Een staaltje CU dubbelspraak

(Door: Wim van Schaik)

‘Nederland’ vindt het belangrijk om mee te doen met allerlei ‘belangrijke clubs’ die de EU en de globalisatie dienen. In het blad Israël aktueel laat Eppo Bruins (foto) zien hoe dat in zijn werk gaat.

Als de club van bemoeiallen, die  VN heet, weer eens een anti-Israël resolutie behandelt, stemt Nederland bijna standaard voor. Voor de Bühne spant de Nederlandse delegatie zich in om de anti-Israël tekst ‘evenwichtiger’ te krijgen en mag dan een schijnsuccesje boeken. Stelt niks voor. Want als tegenprestatie moet Nederland daarna wel vóór de resolutie stemmen, die nog steeds even anti-Israël is. Het onderhandelresultaat terugkoppelen naar de Tweede Kamer is er nooit bij, want de onderhandelingen lopen – heel sneaky – tot vlak voor de stemming. Achteraf heeft de minister – als de Kamer hem al ter verantwoording roept – dan het excuus van tijdsdruk en kan hij altijd nog doen alsof er iets bereikt is: “Zonder de Nederlandse inbreng zou die resolutie nog erger zijn”. Zoiets. Maar dat is wel héél doorzichtige retoriek.

En dan hebben ze bij de VN nog de truc om resoluties te verpakken in bladzijden vol bekende bla bla. Daartussen zit dan een klein nieuw detail verstopt. Bijvoorbeeld, in een resolutie wordt als nieuw element de Tempelberg in Jeruzalem alleen met de Arabische naam genoemd. De Nederlandse delegatie kiest er dan voor om ‘te stemmen op de inhoud’ en dat detail door de vingers te zien. Weer een stapje in een bepaalde richting.

De in 2017 aangenomen motie van Van der Staay (SGP) om in de VN onrechtvaardige resoluties af te wijzen en stelling te nemen tegen lidstaten die disproportioneel ageren tegen Israël haalt dus weinig of niks uit. Dat is wel zorgwekkend, want hoewel we altijd horen dat de VN geen werkelijke macht heeft, moeten we de invloed van deze moloch met miljardenbudgetten toch niet onderschatten. Denk alleen maar aan de welvaart verslindende klimaatagenda en de SDG’s, die – hoe mooi ook verpakt – als een roetzwarte wolk boven onze levens hangen. Of aan de vele VN-tentakels, de filialen, zoals de WHO er een is. Of de ‘werkgroepen’ die Nederlanders komen berispen vanwege Zwarte Piet of ons land anderszins de maat nemen.

De column van Bruins leest als een wake up call, maar is dat jammer genoeg toch niet. Aan het eind klinkt het bekende liedje: “Je zou als Nederland kunnen besluiten uit de VN te stappen, maar de consequentie is dan wel dat je invloed op het wereldtoneel verliest met een stap die internationaal weinig indruk zal maken.” Vreemde conclusie voor iemand die eerst omstandig heeft duidelijk gemaakt dat die invloed niets voorstelt. Zo’n conclusie laat ook zien dat Bruins niet echt zit met het voortdurend buiten spel zetten van het Nederlandse parlement. Maar ja, Eppo is niet voor niets lid van de partij van de NGO-nepchristenen, die opereert onder de schuilnaam CU. En die partij grossiert nu eenmaal in dubbelspraak.

Ondertussen geeft Bruins – ongewild? – met zijn column een inkijkje in de Nederlandse verkwanselcultuur. Die lijkt hij te veroordelen. Maar de werkelijkheid is dat hij die met zijn dubbelpraat witwast. Zoals alles nep is aan zijn partij, is ook de solidariteit met Israël nep.  Bij de toetreding tot Rutte III, met daarin ook het Israëlvijandige D66 en de in ideologisch opzicht niet expliciet met Israël verbonden partijen VVD en CDA, heeft de CU onder meer haar op historische, morele en Bijbelse argumenten gebaseerde solidariteit met Israël verkwanseld.

Die column van Bruins in een pro Israël blad moet mensen met een slecht geheugen  afleiden van de dubbelhartigheid van de CU. De partij die horden ‘vluchtelingen’ die het niet zo op Joden begrepen hebben in Nederland welkom heet. Om dan vervolgens te roepen dat zij het onontkoombare gevolg hiervan, intolerantie en antisemitisme, hard wil bestrijden

En dat zogenaamde verlies van invloed? Op het wereldtoneel nog wel. Dat is nu net het argument waarmee Nederland al jaren lang enorme sommen geld weggeeft en zonder morren soevereiniteit inlevert hetzij aan de VN, hetzij aan de EU. En dat zonder er iets voor terug te krijgen. Of zou het dan toch allemaal gaan om mooie baantjes voor af geserveerde en mislukte politici? De Pronken en de Melkerts, de Hennis Plaschaarts en de Timmermansen. Het leger van Europarlementariërs en hun medewerkers. En niet te vergeten de ambtenaren die hunkeren naar mooie snoepreisjes.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)