Frankrijk, de “ontkiemende islamitische republiek”

(Door: Giulio Meotti – Vertaling: E.J. Bron)

“Vijf jaar na de moorden op de redacteurs van Charlie Hebdo en in de joodse Hyper Cacher heeft Frankrijk geleerd om met de radicaalislamitische bedreiging te leven”, schreef Yves Thréard, plaatsvervangend redacteur van het dagblad “Le Figaro”.

“Er gaat geen maand voorbij zonder dat er een moorddadige aanval met de kreet Allahu ´Akbar´ op ons grondgebied plaatsvindt. Maar wat heeft het voor zin om de effecten van het islamisme te bestrijden, wanneer we niet de oorsprongen van deze doodsideologie bestrijden? Op dit front echter concurreert de ontkenning nog steeds met de naïviteit. In de afgelopen vijf jaar is er niets veranderd. Integendeel.

“In naam van de verscheidenheid, van de niet-discriminatie en van de mensenrechten heeft Frankrijk enkele klappen tegen zijn cultuur en geschiedenis geïncasseerd… De islamisten zijn een heet hangijzer. Ze zetten de strijd voort, die ook zonder wapens de bekoring van een oorlog der beschavingen bezit. Is de beroemde ´Charlie-geest´, waarvan enkele mensen dacht dat die na de aanslagen van januari 2015 zou heersen, slechts een illusie?”

Frankrijk herdenkt de vijfde verjaardag van de dodelijke jihad-aanval op het satirische tijdschrift “Charlie Hebdo”, die plaatsvond op 7 januari 2015. In december waarschuwde de Franse Senator Nathalie Goulet dat meer aanvallen waarschijnlijk zijn. “We hebben een serieus probleem in Frankrijk en we moeten meer doen om extremistisch handelen te verhinderen. Zoals het er naar uitziet, zullen er meer aanslagen komen”, zei Goulet.

Men vermoedt dat er 12.000 radicale islamieten op de Franse terreur observatielijst staan, “maar slechts een dozijn van hen zou rondom de klok bewaakt worden”.

Deze week werd gekenmerkt door een nieuwe serie radicaalislamitische terreuraanslagen: de politie verwondde een met een mes zwaaiende man op straat in de stad Metz, twee dagen nadat een vermeende radicale islamiet in de Parijse voorstad Villejuif een man had doodgestoken. Een daad, die het Openbaar Ministerie als terreuraanslag behandelt. Bij beide gebeurtenissen riepen de aanvallers “Allahu Akbar”. Deze soort van aanslag werd deze week in een hoofdartikel in “Le Figaro” “normale jihad” genoemd.

Op 7 januari 2015 stierven de karikaturisten en journalisten Cabu, Charb, Honoré, Tignous en Wolinski, de psychoanalytica Elsa Cayat, de economiewetenschapper Bernard Maris en de politieman Franck Brinsolaro door de kogels van de jihad-broers Chérif en Saïd Kouachi. De jubileumeditie 2020 van “Charlie Hebdo” herdacht het bloedbad en gooide de “nieuwe goeroes van het monolithisch denken” een stok tussen de benen, die proberen een politiek-correcte censuur door te drukken.

De uitbarsting van verontwaardiging en woede van het Franse volk, dat op 11 januari 2015 in Parijs voor een massademonstratie bijeenkwam, was niet voldoende om de geest van verzet van de Franse leiders en elites tegen het “islamisme” en zijn collaborateurs op te wekken. “De ernst van het radicaalislamitische politieke feit in Frankrijk wordt zwaar onderschat”, zegt de advocaat Thibault de Montbrial, voorzitter van het Franse Centrum voor studies van de binnenlandse veiligheid.

In een land, dat vroeger voor vrijheid van meningsuiting stond, is volop zelfcensuur aan de gang. “Voor de humoristen in Frankrijk is het altijd gemakkelijk om de paus en de katholieken belachelijk te maken, het is altijd gemakkelijk om Joden belachelijk te maken, het is altijd gemakkelijk om protestanten belachelijk te maken”, geeft de langjarige columnist van Charlie Hebdo, Patrick Pelloux, toe. Bij de islam is het echter niet gemakkelijk. “We vinden dat deze religie beangstigend is. Het woord islam is beangstigend, en als gevolg daarvan hebben de terroristen gewonnen.” De onderwerping wint.

Terwijl de Franse gevangenissen een voedingsbodem voor jihadisten geworden zijn, maakt de islamisering van de voorsteden, de banlieues, heel snel vorderingen. Het weekblad “Le Point” wijdde onlangs een hoofdartikel aan de “door de islamisten veroverde gebieden”. In veel van deze gebieden woedt het geweld; met Oud & Nieuw werden daar 1500 auto´s in brand gestoken. In het onlangs verschenen boek “Les territoires conquis de l´islamisme” (“De door het islamisme veroverde gebieden”) van Bernard Rougier, professor aan de universiteit Sorbonne-Nouvelle en directeur van het Centrum voor Arabische en Oriëntaalse Studies, verklaart hij dat het “islamisme” een “hegemoniaal project” zou zijn, dat de arbeiderswijken verbrijzelt. Deze “ecosystemen” zouden aan een “breuklogica” van de Franse samenleving, haar waarden en instituties werken en zouden opgebouwd zijn op moskeeën, boekwinkels, sportclubs en halal-restaurants.

Hugo Micheron, een onderzoeker aan de Ecole Normale Supérieure, vermoedde dat de jihadisten zich goed voelen in “territoriale en gemeenschappelijke isolering”. “Vandaag”, aldus de president van het Conseil supérieur van het programma van het ministerie van Onderwijs, Souâd Ayada, “is de zichtbaarheid van de islam in Frankrijk door de sluier en de jihad verzadigt”.

Terwijl radicaalislamitische predikers en ronselaars op straat onderweg zijn op zoek naar zwakke geesten, die de frontlinie van hun heilige oorlog zullen vormen, stelt de politieke islam ook kieslijsten in Frankrijk´s voorsteden op. De Franse president Emmanuel Macron heeft zich tegen een verbod van deze politieke groepen uitgesproken. “Frankrijk is een opkomende islamitische republiek”, stelde de Arabische schrijver Boualem Sansal vast. In deze “territoria”, zei hij, wonen veel van de terroristen die Frankrijk aanvallen, van de gebroeders Kouachi van Charlie Hebdo tot de jihadisten, die in het Bataclan vele mensen vermoord hebben.

Twee bevolkingsgroepen, die “naast elkaar” leven, zouden weldra “oog in oog” met elkaar staan, zei Gérard Collomb, een voormalige minister van Binnenlandse Zaken. Hij had gelijk. Ook “islamisten” worden in openbare instellingen ondergebracht.

De “islamisten” hebben bovendien tientallen Franse soldaten en voormalige dienstmedewerkers gerekruteerd, die tot de islam bekeerd zijn. Velen komen uit commando-eenheden en hebben ervaring in het omgaan met wapens en springstof. Frankrijk verandert in een “maatschappij van waakzaamheid” in zijn strijd tegen de “Hydra”, de radicaalislamitische militante instelling, zoals Macron zei.

In de vijf jaar sinds het bloedbad van Charlie Hebdo, dat de vrijheid van meningsuiting als doel had, konden “islamisten” gruweldaden op doelwitten zoals een priester in een katholieke kerk in Rouen, een nationale feestdag (de aanval in Nice), joodse gemeenschappen (van Parijs tot Toulouse) en gewone mensen begaan. Vorig jaar oktober sloeg een “islamist” in een van de veiligste gebouwen van Frankrijk toe: het monumentale Parijse hoofdbureau van politie in de buurt van de kathedraal Notre Dame, waar hij vier van zijn collega´s vermoordde. “Dit is een belangrijk keerpunt in het radicaalislamitisch terrorisme”, zei Gilles Keppel, een deskundige voor het Midden-Oosten en het jihadisme.

“Het is moeilijk te geloven dat de politie, waarop we vertrouwen voor onze bescherming en die ons laatste bolwerk tegen het terrorisme moet zijn, zelf slachtoffer van terrorisme kan zijn, met opengesneden kelen in het allerheiligste van het hoofdbureau van politie.”

Na de aanval werden van zeven politieagenten, die “verdacht werden van radicalisering”, de wapens in beslag genomen.

“Ik heb de indruk dat ons weerstandsvermogen in elkaar gestort is en het ´islamisme´ wint”, zegt de Franse schrijver Pascal Bruckner.

“Zijn belangrijkste eisen zijn vervuld: niemand durft meer karikaturen van Mohammed te publiceren. De zelfcensuur wint terrein… De haat richt zich echter eerder tegen diegenen die zich verzetten tegen de versluiering van informatie dan tegen diegenen die haar verbergen. Om maar helemaal te zwijgen over het psychiatrisch maken van het terrorisme om de islam beter te ontlasten. Wanneer men ons in het begin van de jaren-2000 verteld zou hebben dat in het jaar 2020 bijvoorbeeld 20 Franse karikaturisten en intellectuelen onder politiebescherming zouden staan, dan zou niemand ons geloofd hebben. De drempel van de knechtschap is hoger geworden.”

Vijf jaar na de terroristische moorden bij Charlie Hebdo is de vrijheid van meningsuiting in Frankrijk minder vrij. “Niemand zou nu de Mohammed-karikaturen publiceren”, zei Philippe Val, de voormalige uitgever van Charlie Hebdo, onlangs.

“Al vijf jaar lang ga ik elke maand of zo naar het politiebureau om aangifte te doen van moorddreigingen, niet van beledigingen, maar van doodsbedreigingen”, zegt Marika Bret, op dit moment journaliste bij Charlie Hebdo.

In Parijs vond vijf jaar na de moorden bij Charlie Hebdo een grote mars plaats, niet om tegen het terrorisme, maar tegen “Islamofobie” te protesteren. “Voltaire verbleekt bij Mohammed en de Verlichting bij de onderwerping”, schreef de schrijver Éric Zemmour. En Qatar financiert altijd nog zonder problemen de bouw van Franse moskeeën.

In het jaar 2017, twee jaar na de moord op Joden bij een terreuraanslag in een koosjere supermarkt in Parijs, werd een Jodin, Sarah Halimi, in haar woning in Parijs door haar buurman Kobili Traoré, die “Allahu Akbar” schreeuwde, gefolterd en vermoord. Onlangs besliste een hof van appel dat Traoré, omdat hij cannabis had gebruikt, “niet crimineel verantwoordelijk” zou zijn voor zijn daden. Zoals Frankrijk´s opperrabbijn Haim Korsa zei, is dat een “licentie om Joden te doden”.

“Antisemitisme is vandaag zo eclatant, dat het moeilijk zou zijn om het te verbergen zonder tot het belachelijke te vervallen”, zei de historicus Georges Bensoussan. “Wat taboe is, zijn de antisemieten” – dat betekent dat het vandaag de dag in Frankrijk taboe is om te zeggen dat het “islamisme” de belangrijkste bron van het antisemitisme is.

Een week na de terreuraanslag op Charlie Hebdo, waarbij negen van haar medewerkers vermoord en vier anderen verwond werden, publiceerde het tijdschrift een cover, waarop de profeet van de islam stond afgebeeld met een traan op zijn wangen en waarop hij zei: “Tout est Pardonné” (“Alles is vergeven”). Vijf jaar later schijnt inderdaad alles te zijn vergeven. Velen zeiden destijds trots: “Je suis Charlie”. De meesten bewijzen dat zij dat niet waren.

Bron:
https://de.gatestoneinstitute.org
Vertaling: Daniel Heiniger

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Door: Giulio Meotti

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)