1. De vertalingen/artikelen op deze site geven niet per se de mening van de vertaler/webmaster weer.
2. De eigenaar van deze site is niet verantwoordelijk voor de inhoud van reacties op artikelen.
3. Antisemitische, anti-Joodse, anti-Israëlische, antizionistische en racistische comments worden op deze site niet getolereerd!
4. Op deze site wordt met open vizier gediscussieerd en er wordt NIET op de man/vrouw gespeeld! Dat recht heeft alleen de webmaster.
5. Appeasement van en propaganda voor de islam is ongewenst, evenals het PVV- en Wilders-bashen!
6. De webmaster behoudt zich het recht voor om zonder opgave van redenen comments te verwijderen en/of reageerders een ban te geven.
Indien u “E.J. Bron”, dat bij WordPress is ondergebracht, leest en reageert op de “E.J. Bron”- artikelen, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en emailadres – indien u dat vermeldt – bekend en wordt opgeslagen. Ook de (nick) naam waaronder uw post wordt opgeslagen. “E.J. Bron” zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven, tenzij op uw eigen nadrukkelijke verzoek. Indien u zich opgeeft voor het ontvangen van de nieuwe artikelen per email, zal “E.J. Bron” ook die gegevens nooit aan derden geven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechterlijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van WordPress.
De commentaren op "E. J. Bron" worden gemodereerd. Maar E. J. Bron heeft ook nog een full time baan naast het beheer van zijn weblog. Als er dus eens een commentaar doorheen glipt dat op enige manier niet door de beugel kan, dan betekent dat niet dat het commentaar de goedkeuring van de webmaster heeft
Voeg je bij 1.287 andere abonnees
Sympathisanten van de website "E.J. Bron" kunnen doneren via een bankoverschrijving. Mail naar bron.contact@gmail.com voor het rekeningnummer.
Bij voorbaat dank!
Webmaster E.J.
E.J. Bron 
Mijn eindafrekening heb ik al gehad en ik heb afgelopen jaar de proef op de som genomen door niet iedere keer als ik het fris vind de kachel aan te zetten, maar een vest aan te trekken.
Waardoor mijn energie bedrijf mijn nieuwe maand bedrag voor 2022 op 45 euro gezet had voor het komende jaar. Ondanks de prijs stijgingen.
Ik heb het maar weer verdubbeld. Ik kreeg wel bijna 400 euro terug
En het vorige bedrag was 80 euro per maand voor het jaar 2021
Maar ik blijf er op letten. En zo koud is het hier niet binnen. 18 gr.
En ik heb geen vast tarief maar zwevend.
Ik verbruik meer stroom dan gas.
LikeGeliked door 1 persoon
greta thunberg heeft het te druk om met haar klimaat neutrale bezemsteel de wereld rond te vliegen.
LikeLike
Die zal inmiddels wel zitten te vingeren gezien haar leeftijd. Die heeft nu even geen tijd meer voor die klimaat-onzin.
LikeGeliked door 1 persoon
Groene hypocrisie schaadt de armsten
De westerse oorlog tegen energie maakt Afrika kreupel
JOEL KOTKIN EN HÜGO KRÜGER
Ongeveer een halve eeuw geleden verwoestten de stijgende energieprijzen de westerse economieën en hielpen ze de autocraten in het Midden-Oosten waanzinnig rijk te worden, terwijl ze het langzaam desintegrerende Sovjet-imperium overeind hielden. Vandaag gaat de wereld opnieuw gebukt onder de stijgende energieprijzen, maar deze keer heeft men de wonde aan zichzelf te wijten – een product van een misplaatst beleid dat de overgang naar groene energie moet versnellen.
Voor de politieke en academische ‘intelligentia’ is de energie-“reset” als manna uit de hemel. Het geeft hun een vrijbrief om het soort “technocratische maakbaarheid” op te leggen dat arme mensen armer maakt en de aspiraties van de arbeidersklasse wegneemt, zoals we al zien in plaatsen als Californië en Duitsland. In Spanje kan 10% van alle huishoudens hun huis in de wintermaanden niet voldoende verwarmen; en in Italië zijn de elektriciteitsrekeningen tegen januari 2022 met 55% gestegen. In het Verenigd Koninkrijk zal het aantal huishoudens dat hun energiefactuur niet kan betalen tegen april 2022 verdrievoudigd zijn.
Het nieuwe regime van dure, vaak onregelmatige energie dreigt ook de armoede van de ontwikkelingslanden, die nu al te lijden hebben onder een gebrek aan goedkope en betrouwbare energie, permanent te maken. De fossiele brandstoffen waar westerse beleidsmakers en financiële bedrijven als Blackrock zich nu op richten, zijn cruciaal voor de industrialisatie, en het is niet aannemelijk dat ze kunnen worden vervangen door wind- en zonne-energie alleen: fossiele brandstoffen zijn nog steeds goed voor 81% van alle energievoorziening, en zelfs als elk land zijn klimaatbeloften nakomt, zullen ze in 2040 nog steeds goed zijn voor ruwweg driekwart.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat er in Afrika een groeiende scepsis heerst ten aanzien van Westers beleid van “duurzaamheid” – ook al belooft dit beleid, gedrapeerd in de taal van sociaal bewust “stakeholder kapitalisme”, “systemisch racisme” aan te pakken. Al in 2015 verklaarde de president van de Afrikaanse Ontwikkelingsbank bijvoorbeeld dat “Afrika niet kan functioneren omdat we geen energie hebben” en bevestigde hij dat het continent behoefte heeft aan “hernieuwbare en conventionele” energie, waaronder “aardgas en steenkool”.
Ook waarschuwde de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari vorig jaar in de aanloop naar de VN-conferentie over klimaatverandering dat het klimaatbeleid dat westerse regeringen, investeerders en hulporganisaties voorstaan, zou kunnen leiden tot een energiecrisis in heel Afrika. Vorige maand nog maakte de president van Senegal in de aanloop naar de top tussen de EU en de Afrikaanse Unie duidelijk dat de Afrikanen niet bereid zijn te betalen voor de Europese koolstofheffing. De Zuid-Afrikaanse minister van Energie bekritiseerde ondertussen NGO’s en universiteiten die “klimaatgedreven oplossingen” promoten met geld van Europese denktanks.
En Afrikaanse leiders hebben alle reden om bezorgd te zijn over de gevaren van dure energie. In het recente verleden hebben brandstofrellen plaatsgevonden in Senegal, Malawi, Zuid-Afrika en Nigeria, terwijl de energiekosten een katalysator waren voor de Arabische lente, toen een piek in de olieprijzen de prijs van graan opdreef. Eerder dit jaar hebben de stijgende energieprijzen in Kazachstan bijna een revolutie ontketend.
Aangezien meer dan de helft van alle Afrikanen in een situatie van energieschaarste leeft, hebben hun politici misschien het volste recht zich zorgen te maken. Zelfs het relatief geavanceerde Zuid-Afrika produceert niet langer voldoende en betrouwbare elektriciteit en wordt nu geconfronteerd met verzet tegen de ontwikkeling van zijn eigen capaciteit voor fossiele brandstoffen en kernenergie. De daaruit voortvloeiende crisis – de fabrikanten in het land sluiten hun deuren vanwege de hoge elektriciteitsprijzen, terwijl twee derde van de jonge volwassenen zonder werk zit – vormt een bedreiging voor de stabiliteit van de Zuid-Afrikaanse democratie.
In de rest van Afrika, in bevolkingscentra zoals Nigeria, Ethiopië en de Democratische Republiek Congo, is de energievoorziening jammerlijk ontoereikend om in de dagelijkse behoeften te voorzien. Zonder een betrouwbaardere energievoorziening zal het continent in armoede blijven gedompeld – en burgeroorlogen zullen onvermijdelijk volgen.
Sommige regeringen, zoals die van Senegal en Ethiopië, zijn zich hier ongetwijfeld van bewust en hebben ambitieuze doelstellingen vastgesteld voor volledige elektrificatie tegen 2025. Overal op het continent zijn soortgelijke plannen in de maak, waarbij de Afrikaanse Ontwikkelingsbank heeft toegezegd de elektrificatie tegen 2030 te helpen financieren. Hoe groot de kans is dat dit zal werken, blijft onduidelijk. Het is echter opvallend dat terwijl Afrika zichzelf lamlegt in zijn streven naar milieuvriendelijke energie, door het Westen gesteunde milieuactivisten protesteren tegen offshore-gasexploratie in de door armoede geteisterde Wild Coast-regio in Zuid-Afrika.
Zet datgene wat de ontwikkelingslanden wordt aanbevolen af tegen het gedrag van de Verenigde Staten en een verhaal van hypocrisie komt langzaam in beeld. Mede dankzij de opkomst van fracking zullen de VS ’s werelds grootste producent van vloeibaar aardgas worden. Deze groei van de Amerikaanse energievoorziening valt samen met een daling van de uitstoot van broeikasgassen, die grotendeels niet het gevolg is van milieuregelgeving, maar van de vervanging van steenkool door aardgas.
De toename van het gebruik van aardgas is vooral belangrijk geweest voor diegenen die geleden hebben onder het verlies van de verwerkende industrie, en heeft een industriële heropleving op gang gebracht in economisch zwaar getroffen regio’s zoals het Midwesten en de van oudsher arme delen van het Zuiden. De lage aardgasprijzen, zo merkt de Cleveland Fed op, zijn van doorslaggevend belang geweest voor de groei van de werkgelegenheid in de verwerkende industrie, die nu grote delen van het midden van het land transformeert. Daarentegen heeft het groene beleid de prijzen in staten als Californië opgedreven, waardoor de ooit bloeiende industriële economie schade heeft geleden en de kosten van basisbehoeften als elektriciteit zijn gestegen.
Het is dan ook vreemd dat president Joe Biden en de meeste Democraten erop staan deze lessen te negeren. Biden en de meesten van zijn partij zijn er voorstander van om de Federal Reserve en andere uitvoerende departementen te gebruiken om een “netto nul”-beleid af te dwingen. Alles, van gaspijpleidingen tot nieuwe vergunningen voor offshore-olie, wordt afgeblazen, terwijl nieuwe voorschriften het moeilijker maken om nieuwe centrales voor fossiele brandstoffen te bouwen. De door groen gedomineerde media proberen intussen de klimaatverandering en de gehate fossiele-brandstofbedrijven de schuld te geven van de energietekorten.
Dit beleid, zowel in de VS als in de rest van de wereld, is het resultaat van de opvatting dat de antropogene opwarming van de aarde een existentiële bedreiging vormt voor het leven op aarde, in plaats van een langetermijnprobleem dat geleidelijk moet worden aangepakt door aanpassing, vooral in het licht van de aanhoudende groei van China en India op het gebied van fossiele brandstoffen. In de mate dat de apocalyptische in tegenstelling tot de pragmatische visie wordt aangenomen, verschuift de beleidsagenda in de richting van ” minder groei “, waarbij wordt gestreefd naar een vermindering van de consumptie, waardoor de levensstandaard van de massa’s in feite wordt verlaagd om “de planeet te redden”. Voor welgestelde mensen in Europa en Amerika lijkt dit misschien een kleine prijs, maar men kan betwijfelen of de regeringen van de ontwikkelingslanden bereid zullen zijn hun armen te vertellen dat vroomheid voor het milieu belangrijker is dan elementair overleven.
Betekent dit dat we gedoemd zijn tot een eco-apocalyps? Niet noodzakelijkerwijs; het is mogelijk om de ontwikkelingslanden geleidelijk koolstofarm te maken zonder de economieën te verlammen. Wat kernenergie betreft, wordt er momenteel bijvoorbeeld gesproken over kleine modulaire reactoren (Small Modular Reactors – SMR), die in theorie kleiner en gemakkelijker te bouwen zijn dan de bestaande reactoren. Maar zelfs voorstanders geven toe dat deze technologieën aanzienlijke investeringen zullen vergen en dat het nog enkele decennia zal duren voor ze rijp zijn. Sommigen suggereren dat lithiumbatterijen ons in staat zullen stellen hernieuwbare energiebronnen levensvatbaarder te maken door de technologie voor de opslag op het net sterk te verbeteren, maar deze batterijen vereisen enorme hoeveelheden zeldzame aardmetalen.
Misschien wel de meest veelbelovende technologie is geothermische energie. Dankzij de vooruitgang in de diepboringstechnologie van het hydraulisch fracken, zijn er twee proefprojecten aan de gang in Servië en Canada die het mogelijk zouden kunnen maken de warmte van de diepe hete biosfeer te exploiteren tegen een betaalbare kostprijs.
Maar zoals de Afrikanen erkennen, staan we op de korte termijn voor de keuze tussen een netto nul-regeling op basis van dure zonne- en windenergie en een regeling die vertrouwt op de enige energiebronnen waarvan we weten dat ze goedkoop en betrouwbaar zijn – fossiele brandstoffen. Steenkool, kernenergie en vooral aardgas zullen blijven; de eisen van Greta Thunberg zullen niet worden overgenomen door mensen in de sloppenwijken van de Afrikaanse steden of door Chinezen op het platteland die in de welvaart van hun land willen delen. Buiten de praatclubs, in de echte wereld, blijft netto nul een ver vooruitzicht. Maar de toenemende energiecrisis is er al – en door ’s werelds armste landen, en ook veel in het Westen, op te offeren in het streven naar een groene agenda, zal die niet verdwijnen.
https://unherd.com/2022/02/green-hypocrisy-hurts-the-poorest/
LikeLike