Communistisch handwerk

(Door: “eg regs”)

De poging tot staatsgreep die momenteel in Amerika gaande is, vertoont al de typische kenmerken van een communistische machtsovername. Denk maar eens aan hoe waarheid en werkelijkheid dagelijks binnenstebuiten worden gekeerd. Denk ook aan het geweld, de omkoping en aan de buitenlandse inmenging. Zonder enige twijfel is dit exact hoe communisten altijd al te werk gingen. In dit kader zijn de overeenkomsten met die eerdere ‘fundamentele transformatie’ – namelijk die in Zuid-Afrika – bijzonder frappant. En afgaande op hoe het daar afliep, is nu al te vrezen dat de kwestie van neergetakelde standbeelden misschien weldra zal behoren tot de geringste van alle Amerikaanse zorgen.

Voordat F.W. de Klerk zijn ‘hervormingsplannen’ ontvouwde, voerde hij een rigoureuze zuivering uit onder de veiligheidsmagte. Een junta is in Amerika weliswaar net zo ondenkbaar als in het ‘oude’ Zuid-Afrika, maar toch nam ook Barack Obama op vergelijkbare wijze het zekere voor het onzekere. Met deze potentiële obstakels uit de weg geruimd, kon vervolgens het échte voorwerk beginnen: propaganda, intimidatie, subversie en opruiing.

Alle active measures niettegenstaande wilde men in beide landen evenwel niets aan het toeval overlaten. Verkiezingsfraude dus. Een wijze voorzorg zoals later bleek, want ondanks al het overduidelijke gegoochel met stemmers en stembiljettenwerd in de West-Kaap het ANC verslagen door uitgerekend de ‘gehate’ uitvinders van Apartheid. Net zoals Donald Trump, tegen al het bedrog (en alle peilingen) in, wist te zegevieren in ondermeer Ohio en Florida. Landelijk gezien echter sorteerde deze ‘verzekeringspolis’ het gewenste effect. Trump noemt het ‘de grootste fraude uit de geschiedenis van de wereld’. De opperrechter die in Zuid-Afrika indertijd moest toezien op het eerlijke verloop van de ‘eerste vrije en democratische’ verkiezingen, hulde zich achteraf daarentegen in filosofische gelatenheid: “n Mens kan nie in ’n bordeel werk en kuis bly nie”.

In 2019 werd de oude nationale vlag van Zuid-Afrika – die oranje blanje blou – illegaal verklaard. In Amerika ondertussen is het openbaar vertoon van de Confederale vlag nog nét niet wettelijk verboden, maar het scheelt niet zo heel veel meer. Voorlopig zijn het wel de historische namen en standbeelden die er al aan moeten geloven. Onwillekeurig doet het je denken aan het lot van bijvoorbeeld de D. F. Malan-Lughawe en de Hendrik Verwoerd-stuwdam. Moderne verworvenheden die te danken waren aan ‘settlers’, maar die nu ondankbaar en arrogant toegeëigend werden door een ras (feitelijk:de ándere settlers) dat nog niet eens het wiel had kunnen uitvinden.

‘Progressieve’ Amerikanen theoretiseren inmiddels openlijk over een aanstaande bijltjesdag. Over, met ander woorden, een afrekening met diegenen die de ‘Trump-misdaden gefaciliteerd hebben’. Maanden geleden hadden ze het trouwens nog over een tactiek van ‘onregeerbaar maken’. Waar hebben we dat ook al weer eerder gehoord? Hoe dan ook voorspellen de voorgaande precedenten weinig goeds over de wijze waarop een eventuele ‘afrekening met het verleden’ uiteindelijk zal uitpakken..

Onheilspellende wolken pakken zich dus samen. Maar tegelijkertijd is het juist de Zuid-Afrikaanse parallel die enige hoop biedt. Want daar werd bewezen dat een internationale, communistische samenzwering wel degelijk de kop in te drukken is. 40 jaar lang was dat immers precies wat men deed. Wat slechts nodig is (zolang de president tenminste geen volksverrader is), is geloof en nationalisme. En van daaruit een meedogenloze vastberadenheid. Met die ingrediënten kan zelfs een 15% minderheid effectief en heel daadwerkelijk bewerken dat ‘die erwe van ons vad’re vir ons kinders erwe bly‘.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)