LONGREAD: “Vrucht van de boom” (deel 1)

(Door: “Henk der Niederländer”)

Omdat ik maar al te goed weet dat niet alle mensen zin en tijd hebben of tijd willen vrijmaken. wil ik hier een verkorte versie van het boek “Vrucht van de boom” weergeven, waardoor het boek toch kans heeft om begrepen te worden door de lezers van “E.J. Bron”. Het zal gaan om meerdere artikelen die zullen bestaan uit een aantal gekopieerde delen van het boek die naar mijn mening de echte waarheid over de zogenaamde religie van de “vrede” het beste duiden. 

Elke 2 dagen wil ik hier een paar stukken uit het boek plaatsen om meer duidelijkheid te geven aan de bijna onnoemelijke wreedheid van de jihad die ons zo graag voorgespiegeld wordt door mensen die totaal niks begrepen hebben van de werkelijke aard van de islam. 

Het kan zijn dat er lezers zijn die of niet echt geïnteresseerd zijn in het geheel en dus op hun dooie gemak gaan zitten wachten op het moment dat hun keel doorgesneden wordt ofwel als dhimmi door het leven mogen gaan en de rest van hun ellendige leven de jaarlijkse  Jizya mogen betalen, waarvan de hoogte bepaald wordt door de toevallig langskomende moslim die enige status heeft in de islamitische hiërarchie. 

Laat ik beginnen met het leven van Mohammed vanaf het moment dat hij zijn zogenaamde boodschappen van een engel kreeg toegespeeld tijdens zijn epileptische aanvallen. 

Epilepticus  

Mohammed leed aan epileptische aanvallen die hallucinaties veroorzaakten en die hem deden geloven dat hij daardoor de woorden van Allah kreeg ingegeven. In 610 ontvangt hij, als hij in een grot mediteert, zijn eerste van vele boodschappen. Ze zijn later opgetekend in de Koran, die hij volgens de overlevering rechtstreeks van Allah zou hebben gekregen. Aantoonbaar is dat Mohammed zeker een deel van de inhoud van de Koran in een verbasterde vorm ontleende aan andere bronnen, onder welke het Oude Testament en het Nieuwe Testament een belangrijke plaats innemen.

Rond 612 begon Mohammed zijn eerste preken te houden en om legitimiteit te geven aan zijn boodschap zei hij dat de tekst afkomstig was van een God die hij Allah noemde. Niemand mocht de woorden veranderen om alle kritiek bij voorbaat uit te sluiten. Hij begon te vertellen dat God hem als zijn boodschapper had gekozen en dat er een God was die tot hem sprak tijdens zijn epileptische aanvallen. Dat ging zogenaamd via de engel Jibril (Gabriël). (…)

Zijn eerste bekeerling was zijn eerste vrouw Khadidja; zij was voor haar bekering christin. Door haar raakte de analfabete Mohammed bekend met de Bijbelse verhalen, en dat lijkt de reden dat hij verbasterde delen van de Bijbel heeft opgenomen in de Koran. In Mekka kreeg Mohammed de steun van zijn oom Abu Talib, maar al snel kwam er weerstand tegen Mohammed´s boodschap.

In 619 overleed Khadidja en daarna ook zijn oom Abu Talib. De Quraish aristocratie in Mekka maakte daarna plannen om hem te vermoorden en in 622 maakte hij met Aboe Bakr de lange reis, die bekend staat als de verhuizing, de Hidjra naar Jathrib. Die stad werd vanaf toen Medinat al-Nabi, of Medina genoemd, de ‘stad van de Profeet’. Deze vlucht markeert het begin van de islamitische jaartelling.

Aantrekkelijkheid  

Een belangrijke reden voor velen om tot de islam toe te treden, was het vooruitzicht om de vijand te kunnen plunderen en ook omdat de gevangen vrouwen door Mohammed onder zijn volgelingen werden verdeeld. Het waren dus geen verheven redenen waarom Mohammed zijn eerste bekeerlingen kreeg in Medina. Hij had ook veel tegenstanders onder de Arabieren daar. Prominent onder hen waren de dichters. Mohammed liet een aantal van hen vermoorden om hun tegenwerking en kritiek te stuiten.

M.A. Kahn concludeert:

”In ieder geval is de grondlegging van de islam door profeet Mohammed en de daarop volgende geschiedenis overdekt met talloze veldslagen en oorlogen, die honderden miljoenen levens hebben gekost.”

Bat Ye‘or schrijft:

“De Arabische kolonisatie ging vergezeld van de deportatie van dhimmi bevolkingen (…). De werkers werden gedeporteerd naar regio’s waar de bevolking was gedecimeerd en in slavernij weggevoerd (…) Syriërs, Kopten, Armeniërs, Joden, christelijke Nestorianen, Melkieten en Hindoes werden in de loop van de Arabische kolonisatie gedeporteerd.”

Dit is in flagrante tegenspraak met de beweringen van sommige pro-islam schrijvers, die ons willen doen geloven dat de islam op vreedzame wijze zou zijn verspreid!

Jihad in Arabië  

Rooftochten en veldslagen

Binnen een jaar na zijn vestiging in Medina begon Mohammed regelmatig de karavanen van de Mekkanen te overvallen als die aan Medina voorbijtrokken. Zo organiseerde hij tussen 622 tot 630 ongeveer 66 van dergelijke strooptochten en oorlogen, waarvan hij er persoonlijk 28 leidde. De Arabieren waren van oudsher gewend om af en toe karavanen van andere Arabieren en andere doortrekkende kooplieden te overvallen. Deze rooftochten waren algemeen geaccepteerd. De belangrijkste rooftochten en veldslagen waar Mohammed zelf aan deelnam, worden door M.A. Kahn genoemd:

In 623 waren dat: Waddan, Safwan en Dul-Ashir;
624: Nakhla, Badr, Banu Salim, Eid-ul-Fitr, Zakat-ul Fitt, Qaynuda, Sawiq Ghaftan en Bathan;
625: Ohud,Humra-ul-Asad, Banu Nadir en Dhatur-Riqa;
626: Badru-Ukhra, Dumatul-Jandal en Banu Mustalaq Nikah;
627: de Loopgraaf, Ahzab, Banu Qurayza, Banu Lahyan, Ghaiba en Khaybar;
628: de tocht naar Hudaybiya;
630: de verovering van Mekka, Hunsin en Tabuk.

In totaal waren dat 28 belangrijke rooftochten en veldslagen waaraan Mohammed persoonlijk deelnam. Het valt daarom niet moeilijk te verdedigen dat het begin van de verspreiding van de islam met nogal wat geweld gepaard is gegaan. We zullen enkele gebeurtenissen nu wat nader bekijken.

De overval van Nakla 

In januari 624 stuurde de Profeet een groep strijders onder commando van Abdullah ibn Jahash op pad om een Mekkaanse karavaan aan te vallen bij de plaats Nakla, op negen dagreizen van Medina en slechts twee dagen van Mekka. Toen hij hem op weg stuurde, gaf de Profeet hem een brief mee en beval hem die pas te openen nadat ze twee dagen op reis waren. Abdullah opende de brief na de voorgeschreven tijd en las:

“Als je deze brief van mij hebt gelezen, ga dan verder tot je bij Nakhla bent tussen Mekka en Al-Taíf. Ga daar in hinderlaag en wacht op de Quraish karavaan”.

Abdullah en zijn mannen deden dit. (….) Toen de karavaan binnen hun bereik kwam, vielen zij die aan: een lid van de karavaan werd gedood en twee werden er gevangen genomen en nog een ontsnapte. Ze keerden naar Medina terug met de karavaan en de twee gevangenen.

Hier even een opmerking van mijn kant. Het is algemeen bekend dat Mohamed een totale analfabeet was, maar het zou kunnen zijn dat hij deze brief door een van zijn medestanders heeft laten schrijven, waarbij bij mij dan nog steeds de vraag open blijft; Waarom werden deze zogenaamde boodschappen dan niet opgeschreven door zijn volgelingen??

Het was de heilige maand Rajab, een van de vier maanden van het jaar waarin vechten en bloedvergieten verboden was in de Arabische traditie. Deze inbreuk op de eeuwenoude traditie veroorzaakte grote verontwaardiging en protest bij de burgers van Medina, waaronder een aantal volgelingen van Mohammed. Dit bracht de Profeet in een vervelende situatie. Hij probeerde zich in eerste instantie te distantiëren en de schuld op de daders te leggen. Maar toen hij bemerkte dat Abdullah en zijn metgezellen daardoor gedesillusioneerd raakten (wat ontmoedigend zou zijn voor toekomstige overvallen) kwam Allah snel met het verlossende woord om het bloedvergieten te rechtvaardigen, zelfs als het in de gewijde maand plaatsvond.

“Zij vragen u omtrent het vechten in de heilige maand. Zeg: ´Het vechten hierin is een grote overtreding, maar de mensen van de weg van Allah af te houden en Hem ondankbaar te zijn en (de toegang tot) de Heilige Moskee (te verhinderen) en haar mensen er van te verdrijven, is bij Allah een grotere zonde; en vervolging is erger dan doden.´ En zij zullen niet ophouden u te bevechten, totdat zij u van uw geloof hebben afgebracht, als zij kunnen…..” [Koran 2:217]

Het moet worden vermeld dat, voorafgaand aan deze overval, Mohammed’s gezelschap in zeer behoeftige omstandigheden verkeerde. Daarom had deze overval voor Mohammed’s gemeenschap een speciale betekenis en deed dit hen geloven dat de rijke buit hen speciaal was bezorgd om hun ontberingen te verzachten. Voor Mohammed en zijn gemeenschap markeerde dit de start van plundering en beroving van niet-moslim karavanen als belangrijkste middel van bestaan.

En hoe dus een en ander aangepast werd aan de op dat moment zijnde situatie.

De slag bij Badr tegen Mekka in 624

Twee maanden later, in maart 624, deed zich opnieuw de mogelijkheid voor een karavaan te onderscheppen, namelijk die van Abu Sofyan die terugkeerde uit Syrië naar Mekka. Mohammed kon beschikken over een leger van ruim 300 man. De moslims misten de karavaan zelf, maar troffen wel het Mekkaanse leger aan, dat gestuurd was om de karavaan te beschermen in een reactie op de overval bij Nakla. Het Mekkaanse leger telde tussen de 700 en 1000 man. De Slag bij Badr liep voor Mohammed uit op een klinkende overwinning. Doordat Mohammed de waterbronnen onklaar had gemaakt, trokken de Mekkanen zich vrij snel terug. De Mekkanen verloren ca. 50 man en er werden er ongeveer evenveel gevangen genomen. Mohammed verloor 15 man. Op bevel van de Profeet werd een aantal van de gevangenen op het slagveld op wrede wijze gedood. De strijd van Badr in 624 markeert het begin van de islamitische Jihad.

In Medina leefden drie verschillende Joodse stammen. In de eerste fase van zijn prediking heeft Mohammed geprobeerd hen voor zijn nieuwe godsdienst te winnen, maar dat lukte hem niet. In 624 werd de stam Bani Qainuqa uit Medina verbannen en in 625 de Banu Nadir.

De Slag bij Oehoed in 625

Na de nederlaag bij Badr mobiliseerden de Quraish een groter leger en ze vielen Mohammed aan terwijl hij in Medina was. De slag die volgde vond plaats op de heuvel Oehoed in de buurt van Medina. Voor dit gevecht begon beloofde Mohammed zijn volgelingen opnieuw de overwinning en stelde hen in het vooruitzicht dat ze zouden kunnen plunderen, net als na de Slag bij Badr. Door deze plunderzucht dreigde echter voor Mohammed voor de eerste keer een nederlaag. Terwijl de Quraish zich terugtrokken, lieten ze hun tenten onbeheerd achter en een deel van Mohammed’s leger begon te plunderen. Toen Mohammed’s boogschutters zagen dat hun kameraden de achtergelaten tenten van de Quriash plunderden, verlieten ze hun positie op de heuvel en gingen naar beneden om te delen in de buit! De Quraish zagen dat de aanval van de boogschutters was gestopt en ze hergroepeerden zich en vielen de moslims aan. Dit leidde tot een bloedbad onder de moslims en Mohammed zelf werd gewond door een aanval van Khalid-Ibn-Walid, de Quraish generaal. Zo eindigde de Slag om de Oehoed heuvel in een nederlaag voor Mohammed.

De Slag bij de Gracht van Medina in 627  

De hervatting van de aanvallen op de Mekkaanse karavanen maakte de Quraish duidelijk de ze nog niet van Mohammed af waren en daarom begon Abu Sufyan zich in april 627 voor te bereiden op een tegenaanval. Hij verbond zich met een aantal naburige stammen die al van Mohammed’s aanvallen te lijden hadden gehad. Een strijdmacht van 7.000 tot 10.000 man verzamelde zich achter Abu Sufyan, terwijl Mohammed daar slechts ca 3.000 man tegenover kon stellen.

Deze keer gebruikte Mohammed de list om een gracht te graven rond Medina. Hij deed dit op aanraden van de Pers Salman. In de aanval op een bewegend doel zoals karavanen speelde een statische verdediging geen rol, dus toen de Quraish Medina naderden, werden ze verward door de gracht en ze maakten zich op voor een lange belegering. Toen de strijd echter langer ging duren en de weersomstandigheden verslechterden, met zandstormen, hagel en regen, besloten enkele van de bondgenoten zich terug te trekken uit de strijd, met als voorwendsel de aanvaarding van de islam. Uiteindelijk besloten ook de Quraish dat het beleg niet kon doorgaan en trokken zij zich terug naar Mekka.

De slag met de Banu Quraizah in 627

Na de Slag van de Gracht en na het verliezen van de slag van Mu’tah tegen de Byzantijnen, keerde hij zich tegen de Joodse stam Banu Quraizah. Mohammed had in het begin van zijn optreden geprobeerd in de gunst van de Joden te komen, maar ze wezen hem af. Omdat ze zich bleven verzetten tegen zijn aanspraken als Profeet beschuldigde hij hen ervan dat zij de voorwaarden van hun overeenkomst met hem hadden geschonden. Er werd hen bevolen om de wapens neer te leggen en te vertrekken. De Joden vonden het voorstel belachelijk. Daarop belegerde Mohammed hun vesting gedurende vijfentwintig dagen. Daarna nam Ali de vesting in waarbij alle Joden gevangen werden genomen.

Mohammed beval daarop dat alle 800 volwassenen mannen van de Banu Quraizah vermoord moesten worden, waarbij het al dan niet volwassen zijn werd vastgesteld aan de hand van de aanwezigheid van schaamhaar. Ze werden met het zwaard onthoofd en Mohammed onthoofdde persoonlijk twee van de Joodse hoofdmannen. De afgehakte hoofden werden voor Mohammed opgestapeld.

De vrouwen en kinderen werden als slaven verkocht en hun bezittingen werden verdeeld onder de moslims, waarbij Mohammed een vijfde deel voor zichzelf reserveerde. Hij juichte de massamoord op de Joden toe en zei tegen zijn volgelingen dat het zich toe-eigenen van de vrouwen van de Joden een legitieme buit was. Mohammed nam zelf de mooie Joodse Rayhana als concubine en bracht met haar de nacht door die volgde op de moord op de mannen.

Zodoende waren er geen Joden meer in Medina en Mohammed richtte zich nu op Khaybar, waar ook een grote Joodse gemeenschap was, en mede vanwege de steun die hun leider had gegeven aan Mohammed’s tegenstanders in de Slag bij de Gracht van Medina.

Mohammed en het Verdrag van Hudaibiya in 628

Volgens de islamitische vrede van tien jaar, de Hudna, die gebaseerd is op de Koran, is een vrede met de ongelovigen geen echte vrede, maar een voorbereiding op oorlog tegen hen. Na de Slag van Gracht in 627 hebben de Quraish niet meer met de moslims gestreden die Mohammed omsingelden in Medina. Dus Mohammed besloot dat het tijd voor hem werd om het initiatief te nemen en een Jihad te starten tegen de Quraish. Hij vermomde zijn agressie tegen Mekka slim als een Hadj bedevaart naar Mekka.

Mohammed stuurde Othman, een van zijn handlangers, naar Mekka om de verdediging te bespioneren. Othman had ook een ontmoeting met de Quraish leiders om te onderhandelen over een eventuele entree in Mekka voor de moslims en Mohammed. Vlak voordat de moslims klaar waren om de wapens op te nemen en Mekka aan te vallen, keerde Othman terug met Suhail Ibn Amr, een vooraanstaande burger van Mekka die door de Quraish werd gestuurd om over een verdrag te onderhandelen. Dit werd het Verdrag van Hudaibiya. In de volgende twee jaar deden veel volgelingen van Mohammed alsof ze de islam hadden verlaten en vestigende zich in Mekka. Zo ging de voorbereiding door van de uiteindelijke invasie van Mekka. Mohammed was helemaal niet van plan zich aan het verdrag te houden, zoals we verderop zullen zien.

De Joden van Khaybar in 628

In mei 628 trok de Profeet met een leger van 1.600 man op tegen de Banu Nadir in Khaybar. Ze naderden de plaats in de nacht zonder te zijn opgemerkt. Toen de mensen van Khaybar s‘ochtends de stad verlieten om te gaan werken, stuitten ze op de moslims en vluchtten terug. Er ontstond een gevecht waarbij 93 Joodse verdedigers en 19 moslims sneuvelden. Ook Kanina, de leider van de Banu Nadir, werd gevangen genomen. Hij had zijn kostbaarheden verborgen en Mohammed hoorde dit van een overloper. Kanina werd gemarteld om hem de bergplaats van de kostbaarheden te ontfutselen. Uiteindelijk werd de schat gevonden en Kanina werd vermoord.

Na de zege werden de weerbare mannen vermoord en de vrouwen en kinderen gevangen genomen. De vrouwen werden volgens Ibn Ishaq)* verdeeld onder de moslims. Daar was ook Safiyah bij, de 17-jarige vrouw van Kanina. Toen Mohammed haar had gezien, was hij onder de indruk van haar schoonheid en hield haar voor zichzelf en “trouwde” met haar. Volgens sommigen is Mohammed in 632 door haar vergiftigd.

In 628 was Mohammed nog niet sterk genoeg om Mekka te veroveren en daarom wendde hij zich tot de vorsten van Yamana, Oman en Bahrein. Hij liet hen weten dat hij zichzelf als Profeet beschouwde en drong eropaan dat zij zich tot de islam zouden bekeren. Daarop werd negatief geantwoord. Mohammed stuurde ook afgezanten naar de Byzantijnse keizer Heraclius en naar de Byzantijnse gouverneur van Egypte. In Constantinopel werd zijn boodschap met hoongelach ontvangen. De Byzantijnse gouverneur van Egypte stuurde een weigering en voegde er als vriendelijk gebaar twee mooie slavinnen bij. Mohammed nam Marya de Koptische, die de jongste van de twee was, aan als een van zijn concubines.

 )*Mohammad Ibn Ishaq Ibn Yasar, geboren in 704 in Medina, gestorven in Bagdad in 767/770, was een moslimhistoricus en is bekend geworden doordat hij mondelinge overleveringen over Mohammed samenvoegde tot zijn eerste biografie, Sirat Rasul Allah (Het leven van Allah’s Boodschapper)

Slag bij Mu’tah tegen het Byzantijnse Rijk in 629

In september 629 werden Mohammed’s troepen verslagen bij Mu´tah in het grensgebied van Syrië, waarbij twee van zijn aanvoerders sneuvelden.

Aangemoedigd door de overwinning bij de gracht, liet Mohammed zijn oog vallen op de staten in het noorden van Arabië. Hij had vóór 610 de welvarende steden bezocht, toen hij voor zijn eerste vrouw Khadija met karavanen op pad was.

Mohammed stuurde aan de Byzantijnse en Perzische keizers een ultimatum “Omarm de islam en u zult veilig zijn”. De Perzische en Byzantijnse keizers waren verbijsterd door deze belediging en ze waren zich niet bewust van de dreiging die deze uitnodiging inhield.

Mohammed was op zoek naar een spectaculaire overwinning, omdat Mekka nog steeds onoverwonnen in het zuiden lag en omdat de Quraish van Mekka toenadering zochten tot de Perzen en de Byzantijnen. Hij benoemde zijn slaaf Zaid, die een van zijn vroegste bekeerlingen was, tot de leider van zijn veldtocht en hij gaf hem een leger van 30.000 man mee.

In de zes dagen dat de strijd duurde, sneuvelde alle drie de islamitische leiders de een na de andere, nadat ze het commando op zich hadden genomen. Als eerste sneuvelde Zaid ibn Haritha die doorboord werd door een speer, daarna sneuvelde Jafar ibn Abi Talib en vervolgens Abdullah ibn Rawaha. Alleen Omar koos toen voor de vlucht de woestijn in. Na zijn dood vroegen de troepen Khalid ibn al-Walid om het bevel op zich te nemen, wat hij accepteerde.

Toen Khalid ibn al-Walid het bevel op zich nam, waren zijn linies al doorbroken en hadden de Byzantijnen de moslims bijna verslagen. Khalid-Ibn-Walid probeerde zijn strijders aan te sporen en beloofde hen een rijke buit. Hij bleef de schermutselingen met de Byzantijnen gaande houden en trachtte een open veldslag te voorkomen. Hij hergroepeerde ’s nachts zijn troepen met de bedoeling de Byzantijnen te laten denken dat er versterkingen uit Medina waren aangekomen. De cavalerie kreeg opdracht zoveel woestijnzand opwerpen als ze konden om de indruk wekken dat er nog meer versterkingen arriveerden. Toen het de volgende ochtend op de strijd aankwam, onttrokken de Byzantijnen zich aan het conflict en ook de islamitische strijdkrachten braken op en trokken terug naar Medina.

In februari 630 stuurde Mohammed een leger onder Amr ibn Al-As naar de christelijke stammen van Oman en beval hen islamiet te worden en belasting te betalen, wat sommigen ook deden. Anderen werden tot overgave gedwongen en moesten de helft van hun land en andere bezittingen afstaan om hun christelijke geloof te mogen behouden. Ze moesten ook Arabisch gaan spreken in plaats van hun eigen taal.

Mohammed neemt in 630 Mekka in

De inname van Mekka vond plaats in 630 onder het voorwendsel dat Mohammed het Verdrag van Hudaibiya had ingetrokken. Het verdrag werd gebruikt om de niet-moslims te misleiden. Dit is wat onder de moslims bekent is als Taqiyya en misleiding betekent.

Ook tegenwoordig handelen moslims nog in de geest van het Verdrag van Hudaibiya. Een mooi voorbeeld hiervan is de uitspraak van Yasser Arafat op 10 mei 1994 in de moskee van Johannesburg, toen hij een antwoord moest geven aan degenen die hem verweten dat hij de Oslo Akkoorden had ondertekend. Hij zei daarop dat hij had getekend in overeenstemming met het Verdrag van Hudaibiya.

Voor de bevolking van Mekka, die hun beste strijders hadden verloren bij Badr, Oehoed en Medina, was de enige optie de voorwaarden van Mohammed te aanvaarden. Hij verklaarde dat Mekka het centrum zou blijven van het nieuwe geloof. De Hadj bedevaart zou worden voortgezet en alle moslims zouden de Hadj moeten doen, wat voorheen alleen de heidense Arabieren deden. Daardoor konden de Mekkanen hun economische voordelen behouden en hun stad bleef het middelpunt van het nieuwe geloof.

Zo kon Mohammed in 630 naar Mekka terugkeren. De Kaäba werd veranderd in een heiligdom waar slechts de ene God werd aanbeden en de 360 afgodsbeelden, die er tot dan toe stonden, werden kapot gegooid en daaraan deed Mohammed zelf mee. (…) Volgens de islamitische traditie werd de Kaäba hierdoor weer het middelpunt van de aanbidding van de god Allah, zoals het na de schepping van de aarde bedoeld zou zijn geweest.

In oktober 630 verzamelde Mohammed ongeveer 30.000 man ruiters en voetvolk om een nieuwe aanval te plegen tegen de Byzantijnse grens in Syrie (…). Hij stuurde boodschappers naar de diverse hoofden met de eis over te gaan tot de islam of jizya te betalen. Yohana (Johannes) ibn Ruba, de christelijke vorst van de Ayla stam, sloot een verdrag met Mohammed. Ze kwamen overeen de jizya te betalen als bescherming tegen een aanval op zijn volk.(…) Daarna wilde Mohammed verder het Syrische gebied in trekken, want dat was het hoofddoel van zijn veldtocht. Midden in de voorbereiding kwam er een bericht van zijn spionnen dat zich een grote Byzantijnse strijdmacht aan de grens had verzameld om tegen de moslims op te trekken. Daarop zonk hen de moed in de schoenen en was Mohammed gedwongen zich terug te trekken

Tot zo ver het eerste deel, waarin nog steeds niet echt de onnoemelijke wreedheid van de moslims genoemd wordt.

Maar even samenvattend mijnerzijds. Wat ik hier alleen maar uit kan opmaken, hadden de Arabieren dus met niets meer en niets minder te maken dan met een ordinaire struikrover die een religie bedacht om zijn strijders aan zich te binden. Dat zal ook duidelijk worden in de volgende delen en ook hier al zijdelings genoemd. Hij stuurde de Perzen namelijk het bericht of jullie worden moslim of je wordt aangevallen en de pleuris breekt uit.

Wordt vervolgd.

Door:
“Henk der Niederländer”
(voor www.ejbron.wordpress.com)