Wie beschermt ons tegen de Raad van State?

(Door: “Weethetwel”)

De Raad van State in den Haag is een orgaan met twee petten op: aan de ene kant is het een adviesorgaan voor de regering en aan de andere kant is het de hoogste algemene bestuursrechter van het land. Op papier lijkt het een orgaan te zijn dat onafhankelijk is en vooral uit wijze mannen en vrouwen bestaat. Wanneer die hun wijsheid bundelen, kunnen er alleen heel goede en evenwichtige adviezen en uitspraken uit voort komen. Helaas is dat al lang niet meer zo. De Raad van State ontwikkelt zich steeds meer tot een politiek orgaan en openbaart zich als verlengstuk van schreeuwerige maatschappelijke organisaties en stromingen die vaak radicale omvormingen van de maatschappij voorstaan.

Dat is een gevaarlijke ontwikkeling want door het aanzien dat de Raad van State geniet, gecombineerd met een falende regering, kunnen plotsklaps volstrekt idiote ontwikkelingen zoals het stikstofbesluit een status van wettelijkheid krijgen. Het zou zo maar een avondvullend surrealistisch cabaret kunnen zijn, ware het niet dat de bevolking van Nederland door een handjevol zelfbenoemde “wijzen” keihard midden in het gezicht wordt geslagen en diep in de portemonnee wordt geraakt. En dan faalt de democratie jammerlijk, want wanneer deze wijzen veranderen in dommeriken is er geen mogelijkheid ze terug te fluiten.

Hellend vlak

Dat de Raad van State zich al langer op een hellend vlak bevond, is niet van vandaag op gisteren. Zo beweerde staatsraad Donner van het CDA zonder blikken of blozen dat de Sharia in Nederland ingevoerd kan worden als de meerderheid van de stemmers dat wil. 50% of meer kan in zijn opvatting de democratie afschaffen. En denk niet dat één van de andere leden daar één woord kritiek op had. Het bleef oorverdovend stil. Dat laatste is niet verwonderlijk, want inmiddels is het D66-gehalte van de RvS zo groot dat het lijkt dat ze daar ook de meerderheid bezitten zoals in de overige Nederlandse rechterlijke macht.

De voorzitter van de RvS is onze koning Willem-Alexander. Samen met het gewoon lid Maxima zijn ze bekend van hun uitspraak: “De Nederlander bestaat niet”. Wat ze daarmee bedoelen, is gissen, maar in de Raad van State is er alle gelegenheid daar vorm aan te geven. In het gunstigste geval zou dat kunnen zijn: “De Nederlander bestaat niet en kan dus genegeerd worden”, maar uit het stikstofbesluit zou je kunnen afleiden: “De Nederlander bestaat niet en moet zoveel mogelijk benadeeld worden”.

Het besluit van de Raad van State van vorige maand om IS moordenaars hun paspoort terug te geven, zodat ze terug kunnen keren in de Nederlandse maatschappij, kan niet anders uitgelegd worden dan: “De Nederlander bestaat niet, dus moet de Nederlandse staat zoveel mogelijk verstoord worden”.

Verstoppen achter wetgeving

Een bekend smoesje van dit soort organen is om zich te verschuilen achter zogenaamde wetgeving van anderen. Doordat de Raad van State is verworden tot een politiek orgaan is de werkwijze omgekeerd aan wat verwacht mag worden. Bij de adviezen en de rechtspraak wordt niet langer geluisterd naar wat de verschillende partijen als argumenten en belangen inbrengen, om dat vervolgens af te wegen om tot een wijze uitspraak te komen. Bij een politiek orgaan ligt van te voren vast waar ze naar toe willen en dan worden de argumenten er bij gezocht. Heel vaak werken ze toe naar een uitspraak waarvan ze weten dat het merendeel van de bevolking dat niet wil of dat het nadelig is voor de bevolking. Vaak gaat het dan om stompzinnige D66 of GroenLinks stokpaardjes waar geen zinnige argumenten voor te verzinnen zijn, omdat veel van die programmapunten alleen maar gebaseerd zijn op bangmakerij en voortdurende leugens in de media. Om dan toch in die richting te besluiten, wordt dan de laatste redding van stal gehaald: “Het moet van Europa”. Dat laatste is in diezelfde media zo’n krachtig argument dat het nooit toegelicht hoeft te worden.

Dat argument kan ook met een gerust hart gebruikt worden, want ze weten dat er in Europa een Europees Gerechtshof of is dat ook niets meer met wijsheid te maken heeft, maar puur politieke besluiten neemt en die zullen hen te allen tijde dekken. Meestal een jaar of vijf later, wanneer het niemand meer interesseert en het kwaad uit de eerdere uitspraken al vijf jaar voortwoekert.

Het stikstofbesluit

Bij de uitspraak over de stikstof zijn alle uitgangspunten om tot een wijze afweging en beoordeling te komen met voeten getreden.

1. Het toetsen van de uitgangspunten
2. Het toetsen van het realiteitsgehalte van de maatregelen
3. Het toetsen van de gevolgen

Ad 1. Wanneer er opeens een hype uit de lucht komt vallen waarbij stikstof als een kwaadaardige ongeluksveroorzaker wordt gekwalificeerd, terwijl het al miljarden jaren een onlosmakelijk onderdeel van ons ecosysteem is, moet ergens een waarschuwingslampje gaan branden dat er iets wel eens niet zou kunnen kloppen. Niets van dat alles. Alles wordt als zoete koek geslikt. Niemand vraagt zich af of het allemaal wel waar is zoals het voorgeschoteld wordt.

Ad 2. Stel, het was zo gezellig tijdens het vergaderen dat het clubje even wat minder kritisch was en er van overtuigd raakte dat stikstof de ondergang van de planeet in werking zou stellen.  Zelfs dan zijn wijze mannen er niet van vrijgesteld eens kritisch om zich heen te kijken. Dan zouden ze zien dat zíj het enige clubje zijn dat zo denken, want nérgens in Europa wordt hun mening gedeeld dat er draconische stikstofmaatregelen ingevoerd moeten worden om de planeet te redden. Kent u dat mopje van de muis en de olifant die samen over de houten brug lopen? Zegt de muis tegen de olifant “Wat stampen we toch hard!”. Bij de Raad van State mag hier niet om gelachen worden, want deze muis zal de wereld gaan redden!

Ad 3. Vervolgens is er nog zoiets als het gezonde verstand en het afwegen of het middel niet erger is dan de kwaal. Een instituut als de Raad van State, dat zoveel invloed heeft op het landsbestuur met alle gevolgen voor het dagelijkse leven van de mensen, is verplicht een afweging te maken wat betreft het welzijn van de maatschappij. Niet voor niets is er het spreekwoord: “Nood breekt wet”. Een maatregel die zóveel impact heeft op het dagelijkse leven en de toekomst van mensen en bedrijven kán niet zomaar even ingevoerd worden. Er moet ruim de mogelijkheid zijn de gevolgen te beschouwen en waar nodig tijd en gelegenheid zijn dwalingen en vergissingen te corrigeren.

Zwakke regering

Als droevige bijkomstigheid hebben we in Nederland ook nog te maken met een regering en politici die het belang van de bevolking al lang uit het oog verloren hebben. Die zichzelf, net als de Raad van State, zien als verlengstuk van de schreeuwende linkse maatschappijbewegingen en de media. Het gevoel van opkomen voor de bevolking is al lang uit hun beleids- en gevoelswereld geschrapt.  Voor iemand die voor het volk opkomt, hebben ze alleen nog maar een scheldwoord: ”populist”.

Wanneer een hallucinerende Raad van State nu met een oordeel komt dat rechtstreeks ingaat tegen de belangen van het volk is er geen mechaniek dat in werking treedt waardoor politici hun verantwoordelijkheid nemen en zeggen: “Kom niet aan mijn volk”.  Integendeel: meteen na het stikstofbesluit wisten ze niet hoe snel ze overal in het land werkzaamheden die al eeuwen werden uitgevoerd ineens stop te leggen vanwege acuut stikstofgevaar. Hoe kwaadaardig kun je zijn.

Combineer maar eens een paar D66-wetten

Het stikstofbesluit toont aan hoe waanzinnig een klein groepje mensen de zaken zó kan sturen dat er dingen gebeuren die een normaal denkend mens voor onmogelijk houdt. En een hele maatschappij trapt er in. Ineens zijn allerlei win/win combinaties mogelijk.

1. Voer extra bezuinigingen door, schrap de pensioenen, breek de ouderenzorg verder af
2. Het aantal mensen dat vindt dat ze een voltooid leven hebben, neemt drastisch toe; krijgen het D-66 pilletje voor levensbeëindiging
3. Via de wet op de orgaandonaties worden de organen ingevorderd. Nederland wordt mondiaal de weldoener voor orgaanleveringen en exporteur nr. 1

En het aantal Nederlanders neemt nóg sneller af. Onzin? Dat zou het stikstofbesluit óók geweest zijn als iemand dat vorig jaar geopperd had.

Door:
“Weethetwel”
(voor www.ejbron.wordpress.com)