Het zijn immers maar Grieken

Dreigend gebaar: Turkije toonde met een grootscheeps opgezette marineoefening met de naam “Blauw Vaderland” tot welke stappen het in de strijd met Griekenland om territoriale rechten in de Egeïsche Zee in staat is.

(Door: W. Schmitt – Vertaling: E.J. Bron)

Territoriale agressie van Turkije

Met zijn nieuwe strategie “Blauw Vaderland” (“mavi matan”) verklaart Turkije grote delen van de Griekse en Cypriotische Middellandse Zee tot Turks territorium – en het maakt de EU helemaal niets uit. Als het echter om Frankrijk of Spanje zou gaan, wanneer bijvoorbeeld Marokko delen van de Spaanse zee tot Marokkaans territorium zou verklaren, dan zou het antwoord van de EU vast en zeker anders zijn: Spanje of Frankrijk zouden heel snel op de solidariteit van alle EU-lidstaten kunnen rekenen, zelfs het luie Duitsland zou een klein fregat naar de Spaanse of Franse wateren sturen om kleur te bekennen, en het zou snel afgelopen zijn met de Marokkaanse expansie.

De actuele agressie van Turkije tegen Cyprus en Griekenland maakt daarom weer een keer duidelijk: in de EU is sprake van twee klassen lidstaten. Enerzijds de volwaardige lidstaten van het oude Avondland van West-Europa: Frankrijk als chef-land van de EU op de eerste plaats, gevolgd door Italië, Duitsland, Spanje, België, Luxemburg en Nederland. Deze landen beslissen min of meer onder elkaar wat er in de EU gebeurt. Alleen deze landen zijn echt belangrijk, alle andere landen zijn van ondergeschikt belang.

Deze andere tweederangs landen zijn vanuit Brussels oogpunt nog weer in twee subgroepen onder te verdelen: enerzijds de periferielanden van het klassieke Avondland, dus Portugal, Ierland, Zweden, Oostenrijk, Malta, Finland en de Baltische landen. Deze landen gelden nog als enigszins overeenkomstig haar stand, daarom luistert men in Brussel beleefd naar hen als ze het woord nemen, men laat ze altijd uitspreken.

De rest van de EU echter behoort tot de subgroep die in Brussel aan de kindertafel wordt geduld: alle Slavische landen, Hongarije en de landen van de orthodoxie, dus Roemenië, Bulgarije, Griekenland en Cyprus. Deze landen waren voor het westelijke Avondland altijd al verdacht en zijn dat nu ook in de EU. Tegen deze landen schreeuwt men, men brult ze neer en men bedekt ze met aanklachten als ze opstandig worden of hun mening geven.

Deze fundamentele tweeklassen heerschappij van de EU verklaart daarom ook waarom de actuele territoriale uitbreiding van Turkije ten koste van Griekenland en Cyprus de EU-elite in Brussel helemaal niets kan schelen. Per slot van rekening zijn het de Grieken maar. Grieken gelden in de West-Europese EU-elite maar als een halfgeciviliseerd randvolk. Men gaat naar de Grieken op vakantie, men drinkt ouzo met hen en danst de sirtaki, maar men ziet ze niet voor vol aan. Als men weer thuis is, zit men in Brussel weer in de chique Franse restaurants, prijst de Franse oesters en lachen om frites met souflaki.

We zien dus: niets veranderd in Europa, het oude spelletje herhaalt zich ook nu weer. In 1453 heeft men de Grieken in Constantinopel in de steek gelaten, omdat het immers maar Grieken waren en het Avondland in principe geen poot uitsteekt voor Grieken. Ook later in de 19^e eeuw heeft in de Griekse bevrijdingsstrijd tegen de Turken geen enkel Europees land de Grieken geholpen.

En zo ging het steeds maar door: in 1923 heeft West-Europa – zeer verwerpelijk – er zelfs krachtig aan meegeholpen om miljoenen Grieken uit hun vaderland in het huidige West-Turkije, waar de Grieken al 3500 jaar gewoond hadden, weg te sturen, opdat de Turken in dit oude Griekse vaderland meer plaats hadden. In 1955 heeft na de Turkse pogroms op de Grieken van Istanboel geen enkel West-Europees land consequenties getrokken toen de Grieken in Istanboel massaal door de Turken afgeslacht en daarna – na 3000 jaar! – uit Constantinopel/Istanboel moesten vluchten.

In 1974 marcheerde Turkije Cyprus binnen en houdt Noord-Cyprus nu al 46 jaar illegaal bezet. Dat boeit niemand in Brussel. Dit zorgt nog niet eens voor hele kleine sancties. Maar bij de Russische “bezetting” van de Krim deed de EU onmiddellijk heel stoer. En nu pakt Turkije opnieuw een stuk van de Griekse taart, en West-Europa doet opnieuw niets. Ook de Griekse eilanden Lesbos en Samos staan al op de Turkse menukaart. In Brussel zal niemand dat boeien wanneer Turkije daar zijn vlag wil hijsen. Het belangrijkste is dat de Franse oesters smaken.

Bron:
pi-news.net
Door: W. Schmitt

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)