(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)
De gisteren, opnieuw het Duitse parlement en zodoende de gekozen vertegenwoordigers van het volk ignorerende, genomen besluiten om het virusgevaar in te dammen, zijn verbonden met twee boodschappen aan de geminachte soeverein. Ten eerste: “Jullie moeten ongeacht dit gevaar je beroepsplicht blijven nakomen”. Niemand zal zich er dus met succes op kunnen beroepen om vanwege de bedreiging van de gezondheid zijn werk te laten rusten, zelfs niet wanneer hij grote financiële schade op de koop toeneemt.
Niemand zal zich er op kunnen beroepen vanwege de bedreiging van zijn gezondheid geen openbaar vervoer meer te gebruiken naar en van het werk en daarom thuis te blijven. Dus: de bondskanselier en de ministers-presidenten van de deelstaten schatten het vervullen van beroepsplichten als niet gezondheidsbedreigend in, in ieder geval veel lager dan culturele, maatschappelijke of sportactiviteiten.
De tweede boodschap luidt: “Jullie moeten jezelf voorlopig grotendeels isoleren, na het werk direct naar huis gaan en de deur op slot doen, anders komt Dr. Lauterbach”. Wie dat polemisch geformuleerd vindt, wordt opgeroepen om heel nauwkeurig te kijken naar de besluiten van woensdag en de in hen heersende geest. Zonder welke ook maar bij benadering voldoende of zelfs overtuigende medische motivering worden elementaire mensenrechten door een in de Duitse democratie niet voorziene en niet gelegitimeerde beslissingscommissie buiten werking gesteld.
Wat staat er nog maar weer in Artikel 1 (1) van de geldende grondwet voor de Bondsrepubliek Duitsland: “De waardigheid van de mens is onaantastbaar. Haar te respecteren en te beschermen is de plicht van de hele staatsmacht”. Dit artikel geldt in elke situatie, ook nu. Een volk, dat zich deze verplichting door de staat laat afpakken, begeeft zich in onvrijheid.
Bron:
www.pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Regel 1 van een dictatuur.
Hou de mensen van de straat.
regel 2
Laat de mensen zwijgen.
regel 3
Laat ze hard werken.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, dat is te verwachten van een politieke ”elite” met een DDR verleden, die haar ziel en zaligheid aan de duivel verkocht heeft. Zij dient satan en het volk mag/moet haar dienen. De DDR heette immers ook ”democratisch” te zijn. Het komt er helemaal op neer, hoe je ”democratie” definieert.
LikeGeliked door 1 persoon
Wanneer blaast die ouwe heks is eindelijk de kraaienmars !
LikeGeliked door 1 persoon
Koddebeier Dit soort dictators en elitaire machtswellustelingen o.a. Soros en Gates worden helaas heel oud zie ook de top van de Nazi WOII allemaal een hoge leeftijd bereikt. Ze worden nog beloond ook.
LikeGeliked door 2 people
Jammer !!
LikeLike
De Otto Normalverbrauchers willen graag afgeranseld worden door die stasi heks. Ze blijven het daar in Duitsland maar lekker vinden, anders was ze allang an die Wand gestellt.
LikeGeliked door 1 persoon
Aldus stasi nazi zwijn merkel.
LikeGeliked door 1 persoon
Het verschil met de oude DDR is dat de machtigen er altijd voor zorgden dat aan twee essentiële behoeften kon worden voldaan: alcohol en seks.
Er was altijd wel iets te zuipen en in de laatste 20 jaar van haar bestaan was de seksuele moraal erg laks. In de nieuwe Merkel DDR is vanwege besmetting zuipen in de kroeg niet toegestaan en is lichamelijk contact ongewenst.
Hierbij krijg de heks problemen mee. Duitse onderdanen zijn erg serieus als het over “primitieve” levenslust gaat. En niet alleen Duitse. De tweede lockdown zal niet meer werken. Vrij naar Bertold Brecht: “Erst kommt das Fressen/Saufen/Ficken und dann die Moral.”
LikeGeliked door 1 persoon
Alleen maar werken en daarna naar huis gaan. Geen uitgaansleven of familiebezoek, en natuurlijk (zoals Rutte het al verwoordde) je bek houden. Binnenkort ook bij ons in het theater. Gedwee laat iedereen zich zonder tegen te sputteren muilkorven en tot slaaf maken. En ik maar denken dat de massa meer intelligentie had !
LikeGeliked door 3 people
Antifa=democratie, conservatieven=nazis
(tekst is van de fascisten-site Joop)
Duitsland stuurt de film ‘Und morgen die ganze Welt’ in om mee te dingen naar de Oscar voor de beste buitenlandse film. De keuze is pikant omdat het verhaal handelt over jongeren die zich aansluiten bij Antifa, een ongeorganiseerde protestbeweging tegen neo-nazi’s die door president Trump tot terreurgroep is bestempeld.
De film is geregisseerd door Julia von Heinz en gaat over een jonge vrouw die betrokken raakt bij antifascistische activisten die geweld niet uit de weg gaan in confrontaties met neo-nazi’s.
….
https://joop.bnnvara.nl/nieuws/duitsland-zendt-politiek-drama-over-antifa-in-voor-oscar
LikeLike
De mythe van Angela Merkel
Ze was nooit een groot leider – en ze heeft Duitsland verzwakt verlaten.
Fraser Myers
Op het hoogtepunt van Angela Merkels macht werd de vertrekkende Duitse kanselier geprezen als de leider van de vrije wereld – de opperste verdediger van de liberale orde in een tijdperk van populisme, en de redder van Europa in een tijdperk van nationalistisch revanchisme. Maar als Merkel het podium verlaat, na 16 jaar aan het roer van Europa’s grootste en meest welvarende natie, is het commentaar veel meer gedempt. Hagiografieën van haar jaren aan de macht zijn schaars. Zou de mythe van Merkel eindelijk beginnen te ontrafelen?
Het lijdt geen twijfel dat Merkel een formidabele politicus is. Haar 16-jarige regeerperiode maakt haar een van Duitslands langstzittende kanseliers, waardoor ze naast mensen als Otto von Bismarck en Helmut Kohl komt te staan. Maar hoewel Merkels blijvende macht, haar dominantie en haar opperste talent voor zelfbehoud haar misschien goed hebben gediend, laat ze haar partij, haar land en Europa in een verzwakte staat achter.
Merkel is vooral een opportunist. Ze is een politica die met haar tijd is meegegaan, die haar rivalen binnen en buiten haar partij vakkundig te slim af is geweest. ‘Merkiavelli’, zo werd ze genoemd door wijlen socioloog Ulrich Beck. Ze is een politieke gedaanteverwisselaar.
Wat de economie betreft, begon Merkel haar kanselierschap als fiscale havik en hield ze het grootste deel van haar ambtsperiode strak de begroting in de gaten. Ze verlaat het kantoor nadat ze toestemming heeft gegeven voor enkele van de meest genereuze pandemie-uitgaven ter wereld. Wat culturele kwesties betreft, was ze soms een sociaal-conservatief, tegen het homohuwelijk, en soms een hyperliberaal, die de grenzen van Duitsland opende voor een miljoen vluchtelingen. Merkel heeft geen ideologie die verder gaat dan wat voor Merkel werkt.
En dit heeft het voor Duitse politici onmogelijk gemaakt om uit haar schaduw te komen. Ze is erin geslaagd het Duitse politieke toneel zo te domineren dat zelfs de eerste Duitse verkiezingen na Merkel in het weekend werden overschaduwd door haar aanwezigheid. Dit heeft haar partij, de CDU, veel geld gekost. Het wordt geteisterd door onderlinge strijd en onzekerheid over welke richting het moet uitgaan.
De twee opvolgers van Merkel zijn beide spectaculair geïmplodeerd. Ten eerste was er ‘mini Merkel’ Annegret Kramp-Karrenbauer die het nog geen jaar volhield als CDU-leider. Nu is er de ongelukkige Armin Laschet, die er deze week niet in slaagde om zelfs 25 procent van de stemmen te verzamelen – het slechtste resultaat ooit van de CDU. Dit was ooit de dominante partij van het naoorlogse Duitsland. Duitsland heeft 57 van de 72 jaar van de federale republiek een CDU-kanselier gehad. Maar Merkel heeft de partij een uitgeholde bolster achtergelaten.
Zelfs de rivaliserende sociaaldemocraten, de SPD, kunnen zich niet losmaken uit Merkels keuerslijf. Olaf Scholz van de SPD, die de verkiezingen nipt won, diende als vice-kanselier van Merkel en minister van Financiën in de coalitie. Tijdens de campagne presenteerde hij zich eerder als continuïteitskandidaat dan als veranderkandidaat. Hij kopieerde zelfs Merkels kenmerkende handgebaar – de ‘Merkel-ruit’ – om dit bericht naar huis te rammen.
Maar al willen politici haar zoveel mogelijk naäpen en willen zij vooral niet breken met haar erfenis, Merkels ambtsperiode heeft niet bepaald wonderen verricht voor het land dat ze diende.
Kijk maar naar de Duitse economie. De economische omstandigheden die Merkel erfde waren ongelooflijk gunstig. Haar voorganger, Gerhard Schröder van de SPD, had Duitsland in de euro gebracht en had de lonen van Duitse arbeiders al onder druk gezet (met medeweten van de vakbonden). Dit maakte de Duitse export concurrerender, zelfs in een tijd waarin andere ontwikkelde landen hun productievestigingen naar het Verre Oosten verplaatsten. De SPD betaalde een zware politieke prijs voor deze hervormingen, maar Merkel slokte de buit op.
Dus welke ideeën bracht Merkel op tafel? Niet veel. Toen ze in 2005 voor het eerst kandidaat was voor de verkiezingen, presenteerde ze zichzelf als een harde Thatcherite. Ze wilde een vlaktaks, uitkeringen, deregulering van de arbeidsmarkt. Ze verzette zich tegen het Duitse economische model – in het bijzonder tegen het ‘sociale partnerschap’ dat de staat, de particuliere sector en vakbonden samenbrengt – ten gunste van een meer Anglosphere-stijl van kapitalisme. Maar nadat ze de verkiezingen maar nipt hadden gewonnen en een coalitie met de sociaaldemocraten hadden gevormd, werden de meeste van deze plannen geschrapt. Ze ontdekte dat ze eigenlijk al die tijd van het sociale partnerschap hield en dat haar voorgangers al het zware werk hadden gedaan als het ging om arbeidsmarkthervormingen.
Gedurende een groot deel van Merkels tijd als kanselier leek de Duitse economie in goede vorm. Het heeft de financiële crash van 2008 veel beter doorstaan dan de rest van het Westen. Duitsland werd een synoniem voor economisch succes, efficiëntie en veerkracht.
Maar tegen het einde van Merkels ambtsperiode begonnen de onderliggende zwakheden van Duitsland aan de oppervlakte te komen. Zelfs voordat de pandemie de wereld platlegde, balanceerde Duitsland op de rand van een recessie. Het groeide met slechts 0,6 procent in 2019. De veelgeroemde industriële basis is langzaam aan het afnemen als aandeel van het bbp. Zelfs het lot van de almachtige auto-industrie in Duitsland voelt niet langer zo zeker – 42 procent van de Duitse autoarbeiders zegt nu dat ze vrezen voor hun toekomst. Het ‘banenwonder’ waar Merkel toezicht op hield, was een luchtspiegeling. Ja, meer mensen vonden werk, maar vooral in slecht betaalde, laagproductieve dienstverlenende banen.
Onder Merkel’s penny-knijpende regime heeft de Duitse staat gefaald om behoorlijk in infrastructuur te investeren, en veel van zijn grotere bouwprojecten zijn geteisterd door vertragingen, kostenoverschrijdingen en corruptie. De nieuwste luchthaven van Berlijn, Berlijn Brandenburg, staat symbool voor de Duitse infrastructuurproblemen. Het duurde negen jaar langer om te bouwen dan gepland, en miste zeven van de geplande openingsdata.
Erger nog was het falen om de digitale infrastructuur van Duitsland te upgraden – Duitsland heeft een van de langzaamste internetsnelheden in de ontwikkelde wereld en de slechtste 4G-dekking in Europa. Vier op de tien bedrijven gebruiken nog steeds faxapparaten. Het Duitsland van Merkel is geen voorbeeld van ‘efficiëntie’.
Een gebied waarop ze grote hervormingen beloofde, was de energieproductie. Duitsland heeft al lang de reputatie ‘groen’ te zijn en klimaatverandering serieus te nemen. In 2010 startte de overheid de Energiewende – de ‘energietransitie’ naar koolstofarme bronnen zoals wind en zon. Maar een grote fout in het plan was dat het ook de ontmanteling van de Duitse kerncentrales omvatte, ondanks het feit dat de opwekking van kernenergie CO2-neutraal is.
De regering was van plan kernenergie te gebruiken als een ‘overbruggingstechnologie’, waarbij centrales zouden blijven doordraaien tot het punt waarop hernieuwbare energiebronnen 100 procent van de energie zouden kunnen leveren. Maar de paniek sloeg toe na de kernsmelting in de kerncentrale van Fukushima Daiichi in Japan. Plotseling werd kernenergie onveilig verklaard en werd de verwijdering uit de Duitse energiemix een prioriteit. In werkelijkheid werd de Fukushima-crisis veroorzaakt door een tsunami. Het had niets te maken met nucleaire veiligheid. Toch gaat de laatste kerncentrale van Duitsland volgend jaar dicht.
Vertrouwen op hernieuwbare energie was altijd een fantasie. Windparken en zonnepanelen zijn duur, onbetrouwbaar en nemen grote delen van het landschap in beslag. Veel van de bouwprojecten stuitten op felle lokale tegenstand. En als de wind niet waait of de zon niet schijnt, moeten andere energiebronnen worden ingezet. Nu kernenergie uit beeld is, moet Duitsland in plaats daarvan overstappen op veel meer vervuilende energiebronnen zoals steenkool. Het eindresultaat is dat het groene beleid van Merkel Duitsland heeft achtergelaten met de hoogste CO2-uitstoot per hoofd van de bevolking in Europa – en enkele van de hoogste elektriciteitsprijzen.
Merkels meest radicale stap in het ambt was haar besluit om de grenzen van Duitsland in 2015 open te stellen voor Syrische vluchtelingen. Dit was ongetwijfeld het moment waarop de charisma-vrije kanselier een lieveling werd van het wereldwijde liberale commentaar. Ze werd geprezen om haar humanisme. Terwijl andere landen de ophaalbrug wilden optrekken om het menselijk lijden de rug toe te keren, verklaarde Merkel op een ietwat ingetogen manier: ‘We redden het wel’ (Wir schaffen das). Duitsland is er over het algemeen in geslaagd, hoewel Merkel nooit echt een plan heeft geformuleerd over hoe het te doen. Ze nam de beslissing ook over de hoofden van de Duitse kiezers heen, die nooit echt iets te zeggen hadden over de kwestie.
In de maanden en jaren sinds de vluchtelingencrisis, hoewel het altijd de media-aandacht lijkt te zijn ontgaan, heeft Merkel zich beziggehouden met het opnieuw aanscherpen van de grenzen. De Duitse regering heeft het aantal deportaties opgevoerd en nieuwe repatriëringsovereenkomsten getekend met landen als Afghanistan. Het meest controversieel was dat Merkel een EU-migratiedeal met Turkije leidde, waarbij hij de Turkse regering 6 miljard euro betaalde om miljoenen illegale immigranten op te vangen.
Het vluchtelingenbeleid lokte ook een enorm politiek verzet uit. De rechtse partij Alternatief voor Duitsland (AfD) steeg in de peilingen. Na de verkiezingen van 2017, toen Merkel het laagste stemaandeel ooit scoorde voor een zittende kanselier, werd de AfD de grootste oppositiepartij. Het is sindsdien ingestort, maar het heeft zich niettemin gevestigd als een kenmerk van het Duitse politieke landschap. De schokgolven van Merkels vluchtelingenbeleid weergalmden ook in heel Europa. De grenzen zijn nu weer open en worden strenger bewaakt dan ooit. Terwijl Merkel haar ambt verlaat, heeft de EU – of ‘Fort Europa’ zoals het soms wordt genoemd – enkele van de meest gemilitariseerde grenzen ter wereld.
Terwijl Merkel in eigen land doormodderde, speelde ze op het Europese toneel een werkelijk destructieve rol. Ja, ze heeft meegeholpen om de euro te ‘redden’ na de schuldencrisis. Maar tegen welke prijs? Duitsland – naast de ‘trojka’ van het IMF, de EU en de ECB – drong erop aan dat de enige oplossing voor de crisis meedogenloos was, waarbij bezuinigingen werden afgestraft. De werkgelegenheid in de publieke sector daalde met 30 procent. Op het ergste moment van de crisis verloor Griekenland meer dan een kwart van zijn totale bbp. De werkloosheid steeg met 16 procentpunten en de jeugdwerkloosheid piekte op ongeveer 56 procent. Italië kreeg na Griekenland de grootste treffer. Het bbp van geen van beide landen is ooit hersteld tot het niveau van voor de crisis. De euro is gered, maar Europa niet.
Maar tegen het einde van Merkels ambtsperiode ging deze strikte fiscale rechtschapenheid voorbij – in Duitsland tenminste. Als reactie op de pandemie heeft de regering van Merkel, heel begrijpelijk, de uitgavenkraan opengedraaid om te voldoen aan de eisen van een ongekende economische schok. Tot dusver heeft Duitsland meer dan € 1 biljoen uitgegeven om de economie overeind te houden tijdens de Covid-crisis – bijna twee keer zoveel als Groot-Brittannië. Het ‘Duitse model’ van begrotingsregels, dat zo noodzakelijk werd geacht om de eurocrisis het hoofd te bieden, werd snel opgeschort toen een grote economische crisis Duitsland trof. Soberheid voor u, maar niet voor mij.
De ‘mythe’ van Angela Merkel is dat ze volwassenheid en stabiliteit heeft gebracht in Duitsland en Europa. Haar verdedigers zouden haar gebrek aan leidende principes pragmatisme noemen. Maar het is echt opportunisme. Ze heeft de opiniepeilingen achtervolgd en is dienovereenkomstig overstag gegaan. En bij vele gelegenheden heeft Merkel toegegeven aan regelrechte paniek – zoals het denuclearisatiebeleid het beste illustreert.
De holheid van Merkel is geen deugd. Haar gebrek aan principe, haar gebrek aan een agenda, heeft Duitsland onvoorbereid gemaakt voor veel van de grote uitdagingen van de 21e eeuw.
https://www.spiked-online.com/2021/10/01/the-myth-of-angela-merkel/
LikeLike