De grootste christelijke overwinningen tegen de islam

Slag bij Poitiers/Tours (732).

(Door: Gašper Blažič – Vertaling: E.J. Bron)

Heeft u zich ooit afgevraagd wat nu de grootste waarden van Europa zijn en waarom Europa zijn turbulente geschiedenis zo heeft doorstaan als het is? Dit ligt vooral aan de christelijke overwinningen over de islam, waaraan zich nog maar weinig mensen herinneren. Tegenwoordig is het zelfs onfatsoenlijk om daar over te spreken, omdat het als “politiek incorrect” geldt. Dit is ook de reden waarom het “islamistisch” terrorisme vaste voet kan krijgen op Europees grondgebied.

De onthoofding van een leraar in Parijs, de vreselijke aanslag op een kerk in Nice, waarbij eveneens onschuldige mensen onthoofd werden, daarna de schietpartij in Wenen, waarvoor de Islamitische Staat de verantwoordelijkheid opeiste – dat zijn daden die niets goeds voorspellen. Al na het bloedbad van 11 september 2001 voorspelden veel sociale wetenschappers dat het heel moeilijk zou zijn om een manier voor vreedzame co-existentie met de islam te vinden. Veel mensen denken abusievelijk nog steeds dat men zich tegen het “islamisme” kan weren door zich op het Europese secularisme te beroepen, dat in werkelijkheid een geestelijke lege ruimte is. Uiterlijk sinds de Europese Unie de verwijzing naar de christelijke wortels in de preambule van het verdrag van de Europese grondwet heeft opgegeven en een aanzienlijk deel van de Europese Volkspartij de import van islamitische migranten naar Europa ondersteunt, is het duidelijk dat het geestelijke immuunsysteem van Europa afbrokkelt. Met andere woorden: een (niet-)christelijk Europa, dat in naam van het multiculturalisme en van de diepe buiging voor niet-christelijke religieuze praktijken met zijn wortels heeft gebroken, lijdt aan zijn eigen geestelijke immuun-deficiëntie-syndroom, dat ook met naïviteit te maken heeft. Dit is de weg naar de wisse dood, naar het voorbeeld van het voormalige Romeinse Rijk.

Stoppen van de Arabische invasie in Tours

Het oprukken van de islam naar Europa is niet nieuw. Dit gebeurde al in de vroege middeleeuwen, toen de islam nog in de kinderschoenen stond. Na de dood van Mohammed begaven de Arabieren zich echter op een veroveringstocht, drongen het Iberisch schiereiland binnen en richtten daar een eigen staat op. Deze werd pas aan het eind van de 15e eeuw overwonnen, maar er zijn nog restanten van bewaard gebleven – waaronder de plaats Fatima in Portugal, waar tijdens de Eerste Wereldoorlog wonderbaarlijke Mariaverschijningen plaatsvonden, die later door de katholieke kerk erkend werden. Maar in de 8e eeuw zouden de Arabieren waarschijnlijk via Frankrijk diep Europa binnengedrongen zijn als ze niet gestopt waren in de Slag bij Poitiers (732), waarin Karel Martel, een Frankische hofmeier, een zeer belangrijke rol speelde. De “Reconquista” van het Iberisch schiereiland werd pas zevenhonderd jaar later afgesloten, toen de Arabieren definitief overwonnen waren. De Slag bij Poitiers en Tours op 10 en 11 oktober 732 was echter de eerste belangrijke veldslag die eraan bijdroeg het opdringen van de islam naar Europa te stoppen. De islam werd destijds door de vertegenwoordiger van het Omajjaden-kalifaat, Abdul Rahman Al Ghafiqi, de gouverneur van Andalusië, vertegenwoordigd, die in de veldslag werd gedood.

De neergang van de Arabieren en de opkomst van de Turken

Maar al tijdens het Iberisch kalifaat dook er een nieuwe bedreiging uit Zuidoost-Europa op: de Turken. Het Ottomaanse Rijk werd door de Ottomanen opgericht, een stam van de Ogoezen in Klein-Azië. In de loop der eeuwen groeide het rijk van een klein land uit tot een militair machtig imperium, dat zich zelfs over gebieden uitbreidde die door Arabieren werden bezet, waaronder het Heilige Land en de daaropvolgende kruistochten en pogingen om de heilige plaatsen te heroveren. Het Ottomaanse Rijk bereikte in de 17e eeuw zijn hoogtepunt, werd daarna echter steeds zwakker en leed aan het einde van de 19e eeuw een zware nederlaag. Na de Eerste Wereldoorlog was Turkije tot Klein-Azië beperkt, kon zich echter ook handhaven in Istanboel, de voormalige hoofdstad van het Oost-Romeinse Rijk.

De grote Slag bij Lepanto

Met de verdediging van het christelijke Europa tegen de Turken zijn ook veel wonderbaarlijke tekens en gebeurtenissen verbonden. Het is bekend dat het jaarlijkse feest van de Rozenkrans van de Moeder van God (7 oktober) en de Rozenkranszondag (de eerste zondag in oktober) verbonden zijn met de herdenkingsdag van de grote Zeeslag bij Lepanto op Grieks grondgebied. Het was de derde zeeslag in dit gebied, die op 7 oktober 1571 plaatsvond, en de laatste grote zeeslag van de wereldgeschiedenis, die alleen werd uitgevochten met galeien. Het was ook de tijd, waarin alle Europese politieke machten zich aaneensloten in de zogenaamde Heilige Liga tegen het Turkse rijk, dat inmiddels met succes was opgedrongen naar Europa. Tot de Liga behoorden de toenmalige Kerkelijke Staat, de Republiek Venetië, het koninkrijk Napels, de Republiek Genua, het Habsburgse Spanje, de Republiek Savoye en de Hospitaalridders.

Nadat de Turken Cyprus hadden ingenomen, trokken ze in de richting van de Adriatische zee en vormden een nieuwe bedreiging voor Europa. Er volgde een minder succesvolle overval op de Baai van Kotor in Montenegro, waarop de Turken besloten op te rukken naar de Golf van Patras. De vloot van de Heilige Liga – bestaande uit 206 galeien en 6 vrachtgaleien en 30 vrachtschepen – omvatte in totaal 12.900 zeelieden, 43.000 roeiers en 28.000 soldaten. De schepen waren uitgerust met 1818 kanonnen. Ze stonden onder commando van Juan van Oostenrijk, de buitenechtelijke zoon van Karel V. van Habsburg. Het Ottomaanse leger werd aangevoerd door admiraal Ali Pasha. Beide vloten waren in vier eenheden verdeeld.

Het christendom op de proef gesteld

In de vroege ochtenduren van de 7e oktober merkten de commandanten van de christelijke vloot dat de Ottomaanse vloot vertrok en de baai uitzeilde. Om een vlucht en paniek te verhinderen, beval Juan van Oostenrijk de vloot om de Ottomaanse schepen aan te vallen. Tegelijkertijd liet hij een boodschap uitgaan: “Het christendom wordt vandaag op de proef gesteld. God zal niet toestaan dat deze honden ons ten val brengen. Zowel diegenen die overleven als diegenen die sneuvelen, zullen vanavond gelukkig zijn. De enen, omdat zij deelgenomen hebben aan deze grote slag, de anderen, omdat z ein de hemel verheerlijkt worden”. De slag begon om half twaalf ´s ochtends, toen een van de Ottomaanse commandanten, Siroco, de Venezianen van achteren aanviel en commandant Barbarigo doodde. Maar binnen twee uur hadden ze het evenwicht hersteld. De Turken probeerden zich terug te trekken, maar 30 van hun galeien liepen in het ondiepe water aan de grond. Om 13.00 uur lukte het de christelijke troepen het schip van admiraal Ali Paha te kapen en hem daarbij te doden. Toen de Turken dit merkten, stortte hun moreel in en begonnen ze zich over te geven, terwijl Uluh Ali begon aan de terugtocht. Later viel hij opnieuw aan, werd echter door de reservisten onderschept. Hij ontsnapte en voer met ongeveer 30 galeien naar Algerije. Hij verloor 180 galeien en de christelijke vloot 45 galeien. Aan christelijke kant sneuvelden ongeveer 9000 man, maar er werden tweemaal zoveel christelijke gevangenen bevrijd. De Turkse kant verloor 30.000 man.

De kroniekschrijver schrijft ook over het bloedige tafereel bij Lepanto: “Het was een tafereel van overweldigende verwoesting, zoals een bijbels schilderij van het einde van de wereld. (…) De verbitterde strijd duurde vier uur en was zo bloedig en wreed, dat de zee en het vuur één leken te zijn. (…) Het wateroppervlak was bedekt met Moorse schoudermantels, tulbanden, pijlen, bogen, roeispanen, koffers en vooral met veel menselijke lichamen. (…) Turken, sommigen dood, enkelen gewond, enkelen uit elkaar gescheurd (…). Maar ondanks al deze ellende hadden onze mannen geen genade met de vijand. Hoewel ze smeekten om genade, kregen ze in plaats daarvan een schot uit een haakbus en de punt van een piek.”

Dit was de eerste zeeslag die het Ottomaanse Rijk verloor, en de meest noodlottige voor het rijk, omdat het zich hier nooit meer van herstelde en zijn vooraanstaande rol in de Middellandse Zee verloor. Deze slag veranderde het verloop van de oorlog en de geopolitieke situatie. Helaas bleef de christelijke Heilige Liga niet in stand en stortte in elkaar, noch maakte ze gebruik van haar kracht om enkele van de Turkse gebieden aan te vallen. Bovendien begonnen de voormalige bondgenoten elkaar onderling te bestrijden, wat het later voor de Turken gemakkelijker maakte.

De tweede belegering van Wenen werd met succes afgeslagen

Het lijdt geen twijfel dat de Slag bij Lepanto eindigde ten gunste van de christenen, ook dankzij de sterke invloed van de gebedsketting, zoals het genoemde Rozenkransfeest van de Heilige Maria al laat zien. De herdenking aan de naam van Maria (12 september) werd ingevoerd om te herinneren aan een andere historische slag tegen de Turken, het Beleg van Wenen in 1683. Volgens historici werd Wenen door tot 150.000 Turkse soldaten omsingeld. Ze eisten de capitulatie van de stad en zijn onderwerping onder de islam. De inwoners van Wenen wezen de Turkse eis af, en op 14 juni 1683 vielen de Turken de stad aan, die door machtige muren werd beschermd.

Keizer Leopold I. zocht toevlucht in Linz en riep de kapucijn Marco d´Aviano, een bekend priester met veel charisma, te hulp. De enige hoop voor Wenen was het geallieerde verdedigingsleger, samengesteld uit Oostenrijkse, Duitse, Poolse en Italiaanse troepen. Maar het was noodzakelijk om de bevelhebbers met elkaar te verzoenen, wat Marco dan ook deed. Zoals hij later toegaf tegenover keizer Leopold I. was de verzoening tussen de bevelhebbers een grote genade, want als ze nog vijf dagen geaarzeld zouden hebben, dan zou Wenen in vijandige handen zijn gevallen. De grote dag van de overwinning voor het christelijke Europa was 12 september 1683, de dag waarop pater Marco d´Aviano de mis op de Kahlenberg, de heuvel boven Wenen, celebreerde. Koning Jan Soebieski van Polen, die uit Polen was gekomen, en zijn zoon Jakob namen deel aan de mis. Na een gezamenlijke absolutie, een zegen en een gebed viel het geallieerde defensieleger het Turkse leger aan.

Grootvizier Kara Mustafa, die het Ottomaanse leger aanvoerde, gaf met een trompet het signaal tot terugtrekking, en het machtige Turkse leger werd in dit deel van Europa definitief overwonnen, omdat er 15.000 van zijn soldaten sneuvelden (vijfmaal zoveel als het christelijke leger). Broeder Marco was gedurende de hele slag bij de vechtende mannen om ze aan te vuren en te zegenen, maar hij was er minder blij over dat de christenen de zege niet beter gebruikten en de vijand achtervolgden. Na de overwinning was de christelijke wereld blij en dankte God. Ter herdenking aan deze overwinning heeft Paus Innocentius XI. Het Feest van de Heilige Naam van Maria ingevoerd, dat elk jaar op 12 september gevierd wordt. Drie jaar later speelde Marco d´Aviano een onvervangbare rol bij de bevrijding van Buda (1686), de toenmalige hoofdstad van Hongarije, en twee jaar later bij de bevrijding van Belgrado (1688).

Van Sisak naar Belgrado

Een van de veldslagen, waarin het Ottomaanse leger werd overwonnen, was de Slag van Sisak in het jaar 1593, waarin de verdedigende troepen o.a. door Andreas von Auersperg (Sloveens: Andrej Turjaški) werden aangevoerd. De klok van de kathedraal van Zagreb luidt nog elke dag om 14.00 uur ter herdenking aan de overwinning.

Honderd jaar voor de Slag van Sisak werd ook de Slag van Belgrado gewonnen. Daar speelde een andere ordebroeder van de Franciscanenorde van de minderbroeders, de heilige Johannes van Capestrano, een gelijksoortige rol als de zalige Marco d´Aviano bij het Belg van Wenen. Hij werd ook bekend als volksprediker, en zijn woorden van de kansel grepen ook in de politiek in en droegen ertoe bij oorlogvoerende heersers en oorlogvoerende steden tot rust te brengen. Toen Istanbul in 1453 viel en een Turkse invasie in Midden-Europa werd verwacht, rekruteerde Johannes van Capestrano op meerdere staatsvergaderingen vorsten om de christenheid te verdedigen. Toen alle bevelhebbers wanhopig waren, leidde van Capestrano de christelijke troepen in de slag en redde Belgrado op 22 juli 1456 van een gevaarlijke belegering. Met een kruis in zijn hand moedigde hij de soldaten aan om de Turken aan te vallen.

Al deze feiten laten zien dat Europa zich grotendeels met succes tegen de Turkse bedreiging kon verdedigen, maar alleen wanneer de nationale leiders als één man handelden en ook een krachtige gebedsondersteuning hadden. Deze historische feiten zijn een waarschuwing aan het huidige Europa, dat zijn geestelijk kompas is verloren, dat het moet terugkeren naar zijn christelijke wortels, niet alleen plechtig verklaard, maar ook door persoonlijke bekering. De islam verovert Europa nu niet met wapengeweld, maar door “vreedzame invasie”. Er dient ook aan herinnerd te worden dat tijdens de Turkse invasies vaak kinderen ontvoerd en tot Janitsaren gemaakt werden; ook jonge christelijke meisjes werden ontvoerd en als slaven verkocht. Deze praktijken werden in veel islamitische landen tot op de dag van vandaag nog opgegeven. Zullen we dus naïef het idee van een soort broederlijkheid blijven koesteren, of zullen we onze cultuur en beschaving naar het voorbeeld van onze voorouders verdedigen?

(Bron: kulturnimarksizem.si)

Bron:
unser-mitteleuropa.com
Door: Gašper Blažič

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)