Het nieuwe totalitarisme: vakblad van psychotherapeuten adviseert gekkenhuis voor “klimaat-ontkenners”

(Vertaling: E.J. Bron)

De actuele klimaathysterie laat haar masker vallen. Niet alleen maken klimaatactivisten er in het kader van de blokkadeacties geen geheim van dat ze naar een andere maatschappijorde streven – ook voor hun tegenstanders zou het weldra gevaarlijk kunnen worden. In het “psychotherapeutenjournaal” van de Beierse Kamer van psychologische psychotherapeuten heeft een schrijver genaamd Fabian Chmielewski hardop over een lagere ingreep-drempel voor psychotherapeutische maatregelen tegen personen nagedacht, die weliswaar geen wetten overtreden, echter desondanks als gevaarlijk worden beschouwd. Het gaat Chmielewski vooral om mogelijke “concrete psychotherapeutische interventies” en de actieve deelname van de psychotherapeuten aan gezondheidscampagnes tegen een wijdverbreide “existentiële neurose”.

De schrijver bedoelt daarmee echter niet bijvoorbeeld hysterische klimaat- en CO2-fanatici, maar in tegendeel mensen die zich (nog) niet neerleggen bij de algemene hysterie en liever inzetten op de wetenschap en gezond verstand. Ze moeten zich van Chmielewski laten welgevallen dat zij gegrepen zijn door een “existentiële neurose”. Want bij de “klimaatcrisis” gaat het om “leven en dood – maar omdat mensen “de angst voor de dood niet zouden kunnen verdragen”, zouden ze deze ontkennen, ignoreren en relativeren – “en dus ook de totale klimaat-Apocalyps”. Zodoende is de vijand – respectievelijk de patiënt van een toekomstig gepolitiseerde psychotherapie – bepaald: de klimaat-ontkenner.

Chmielewski bepaalt drie types: ten eerste de “klimaat-ontkenner” in de “gedoogmodus”, die weliswaar in principe van het bestaan van de “door de mens veroorzaakte klimaatcatastrofe” zou uitgaan, zich daartegen echter hulpeloos zou voelen. Het tweede type zou de “vermijder” zijn. Die zou discussies uit de weg gaan, ideeën over dit thema verdringen of zich te buiten gaan aan oppervlakkige argumenten over individuele zakelijke vragen. Hij zou zijn omgang met de “existentiële bedreiging” intellectualiseren en de verantwoordelijkheid op anderen afschuiven – “bijvoorbeeld op wetenschappers, die vast en zeker de een of andere oplossing zullen vinden, of door te zeggen dat de gevolgen sowieso alleen maar in andere delen van de wereld merkbaar zullen zijn”.

Het derde type beschouwt Chmielewski als het gevaarlijkste – namelijk de “ontkenner” in de modus van de “overcompensatie”, die zou kunnen zorgen voor een “kruisridderschap tegen de klimaatbescherming” en een “agressieve ontkenning van de existentiële bedreiging”. Deze groep zou proberen zijn doodsangst uit de weg te gaan door een “symbolische onsterfelijkheid” te willen bereiken. Leden van deze groep “zou het er om gaan de waarden van de samenleving te verdedigen en niet door de klimaatbescherming te beperken, omdat de symbolische onsterfelijkheid boven het daadwerkelijke verder leven (door klimaatbescherming) geplaatst wordt.”

Omdat de “klimaatontkenning” overeen zou komen met het delict van “acute bedreiging van het eigene of het vreemde” – een delict dus dat nu al volgens geldend recht een gedwongen plaatsing in een psychiatrische kliniek rechtvaardigt, zou het geboden zijn om hier actief tegen op te treden, argumenteert Chmielewski.

Aan strijdlustige “klimaat-ontkenners” zou duidelijk gemaakt moeten worden dat hun “korte termijn waarden” – bijvoorbeeld het recht om auto te rijden – opzij zouden moeten gaan voor “waarden van hogere orde” zoals de “zorgplicht voor toekomstige generaties”.

Mensen met historisch besef voelen zich met het oog op zulke uiteenzettingen juist aan de instrumentalisering van de psychiatrie in het voormalige Oostblok herinnerd – “klassenvijanden” en andere dissidenten werden daar zonder omwegen voor gek verklaard en opgesloten. Blijkbaar is het linkse totalitarisme in het teken van de klimaathysterie hard op weg om zich terug te melden.

Bron:
https://zuerst.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)