Alarmistische taal werkt. Of toch niet?

(Door: Wim van Schaik)

Klimaat-alarmisten willen ons laten geloven dat alle wetenschappers het eens zijn over een ras naderende klimaatcatastrofe. De werkelijkheid is dat steeds minder mensen gevoelig zijn voor “de vloedgolf van onzin waarmee het onderwerp klimaatverandering gepaard gaat” (Bjørn Lomborg) Dat is natuurlijk niet zoals klimaatactivisten het graag zien. Dus halen zij alles uit de kast om daar verandering in te brengen.

De massa moet en zal opwarming van de aarde als de moeder van alle problemen zien. Maar mensen wennen aan de handelaars in angst met hun eeuwige klaagzangen en doemscenario’s. Van die ‘opwarming’ is ook weinig te merken. Daarom werd ‘opwarming’ ineens ‘klimaatverandering’. Maar die term is weer te neutraal en daarom niet geschikt om mensen, vooral kinderen, doodsbang te maken. Dus bedacht het marketingteam van Aaron Hall een reeks nieuwe, angstaanjagende labels.

Weg met Global Warming en Climate Change. Binnenkort hebben we het over ‘Global Melting’ of ‘Global Meltdown’. Dat hakt er pas in! Bij Global Melting zie je  smeltende ijskappen. En Global Meltdown doet denken aan een ramp met een kerncentrale en wereldwijde vernietiging. Zo heeft Aaron er nog een paar: ‘Climate Collapse’, ‘Climate Chaos’ en ‘Scorched (verschroeide) Earth’. Of het ook waar is, maakt niet uit. Hall gaat zelf voor “Scorched Earth”, de aarde als onbewoonbare plek, een dorre woestenij.

Overdrijven, paniek zaaien en angst aanjagen heeft Hall vast afgekeken van Al Gore. Die voorspelde in 2009 dat de Noordpool in 2015 of eerder ijsvrij zou zijn. Nonsens. Maar de man die thuis in een maand meer energie verbruikt dan een gemiddeld Amerikaans huishouden in een jaar, is in zijn eerste klimaatleugen niet gestikt. In Groot-Brittannië bepaalde het Hooggerechtshof dat zijn eenzijdige en over gedramatiseerde film An inconvenient Truth niet op scholen vertoond mocht worden zonder een aantal kanttekeningen die de feiten afzwakken of zelfs afkeuren.

Het gaat ook helemaal niet om waarheid. De activistenclub Extinction Rebellion geeft  gewoon toe dat haar paniekerig bericht dat miljarden mensen zullen sterven aan klimaatverandering nergens op slaat. Maar – nu komt het – zulke opruiende taal vinden zij nodig om begrip te kweken voor hun harde acties om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen: alarmistische taal werkt

En wat zien we? Terwijl realistische en onderbouwde kritiek op het klimaat-dogma wordt weggezet als nep-nieuws en – echte Orwelliaanse omkering – angst zaaien, krijgen deze aperte leugenaars die bewust paniek zaaien in de media een welwillend podium en van de politiek alle ruimte. De burgemeester van Amersfoort liet hen zelfs demonstreren tijdens Koningsdag en zorgde er zo voor dat ze in Nederland in één klap op de kaart stonden. (Het lijkt mij heel onwaarschijnlijk dat Willem Alexander er niet van op de hoogte was …) En in Amsterdam werden deze drammers bij ordeverstoringen door de politie zo lang mogelijk met fluwelen handschoentjes aangepakt en gedoogd.

Het gaat maar door met die leugenachtige acties, gefaciliteerd door het onderwijs, dat niet doet wat het moet doen, maar wel klimaatleugens erin stampt. Zolang de protesten ‘vreedzaam’ zijn moet het kunnen, toch? Klimaat-blokkeerders geen probleem, maar wee de Blokkeerfriezen! Nog maar afwachten hoe lang klimaatbeschermers afzien van geweld. Het belangrijkste argument voor geweldloosheid is dat het (nu nog) effectiever is dan gewelddadige actie. Maar dat betekent niet dat geweld geen optie is.

Geweld is nooit ver weg en de weg ernaartoe wordt alvast geplaveid door lieden zoals socioloog Kees Schuyt. Die vindt dat vreedzame acties niet per definitie ethischer zijn dan gewelddadige: “Er is geen absolute grens te trekken tussen geweldloosheid en geweld in de zin dat het eerste ‘goed’ en het laatste ‘slecht’ zou zijn.” Ja, zo beweegt de maatschappij zich met grote spoed richting morele waanzin.

Toch is er een lichtpuntje. Alarmistische taal mag dan werken, voortdurend overdrijven en de dingen groter en erger voorstellen dan ze zijn, houdt een keer op. “Je kunt altijd een deel van de mensen voor de gek houden, maar je kunt niet altijd alle mensen voor de gek houden.” Nu al steekt men de gek met de klimaat-hijgerige duiding van het weer, die bij elk weertype het klimaat erbij sleept. Men ziet heel goed in dat de meeste politieke partijen zich op sleeptouw laten nemen door klimaatactivisten met  hun absurde eisen. En wie gelooft nog dat liegende Rutte ‘oprecht’ bezorgd is om het klimaat?

Overdrijvingen mogen soms werken, uiteindelijk hebben ze een averechts effect. Om dan als reactie nog méér te gaan overdrijven, is contraproductief. De fabel van Aesopus, De jongen die “Wolf!” riep, laat zien dat het zomaar kan dat klimaat-alarmisten – net als eens de machthebbers in de DDR – op een dag wakker worden en ontdekken dat niemand – zelfs kinderen niet – de klimaatpropaganda nog langer gelooft. Wat zou het mooi zijn als ze dan de prijs moeten betalen voor hun hun loze en overdreven alarmisme. (To cry wolf = loos alarm slaan.) Ik vrees echter dat zij, net als de bewonderaars van de gevangenis die DDR heette en als de aanhangers van de massamoordenaars Mao en Pol Pot, er gewoon mee weg zullen komen. Want ja, de bedoelingen van links worden immer voor goed en bewonderenswaardig gehouden, ongeacht de afschuwelijke gevolgen.

Door:
Wim van Schaik
(www.ejbron.wordpress.com)