(Klik rechts onderin de balk voor Engelse ondertiteling)
Geplaatst door:
E.J. Bron (via Twitter; “Marie Antoinette“)
(www.ejbron.wordpress.com)
RECENTE REACTIES
bobzelf op Het eenzame Westen: Stel je vo… Dré op Tweet van Raisa Blommesti… Henk der Niederlände… op Nieuwe cijfers van de Wereldba… delamontagne op Griekenland: Illegale migrante… Henk der Niederlände… op Alarmsignaal voor het Westen:… bobzelf op Alarmsignaal voor het Westen:… mooinique op Tweet van Raisa Blommesti… Joannes den Hollande… op Nieuwe cijfers van de Wereldba… bobzelf op Illegale migratie: IJsland ver… bobzelf op Griekenland: Illegale migrante… Heniusz op Griekenland: Illegale migrante… saddy op Illegale migratie: IJsland ver… BigLJohn op Klimaatbeschermingsreligie: Er… waalkade4bd8489a57 op Het eenzame Westen: Stel je vo… waalkade4bd8489a57 op Alarmsignaal voor het Westen:… 
In Memoriam “Wachteres” ( 19-03-2020)
IN MEMORIAM JAAP MOLLEMA (“Frik”)
E.J. Bron 
Het gebeurt nu weer.
Het spel is al een paar decennia aan de gang en ook nu hebben wij weer een stel ezels die blind zijn voor wat er gebeurt.
Kijk naar het nationaliseren van de banken door het ECB.
Ze creëren wederom een financiële crisis van ongekende omvang.
Ook de op hand zijnde afschaffing van de hypotheekrente aftrek zal een drama worden.
Velen kunnen straks hun hypotheek niet meer betalen en zullen failliet gaan.
Het hersenspoelen van kinderen wat zij benoemt gebeurt nu ook op scholen, kijk maar naar het het linkse gedachtegoed waar ze mee vergiftigd worden.
Pinokkio zie ik als Hitler, verantwoordelijk voor misdaden tegen de menselijkheid en zijn rechterhand Hugo bloemschoen gedraagt zich als Joseph Goebbels als minister van Volksvoorlichting en Propaganda.
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig….!!
LikeLike
Na de 2e wereldoorlog zijn heel veel nazi kopstukken gevlucht naar zuid amerika met behulp van het rode kruis en het vaticaan.Dit noemde men de rattenroute,de amerikanen hebben ongeveer 1600 nazi wetenschappers,artsen ingenieurs,etc. amerika binnengehaald (operation paperclip) maar ook de nazi ideologie.De nazi,s regeren weer in europa en zijn terug van nooit weggeweest.
LikeLike
Hier wordt ons voorland geschetst als
we het tij niet weten te keren. De schreeuwers
dat we hethuidige beleid niet met het Nazi-regime
mogen vergelijken zijn nu al bezig met the Great Reset.
Het nazai-regiem was hierbij een kinderspel.
LikeLike
Mensen houden van dode joden: een portret van modern antisemitisme
Het nieuwe boek van Dara Horn legt het racisme bloot waar niemand zich druk over lijkt te maken.
Daniel Ben-Ami
Mensen houden van dode Joden. Met levende Joden hebben zij niet zo veel op. Deze uitgesproken verontrustende observatie is het centrale inzicht in het nieuwe boek van Dara Horn, People Love Dead Jews: Reports From a Haunted Present. Zij wijst op de enorme kloof tussen de manier waarop Holocaustslachtoffers alom worden bejubeld en de onverschilligheid of zelfs vijandigheid die levende Joden vaak ervaren.
Horn, een romanschrijfster met een doctorstitel in Hebreeuwse en Jiddische literatuur aan Harvard, zegt dat ze “de pech heeft gehad de diepe ader van normaliteit” te ontdekken die gepaard gaat met deze vijandigheid jegens levende Joden, die zelfs ten grondslag ligt aan “schijnbaar te goeder trouw zijnde culturele instellingen”. Daartoe behoren Holocaustmusea, populaire westerse voorstellingen van de Holocaust en de uitgebreide restauratie van Joodse historische plaatsen tot in China toe. Ik had de enorme publieke belangstelling voor het joodse lijden in het verleden aangezien voor een teken van respect voor levende joden’, schrijft ze. Ik had het helemaal mis.
Een groot deel van People Love Dead Jews bestaat uit levendige voorbeelden die bedoeld zijn om haar zaak te illustreren. Zo wijst ze op het Anne Frank Huis in Amsterdam, het succesvolle museum over de tienerdagboekschrijfster die zich twee jaar lang met haar familie en anderen verborg voor de nazi’s. Uiteindelijk werden allen behalve haar vader vermoord tijdens de Holocaust.
Toch kreeg een religieuze Joodse medewerker van het museum te horen dat hij zijn keppel onder een baseballpet moest verstoppen om de ‘neutraliteit’ van het museum te beschermen. Het museum gaf na vier maanden toe, maar het feit dat een uiting van joods-zijn überhaupt een probleem moest zijn, was zowel ironisch als verbazingwekkend.
Het was ook geen eenmalige gebeurtenis. De audiovisuele displays van de Anne Frank Stichting werden telkens geïllustreerd met een nationale vlag om de gebruikte taal weer te geven. Dat wil zeggen met uitzondering van het Hebreeuws, dat alleen door de naam van de taal werd weergegeven. Uiteindelijk werd dit veranderden werd ook de Israëlische vlag er bij getoond.
Het ergste van alles voor Horn is de boodschap van de meest geciteerde regel uit Franks dagboek. Ik geloof nog steeds, ondanks alles, dat mensen in hun hart echt goed zijn’. Maar, zoals Horn opmerkt, binnen drie weken na het schrijven van die zin ontmoette ze mensen die dat niet waren.
Horns interpretatie is dat de voorkeursboodschap uit het dagboek de mainstream maatschappij flatteert. Het geeft de miljoenen die nadenken over Franks nalatenschap het geschenk van genade en absolutie van een vermoorde Jood.
Horn vindt een soortgelijke trend in populaire romans over de Holocaust, geschreven voor een niet-Joods publiek. Ze wijst bijvoorbeeld op bestsellers als De tatoeëerder van Auschwitz, Sarah’s sleutel, De boekendief en De jongen in de gestreepte pyjama. Allemaal inspirerende verhalen over niet-Joodse redders die hun eigen leven riskeren of opofferen om ongelukkige Joden te redden.
Daartegenover staat klassieke Joodse fictie over de Holocaust, zoals The Tree of Life van Chava Rosenfarb, een overlevende van het getto van Lodz, Auschwitz en Bergen-Belsen. Horn merkt op dat in dit in het Jiddisch geschreven meesterwerk “geen overpeinzingen over God te vinden zijn, geen gekunstelde gesprekken met nazi’s waaruit hun menselijkheid blijkt, en zelfs geen dappere opstandigheid – althans niet tot het einde toe. In plaats daarvan is er verwarring, uithongering, ontkenning en pure sadistische horror.
Horns aanzienlijke talenten maken ‘Mensen houden van dode Joden’ meeslepend. Haar onderdompeling in Hebreeuwse en Jiddische literatuur helpt haar om te zien wat de eenzijdigheid is binnen de heersende discussie over de Holocaust. Ze wordt daarbij geholpen door een gave voor scherpzinnige sociale observatie en, als romanschrijfster, is haar proza bijzonder helder.
Wat ze mist is het vermogen, of misschien gewoon het lef, om de politieke consequenties van haar scherpe observaties uit te werken. Bovenal mist ze de mate waarin de erfenis van de Holocaust sinds de jaren zeventig op grote schaal is geïnstrumentaliseerd in de westerse samenlevingen. Politici en anderen gebruiken het nu effectief om hun eigen hedendaagse doelen te bevorderen.
Het spookbeeld van “een nieuwe Holocaust” is bijvoorbeeld gebruikt om Westerse militaire interventies in het buitenland te rechtvaardigen. Zo gebruikte de voormalige opperbevelhebber van de NAVO, Wesley Clark, in de ondraaglijke documentaire over De magie van het dagboek van Anne Frank, het dagboek dat hij als kind las om de 78 dagen durende bombardementscampagne en de grondinvasie van het voormalige Joegoslavië in 1999 te rechtvaardigen.
De herinnering aan de Holocaust is ook gebruikt als reden voor een breed scala van andere soorten maatregelen. In Duitsland bijvoorbeeld heeft Felix Klein, de federale regeringscommissaris voor het Joodse leven in Duitsland en de strijd tegen het antisemitisme, de herinnering aan de Holocaust gebruikt om op te roepen tot wetten tegen haatzaaiende taal op het internet. Het lijdt geen twijfel dat dergelijke uitlatingen typisch verwerpelijk zijn, maar de autoriteiten de macht geven om het debat te censureren is gevaarlijk terrein. En de nagedachtenis van dode Joden gebruiken om dat te rechtvaardigen is nog problematischer.
Een fundamenteel ander, maar even verkeerd voorbeeld is het misbruik van het leven van Anne Frank op scholen. Het wordt bijvoorbeeld vaak gebruikt om anti-pestcampagnes te promoten. Maar hoe erg een kind ook gepest wordt, het is niet te vergelijken met de ervaring van Anne Frank. Zij leefde in een Europa waar het nazi-regime systematisch vele miljoenen mensen vermoordde. Door dergelijke vergelijkingen te maken wordt de Holocaust gebagatelliseerd en wordt pesten nauwelijks verklaard. Het is een aanfluiting van de geschiedenis om de benarde situatie van Anne Frank te vergelijken met die van zelfs de meest gepeste tiener van vandaag.
De instrumentalisering van de Holocaust berust op het voorstellen van de vermoorde Joden als abstracte slachtoffers, ontdaan van hun specifieke menselijke eigenschappen. Op die manier wordt het voor mensen in heel andere situaties mogelijk om zich met hen te ‘verhouden’. Vanuit zo’n gebrekkig uitgangspunt is het mogelijk de herinnering aan de Holocaust voor actuele doeleinden aan te wenden.
Maar de slachtoffers van de Holocaust waren mensen van vlees en bloed. Velen waren ongetwijfeld religieus. Vele anderen waren zionisten of aanhangers van andere vormen van nationalisme. Het is een aanfluiting om hen te herdenken alsof zij lege vaten waren, die gevuld moesten worden met hedendaagse zorgen en vooroordelen.
Mensen moeten leren over de Holocaust als een van de meest tragische episodes in de geschiedenis van de mensheid. Aan de exploitatie ervan voor hedendaagse doeleinden moet echter een einde komen. Door de slachtoffers op deze manier te herdenken, worden zij opnieuw van hun individuele menselijkheid beroofd. Het gebeurde toen zij nog leefden, en nu gebeurt het opnieuw, zij het vaak met de beste bedoelingen, bij hun dood. Het is de hoogste tijd om hen in vrede te laten rusten.
https://www.spiked-online.com/2022/01/26/people-love-dead-jews-a-portrait-of-modern-anti-semitism/
LikeLike