LONGREAD – Frankrijk: Dood aan de vrijheid van meningsuiting

(Door: Guy Millière – Vertaling: E.J. Bron)

Parijs, 16 oktober. Een geschiedenisleraar, die aan zijn leerlingen karikaturen van de islamitische profeet Mohammed liet zien en met hen had gepraat over vrijheid van meningsuiting, werd in Conflans-Sainte-Honorine, een kleine stad in een voorstad van Parijs, onthoofd. De moordenaar, die probeerde de politie aan te vallen, werd neergeschoten en gedood, terwijl hij “Allahu Akbar” schreeuwde. Volgens informatie van het Openbaar Ministerie was hij een familielid van een van de leerlingen. De feiten zijn nog niet achterhaald…

Enkele weken daarvoor, op 25 september, had Zaheer Hassan Mehmood, een 25-jarige Pakistani, twee mensen met een bijl aangevallen en zwaar verwond. Toen hij probeerde te vluchten, werd hij door d epolitie gearresteerd. Hij was in 2018 illegaal Frankrijk binnengekomen, moest voor de rechter verschijnen om asiel aan te vragen en in het genot te komen van de status van een “geïsoleerde minderjarige”. De informatie die hij aan de rechter gaf, was vals: hij had gezegd dat hij 18 jaar oud was. De rechter accepteerde zijn aanvraag en wees elke methode om zijn daadwerkelijke leeftijd vast te stellen af. Sindsdien wordt Mehmood financieel ondersteund door de Franse regering. Zij stond hem een onderkomen, een opleiding en een maandelijks zakgeld toe.

Kort voor de aanval plaatste Mehmood een video op een sociaal netwerk, waarin hij probeerde zijn daad te rechtvaardigen. Hij wilde, zei hij, mensen doden die voor het satirische tijdschrift “Charlie Hebdo” zouden werken, omdat dit de karikaturen, die gezorgd hadden voor de moorddadige aanval op het tijdschrift in januari 2015, opnieuw gepubliceerd had. Hij zou het de profeet Mohammed aangedane vergrijp willen wreken. Hij betuigde zijn loyaliteit met Ilyas Qadri, de oprichter van Dawat-e-Islami, een soefibeweging, die beweert geweld te veroordelen, ook als haar leden desondanks mensen vermoord hebben die zij van blasfemie beschuldigen.

In september was Mehmood naar het oude adres van het tijdschrift gegaan. De door hem verwonde mensen werkten niet voor “Charlie Hebdo”, dat al lang verhuis was, maar voor een productiebedrijf voor documentaires. Ze zijn nu voor de rest van hun leven misvormd.

De aanslag toont op treurige wijze wat kritiek op de islam nog steeds een uitermate gevaarlijke bezigheid is. Een ieder, die er ook maar van verdacht wordt dit te doen, kan op elk moment en overal verwond of gedood worden. Het laat ook zien dat men kan beslissen om aan te vallen of een moordenaar te worden, ook als men niet tot een al jihadistsich gedefinieerde organisatie behoort en geen signalen van radicalisering laat zien. De aanval bevestigt eens temeer het bestaan van datgene wat Daniel Pipes het “plotselinge jihad-syndroom” heeft genoemd.

De aanval laat bovendien zien dat Frankrijk, net zoals andere westelijke landen, gigantisch nalatig is bij het leiden van diegenen die op zijn grondgebied aankomen en om zijn hulp vragen. Een man kan overal over zijn leeftijd en identiteit liegen zonder dat hij ontdekt wordt en zonder scherpere controles. De aanval laat zien dat het kan volstaan om jezelf in Frankrijk als “geïsoleerde minderjarige” te verklaren om überhaupt niet in de gaten te worden gehouden en desondanks de volledige ondersteuning van de regering te krijgen. De aanval suggereert ook een teleurstellend cijfer voor dankbaarheid.

De logica zou het vereisen dat de verdediging van de vrijheid van meningsuiting onmiddellijk en unaniem bevestigd wordt, dat de regering met het oog op het extremistische gevaar, dat hardnekkig lijkt te zijn, oproept tot waakzaamheid en dat er strenge controles worden ingevoerd van diegenen die asiel aanvragen. Geen van deze verbeteringen heeft plaatsgevonden.

Op 23 september, twee dagen voor de aanval door Mehmood, werd in Frankrijk in 90 kranten een artikel ter verdediging van de vrijheid van meningsuiting gepubliceerd. In het artikel werd gezegd dat “vrouwen en mannen van ons land vanwege hun meningen door fanatiekelingen vermoord werden… we moeten onze krachten bundelen”, voegde het er aan toe, “om de angst te verdrijven en onze onverwoestbare liefde voor de vrijheid te laten overwinnen”. Het artikel kwam opzettelijk vaag over. Het noemde niet wie de moordenaars waren of wat hen gemotiveerd zou kunnen hebben.

Op de dag na de aanslag merkten meerdere commentatoren op dat in Frankrijk de liefde voor de vrijheid niet onverwoestbaar zou zijn. Zij legden zelfcensuur op en durfden voor te stellen – helaas “het slachtoffer de schuld gevend” – dat diegenen die besloten hadden om de karikaturen opnieuw te publiceren voor de aanval verantwoordelijk zouden zijn. “Wanneer men karikaturen opnieuw publiceert”, zei Anne Giudicelli, een journaliste, op televisie, “speelt men deze organisaties in de hand. Wanneer men bepaalde dingen niet zegt, reduceert men de risico´s.”

“Wanneer men een persoon provoceert”, zei de televisiepresentator Cyril Hanouna, “moet men stoppen. De ´Charlie Hebdo´-tekeningen gieten olie op het vuur.”

Het voortbestaan van het islamitisch gevaar werd niet genoemd, behalve door de journalist Éric Zemmour. Ironisch genoeg werd Zemmour op de dag van de aanslag tot een hoge geldboete (€ 10.000,-) veroordeeld wegens uitlatingen over de islam in september 2019. Destijds had hij gezegd dat er in Frankrijk “islamitische vreemde enclaves” zouden bestaan. Die zijn er ook. Minstens 750 stuks. Hij stelde ook vast dat de aanvallen in naam van de islam niet verdwenen zijn en waarschijnlijk zullen toenemen. De Franse justitie besloot deze woorden als “aanzetten tot haat” te beoordelen.

Na de hakbijlaanval vroeg niemand om een verscherping van de controles van asielzoekers, opnieuw met uitzondering van Zemmour. Hij zei dat “de ongecontroleerde aanwezigheid van onbegeleide minderjarigen op Frans territorium een zeer serieus probleem vormt” en dat “we onbegeleide minderjarigen in Frankrijk niet meer mogen verwelkomen zolang er geen drastische controles worden ingevoerd”. Hij herinnerde er aan dat veel zelfbenoemde onbegeleide minderjarigen liegen over hun leeftijd, misdaden plegen en zich als “dieven en moordenaars” ontpoppen.

Zijn woorden veroorzaakten direct een enorm schandaal. Hoewel hij geen enkele woord over ras of religie zei, werden er tientallen aangiftes tegen hem gedaan door “antiracistische verenigingen”, en het Franse ministerie van Justitie startte als een robot nog een onderzoek tegen hem wegens “aanzetten tot rassenhaat” en “islamvijandige vooroordelen”. Hij zal hoogstwaarschijnlijk opnieuw door de rechtbanken veroordeeld worden.

De feiten bewijzen echter dat Zemmour gelijk heeft. Het Nationaal Observatorium voor Delinquentie en Strafmaatregelen (ONDRP), een organisatie die de criminaliteit in Frankrijk analyseert, publiceerde onlangs rapporten, waarin vastgesteld wordt dat 60% van de overvallen, moorden en gewelddadige roofovervallen, die in 2019 in Frankrijk werden gepleegd, daadwerkelijk door “onbegeleide minderjarigen” gepleegd werden. ONDPR publiceerde nog een andere studie, waaruit blijkt dat er in Frankrijk gemiddeld 120 mesaanvallen per dag plaatsvinden en dat deze aanvallen door “onbegeleide minderjarigen” of “vluchtelingen” uit de islamitische wereld gepleegd worden.

Bovendien berichtte de Franse Generale Directie voor Binnenlandse Veiligheid (DGSI) enkele weken geleden dat er sinds januari 2015 59 “islamistische” aanvallen in Frankrijk werden verijdeld. Tot de niet verijdelde behoren uiteraard de aanval op “Charlie Hebdo”, de moorden diezelfde dag in een joodse supermarkt, een massamoord in het Bataclan-theater, de moord op Arnaud Beltrame, die een kogel opving om anderen te beschermen, de moorden op pater Jacques Hamel, op schoolkinderen en anderen in Toulouse, op oudere Joden in Parijs en op minstens 84 mensen die in Nice naar het vuurwerk keken. Deze aanvallen werden allemaal door Franse moslims gepleegd of door moslims die zich legaal in Frankrijk ophielden.

De Franse wetten maken het op dit moment mogelijk om zo goed als alles te vervolgen wat als “ophitsing tot discriminatie, haat of geweld tegen een persoon of een groep mensen op grond van hun herkomst of lidmaatschap van een etnische groep, een natie, een ras of een religie” geldt. Een openlijk marxistische organisatie van rechters, de rechtersvereniging (Syndicat de la magistrature), heeft steeds meer aan invloed gewonnen en gebruikt de geldende wetten om elke kritiek op de islam of op immigratie te onderdrukken. Ze werkt samen met organisaties zoals “SOS-racisme”, die in 1984 door leden aan de linkerrand van de Socialistische Partij werd opgericht, of met de beweging tegen racisme en voor vriendschap tussen de volkeren (MRAP), die in 1949 door leden van de Communistische Partij van Frankrijk werd opgericht (de MRAP heette oorspronkelijk “Beweging tegen racisme, Antisemitisme en voor Vrede” en verwijderde in 1989 “Antisemitisme en voor Vrede” uit haar naam, toen zij zich bijna uitsluitend wijdde aan de strijd tegen “islamvijandig racisme”); het Collectief tegen Islamofobie in Frankrijk (CCIF), dat in 2003 door leden van de Unie van de Islamitische Organisaties van Frankrijk (UOIF), de Franse tak van de Moslimbroederschap, en de in 2009 opgerichte Coördinatie tegen Racisme en Islamofobie” (CRI) werd opgericht.

Elke kritiek op de islam kan in Frankrijk tot gerechtelijke stappen leiden. De Franse mainstream media, die door hun eigen regering met strafvervolging bedreigd worden, hebben blijkbaar besloten om niemand meer in een uitzending uit te nodigen die commentaren zou kunnen leveren, die tot veroordelingen of klachten zouden kunnen leiden. Zemmour kon tot nu toe nog steeds op televisie optreden, maar de steeds hogere geldboetes die hem worden opgelegd, hebben tot doel hem tot zwijgen te brengen en wellicht zenders die hem uitnodigen, te bestraffen.

Geen enkele Franse politicus durft datgene te zeggen wat hij zegt, zelfs Marine Le Pen niet. Zij werd meermaals door de Franse justitie veroordeeld en, net zoals in de voormalige Sovjet-Unie, tot een psychiatrisch onderzoek veroordeeld, omdat zij de publieke opinie had laten zien wat ISIS “ongelovigen” aandeed. Blijkbaar heeft ze nu besloten “voorzichtig” te zijn.

De Franse autoriteiten ignoreren nog steeds de meeste van de in naam van de islam gepleegde gewelddadige overvallen. Toen ze plaatsvonden – in 2012 op een joodse school in Toulouse, in 2015 op “Charlie Hebdo” en een joodse supermarkt, in 2015 op het Bataclan-theater of in 2016 in Nice met een vrachtwagen – beloofden de regering “vastberadenheid”, ze deden echter niets.

Een week na de aanslag van 25 september hield de Franse president Emmanuel Macron opnieuw een toespraak, waarin hij “vastberadenheid” beloofde. Hij stelde het “islamitisch separatisme” en de door radicale imams gepraktiseerde “islamitische indoctrinatie” aan de kaak. Hij zei dat hij het terrorisme zou bestrijden en “de Frans eislam van buitenlandse invloeden zou bevrijden”, en dat hij op Franse scholen en universiteiten “het onderwijs van de islamitische civilisatie zou versterken” en “de Arabische taal zou laten doceren”. Hij zei niets wat hij al niet eerder gezegd zou hebben. Zeven maanden geleden, op 18 februari, hield hij in de Elzas bijna dezelfde toespraak. 

Ibrahim Mounir, woordvoerder van de Moslimbroederschap in Europa, beschuldigde Macron er desondanks van “de gevoelens van meer dan twee miljard moslims gekwetst te hebben” en “bewust te ageren om moslims ertoe op te roepen om af te zien van hun religie”. Hij voegde er aan toe: “De overtuigingen van de Moslimbroederschap waren altijd in staat om de fouten van regimes te overmeesteren, die illegale en onmenselijke misbruiken inzetten om onze religie te verdraaien”. Manon Aubry, Europarlementariër van de linkse partij “La France Rebelle”, becommentarieerde dat “Macron de moslims dwangmatig wil stigmatiseren”.

Marine Le Pen, voorzitster van de partij Rassemblement National, zei dat “Macron bepaalde thema´s weggelaten zou hebben, waarschijnlijk met opzet: hij zei niets over het terrorisme en niets over de immigratie”. Ze voegde er aan toe dat “massale immigratie de voedingsbodem van het communitarisme is, dat wederom de voedingsbodem van het ´fundamentalistisch islamisme´ is.”

De journaliste Céline Pina merkte op dat Macron niet over de status van de asielaanvragers sprak. “Opnieuw”, schreef ze, “weigert Macron om de oorzaken van de problemen, waaronder veel Fransen lijden, werkelijk aan te pakken. De regering bestrijdt het terrorisme door voor te wenden het verband tussen de propaganda van de politieke islam en de verbreiding van gewelddaden niet te zien.”

De columnist Ivan Rioufol schreef dat “de maatregelen waar Macron voorstander van is op geen enkele wijze overeenkomen met de urgentie van de bedreiging”.

Jean Messiha, een hoge ambtenaar van Koptisch-christelijke komaf en lid van de partij Rassemblement National, merkte op dat “de islam niet probeert te scheiden, maar te veroveren”. Hij voegde er aan toe dat het “geen zin heeft om te spreken van een islam van Frankrijk, die zich van de islam zelf distantieert”. Net zoals de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan merkte hij correct op: “Er bestaat noch een extremistische islam noch een gematigde islam: islam is islam en dat is alles”.

Messiha stelde eveneens voor dat “de uitbreiding van het onderwijs over de islamitische civilisatie op een moment waarop zo veel jonge Fransen niet meer weten wat de Franse civilisatie is, geen prioriteit heeft”, en dat “de uitbreiding van het Arabisch onderwijs er gewoon toe zal bijdragen voeding te geven aan de ´cultuurvervanging´.”

Frankrijk is op dit moment het Europese land met de grootste islamitische bevolking (ongeveer 6 miljoen of bijna 10% van de totale bevolking); bovendien komen er elk jaar duizenden mensen uit de islamitische wereld naar Frankrijk. De meesten van de nu in Frankrijk wonende moslims wonen in islamitische stadswijken, waaruit de meeste niet-moslims zijn weggevlucht.

Een onderzoek uit het jaar 2016 heeft aangetoond dat 29% van de in Frankrijk levende moslims denkt dat het islamitische recht superieur is aan het Franse recht en dat zij in de eerste plaats de wetten van de islam moeten gehoorzamen. Een onlangs uitgevoerd onderzoek toont aan dat de situatie de afgelopen vier jaar alleen maar verslechterd is. Op dit moment denkt 40% van de in Frankrijk levende moslims denkt dat het islamitisch recht superieur is aan het Franse recht. 18% van de Franse moslims gelooft blijkbaar ook dat de dodelijke aanval op “Charlie Hebdo” in het jaar 2015 gerechtvaardigd was. Onder de moslims tussen 18 en 25 jaar stijgt dit aantal naar 26%.

Studies tonen aan dat Frankrijk bij een voortzetting van de migratiestromen in het huidige tempo binnen 30 tot 40 jaar een land met een islamitische meerderheid zou kunnen worden. Andere Europese landen beweging zich in dezelfde richting; hun leiders gedragen zich niet moediger dan de Franse. De censuur tegen anti-islamitische uitlatingen neemt op het hele continent snel toe.

Abdelaziz Chaambi, directeur van de groep “Coördinatie tegen Racisme en Islamofobie”, zei onlangs dat “de data aantonen dat Frankrijk over enkele decennia islamitisch zal zijn… De islam is de tweede religie, de tweede gemeenschap in Frankrijk, en wie geen moslims mag, moet Frankrijk verlaten.”

Aan het einde van zijn toespraak, die Zemmour  zijn vonnis op 25 september opleverde, zei hij tegen de Fransen: “Jullie hebben gelijk om bang te zijn”.

Op dit moment loopt er in Parijs een proces tegen diegenen, die “Charlie Hebdo” en de joodse supermarkt in het jaar 2015 hebben aangevallen. Het proces is echter grotendeels onbelangrijk. Alle terroristen zijn dood. De aangeklaagden zijn gewoon mensen die de terroristen wapens of onderdak toestonden. Het is voor hen gemakkelijk om te zeggen dat ze niet wisten aan wie ze onderdak gaven of voor wie de wapens bestemd waren. Ze hebben zelfs gezegd dat ze niets over de jihad zouden weten.

Over een nieuwsbericht, waarin werd gezegd: “Het proces heeft in heel Frankrijk voor protesten gezorgd, waarbij duizenden demonstranten tegen ´Charlie Hebdo´ en de Franse regering demonstreerden”, schreef de Amerikaanse advocaat en commentator John Hinderaker: “Wanneer duizenden tegen de vervolging van vermeende moordenaars demonstreren, dan weet je dat je een probleem hebt.”

Op 9 oktober maakte Macron bekend dat hij de vrijlating zou hebben bewerkstelligd van een vrouw, die door een jihadistische groep in Mali als gijzelaar werd gehouden. De vrijlating zou tegen een losgeld van $ 12 miljoen en de vrijlating van 200 jihadisten bewerkstelligd zijn, die klaar zijn om terug te keren naar de strijd tegen het Franse leger. De gijzelaar Sophie Petronin, een 75-jarige ontwikkelingswerkster, zei dat zij zich tot de islam bekeerd zou hebben, dat haar naam nu Myriam zou zijn en dat ze snel terug zou willen gaan naar Mali om onder de jihadisten te leven. Ze zei dat ze zou begrijpen waarom de jihadisten tegen het Franse leger vechten. Frankrijk bevindt zich officieel in oorlog met de jihadisten in Mali. Macron, zo lijkt het, heeft een merkwaardige, eigenzinnige manier van oorlog voeren.

Het is niet de eerste keer dat Frankrijk losgeld betaalt – een praktijk, die veel landen nadrukkelijk afwijzen, omdat deze alleen maar uitnodigt tot nog meer gijzelingen. Tussen 2008 en 2014 heeft Frankrijk $ 58 miljoen voor de bevrijding van gijzelaars betaald, meer dan welk ander land ook. Waar kun je je inschrijven?

Bron:
de.gatestone.org
Vertaling: Daniel Heiniger

Bron oorspronkelijk artikel:
gatestoneinstitute.org
Door: Guy Millière

Vertaald uit het Frans door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)