9 feiten, die aantonen hoe kras het verschil tussen de islam en het christendom werkelijk is

(Door: “FritzFeed” – Vertaling: E.J. Bron)

We hebben er begrip voor dat niet iedereen iets op heeft met religie. Maar als er weer eens iemand om de hoek komt en elke terechte kritiek op de islam ermee “pareert” dat het christendom toch net zo erg of zelfs nog erger zou zijn, dan moet je zo iemand hiermee om de oren slaan:

1. Christenen en moslims bidden niet tot dezelfde god.

En weg is hij, de interreligieuze dialoog. Sinds het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) bezweren de pausen steeds opnieuw dat men samen met Joden en moslims dezelfde god aanbidt. Een feit is echter dat christenen in de Drievuldige God geloven – Vader, Zoon en Heilige Geest. In de koran zelf wordt dat absoluut afgewezen. Als je dus zegt dat christenen en moslims in een god geloven: klopt. Als je zegt dat ze in dezelfde god geloven: fout.

2. Het christendom en de islam hebben een compleet tegenovergesteld beeld van God en de mens.

Het is alle religies eigen, dat ze dichterbij het goddelijke willen komen door geboden, gebeden en culten. Hierop vormt het christendom de grote uitzondering – God in het christelijk geloof zelf is in de wereld gekomen om zijn verloren kudde te verlossen en daartoe zijn kerk op te richten. Daaruit resulteert ook een fundamenteel ander mensbeeld dan in de islam: de gelovige moslim is vooral een dienaar van de heersergod Allah, die zich moet waarmaken en zich aan de geboden moet houden. Het is dan ook logisch dat het woord “islam” uiteindelijk ook niets anders betekent dan onderwerping. De gelovige christen daarentegen is een kind van God, voor wie God de Vader niet minder dan zijn zoon heeft geofferd – voor een pure bevelsontvanger zou hij dat zeker niet gedaan hebben.

3. Jezus Christus en Mohammed leefden en predikten tegenovergestelde morele leren.

Het is waarschijnlijk een vanzelfsprekendheid dat een religie haar oprichter als waar voorbeeld beschouwt. Zo ook in de islam en het christendom. Hier de profeet, die zijn geloof uiteindelijk in politiek-militaire veldtochten verbreidde – daar de Godmens Jezus Christus, die de Aarde bewandelde, voor wonderen zorgde en zichzelf opofferde om de mensheid te verlossen. Het is toch wel bij iedereen duidelijk, ook ver weg van morele oordelen, dat dit een enorm verschil maakt.

4. Het christendom is geen boekreligie – de islam wel.

Jodendom, christendom en islam worden graag de drie boekreligies genoemd. Voor de islam is dat ook zeker van toepassing, de koran werd volgens de islamitische doctrine door Allah zelf naar de mensen neer gezonden. Het is duidelijk dat daar niet aan getornd mag worden – echt helemaal niet. Bij de meeste christenen ziet dat er iets anders uit: weliswaar neemt ook hier het woord van God, dus de Bijbel, een immens belangrijke plaats in. Hij werd uiteindelijk echter door mensen opgeschreven en bevat talrijke verhalen, vergelijkingen en anekdotes, die in de afgelopen eeuwen steeds weer verschillende interpretaties en conclusies toestonden.

5. Islamitische en christelijke martelaren verschillen fundamenteel.

Christenen en moslims vereren allebei martelaren, die voor hun geloof gestorven zijn. De beide religies verstaan echte ronder dit begrip heel verschillende concepten: in het christendom is de martelaar een bloedgetuige, die ondanks vervolging, pijn en marteling weigert zijn geloof af te zweren en daarvoor uiteindelijk met zijn leven betaalt.

In de beginjaren van de islam had de martelaar een bijna identieke betekenis, die echter veranderde met de militaire uitbreiding: nu was ook diegene een martelaar, die in het gevecht tegen de ongelovigen sneuvelde. Nu nog beschouwen radicale islamieten zelfmoordaanslagen als martelaarschap, terwijl christenen daarin alleen maar moord, zelfmoord en daarmee tegelijk meerdere doodzonden kunnen zien.

6. De islam en het christendom neigen niet op dezelfde wijze tot geweld.

Nee mensen, we willen hier geen pacifistisch beeld van het christendom schetsen. Desondanks moeten we vasthouden dat de vaak genoemde geweld- en wraakdaden vooral in het Oude Testament plaatsvonden, dat ook altijd bekeken moet worden in de context van het Nieuwe Testament. Wie gewoon alleen maar uit het Oude Testament zonder de context van het Nieuwe Testament citeert, heeft het christendom niet echt begrepen, want het een gaat niet zonder het ander. Christus kwam volgens de christelijke voorstelling in de wereld om de voorspellingen van het Oude Testament te vervullen en een nieuwe kerk met een nieuwe ethiek op te richten – trefwoord naasten- en vijandliefde.

Maar zelfs afgezien daarvan: de christen wordt in geen van de geboden tot geweld opgeroepen, veelmeer houdt Christus zelfs Petrus tegen, wanneer deze hem met het zwaard wil verdedigen: “Toen zeide Jezus tot hem: Keer uw zwaard weder in zijn plaats; want allen, die het zwaard nemen, zullen door het zwaard vergaan.” (Mattheüs 26:52).

Daarentegen roepen enkele soera´s uit de koran heel duidelijk en direct op tot geweld tegen anders gelovigen:

“En bestrijdt hen totdat er geen vervolging is en de godsdienst geheel voor Allah wordt. Maar als zij ophouden dan ziet Allah voorzeker hetgeen zij doen.” (Koran, soera 8, vers 39).

“En doodt hen, waar je hen ook ontmoet en drijft hen uit, vanwaar zij u hebben uitgedreven; want vervolging is erger dan doden. En bevecht hen niet nabij de heilige Moskee, voordat zij je daarin bevechten. Maar indien zij je bevechten, bevecht hen dan – zo is de vergelding voor de ongelovigen.” (Koran, soera 2, vers 191).

 “Toen uw Heer aan de engelen openbaarde: “Ik ben met u; versterkt de gelovigen. Ik boezem ontzag in de harten der ongelovigen. Slaat daarom hun hoofd af en slaat alle toppen van hun vingers af.” (Koran, soera 8, vers 12).

7. “Maar de kruistochten zijn net zo erg als de Jihad!”

Een vluchtige blik in de geschiedenis en menig islam-apologeet voelt zich in zijn “Whataboutism” bevestigd. Ja, er vonden kruistochten plaats, ja, christelijke ridderlegers hebben met geweld tegen Arabieren gevochten en daarbij ook menig bloedbad aangericht. Dat betwist niemand. We zouden de hobbyhistorici alleen op het hart willen drukken om altijd ook naar de oorzaken van deze ontwikkelingen te vragen. Dan zou men namelijk inzien dat de islam voor de kruistochten steeds verder expandeerde en enorme christelijke gebieden veroverde. Dat ging ook na de kruistochten door en kon met de allergrootste moeite in 1683 voor Wenen gestopt worden.

Geheel zonder oordeel: terwijl de kruistochten een religieus gemotiveerde, maar wel degelijk reële politieke reactie op de islamitische expansie waren, gaat het bij de islamitische Jihad uiteindelijk om de fundamentalistische uitvoering van de aanwijzingen van de koran.

8. In de islam wordt uittreding met de dood bestraft – in het christendom niet.

Het christendom hecht immense waarde aan de vrije beslissing van het individu. Weliswaar bestaan ook hier talrijke geboden en zonden, maar de mens mag altijd zelf beslissen of hij hieraan voor zijn eigen welzijn wil gehoorzamen of niet – want onder dwang is de trouw aan en de liefde tot God uiteindelijk niets waard. Niemand kan en mag hem hiertoe dwingen, zelfs niet wanneer hij toetreedt tot een andere geloofsgemeenschap of gewoon helemaal uittreedt. In de islam daarentegen wordt uittreding, de zogenaamde “Ridda”, met de dood bestraft.

9. “Als het christendom liberaal kon worden, dan kan de islam dat immers ook – toch?”

Daar zouden we absoluut niets op tegen hebben. Bekende filosofen en theologen gaan er echter van uit dat de Verlichting alleen maar via het christelijke beeld van mens en God en de daaruit ontstane gedachtewereld kon voortkomen. Het islamitische mensbeeld is daar ver van verwijderd. Ook een blik in de geschiedenis stemt hier weinig hoopvol: Turkije en Iran bijvoorbeeld waren enkele decennia geleden nog liberale landen naar westers voorbeeld, terwijl zij zich nu meer en meer ontwikkelen tot islamitische “modellanden” – inclusief versluiering en sharia.

Bron:
https://fritzfeed.de
Door: “FritzFeed”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)