(Door: Max Pam)
Laatst vroeg iemand of ik nog wel eens aan Theo van Gogh denk. “Af en toe, maar het wordt steeds minder. Hij zit nog wel in mijn hoofd als de stem van een dode. Zo’n stem die je ineens hoort spreken als je jezelf afvraagt: wat zou Martin Bril, Willem Frederik Hermans of Renate Rubinstein, daar van gevonden hebben?”
“Wanneer heb je voor het laatst aan Theo gedacht?”
“Een maand geleden, toen Theo’s vader op 96-jarige leeftijd was gestorven. Het bericht staat nog op de entertainment-pagina van De Telegraaf, dus ik bedoel maar: alles vergaat. Naar de begrafenis ben ik niet gegaan. Begrafenissen bezoeken is meer iets voor jonge mensen. Jaap Cohen, de zoon van Job Cohen, die Theo’s biografie schrijft, was er wel. Ik heb hem al mijn materiaal gegeven – vele ordners – en ben benieuwd of ik nog iets van hem hoor”.
Lees verder>>>
(h/t “Wachteres”)
Dit is op malthablog's Blog herblogd.
LikeLike
Was toch prachtig geweest!
Theo had groot gelijk.
Dat stelletje uitvreters had niet anders verdient.
LikeLiked by 1 persoon
De eerste keer dat Ik Theo op de buis zag had Ik zo iets van, Wat is dat voor een druktesmaker.
Later begon Ik hem te begrijpen en begon steeds meer in te geloven omdat hij altijd bezig was om de dingen te zeggen die niet zo policor waren.
Pracht van een man achteraf gezien.
LikeLike