoordelijkheid bij Europa, zonder te bevragen wat Afrikanen zelf zouden kunnen doen om hun situatie te verbeteren, zoals gezinsplanning.

De uitingen van CNCD gaan echter verder dan alleen maar haar uitgangspunten. Arnaud Zacharie wordt regelmatig gevraagd om zijn mening te geven in de media. In een programma van TV5 (13 mei 2018) verklaart hij dat het niet-proportioneel is dat de Belgische overheid huiszoekingen kan uitvoeren bij burgers als het vermoeden bestaat dat ze afgewezen asielzoekers verbergen (rond 2m20). Iets verderop verklaart hij dat hij de migratiepolitiek van Macron heel goed vindt (rond 3m10). Macron steunt immers het streven van Merkel om verplichte migrantenquota te koppelen aan Europese fondsen. Zacharie looft Merkel, omdat ze geleidelijk steeds meer een ‘politiek van openheid’ heeft ontwikkeld (rond 5m40). Daarentegen krijgen Hongarije en Polen kritiek van Zacharie. Hij verwijt deze landen dat ze wel Europese fondsen ontvangen voor economische ontwikkeling, maar tevens radicale weigeraars zijn van migranten (die hij verderop weer ‘réfugié’s’ noemt). Zacharie maakt geen onderscheid tussen vluchtelingen en migranten en koppelt Europese fondsen aan migranten uit Afrika. De journalist Paul Germain, van Belgische afkomst, is redacteur bij TV5 en stelt geen enkele kritische vraag.

Al deze opmerkingen zijn politieke standpunten die controversieel zijn en niets te maken hebben met humanitaire hulp. Zacharie is bovendien econoom, geen politicus.

Het hogere doel van al deze activiteiten is het inslijpen van een schuldgevoel bij Europeanen. Het hele mediacircus rondom het klimaat en Greta is er op gericht om de koppeling tussen klimaatverandering (gevolg) en de westerse leefwijze (veronderstelde oorzaak) zo vaak te herhalen, dat men die als vanzelfsprekend opvat. Er is immers geen bewijs voor de samenhang tussen CO2 en klimaatverandering. Zo bewerken de NGO’s de publieke opinie en werken aan de acceptatie door het publiek van het EU-beleid dat gericht is op meer, meer, meer migranten.

Door:
Bert Dijkstra
(voor www.ejbron.wordpress.com)