LONGREAD: “Vrucht van de boom” (deel 11)

(Door: “Henk der Niederländer”)

Lees hier deel 1 t/m 10 van “Vrucht van de boom”

Het Mogol-bewind vanaf 1526 

Door Sikandar Lodi in 1526 te verslaan vestigde Shah Babur, de trotse afstammeling van Amir Timoer, het Mogol-bewind in India. In zijn autobiografisch geschrift “Babur Nama” beschrijft hij zijn veldtocht tegen de Hindoes als een Jihad en illustreert dat met verzen uit de Koran. Er is niet bekend hoeveel slaven er gedurende Babur’s regering gevangen zijn genomen. Er is echter wel een beschrijving van zijn aanval op de kleine Hindoe-gemeenschap van Bajaur, in de tegenwoordige Pakistaanse noordwest provincie; Shah Nama schrijft: 

“Ze werden aan een bloedbad onderworpen en hun vrouwen en kinderen werden gevangen genomen, naar schatting werden meer dan 3.000 mannen gedood (…). Hij gaf opdracht dat een toren van (afgehakte) hoofden op een hoge plaats moest worden opgericht. Op dezelfde manier maakte hij stapels hoofden van dode Hindoes in Agra. In 1528 viel hij de vijand aan in Kanuj en hun gezinnen en volgers werden gevangen genomen.”

Deze voorbeelden laten zien dat het tot slaven maken van vrouwen en kinderen de normale politiek was in Babur’s Jihad campagne. “Babur Nama” noemt ook dat er twee belangrijke handelscentra waren tussen Hindustan en Khurasan, namelijk Kaboel en Kandahar, waar karavanen uit India slaven brachten en andere handelsgoederen om die met grote winst te verkopen. In 1526 verbood keizer Akbar de Grote, Babur’s kleinzoon en een afvallige moslim, de grootschalige slavernij van vrouwen en kinderen door oorlog. Akbar’s generaal Abdulla Khan Uzbeg was er trots op dat hij 500.000 mannen en vrouwen als slaven had verkocht. Dit liep zo uit de hand dat in die tijd kinderen werden gestolen en verkocht in Bengalen. In de ergste vorm werden de slaven ook nog gecastreerd. Dit bracht Akbar ertoe om in 1576 de slavernij te verbieden. Tijdens Akbar’s opvolger ging het echter weer op dezelfde voet verder; keizer Jahangie vermeldt in zijn memoires over kinderen die door hulploze ouders werden gecastreerd om hen in plaats van geld aan de gouverneur te geven. “Deze praktijk werd een gewoonte”, zei hij en Jahangie stuurde in 1619-1620 ongeveer 200.000 Indiase gevangenen naar Iran voor de verkoop.

De tweede Slag bij Panipat in 1556 

Hemu Vikramaditya was in 1556 dicht bij het omverwerpen van de Mogol-dynastie. Op 24 januari 1556 viel de Mogol-heerser Humayun dood van de trap in zijn bibliotheek. De erfgenaam van de troon, de 13 jaar oude Akbar, was met zijn eerste minister Bairam Khan op campagne in de Punjab. Op 14 februari 1556 werd Akbar in Kalanaur gekroond tot keizer. De andere concurrenten voor de troon van Delhi waren de drie Afghaanse prinsen. Maar de belangrijkste bedreiging voor de toekomst van Akbar kwam niet van de Afghaanse vorsten, maar van de Hindoe Hemu. Hemu was de eerste minister van de Afghaanse prins Adil Shah en leidde in oktober 1556 een verrassingsaanval op Delhi. De Mogol-strijdkrachten onder hun gouverneur Tardi Beg Khan raakten in paniek en sloegen op de vlucht. Het was Hemu’s tweeëntwintigste opeenvolgende overwinning. Na de inname van Delhi vestigde Hemu zich als zelfstandig heerser onder de Hindoe-titel ‘Raja Vikramaditya’. Op dit moment, en tegen het advies van de meeste edelen in, nam Bairam Akbar Khan een moedige beslissing en rukte op tegen Hemu’s ongetwijfeld superieure leger. Op 5 november 1556 ontmoetten het Mogol-leger en het leger van Hemu elkaar bij Panipat.

In deze tweede Slag bij Panipat werden de Mogols na een harde strijd gered door een gelukkig toeval. Hemu, die bovenop een olifant de strijd leidde, kwam te dicht langs de vijandelijke gelederen en een boogschutter uit het Mogol-leger gebruikte deze gelegenheid. Een pijl raakte Hemu in het oog en hoewel de pijl hem niet doodde, raakte hij bewusteloos. In elk gevecht in deze periode betekende de dood van de leider het einde van de strijd en de aanblik van Hemu, onderuitgezakt op zijn beroemde olifant Hawai, was genoeg om zijn leger de strijd te laten staken. Akbar’s generaal, Shah Quli Khan, veroverde de olifant met zijn belangrijke passagier en bracht die direct naar Akbar.

Hemu werd bewusteloos voor Akbar en Bairam gebracht. Bairam adviseerde Akbar zijn heilige plicht van het doden van de ongelovige uit te voeren en Akbar hakte met zijn sabel het hoofd van de bewusteloze Hemu af. Na de strijd werd het hoofd van Hemu als teken van overwinning naar Kaboel gestuurd en de romp werd naar Delhi gestuurd om aan de galg te worden tentoongesteld. Iskandar Khan joeg het leger van de Hemu daarna op de vlucht en 1.500 olifanten en een groot aantal krijgsgevangenen werden veroverd. Er vond een bloedige slachting onder de gevangenen plaats en in overeenstemming met de gewoonte van zijn voorouders Tamerlane (Timoer Lenk) en Chengiz Khan (Djengis Kahn), bouwde Akbar een overwinningspiramide van de afgehakte hoofden van zijn Hindoe-vijanden. Later toonde Akbar nogmaals zijn “ridderlijkheid” toen hij de koelbloedige moord beval op 30.000 Rajput-soldaten, die zich na de Slag van Chittod aan hem hadden overgegeven.

De Slag bij Saraighat in 1671 

De Slag bij Saraighat werd in 1671 uitgevochten bij de rivier de Brahmaputra in de buurt van Saraighat Guwahati. De Mogols werden beslissend verslagen en ze werden uiteindelijk gedwongen zich terug te trekken uit Guwahati, en ook van ander Ahom grondgebied, tot aan de Manas rivier.

Kort bericht: 

Gedurende Auranqzeb’s regering ( 1658-1707), die voor Hindoes nogal desastreus was, werden in de stad Hydrabad alleen al in 1659 zo’n 22.000 jonge jongens gecastreerd. Ze werden aan de moslimheersers gegeven en op de slavenmarkt verkocht.

De opkomst van de Sikhs 

In de Noord-Indiase provincie Punjab verzetten de Hindoes zich tegen de islam door de tekortkomingen van hun eigen religie op te heffen en daarna de meedogenloosheid van hun islamitische beulen te evenaren. De Sikhs beschouwden zichzelf noch als Hindoes noch als moslims. Maar in de ogen van de Mogol-heersers waren de volgelingen van de goeroes Hindoes, die probeerden de Mogol-soevereiniteit te ondermijnen. Hiervoor werden de Sikhs met geweld onderdrukt. Het was onder de latere goeroes dat de Sikhs ontstonden als de militante vleugel van de Hindoes. En van een sekte met ascetische en pacifistische idealen werden de Sikhs omgevormd tot een agressieve militante theocratie. Deze fase in de Sikh-religie was een direct gevolg van de Mogol-onderdrukking. De Mogol-heersers duldden geen sekte die was ontstaan uit de Kaffers (Hindoes), maar die zich had aangepast aan islamitische ideeën zoals de monotheïstische afwijzing van afgoderij, de militaire theocratie, en die met Hindoe-terminologie probeerden te zorgen voor aanhang onder de islamieten. Dit was ondraaglijk voor de Mogols.

Kort bericht: 

Nadir Shah van Iran viel India binnen in 1738-39. Na massamoord en verwoesting nam hij een groot aantal als slaven gevangen en dreef hen weg met veel buit.

De onmiddellijke aanzet voor de oprichting van het Sikh-koninkrijk kwam door de invasie van Noord-India door Ahmed Shah Durrani, de heerser van Afghanistan van 1759 tot 1761. Op zijn weg naar Delhi had Ahmed Shah steden in Amritsar platgebrand en was van plan zich voor altijd in India te vestigen, toen hij werd uitgedaagd door de Marathas. Toen ze hun weg terug naar hun vaderland geblokkeerd zagen, begonnen de Afghanen onrustig te worden. Zij op hun beurt besloten om voor de Marathas de weg terug te blokkeren. Deze patstelling bleef in stand van de 14 januari 1760 tot 14 januari 1761. Op de beslissende dag van 14 januari 1761 besloten de Marathas om de Afghaanse blokkade te doorbreken. In deze rampzalige slag werden in acht uur tijd ongeveer honderdduizend Maratha-troepen afgeslacht. Maar de Afghanen hadden ook te lijden onder zware verliezen en besloten dat het genoeg was en gingen terug naar Afghanistan om nooit meer terug te keren naar India. In deze “derde slag van Panipat” in 1761 werden 22.000 vrouwen en kinderen van de verslagen Maratha-soldaten als slaven weggevoerd.

Het eerste Sikh-koninkrijk 

Gedurende deze periode waren de Sikhs nog ongeordend en in de periode na de nederlaag van de Marathas en de terugtrekking van de Afghanen bestond er in de periode 1761-1799 een machtsvacuüm in Noord-India. Het was dit vacuüm dat onder de dynamische leiding van Maharaja Shri Ranjit Singh Ji werd opgevuld door de opkomende macht van de Sikhs. Hij werd geboren in 1780 en in 1799 begon Maharaja Ranjeet Singh zijn poging om de verschillende Sikh-groepen te verenigen. Dat zou in de eerste decennia van de 19de eeuw uitgroeien tot een krachtig Sikh-koninkrijk en bleef een drijvende kracht tot de dood van Maharaja Ranjeet Singh in 1839.

De Marathas werden niet opnieuw verdreven door de moslims, maar door de groeiende koloniale macht van de Britten na het jaar 1818. Later bundelden de Marathas hun krachten met de moslims om in 1857 een opstand tegen de Britten te beginnen. Deze opstand kon de Britten niet verjagen, maar het betekende het formele einde van islamitische macht in India, omdat de Britten de laatste moslim onttroonden. En daarmee eindigde in 1857 formeel de islamitische overheersing van India niet door de Marathas, maar door de Britten.

De Europese reiziger Maurique was er getuige van in Mughalion, India, dat de belastinggaarders boeren die niet konden betalen met hun kinderen en vrouwen naar de markt stuurden om te verkopen. De Franse arts en reiziger Francois Benier, die 12 jaar in India doorbracht en de lijfarts was van keizer Auranqzeb, bevestigt dit. Hij schrijft over onfortuinlijke boeren, die hun belasting niet konden betalen en werden weggevoerd als slaven.

De laatste zelfstandige moslim-heerser (van India), Tipu Sultan, had 7.000 slaven in Tavancore verworven. De Britse aanwezigheid in India in de 19e eeuw maakte een einde aan de slavernij, voor een tijd, tenminste. Zelfs tijdens de verdeling van 1947 kidnapten de moslims duizenden Hindoe- en Sikh-vrouwen en huwelijkten die uit aan moslims, een vorm van eeuwenoude slavernijpraktijk. In november 1947 roofden Pathanen Hindoe- en Sikh-meisjes en verkochten die op de markten in Jhelum (in Pakistan).

Opmerking van Henk der Niederländer:

Zoals in bovenstaand deel duidelijk wordt, waren de moslims alleen te verslaan door net zo wreed of nog wreder op te treden tegen hen, wat de Sikhs heel erg snel begrepen.  Ook heden ten dage zie je dat nog steeds, want lees de berichten in de alternatieve media en altijd komt hetzelfde naar voren.

Een grote groep gaat een of twee mensen te lijf en er wordt dan voor ons westerlingen onbegrijpelijk geweld gebruikt.  Anderzijds: als er geweld gebruikt wordt tegen een persoon die totaal geen empathie op wil brengen voor de moslim tegenover hem, druipt hij snel af of vlucht met de staart tussen zijn benen.

(Het volgend deel zal een verkorte versie zijn van de aanvallen op het Oost-Romeinse Rijk, Byzantium en Georgië).

Door:
“Henk der Niederländer”
(voor www.ejbron.wordpress.com)