De Oost-Oekraïne – Rusland´s Noord-Cyprus?

(Door: M. Sattler – Vertaling: E.J. Bron)

De illegale bezetting van Noord-Cyprus door Turkije duurt nu al 48 jaar – en noch de “EU”, de NAVO, de VS noch iemand anders van de “westelijke waardengemeenschap” heeft daar een probleem mee. De Russische intocht in de Oost-Oekraïne volgt het voorbeeld van Turkije in Noord-Cyprus – desondanks antwoordt “het Westen” volledig anders op de illegale Russische intocht dan op de illegale Turkse intocht. Waarom? De Turkse bezetting van Noord-Cyprus vormde heel onmiskenbaar de blauwdruk voor de Russische bezetting van de Oost-Oekraïne: in Cyprus stond de Turkse minderheid destijds onder nationalistische druk door de Griekse meerderheid, Turkije marcheerde in de rol van een politieke beschermende macht binnen en liet in Noord-Cyprus daarna een Turkse republiek uitroepen. Tot op de dag van vandaag is Turkije het enige land ter wereld dat deze zogenaamde “Republiek Noord-Cyprus” erkend heeft.

De manier van optreden van Poetin in de Oost-Oekraïne lijkt dus bijna exact op de manier van optreden van Turkije in Noord-Cyprus: de Russische minderheid in de Oekraïne stond onder druk van de kant van de nationalistische Oekraïense centrale regering, in gebieden met een Russische meerderheid kwam het tot de uitroeping van eigen republieken, Rusland marcheerde in de rol van beschermende macht binnen, zonder twijfel tegen het volkerenrecht, maar dat was de Turkse intocht in Cyprus eveneens.

Maar in het geval van de Turkse bezetting van Noord-Cyprus is het volkerenrecht voor de “westelijke waardengemeenschap” blijkbaar niet zo belangrijk. Sancties tegen Turkije waren nooit een onderwerp. Veelmeer wordt Turkije elk jaar met miljardenbedragen uit de EU gevoerd en is zelfs officieel “EU”-toetredingskandidaat. Voor de “EU”, de NAVO, de VS en al die andere vertegenwoordigers van de zogenaamde “westelijke waardegemeenschap”, die trouw aan het volkerenrecht kennelijk voor zichzelf gepacht hebben, is de illegale bezetting van Noord-Cyprus door Turkije absoluut geen thema.

Anders dan tegenover Rusland echter bestaat er tegenover Turkije al een lange historische traditie van de kant van de West-Europeanen – inclusief Duitsland – en de VS om schendingen van het volkerenrecht en misdaden tegen de mensenrechten van welke soort dan ook met vriendelijk stilzwijgen te accepteren: de Turkse volkerenmoord op de Armeniërs kon de “westelijke waardengemeenschap” eigenlijk al weinig schelen. Vermoedelijk zou Hitler´s vernietiging van de Joden nooit hebben plaatsgevonden wanneer de overwinnende westelijke geallieerden van de Eerste Wereldoorlog na de volkerenmoord op de Armeniërs direct een duidelijk signaal aan het overwonnen Turkije zouden hebben afgegeven, maar dat hebben ze, zoals bekend, niet gedaan. De het volkerenrecht schendende intocht van Turkije in Cyprus kon de “westelijke waardengemeenschap” net zo weinig schelen, en het in brand steken van duizenden Koerdische dorpen door het Turkse leger – een bevriend NAVO-leger! – in de Koerdenoorlog 1992-1994 inclusief de meest wrede schendingen van de mensenrechten, was voor de “westelijke waardengemeenschap” ook nooit een probleem. De zeer grote vrijheid van Turkije in kwesties betreffende het volkerenrecht en de mensenrechten heeft daarom voor de zogenaamde “westelijke waardengemeenschap” al een lange traditie.

Bij Rusland echter liggen de dingen anders. Misdaden tegen het volkerenrecht en de mensenrechten in Rusland werden door het Westen alleen maar in de Sovjet-tijd getolereerd. De ideologie van het communisme was in de West-Europese – ook Duitse – academische elite zoals bekend altijd al populair, dat is ze in deze kringen tot op de dag van vandaag. Wat er in de Goelag-kampen van Archangelsk en Magadan daadwerkelijk gebeurde, of de Oekraïeners uitgehongerd, democratische oppositionelen doodgeslagen of miljoenen mensen gedwongen verhuisd werden, wilde de “westelijke waardengemeenschap” in de tijd van de communistische heerschappij in Rusland daarom niet zo precies weten.

Deze gewilde blindheid van vooral de westelijke academische wereld voor de toestanden in Sovjet-Rusland eindigde echter met de val van het communisme in 1989: nu was er voor de toonaangevende linkse academische wereld in West-Europa en de VS geen ideologische reden meer om beide ogen dicht te knijpen. Integendeel: het einde van het communistische experiment in Rusland gold voor veel intellectuelen in de westelijke wereld bijna als verraad aan hun lievelingsideologie, en dientengevolge veranderde de blinde ideologische ondersteuning voor de Sovjet-Unie in een net zo blinde haat tegen het niet-communistische Rusland. Vooral de tot op de dag van vandaag in zijn tendens procommunistische academische wereld en de linkse elites van alle westelijke landen verlangen daarom bijna naar een politiek en economisch mislukken van het niet-communistische Rusland.

De vergelijking tussen Turkije en de illegale bezetting van Noord-Cyprus enerzijds en de actuele ontwikkelingen in Rusland en de Oost-Oekraïne anderzijds laat daarom heel duidelijk zien: het gaat de “westelijke waardengemeenschap” in het geval van Poetin´s Rusland helemaal niet om democratie, de schending van het volkerenrecht of welke andere verheven “westelijke waarde” dan ook. Het gaat er alleen maar om het ideologische vijandbeeld van een kleine, nog steeds procommunistische westelijke elite d.m.v. enorme anti-Russische propaganda door te ontwikkelen tot het vijandbeeld van de brede massa´s in West-Europa en de VS. De intocht van Poetin in de Oost-Oekraïne levert deze westelijke elite daarom nu nog een zeer welkome aanleiding om dit politiek zo gewenste vijandbeeld er bij de westelijke massa´s nog beter in te rammen.

Turkije daarentegen moet aan de West-Europese massa´s als sympathieke vriendenstaat voorgesteld worden – ook tegen de achtergrond van de vorderingen makende omvolking van West-Europa –, daarom kan Turkije doen en laten wat ze wil, zonde rook maar in beginsel in gelijksoortige mate het politieke doelwit van de westelijke elites te worden, zoals dit tegenover Poetin´s Rusland het geval is.

Rusland is niet Turkije, voor Rusland geldt geen zeer grote vrijheid. De zogenaamde “westelijke waardegemeenschap” zal daarom bij Rusland altijd een andere maatstaf gebruiken dan tegenover Turkije. Ook al mag de Turkse intocht in Noord-Cyprus de blauwdruk voor de Russische intocht in de Oost-Oekraïne geweest zijn, dan zou Poetin zich daarom geen enkele illusie moeten maken over de traditionele dubbele moraal van de zogenaamde “westelijke waardengemeenschap”.

Bron:
pi-news.net
Door: M. Sattler

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)