De vernietigde impuls: ook 30 jaar na de hereniging is Duitsland een diep gespleten land

(Door: Björn Höcke – Vertaling: E.J. Bron)

Op 9 november 1989 hoorde ik op het late nieuws de historische woorden van Günter Schabowski, waarmee de woordvoerder van het SED-politbureau de nieuwe vrijheid van reizen bekendmaakte. Mijn vader en ik vielen elkaar huilend in de armen. Behalve de geboorte van mijn vier kinderen waren deze minuten het mooiste moment in mijn leven.

 

Het hoofdmotief van de vreedzame burgeropstand in de DDR was niet zozeer een tekort gekomen behoefte aan brood en spelen. Natuurlijk ging het ook om een gehoopte stijging van de welvaart, die de bekwame en vlijtige mensen in het Oosten door een socialistisch wanbeleid ontzegd werd. Wat de burgers echter vooral de straat opdreef, was de eis naar een rechtsstaat en politieke zelfbeschikking evenals de onvrede over een politieke klasse, die zijn onbekwaamheid om problemen op te lossen probeerde te compenseren met bespioneren, betuttelen, liegen en lege propaganda.

Bij de protesten was ook steeds meer behalve de wens naar vrijheid in toenemende mate de roep naar de nationale identiteit te horen. Op de demonstraties zag je spandoeken met het opschrift: “Wij zijn één volk” en hoorde je de menigte scanderen: “Duitsland verenigd vaderland!” Op dit historische moment werd het hele volk – afgezien van enkele betonkoppen aan beide kanten van de grens – gegrepen door een nationale impuls: de Duitsers in de DDR en de Duitsers in de BRD wilden na 40 jaar deling weer in één staat samenleven en gezamenlijk hun toekomst vormgeven.

De partijpoliticus Helmut Kohl had in de herfst van 1988 een hereniging nog “klinkklare onzin” genoemd. Hij wees een herenigingaanbod van Gorbatsjov smalend af en konkelfoesde liever met Honecker om de redding van de bankroete DDR. Na de hereniging vond Kohl de Europese Unie belangrijker dan de nationale eenheid en welvaart. Dat was voor velen niet direct duidelijk, want de CDU-voorzitter beloofde hen “bloeiende landschappen”, die hij “uit de portokas” wilde betalen.

Dat dit alleen maar een public relations stunt in verband met de verkiezingsstrijd was geweest, merkten de mensen in de nieuwe deelstaten pas toen de desastreuze gevolgen van de herenigingpolitiek zichtbaar werden: ondanks de indringende waarschuwingen van deskundigen werd de DDR-industrie binnen enkele maanden platgegooid, werden er een miljoen werklozen gecreëerd, werd de Duitse Mark opgeofferd aan de zwakke euro en werd het land geopend voor miljoenen migranten om een nieuwe gemeenschap van de Duitsers te verhinderen. Uiteindelijk bestempelde men iedereen die zich boos maakten over dit verraad aan de landgenoten in het Oosten tot ondankbare “mokkers”.

Het feit blijft dat de Duitsers in de DDR – en niet die in het Westen – een democratische revolutie is gelukt. En velen van hen zijn verbaasd dat ze nu opnieuw betutteld worden door een eigengereide overheid , die hun vrijheid van meningsuiting beperkt en de economische welvaart op het spel zet.

Terwijl het perspectief van de “bloeiende landschappen” van Kohl helemaal niet onrealistisch was: het gevoel van verandering in het land was voorhanden, de burgers waren bereid tot inspanningen en offers, en de sanering van het Oosten zou ook financierbaar geweest zijn wanneer men de vele miljarden, die in de hele wereld verkwist en in de Brusselse moloch werden gedumpt, in ieder geval tijdelijk voor de opbouw van de nieuwe deelstaten gebruikt zou hebben. Het ontbrak niet aan de bereidheid van het vrolijk verenigde volk, het ontbrak aan een verantwoordelijke politieke leiding.

Wat zou de nieuwe “Berlijnse Republiek” wel niet hebben kunnen bereiken wanneer destijds bekwame, wilskrachtige, aan het welzijn van het volk verplichte politici het roer in handen gehad zouden hebben! Om zulke persoonlijkheden beschikbaar te stellen, daartoe was het West-Duitse partijenestablishment echter noch bereid noch in staat. Het optreden van Kohl en Genscher als staatsmannen in de tijd van de omwenteling was uiteindelijk een pose. Nationale zelfbeschikking en vernieuwing stonden niet bij hen op de agenda. De Duitse eenheid was stevig in handen van de klinkpoetsers. En zo werd de nationale impuls van de tijd van de omwenteling opzettelijk vernietigd. Onder deze omstandigheden was het voor de postcommunistische draaikonten van het SED-kader heel gemakkelijk om zich te integreren in het systeem van de “klassenvijand”. De kameraden van toen presenteren zichzelf als de “voorbeelddemocraten” van nu.

Deze troep maken we nu live mee op het Duitse politieke toneel, waar zelfs de voormalige conservatieve CDU ondertussen met de opvolgerpartij van de SED flirt. Van de ondergaande DDR sloeg ook het “antifascisme” in het gewaad van een fanatieke “strijd tegen rechts” naar de vergrote BRD over om de laatste patriottische opwellingen in de bevolking te smoren. Het is best wel grotesk: precies datgene wat de meerderheid van de mensen in het Oosten positief met de DDR verbond, namelijk sociale en binnenlandse veiligheid, solidariteit en gemeenschappelijkheid, ging in het verenigde Duitsland verloren. En hetgeen zij als negatief beschouwden, namelijk Stasi en bewaking, realiteit weigerende politieke apparatsjiks en staatspropaganda, viert vandaag onder links-liberale voortekens weer hoogtij in het Merkel-regime.

Veel voormalige “1989´ers” zijn geschokt over de toenemende overtuigings- en conformiteitsdruk in het land, zien met zorgen de eenheidsmening van de mainstream media en de nauwelijks nog verborgen censuur op internet. Diegenen die zich verzetten tegen de voorgeschreven zelfontbinding in het kosmopolitische Nirwana – voornamelijk in het oosten van de republiek – worden als “duistere Duitsers” gediskwalificeerd en voor “meute” en nazi´s” uitgemaakt.

Als je na 30 jaar hereniging nuchter de balans opmaakt, dan moet je ondanks de aanzienlijke opbouwprestaties vaststellen: in plaats van een gezamenlijk nieuw begin in eenheid, vrijheid en welvaart, zoals de Duitsers in Oost en West dit grotendeels wilden, werd de volkomen geruïneerde DDR quasi ingelijfd bij de BRD en meegetrokken in de zich aftekenende globalistische neerwaartse spiraal. En in plaats van een nieuwe gemeenschap kwam de verbrokkeling van de multiculturele samenleving. Nu is het land diep gespleten en doortrokken van een verstikkende, regressieve sfeer. Het staats- en rechtsverval schrijdt voort en de economische prognoses zijn somber. Deze deprimerende vaststelling zou ons echter noch tot de egoïstische leuze “Na ons de zondvloed!” noch tot een destructief politiek exotisme moeten verleiden. De burgeropstand van 1989 heeft aangetoond dat een volk zich op vreedzame en democratische wijze met succes tegen een onbekwame politieke klasse kan verzetten. De geest van de 9^e november, niet van de 3^e oktober, zou daarom een inspiratie voor ons moeten zijn.

Laten we aanknopen bij de vruchtbare impulsen van de tijd van de omwenteling, laten we eenheid, vrijheid en welvaart voor ons land eisen en laten we de volksverachtende machthebbers de rode kaart tonen.

(Björn Höcke, 47, gymnasiumdocent, is een van de twee woordvoerders van de AfD-Thüringen en sinds de parlementsverkiezingen in Thüringen in 2014 fractievoorzitter van de AfD in het parlement van Thüringen. Bij de parlementsverkiezingen in Thüringen in 2019, waarin hij opnieuw als topkandidaat van de AfD aantrad, werd de AfD onder zijn leiding de op een na grootste partij)

Bron:
www.deutschland-kurier.org
Door: Björn Höcke

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)