Hoe de beelden op elkaar lijken . . .

(Door: “Quo usque tandem” – Vertaling: E.J. Bron)

Geachte lezer. Ik zal hieronder voor u twee, door eeuwen van elkaar gescheiden gebeurtenissen schetsen en u verzoeken te beslissen of u in hun omstandigheden geen sterke overeenkomsten ziet.

Gebeurtenis 1:

Tijd: September in het jaar 1683. Plaats: de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. Achtergrond: de Ottomaanse sultan Mehmed IV, had in maart van datzelfde jaar een enorm leger onder het opperbevel van de grootvizier Kara Mustafa op weg gestuurd, wiens duidelijke doel het was om eerst Duitsland (evenals – als verdere consequentie – het hele christelijke Europa) te veroveren en de onderwerpen aan de heerschappij van de islam. De manier waarop dit zou moeten plaatsvinden, wordt door de volgende passage uit de aan de toenmalige keizer van het Heilige Roomse Rijk, Leopold I., gestuurde oorlogsverklaring duidelijk: Wij staan op het punt om je landje met oorlog te bedekken (…). We bevelen je vooral om in je residentiestad [Wenen] op ons te wachten, opdat we je kunnen onthoofden. (…) en het allerlaatste schepsel van God, zoals alleen maar een ongelovige is, van de aarde te laten verdwijnen. We zullen groot en klein eerst blootstellen aan de meest gruwelijke kwellingen en daarna aan de meest schandelijke dood overhandigen.

Tot aanzienlijke bezorgdheid gerechtvaardigd is het feit dat de geest van deze aankondiging ook in onze dagen in grote delen van de islamitische wereld voortleeft; sprekende (en zeer levende) voorbeelden hiervoor zijn het desbetreffende gedachtegoed van IS, Al-Qaida, de Taliban, Hamas, Hezbollah, Boko Haram, om slechts enkelen te noemen.

Nadat het invasieleger door Servië en Hongarije was getrokken (die allebei al in eerdere eeuwen door de Ottomanen waren veroverd) had het midden juni de Oostenrijkse grens overschreden, was moordend, brandschattend en plunderend door het voorland van Wenen getrokken en had deze stad op 14 juli bereikt en volledig ingesloten.

In het kader van de daaropvolgende belegering waren de Ottomanen met hulp van loopgraven, het graven van tunnels en het opblazen van verdedigingswerken evenals veelvuldige stormaanvallen tot aan de binnenste verdedigingsring gekomen. De verdedigers van de stad waren bijna aan het einde van hun krachten en het latente gevaar bestond dat de vijand door verraders binnen de stad stiekem toegang zou worden toegestaan.

De val van Wenen (en zodoende de verdere toegang tot het rijksgebied) lijkt nog slechts een kwestie van dagen, zo niet uren, te zijn, toen op 11 september op de hoogten van het Wienerwald een ontzettingsleger onder het opperbevel van de Poolse koning Johann Sobieski opduikt, dat de Ottomanen de volgende dag aanvalt, hen een vernietigende nederlaag toedient en ze in paniek richting Hongarije doet vluchten.

Terwijl het ontzettingsleger slechts voor 30% uit Poolse troepen bestaat (de rest zijn contingenten van verschillende Duitse vorstendommen), is het echter een feit dat het initiatief tot de ontzetting van Wenen grotendeels van de Poolse koning uitgaat. Hij heeft het opperbevel over het leger en aan de Poolse ruiterij komt een beslissende rol bij de overwinning van de christelijke kant toe.

De uitspraak dat Polen in 1683 Wenen (en zodoende heel Duitsland evenals het hele christelijke Avondland) heeft gered, lijkt onder deze omstandigheden terecht.

Gebeurtenis 2:

Tijd: het directe heden, Plaats: een punt aan de Pools/Wit-Russische grens. Achtergrond: in de loop van de afgelopen maanden is daar een tot nu toe nooit eerder vertoonde vloed, overwegend bestaande uit “asielzoekers” uit het islamitische cultuurgebied, naar Wit-Rusland – en van daaruit naar de frensregio met Polen – uitgestort (nadere verklaring van het waarom van dit fenomeen: zie beneden). In tegenstelling tot andere westelijke naties heeft Polen maatregelen genomen om de overstap van deze vloed op zijn grondgebied te verhinderen: langs de grens werden barrières van rollen prikkeldraad en een grote hoeveelheid militairen en politieagenten in stelling gebracht.

Benadrukt moet worden dat Polen dit doet, hoewel het behoorlijk duidelijk is dat de “asielzoekers” van de vluchtelingenstroom niet van plan zijn in Polen te blijven, maar dat hun doel Duitdasland is.

Polen handelt zodoende op voorbeeldige wijze in het belang van een andere EU-lidstaat (en in het belang van de hele EU).

Voor de geïmproviseerde grensversterking, aan de Wit-Russische kant, bivakkeert al wekenlang een constant toenemend – laten we het, bij gebrek aan een beter begrip – belegeringsleger.

Hoewel de plaatselijk berichtende Duitse media zich, vanuit de inmiddels genoegzaam bekende motieven van het bagatelliseren en mooipraten, inspannen om de indruk te wekken dat deze mensenmassa merendeels uit huilende vrouwen en kou lijdende kinderen met grote zwarte ogen bestaat, is het technisch niet mogelijk het feit achterwege te laten dat het bij de overwegende meerderheid van de aanwezigen om jonge, alleenstaande en inmiddels extreem gewelddadige mannen gaat.

Er moet hier niet ontkend worden dat zich in de menigte ook personen (en gezinnen) bevinden die uit echte nood een betere economische toekomst in West-Europa zoeken, maar zowel de ervaring als de waarneming leren dat de overwegende meerderheid door motieven worden gedreven, die – na het verwijderen van alle mooipratende verbloeming – als volgt is samen te vatten:

Ik wil naar Duitsland, omdat a) daar de hoogste sociale uitkeringen in Europa te krijgen zijn, b) ik goede vooruitzichten heb dat men daar ook de meest drieste verklaringen voor mijn “vlucht” accepteert, c) mijn asielprocedure desnoods, met hulp van hierin gespecialiseerde autochtone “rechtsbijstand” jaren kan duren, d) ik, ook in geval van een definitieve afwijzing, hele goede kansen heb om niet uitgezet te worden, e) ik – op grond van de algemene humanitaire dronkenschap van de Duitse meerderheid – in uw land grotendeels kan doen en laten wat ik wil, f) ik, indien ik in Duitsland aan de jihad (het streven om de hele mensheid onder de heerschappij van de islam te brengen) bijdraag, mijn latere plaats in het paradijs verzekerd is.

Al deze feitelijkheden kent de asielzoeker in spe uit berichten van familieleden of vrienden, die zich al in Duitsland bevinden, of (en nu komen we bij een wezenlijk punt) door de Wit-Russische regering doelbewust uitgestrooide propaganda.

Hoewel het “belegeringsleger” vanuit de Wit-Russische kant van de grens inmiddels dagelijks regelrechte stormaanvallen onderneemt, door bijvoorbeeld bomen te vellen om hiermee het prikkeldraad neer te drukken, en de Poolse verdedigers met van alles, waaronder vuurwerk, bekogelt, houdt Polen tot nu toe aan zijn politiek van de “no entry” vast.

Vooropgesteld dat de Poolse regering – ondanks kritiek en dreigingen met sancties uit Brussel – blijft vasthouden aan deze politiek, en vooropgesteld dat de nieuwe Duitse regering (wat gezien haar samenstelling niet helemaal is uit te sluiten) zich niet tot de waanzinnige stappen van 2015 laat verleiden, zou Polen Duitsland (en het christelijke Europa) een tweede keer voor onheil uit de hoek van de islam bewaard hebben, waarvoor men het buurland enorm veel dank verschuldigd is – in plaats van de volledig misplaatste aanvallen uit Brussel.

Tot slot zou er nog op twee aspecten moeten worden gewezen, waarin gebeurtenis 1 zich wezenlijk onderscheidt van gebeurtenis 2:

1. a) Terwijl de Ottomaanse invasie van 1683 op het initiatief van een Ottomaanse sultan berustte, combinatie van ambten kalief, dat betekent de hoogste hoogwaardigheidsbekleder van de islam, was, bestaat de gemotiveerde verdenking dat de gepoogde islamitische invasie van West-Europa van 2021 door het staatshoofd van een staat georkestreerd wordt, die men over het algemeen beschouwt als behorend tot de cultuurkring van het Avondland.
2. b) Terwijl de hierboven in de val van Wenen genoemde potentiële “verraders binnen de eigen muren” hun verraad voor materieel loon gepleegd zouden hebben, zouden de verraders van 2021 of 2022 het hunne vanuit een verkeerd begrepen humanitair oogmerk en hun verre verwijdering van de realiteit plegen.

Bron:
journalistenwatch.com
Door: “Quo usque tandem”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)