De SED en de nazi´s – een innige relatie

(Door: Vera Lengsfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Nadat Bodo Ramelow´s strateeg Benjamin Hoff heel diep in de nazi trukendoos heeft gegrepen en durfde te beweren dat de nieuw gekozen minister-president Thomas Kemmerich gekozen zou zijn bij de genade van diegenen die miljoenen mensen in Buchenwald vermoord zouden hebben, en Ramelow dat met een citaat van Hitler secondeerde, wordt het tijd om te herinneren aan de relatie van de SED, die zichzelf tegenwoordig Die Linke noemt, en nazi-daders.

In het jaar 1946 was de SED de eerste partij die zichzelf niet alleen opende voor nazi-functionarissen, maar hen actief wierf. Bij de districtsafdeling van de SED Sonneberg stond dat als volgt in een circulaire: “Partijgenoot in naam… de SED roept jou op om mee te helpen aan de nieuwe opbouw van Duitsland!… Als je Hitler gevolgd bent, om Duitsland te dienen, dan ben jij onze man…” Wie dit niet wil geloven: “Sciencefiles” heeft dat gedocumenteerd.

Vele voormalige NSDAP-leden volgden deze vriendelijke oproep, niet alleen in het district Sonneberg. In het begin van de jaren-50 waren tienduizenden lid geworden van de SED. Bovendien werd met de NPD ook nog een eigen partij voor ex-nazi´s opgericht.

In het filosofisch instituut van de Academie van Wetenschappen heb ik persoonlijk minstens drie voormalige nazi-functionarissen in leidinggevende posities ontmoet. Een leider van de Hitlerjugend, een leidster van de Bund Deutscher Mädel en een plaatselijk voorzitter van de NSDAP Breslau. De laatste, professor Hermann Klenner, is nu nog lid van de oudsteraad van de SED/Die Linke. Destijds in de Academie heeft hij ons, jonge wetenschappelijk medewerkers, na zijn reizen naar het Westen, bijvoorbeeld naar New York, bij elkaar geroepen om te vertellen over zijn levensgevaarlijke avonturen en hoe blij we wel niet zouden mogen zijn om thuis te mogen blijven. Als lid van de oudsteraad wilde hij een jonge parlementariër van Die Linke uit de partij gooien, die mijn veroordeling wegens “poging tot samenscholing”, omdat ik in 1988 met een poster die de eerste zin van Art. 27 van de DDR-grondwet toonde – Iedere burger van de DDR heeft het recht zijn mening vrij en openlijk te uiten – wilde demonstreren, een onrechtvonnis had genoemd.

Desondanks lukte het de DDR om zichzelf als “antifascistisch” te verklaren, in tegenstelling tot de Bondsrepubliek, die zij in haar propaganda het toevluchtsoord voor alle ex-nazi´s noemde, waarin de bruine pest het voor het zeggen had. Om de propaganda te onderstrepen, liet de staatsveiligheidsdienst joodse begraafplaatsen in West-Duitsland schenden, wat ze daarna effectief aan de kaak stelde, of nazi-feiten vervalsen om West-Duitse politici zoals Hans Globke en Theodor Oberländer neer te zetten als diep verstrikt in de nazidictatuur. Deze campagnes hadden internationaal groot succes.

Terwijl de DDR-propaganda op volle toeren draaide, werkten in de “antifascistische” staat duizenden nazi-functionarissen ongestoord in hoge functies. Het “Braunbuch der DDR” van Olaf Kappelt telt meer dan 1000 hoge functionarissen met een naziverleden. Tot 1989 waren acht ministers en twee viceminister-presidenten ooit overtuigde nationaalsocialisten. Daartoe behoorde Kurt Nier, die van 1973 tot 1989 (!) viceminister van Buitenlandse Zaken was, evenals Herbert Weiz, die van 1967 tot het einde van de DDR als vicepresident van de ministerraad werkzaam was. Toen de Berlijnse Muur viel, zaten er nog 14 voormalige leden van de NSDAP in het Centraal Comité van de SED.

Wat Thüringen betreft, heeft een onderzoek van een groep sociologen van de Friedrich-Schiller Universiteit Jena rondom Heinrich Best vastgesteld dat 13,6% van de topfunctionarissen van de SED-Thüringen NSDAP-leden waren – meer dan gemiddeld in de bevolking.

Nazi-generaals zoals Vincenz Müller bouwden het Nationale Volksleger op. Een bijzonder kras voorbeeld is Arno von Lenski, die van 1939 tot 1942 werkzaam was bij de beruchte Volksrechtbank en sinds het midden van de jaren-50 de pantsertroepen van het Nationale Volksleger opbouwde.

Wat betreft de opbouw van de economie, ook daaraan namen nazi´s toonaangevend deel. Ernst Großmann is een geenszins on-typisch voorbeeld. Hij was lid van de 5^e SS-Totenkopf-Standarte in het concentratiekamp Sachsenhausen. Daar had hij blijkbaar leren organiseren. Daarom werd hij de oprichter van de eerste agrarische productiecoöperatie (LPG) in de DDR en leidde daarmee de gedwongen collectivisering in. Dat leverde hem de titel “Held van d eArbeid” op. Hij zat vijf jaar in het Centraal Comité van de SED.

Dat is de partij waarvoor Bodo Ramelow zich met de perfide nazi-beschuldiging aan het adres van de AfD, die in tegenstelling tot Die Linke geen enkel NSDAP-kaderlid in haar gelederen heeft, weer aan de macht wil dringen. Daarvoor moeten, zoals haar fractievoorzitter Hennig-Wellsow als openlijk heeft geëist, de vrije en geheime verkiezingen afgeschaft worden door de CDU voor de verkiezing te laten garanderen dat Ramelow door die partij in de eerste verkiezingsronde wordt gekozen.

Met deze eis heeft Die Linke duidelijk gemaakt dat de totalitaire geest van de SED in haar voortleeft. Over haar nazi-verstrikking heeft ze zich nooit uitgelaten, maar ze heeft zich er ook nooit van gedistantieerd.

Bron:
https://dieunbestechlichen.com
Door: Vera Lengsfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)