De islam in Europa, het christelijke Armenië en de Duitse politiek

De Duitse militaire arts Armin T. Wegner in 1919: “Nooit zal ik deze beelden van ontzetting vergeten, die ik kreeg te zien terwijl ik door de kampen liep. Van alle kanten schreeuwden nood, kommer en ontzetting me toe.”

(Door: “RENATE” – Vertaling: E.J. Bron)

 Verleden en heden

Je kunt je slechts heel moeilijk aan de indruk onttrekken dat er al jarenlang op met turbosnelheid vaart gezet wordt achter een islamisering van Europa en Duitsland, in tegenspraak met rede, financiële mogelijkheden en tegen de veiligheid van de mensen. De volgende vraag zegt in principe alles: In welk islamitisch land worden geen christenen vervolgd? Ondanks deze situatie wordt de immigratie van tig duizenden moslims in het kader van de asielprocedure gestimuleerd.

 

Wie het lot van de christelijke minderheden in islamitisch gedomineerde landen voor ogen heeft, kan niet gewetenloos zwijgen. De Armeniërs in Turkije, de christenen in Irak en Syrië. De christenen in Pakistan en Nigeria. De christelijke Kopten in Egypte. De christenen in Noord-Soedan.

“PI-News” meldt actueel dat de propaganda van de islamitische buurlanden van Armenië ter voorbereiding van de huidige gevechten jarenlang opgehitst hebben tegen de Armeense christenen:

“De Azerbeidzjaanse staatspropaganda heeft al 30 jaar lang de Armeniërs in een kwaad daglicht gesteld en ontmenselijkt. Een gemeenschappelijk samenleven van Azerbeidzjanen en Armeniërs in één staat lijkt nauwelijks mogelijk. Bij een herovering van het gebied Nagorno-Karabach zou de oorspronkelijke bevolking waarschijnlijk verdreven of afgeslacht worden. Dit zou duistere herinneringen aan de Turkse volkerenmoord op de Armeniërs 100 jaar geleden oproepen.”

Nu is het zo ver dat de oorlogszuchtige stappen en ontwikkelingen tegen het christelijke Armenië versterkt geformeerd worden. Deze ontwikkeling zou voor elk volk, in het bijzonder ook voor de Duitsers, niet alleen maar een waarschuwing, maar met het oog op het verleden ook een maning moeten zijn.

Het volgend eis over het algemeen niet echt bekend: tegenwoordig weet men dat er bij de systematische vernietiging van ongeveer een miljoen Armeniërs door het regime van de “Jong-Turken” sprake was van een medeverantwoordelijkheid van het Duitse rijk. Want tijdens de Eerste Wereldoorlog werd literatuur, die de vervolging van en de moord op de Armeniërs onthulde, verboden of in beslag genomen. Pas met het einde van de oorlog was verslaggeving over de genocide op de Armeniërs toegestaan. Bovendien kreeg Enver Talaat, een van de hoofdverantwoordelijken van de vervolging van de Armeniërs, na het einde van de oorlog asiel in Berlijn – met vluchthulp van de Duitse staat. En de Deutsche Bank, die de bouw van de Bagdad/Berlijn-spoorweg financierde, kon meekijken hoe de wagons met Armeense mannen werden volgestouwd om ze naar plekken te transporteren waar ze vermoord moesten worden.

Zoals altijd zijn er uitzonderingen, die uit de zee van onverschilligheid en handlangerschap tevoorschijn staken, moedige persoonlijkheden, die zich verzetten tegen de moord op de christelijke Armeniërs.

De Duitse militaire arts Armin T. Wegner zette in Turkije zijn leven op het spel om schokkende foto´s tijdens en na de genocide op de Armeniërs te maken. Wegner fotografeerde onder gevaar voor eigen leven in de vluchtelingenkampen, bracht de foto´s stiekem naar Duitsland en hield vanaf 1919 dialezingen onder de titel: “De verdrijving van het Armeense volk in de woestijn”.

Een van Wegner´s originele toelichtingen luidt:

“(…) Nooit zal ik deze beelden van ontzetting vergeten, die ik kreeg te zien terwijl ik door de kampen liep. Van alle kanten schreeuwden nood, kommer en ontzetting me toe. ´Jij bent toch een Duitser!´, riep een man tegen me, ´en jullie Duitsers zijn bondgenoten van de Turken. Hoe is het mogelijk dat jullie keizer zo´n misdaad toestaat? Het klopt dus dat jullie dat zelf gewild hebben?´ En wat kon ik de armen antwoorden om ze te logenstraffen?”

Wegner fotografeerde ook het laatste deel van de deportatieroute, die nu in het noorden van Syrië ligt. Daar stierven tienduizenden Armeniërs aan cholera en buikloop, terwijl ze in Turkse concentratiekampen opgesloten werden. Armeniërs, die in 1915 de dodenmars naar Ras al-Ayn en Raqqa overleefden, werden het jaar daarna doodgeschoten.

In april 1933 bekritiseerde Wegner de nieuwe Duitse Rijkskanselier Adolf Hitler in een brief en vroeg hem waar diens weg van de Jodenvervolging noodgedwongen in zou moeten uitmonden.

Wegner schreef: “… de schande en het ongeluk echter, die daardoor Duitsland ten deel vielen, zullen lange tijd niet vergeten worden… wanneer de steden in puin liggen, de mensen doodbloeden… Met schaamte en verachting zal men vertellen van de mensen, die niet alleen het geluk van het land lichtvaardig op het spel zetten, maar ook zijn herinnering voorgoed geschonden hebben!”

Wegner werd door de Gestapo opgepakt en gemarteld. Toen hij eind 1933 vrijgelaten werd, verliet hij Duitsland.

Maar er waren ook andere personen, voor wie de vervolging van de Armeniërs als voorbeeld voor hun eigen latere daden gediend kan hebben. Want ook Rudolf Höss, de latere commandant van Auschwitz, was getuige van de Armeense genocide. Höss werd als jong soldaat in de Eerste Wereldoorlog in Turkije, aan het front in Irak en in Palestina ingezet en heeft met eigen ogen de doodskampen van de gedeporteerde Armeniërs gezien.

Historici kwamen er achter dat in enkele Duitse kranten de Armeense genocide een beslissende rol in het naziregime moest innemen.

Konstantin Freiherr von Neurath was een van deze personen. Hij was gestationeerd in de onmiddellijke nabijheid van het vierde Turkse leger om de “operaties” tegen de Armeniërs te observeren. Onder Hitler was hij Rijksminister van Buitenlandse Zaken. Toen de nazi´s Tsjecho-Slowakije bezetten, werd hij benoemd tot Rijksprotector in Bohemen en Moravië.

En zoals hierboven al genoemd, was Rudolf Höss, die zich op 15-jarige leeftijd vrijwillig bij het leger aanmeldde, in het jaar 1916 in Turkije gestationeerd. Van 1940 tot 1943 was hij de commandant van het vernietigingskamp Auschwitz. Onder zijn leiding werden voor het eerst gaskamers gebruikt om de massadoding van de Joden efficiënter vorm te kunnen geven. Vanaf mei 1944 was Höss in het concentratiekamp Birkenau om te zorgen voor de vernietiging van de Hongaarse Joden.

In dit verband zouden bij de Duitse regering eigenlijk alle alarmbellen moeten rinkelen. Want jet kan de Duitse regering niet ontgaan zijn welke instelling islamitische immigranten tegenover Joden en Israël hebben.

Dat is o.a. mede te zien aan het feit dat de Joden in Duitsland inmiddels geadviseerd wordt om hun joods zijn te verbergen. Wat een ironie met het oog op het feit dat het recht op asiel ter herinnering aan de vervolging van de Joden in nazi-Duitsland werd gecreëerd. Dat christelijke asielzoekers in Duitsland in elkaar geslagen en met de dood bedreigd worden, is eveneens bekend.

Dat is het heden. Op dit punt zijn we gekomen, en het is de vraag of alles nogmaals ten goede zal kunnen keren.

Bron:
www.pi-news.net
Door: “RENATE”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)