VIDEO: Dr. Nikolaus Fest over privacybescherming als stripverhaal (+ Nederlandse vertaling!)

 

(Vertaling: E.J. Bron)

Goedendag! Het nieuwe jaar begon in Brussel zoals het oude afscheid nam: met de lievelingshobby van alle parlementariërs, met een luisterzitting. Voor de parlementariërs is dat een hoogtepunt van hun Brusselse leven. Ze kunnen vragen stellen aan vertegenwoordigers van de Europese Commissie, zichzelf voordoen als strijders voor de goede zaak en zich tegelijkertijd belangrijk voelen. En de vertegenwoordigers van de Europese Commissie kunnen net doen alsof ze de zak rijst niet horen, die bij iedere vraag omvalt in China.

Het ging om het EU/VS Privacy Shield, dus om het akkoord tussen de EU en de VS over de bescherming van persoonlijke data in de trans-Atlantische uitwisseling. Concreet dus: wat gebeurt er met de data die Google, Facebook, YouTube en Instagram verzamelen? Welke aanspraak heeft de Europese burger op inzage over welke data er over hem verzameld worden, welke aanspraak heeft hij op verwijdering, welke op tegenspraak tegenover de doorgifte? Dat alles wil het “Privacy Shield” regelen, en “Privacy Shield” klinkt eerst super, zoals de S.H.I.E.L.D-held uit het Marvel-stripverhaal met Tony Stark als super privacybeschermer. En inderdaad was de luisterzitting ook een stripverhaal, alleen helaas in de slechtst denkbare zin.

Wat de Europese Commissie voordroeg, was, in één zin samengevat: de Europese burger heeft geen rechten! Geen enkel, niets, helemaal niets! Alleen al de keuze van de Ombudsman, die geschillen moet bijleggen, heeft drie jaar geduurd. En nu is het een ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Justitie. Dan is het toch gegarandeerd dat die in geval van twijfel voor de Europeanen beslist en tegen zijn broodheer! Absoluut duidelijk! Men had net zo goed de  zelfbeschikking betreffende de informatie van de Europese burgers kunnen toevertrouwen aan Noord-Korea. Dat zou net zo betrouwbaar zijn.

Maar verder: geen rechten. Welke data verzameld, of ze eventueel door verschillende ondernemingen samengevat, met elkaar verbonden en hoe ze gebruikt worden – geen opheldering. Of data doorgegeven worden, bijvoorbeeld aan Chinese ondernemingen: geen opheldering. Slechts over één vraag heerste duidelijkheid: een aanspraak op verwijdering bestaat natuurlijk niet. Wat we hoorden, was niets minder dan de bekentenis van een totale nederlaag. En deels had men de indruk dat de erbij betrokken “deskundigen” van de gevolmachtigde advocatenkantoren eerder vertegenwoordigers van de Amerikanen dan van de Europeanen zouden zijn. Wat door hen over de bescherming van de Europese data werd voorgedragen, stond in mijn optiek gelijk aan het randje van partijverraad.

Hieruit komen drie inzichten naar voren:

Ten eerste: zoals gebruikelijk in de EU werd er veel geld verspild. Want de drie jaar waarin over het “Privacy Shield” werd onderhandeld, waren immers niet gratis. Ambtenaren hebben honderden documenten geschreven, niet echt goedkope adviseurs en advocaten hebben verdrag- en regelteksten ontworpen. Er stroomden vette honoraria en het resultaat is – het papier waarop het geschreven staat niet waard!

Ten tweede: er wordt altijd gezegd dat Duitsland te klein zou zijn om de grote, transnationale dingen te regelen. Dat zou door de EU moeten gebeuren! Klopt. In ieder geval theoretisch. Maar in de praktijk, dat laat het “Privacy Shield” gewoon zien, is van de EU niet het geringste te verwachten. Ze heeft niets bereikt, helemaal niets.

Ten derde: verantwoordelijk voor deze totale flop is Margrethe Vestager, de door iedereen hoog geprezen, waanzinnig fantastische, doorzettende feministische Deense. Die is nu onder Ursula von der Leyen vicevoorzitter van de Europese Commissie. Een verontrustend vaardig persoon en nog eentje erbij! Grote tijden voor de EU! Nog een mooie dag gewenst.

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)