LONG READ – Rusland-deskundige professor Rahr: Nuchtere reflectie op de ontwikkeling in de Oekraïne

(Vertaling: E.J. Bron)

Rusland en de Oekraïne, Europa en de NAVO. Verwarrende informatie, elkaar tegensprekende berichten. Het gevaarlijke is op dit moment dat geen van de beide kanten überhaupt de argumenten van de ander begrijpen, accepteren en wil toegeven. In gesprek met de Rusland-deskundige professor Rahr.

“De 24e februari zal als vreselijke datum de geschiedenis ingaan. De vrees van westelijke landen over een aanval van Rusland op de Oekraïne bleek waar te zijn. Op dit moment is onduidelijk of Rusland een bezetting van de hele Oekraïne plant of dat Moskou Kiev met geweld en verwoesting van de Oekraïense militaire installaties tot neutraliteit wil dwingen. De verontrusting over Rusland´s oorlog tegen de Oekraïne is in het Westen enorm en absoluut begrijpelijk. De mensen hebben oorlogsangst, Rusland is voor hen nu erger dan de Sovjet-Unie. En desondanks: we hebben ook op dit moment een nuchtere reflectie op de ontwikkeling in de Oekraïne nodig”, verklaart Alexander Rahr, Rusland-deskundige en professor, die nauw verbonden is met Kiev, Moskou en vele Oost-Europes elanden.

Gezien de heikele actuele situatie vroegen we Rahr naar zijn mening. Hij staat bekend als een van de meest ervaren Oost-Europa-historici, is politicoloog en publicist en bovendien projectleider bij het Duits-Russisch Forum.

Hoe kwam het tot deze situatie? Waar gaat het werkelijk om?

In de eerste plaats gaat het om de Oekraïne, in werkelijkheid gaat het om de orde in Europa sinds 1990. Vanuit het oogpunt van het Westen zou na de ineenstorting van de Sovjet-Unie de nieuwe veiligheidsstructuur voor Europa en de wereldarchitectuur unipolair moeten zijn. Het nieuwe Europa zou op liberale waarden georiënteerd moeten zijn. Bovendien zou het op twee zuilen opgebouwd moeten zijn: de NAVO en de Europese Unie – echter niet op de OVSE.

De OVSE werd in de jaren-70 gecreëerd om een compromis te vinden met de Sovjet-Unie en het Pact van Warschau. De organisatie loste gezamenlijke veiligheidsproblemen op, hield zich bezig met economische samenwerking en andere culturele of humanitaire vragen in het kader van een gezamenlijk Europa.

Maar de OVSE werd uitgeschakeld, omdat de Amerikanen niet in haar geïnteresseerd waren. Zij hebben de OVSE als een organisatie beschouwd die men niet meer nodig zou hebben, die achterhaald was. Men maakte gebruik van het moment om Rusland als grootmacht in Europa te verhinderen.

De omsingeling door de NAVO

Dat het Westen oorlogen op de Balkan voerde, gaf aan de Russen het voorwendsel om te zeggen dat de NAVO niet meer vreedzaam is. Toen kwamen de Arabische revoluties in Libië, Syrië enzovoort tot aan Afghanistan toe, waar de NAVO aanwezig was. Zodoende klopt het argument dat de NAVO een vreedzame organisatie is niet meer. Dat was het moment dat in Rusland steeds sterker het gevoel naar boven kwam dat de NAVO Rusland omsingelt.

En toen is de Amerikaanse president Bush uit allerlei mogelijke verdragen gestapt, uit de oude verdragen, uit de tijd van de ontwapening en ontspanningspolitiek en de Koude Oorlog. Hij gaf de Russen te kennen: “Jullie zijn slechts een regionale macht, jullie zijn voor ons niet meer gelijkwaardig. We doen wat ons bevalt en jullie hebben niets te vertellen.” Dat is nu de situatie.

Welke rol speelt Poetin?

We hebben in Rusland te maken met een één-man-autoritarisme – dus één man beslist. Dat is in de Russische traditie heel vaak het geval geweest. Poetin heeft volgelingen verzameld, ook instellingen opgebouwd, die hem van de absolute macht verzekeren, ook in de toekomst.

Hij heeft voor zichzelf de ambitieuze taak gesteld, die lange tijd geen enkele Russische president voor zichzelf had gesteld. Hij wil Rusland weer terugbrengen naar Europa en de fouten van Jeltsin en Gorbatsjov corrigeren. Daartoe moet de verdere uitbreiding naar het oosten van de NAVO, die vernederend voor Rusland en veiligheidspolitiek gezien gevaarlijk is, gestopt worden.

Een lidmaatschap van Polen en de Baltische landen van de NAVO heeft Rusland geaccepteerd. Men heeft begrepen dat de elites daar in deze landen eigenlijk weg wilden van Rusland en westelijk wilden denken.

Bij de Oekraïne is de situatie in werkelijkheid heel anders. Het is een verdeeld land, hoewel dat in Duitsland nu niet zo gezegd wordt.

Niemand wil toegeven

De Oekraïne wordt een object, een speelbal tussen Rusland en het Westen – op de oude klassieke geopolitieke manier. Het gevaarlijke op dit moment is dat geen van de beide kanten überhaupt de argumenten van de ander begrijpt, accepteert en wil toegeven. Beide kanten beschouwen zich als superieur. Geen enkele kant wil toegeven. Dat is een gevaarlijke situatie in de wereldpolitiek.

Wat wil Poetin graag voor de Oekraïne?

Men wil een Oekraïne die geïntegreerd is in de Eurazische Economische Unie, net zoals Wit-Rusland. Men wil bondgenoten, vriendschappelijk verbonden landen in de buurt, die niet bij het Westen horen en met Rusland samenwerken.

Vanuit dit oogpunt zou het beste voor de Oekraïne een neutrale speciale status zijn – de Oekraïne dus als brug tussen oost en west.

Maar het Westen heeft de Oekraïne beloofd Oekraïne in het Westen te halen. De huidige elites in de Oekraïne beschouwen dat ook als hun opgave – hun positie als frontstaat tegenover Rusland te manifesteren, te versterken, ook in oorlogszuchtige zin van wapens enzovoort.

Poetin´s rode lijn: uitbreiding van de NAVO naar het oosten

Poetin heeft in 2007 op de Veiligheidsconferentie van München gezegd dat er een rode lijn bestaat die niet overschreden mag worden. Dat de Amerikanen aan de Russische grens in Roemenië en Polen een raketafweer opgesteld hebben, heeft hij heel scherp bekritiseerd. Wat de Russische kant ook zeer verbitterd heeft, is nog iets anders. In het begin van d ejaren-2000 heeft Poetin al zijn steunpunten in Azië, in Vietnam en in Cuba gesloten en gezegd: “Wij willen vrede, wij willen de Koude Oorlog beëindigen!”

Nu staat hij erbij als een domkop, omdat het Westen heeft gezegd: “Oké, je hebt ze gesloten, maar je zou sowieso geen kans gemaakt hebben. Het interesseert ons niet of je ze gesloten hebt of niet. Jullie tellen sowieso niet mee, jullie zijn een regionale macht!” Dat is een vernedering.

Wat werd er door de NAVO aan Rusland beloofd?

Er bestaat een grote twist over of het Westen Rusland 30 jaar geleden heeft verzekerd dat de NAVO niet verder wordt uitgebreid. Er bestaat inderdaad geen schriftelijk akkoord.

Het Westen zegt: “Wij hebben de oude Jalta-orde in 1990 beëindigd, dus de oude opdeling van Europa. In plaats daarvan hebben we nu de Charta van Parijs. We leven allemaal in een gezamenlijk waardesysteem, iedereen moet democratisch zijn. Wie democratisch is, zit in onze club. Wie autoritair is niet.”

De Russische herinnering aan de Charta van Parijs is een andere. De Russen zeggen: “Liberale waarden waren een punt in dit hele verhaal. Veel belangrijker was dat met het concept van de Charta van Parijs, dus in de geest van deze overeenkomst, werd bepaald dat men een gezamenlijke veiligheidsruimte zou hebben, waar de veiligheid van een andere staat niet door andere staten bedreigd zou zijn.”

Dat werd hen met de Charta van Parijs toegestaan. Genscher heeft me aan het einde van zijn leven verteld dat hij wel het gevoel had dat het Westen weliswaar geen verdragen, maar de geest van de overeenkomst gebroken heeft. Men zei daadwerkelijk tegen de Russen: “Natuurlijk is er geen sprake van een uitbreiding van de NAVO naar het oosten.”

Tegen d eSovjet-Unie zei men destijds: “Trek jullie troepen terug!” – en binnen enkele maanden zijn de Sovjet-troepen uit de voormalige DDR en uit heel Oost-Europa vertrokken. Dat is uniek in de geschiedenis. Het gebeurde in de zin van de opbouw van een vreedzame architectuur in Europa. Dat negeert het Westen nu.

Hoe ontstond het conflict tussen Rusland en de Oekraïne?

Onder Kohl en Schröder, ja deels ook Merkel, vonden de zogenaamde Trojka-ontmoetingen plaats. Rusland, Frankrijk en Duitsland hebben tijdens deze ontmoetingen over de veiligheidspolitiek gesproken. De Russen waren tevreden, men had hen uitgenodigd. Toen de Trojka daarna heel actief werd en optrad tegen de Irak-oorlog van de Amerikanen, zeiden het Westen en de Amerikanen: “Wij accepteren deze Trojka niet meer, die moet weg.” En Merkel heeft haar afgeschaft.

De Sovjet-Unie werd ontbonden. Maar – en nu komt wat in het Westen altijd vergeten wordt – de soeverein geworden Sovjet-republieken zouden de gezamenlijke veiligheidsruimte moeten behouden en een gezamenlijke legerstructuur creëren. Men wilde geen legers tegen elkaar opstellen. Men wilde niet in andere bondgenootschappen gaan. Elke staat behoudt zijn soevereiniteit, zijn onafhankelijkheid. Om de vrede op het territorium van de voormalige Sovjet-Unie te garanderen, moest er een uniforme veiligheidspolitiek komen.

Als historicus zeg ik dat de Oekraïne deze regel heeft verlaten en zijn eigen weg is gegaan, en wel in maart en april 1992. Toen zei de Oekraïne: “Dat interesseert ons allemaal niks, wij willen in de NAVO, wij willen ons verbinden met het Westen. Wij willen een eigen leger hebben en we willen delen van de Zwarte Zee vloot van Rusland krijgen.” Zo ontstond dit conflict tussen Rusland en de Oekraïne.

Welke rol speelde de historische Sovjet-Unie daarbij?

De Sovjet-Unie werd opgebouwd als veelvolkerenstaat. Het is Lenin en Stalin op duivelse wijze gelukt om de grenzen van de nationale republieken zo te construeren dat de verschillende naties niet de mogelijkheid en de macht kregen om uit te treden uit de Sovjet-Unie.

Daarvoor bestaan vele voorbeelden. Moldavië kreeg Transnistrië, waa rRussen leefden. Soortgelijke constructies waren er in Azerbeidzjan, Georgië en Oezbekistan.

In de Oekraïne is een heel speciaal geval van geniepigheid door Stalin en Lenin te zien. Het grenst aan een wonder dat de Sovjet-Unie desondanks min of meer vreedzaam uiteenviel.

West- en Oost-Oekraïne verschillen

De West-Oekraïne is de ware Oekraïne, ze behoorde vroeger bij Polen en Oostenrijk. Daar hebben altijd Oekraïners gewoond, er werd Oekraïens gesproken. Er waren altijd vijandigheden tegenover Rusland, ook tegen Polen, tegen alle vreemde heersers. Het was een volk dat altijd zelfstandig wilde worden, maar het heeft nooit in de geschiedenis deze kans gekregen.

De huidige Oost-Oekraïne echter maakte nooit deel uit van de Oekraïne, maar was Russisch. Als je historisch terugdenkt – het werd door Catharina de Grote van de Turken veroverd. Maar voordat de Turken daar waren was het de Kiev-Rus.

Deze gebieden werden aan de Oekraïne toegevoegd, administratief ook de Krim, hoewel ze voor honderd procent Russisch waren. Waarom heeft men dat gedaan? Heel eenvoudig, opdat de nationale Oekraïners nooit de Sovjet-Unie konden verlaten, omdat de Russen ze daar gehouden zouden hebben.

Sinds 1990 hebben de Oekraïense nationale krachten en nationalisten de macht overgenomen. Ze hebben de Sovjet-Oekraïne geërfd.

Jeltsin zei in de jaren-90 dat in werkelijkheid deze Oost-Oekraïense gebieden immers Russisch zijn. Maar jullie mogen ze allemaal hebben en de Krim kunnen jullie ook krijgen, wij willen geen ruzie. En vooral bevinden we ons hier in een gezamenlijke veiligheidsruimte. We zullen immers nooit tegen elkaar vechten.

Nu gebeurt exact het tegendeel. Poetin heeft gelijk als hij zegt: “Wij hebben aan de Oekraïne enorme Russische gebieden geschonken.” De Oekraïne beweert nu dat deze gebieden altijd Oekraïens waren.

Ik denk dat de Oost-Oekraïners zichzelf nog steeds als van Russische afkomst identificeren. Dat is de vraag waar het om gaat. Als ze zichzelf niet meer als Russen identificeren, dan heeft Poetin geen recht om te eisen dat deze gebieden zich aansluiten bij Rusland of op Rusland oriënteren.

Volgens mijn waarneming staan de mensen in het oosten van het land nog steeds voor hun culturele en traditionele nabijheid tot Rusland. Dat bleek bij de Oekraïense verkiezingen, waarbij er in de afgelopen 30 jaar altijd een meerderheid voor pro-Russische krachten was. Ze spreken Russisch en worden nu gedwongen om de Oekraïense taal op te nemen – met ondersteuning van het Westen natuurlijk.

Een oplossing: federalisering van de Oekraïne

Vermoedelijk wil Poetin in Loehansk en Donetsk pro-Russische Oekraïense gebieden creëren, die steed s meer op Rusland zullen lijken. Ze kunnen een magneet voor andere regio´s in het oosten van de Oekraïne worden, die zich dichterbij behorende tot de Russen dan tot het Westen voelen.

Het Westen is daar enorm bang voor, omdat de Oekraïne daardoor vernietigd of in twee delen gedeeld wordt. Voor mij zou de oplossing van het probleem een federalisering van de Oekraïne zijn.

Tegenwoordig zegt men in het Westen: Rusland heeft niets te melden. Rusland heeft de Koude Oorlog verloren. Rusland is een regionale macht. Rusland is een agressor. Rusland moet men indammen. Niemand spreekt van ontspanningspolitiek, alleen maar van bestraffing, van indamming, van omsingeling van Rusland en vindt dat normaal.

Wat wil de Oekraïne graag? In de NAVO?

Natuurlijk heeft de Oekraïne het recht om te zeggen “Ik wil lid van de NAVO worden”.

Maar daarin bestaat een ander belangrijk aspect. Er was ooit een discussie over of Israël geen lid van de NAVO wilde worden. Toen heeft men vastgesteld dat dit onmiddellijk tot een enorm conflict met alle Arabische landen zou leiden. Theoretisch zou Israël deze aanvraag kunnen indienen, maar die zou er niet doorkomen, omdat het Westen zou zeggen “het is te gevaarlijk, we zouden dan in oorlog kunnen raken met de Arabieren”. Waarom zegt men dat niet met betrekking tot Rusland en de Oekraïne?

Of Taiwan. Als Taiwan nu zegt: “We willen bescherming hebben van communistisch China en we willen lid worden van de NAVO”, dan zal het Westen ook zeggen “dat gaat niet, omdat we dan moeilijkheden met de Chinezen hebben en dat riskeren we niet. Dat gaat niet. Dat is ook veiligheidspolitek gezien slecht voor ons. We willen immers niet verwikkeld worden in een oorlog met de Chinezen.”Waarom zegt men dat niet in het geval van de Oekraïne?

Ter vergelijking: de Cuba-crisis

Rusland is geen bananenrepubliek, het is geen regionale macht, maar gewoon een grootmacht en heeft belangen. Ik noem vaak het voorbeeld dat niemand wil begrijpen in het Westen. Men schakelt gewoon uit en zegt dat dit allemaal gezwets van gisteren is. Maar desondanks klopt het.

In 1963 begon Chroesjtsjov ermee middellange afstand raketten op Cuba te stationeren, die gemakkelijk binnen tien tot vijftien minuten Washington, New York en Amerikaanse steden zouden hebben kunnen raken, zonder dat de Amerikanen zich hiertegen zouden hebben kunnen weren – destijds bestond er geen raketafweer.

In deze situatie heeft John F. Kennedy vanuit Amerikaans oogpunt het enige juiste gedaan. Hij heeft gezegd: “Ik riskeer een Derde Wereldoorlog met de Sovjet-Unie, maar ik zal deze installaties bombarderen.” Hij waarschuwde ze: “Wanneer jullie niet in enkele uren alles afbreken, wordt er gebombardeerd.” Ook de Sovjet-schepen, die hier deel van uitmaakten en deze enorme raketten naar Cuba brachten, wilde hij bombarderen.

Toen vonden er onderhandelingen plaats en Chroesjtsjov trok zich terug. De Amerikanen zeiden: “Oké, we helpen je je gezicht te bewaren . Daarvoor trekken wij onze kleine raketten uit Turkije terug, die de Sovjet-Unie bedreigen.”

Toen was het rustig en begon een ontspanningspolitiek. Er werd een rode telefoonlijn tussen Washington en Moskou geïnstalleerd. Men ontmoette elkaar met respect en zag in dat men bijna een Derde Wereldoorlog geriskeerd had. Chroesjtsjov werd daarom twee jaar later afgezet.

De Cuba-crisis is in elk opzicht een belangrijk voorbeeld, omdat ze werd opgelost.

En nu wordt de crisis niet opgelost – waarbij alles nu precies omgekeerd is. Poetin bevindt zich in de positie van John F. Kennedy en het Westen bevindt zich praktisch in de positie van de Sovjet-Unie destijds, die raketten of zijn militaire infrastructuur tot aan de Russische grenzen heeft verplaatst.

Het Westen is arrogant

Het Westen is aanmatigend. En dat merkt het nu, nu het ziet dat Poetin natuurlijk niet in het kader van een diplomatie, maar brutaal eenvoudig, om de NAVO te stoppen, territoria van andere landen naar zich toetrekt. Net zoals in Georgië, Abchazië en Zuid-Ossetië, in de Oekraïne, Loehansk en Donetsk.

En Poetin zal dat waarschijnlijk blijven doen om de uitbreiding van de NAVO naar het oosten of het veiligheidssyteem dat tegen Rusland gericht is, te vernietigen of de risico´s te minimaliseren.

De Amerikanen, de Engelsen, de Polen wilden de Oekraïne in de NAVO hebben. Toen ik vorig jaar oktober in Rusland was, in Sotsji op de Valdai Discussion Club, kwam het nieuws dat de Amerikaanse minister van Defensie, Austin, op dat moment in Kiev zou zijn en daar aan de Oekraïners beloofd zou hebben dat ze weldra zouden toetreden tot de NAVO. Waarom doen de Amerikanen dat? Waarom doet Joe Biden dat?

Welke rol spelen de media?

In principe bevinden we ons al in een stadium waarin het erom gaat om eerst de tegenstander te ontmenselijken, dus het imago van het andere land compleet te verwoesten. Helaas gebeurt dat op dit moment.

Dus als je kijkt naar de westelijke media hier, dan worden er zulke dingen over Poetin geschreven die, dat durf ik voorzichtig te beweren, in Duitsland destijds in de jaren-30 over het bolsjewistische Rusland werden geschreven.

Tegelijkertijd spitst de situatie in de Russische media zich toe. Men kan daar überhaupt niet meer normaal argumenteren. De mensen zijn opgefokt en zeggen: “Begrijpt het Westen dan niet dat wij ons vernederd voelen, dat het onze belangen minacht, dat het tegen ons ageert?”Er komen weer herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog naar boven. Het woord “genocide” tegen Russen gaat rond.

Niemand zal Duitsland aanvallen, maar retorisch kan men immers alles op de spits drijven. En het Westen zegt: wij drukken op de SWIFT-knop en vernietigen de Russische economie.

Welke rol speel SWIFT?

Zes of zeven jaar geleden zou men Rusland van SWIFT hebben kunnen uitschakelen. Destijds was Rusland volledig afhankelijk en juist toegetreden tot de WHO. Het was deel van de globalisering geworden en had zijn hele vermogen in Amerikaanse aandelen en zijn geld voor de staat o.a. in Amerikaanse waardepapieren gestoken.

Dat alles is nu niet meer het geval. Men moet zich voorstellen wat dat betekent: er zou geen betalingsverkeer meer zijn met Rusland.

Hoe moet het Westen, als er geen SWIFT meer is, voor Russisch gas, Russische olie en steenkool betalen? Dat zijn elke maand miljardenbedragen.

Rusland heeft zich aan Azië gekoppeld. De Chinezen zijn daar natuurlijk blij mee. Die zeggen, wanneer de Russen problemen met het Westen hebben, des te beter. Wij helpen en de Russen ondersteunen ons dan misschien bij Taiwan of bij een andere kwestie. Maar wat belangrijk is, is dat het niet alleen China is, maar Vietnam, Zuid-Korea, India. Ook een land zoals Turkije doet niet mee aan de sancties tegen Rusland. Uiteindelijk zullen we in een situatie terechtkomen, waarin Rusland naar Azië wordt weggeduwd.

Rusland heeft voor zichzelf een vervangende markt en mogelijkheden gecreëerd, om geld te lenen, die het land onafhankelijk zouden maken van de westelijke sancties. Het Westen denkt nog steeds dat het ook nog druk zou hebben tegenover de landen van Azië om dit te verhinderen. Australië en Japan doen mee. Maar de Amerikanen zullen de andere landen er niet toe brengen om daar deze politiek uit te voeren.

Het Westen moet de veiligheidsbelangen van Rusland erkennen. Als het dat niet doet, dan zal Poetin dit recht met geweld nemen, hoe erg het ook mag klinken.

Zou Poetin in Rusland ten val gebracht kunnen worden?

Dat geloof ik niet. Volgens mijn gevoel staat het grootste deel van de bevolking achter hem. Ook iedere andere president van Rusland, ook een democraat, zal zich tegen de uitbreiding van de NAVO naar het oosten inzetten, ook Navalny. Niemand in Rusland kan dat accepteren.

Welke fouten zou het Westen kunnen maken?

Wat het Westen kan gebeuren, is een volledige verkeerde inschatting, een foutieve overschatting van de eigen krachten. En daarvoor ben ik bang, dat het Westen zegt: “Wij zijn sterk genoeg om iedereen economisch te onderwerpen. Iedereen moet doen wat wij doen, omdat wij de betere moraal hebben. Wij hebben het liberale systeem, wij staan aan de goede kant van de geschiedenis en alle anderen staan aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Wij bestrijden nu alle dictators.”

De politici van de wereld zijn ervan overtuigd dat dit juist is. Maar het bedreigt de vrede en de veiligheid in de nu komende multipolaire wereld.

Een conflict tussen het oude en het nieuwe Europa

De Europese Unie is een imperium. Men wil in haar zoveel mogelijk landen bijeenbrengen, opdat men samen sterker is.

Het berust op een ideologie, ook als ze dit betwisten. Maar deze ideologie bestaat, deze liberale waardevoorstelling van het Westen. Ze is zeer, zeer postmodern, zeer specifiek op westelijke belangen gericht, op westelijke moraal. Gewoon op democratie, op mensenrechten, wat voor Europeanen allemaal mooi is. Daarvoor heeft Europa steeds opnieuw gestreden. Het brengt welvaart en de mensen zijn min of meer tevreden. Men mag echter één ding niet vergeten: dat functioneert alleen in die landen waar deze traditie daarvoor aanwezig is. En in een land zoals Rusland bestaan andere tradities.

Rusland heeft zichzelf van het communisme bevrijd en wilde een deel van Europa worden. Maar het Europa, waarop Rusland doelde, geldt voor de huidige westelijke samenleving als “oud Europa”. Het is het Europa van de nationale staten, van de traditionele familiebanden, geen genderisme, geen minderhedencultus. Al die dingen, die nu in het Westen in een veeleer radicale vorm “in” zijn.

In Rusland zegt men daar gewoon nee tegen. Men heeft gezegd: dat doen we niet, dat is niet ons Europa. Hier bestond een andere vorm van democratie, een democratie met een sterke heerser, en een zwak ontwikkeld parlementarisme was altijd het geval. In Rusland speelde ook de orthodoxe kerk en ook het leger een heel andere rol.

Ook bij de waarden bestaat er een verschil. Rusland heeft zichzelf bevrijd van het communisme en wilde deel worden van Europa. Maar het Europa dat Rusland daarbij op het oog had, was het oude Europa. Het waren niet de huidige westelijke samenlevingen.

Rusland bouwt nu zelf een nationale staat op, het wil ook parallel staten integreren, met Kazachstan en Wit-Rusland, een soort Eurazische Unie oprichten, met de Oekraïne. Maar dat is een ander concept, veiligheidspolitiek en economisch.

Toen in de Oekraïne zeven jaar geleden de geopolitiek mede in het spel kwam, toen het Westen heeft gezegd: “de Oekraïne behoort in onze waarden”, zeiden de Russen: “de Oekraïne behoor tin onze waarden”. Maar de Oekraïners zelf waren immers gespleten, zie de Krim, Oost-Oekraïne en het westen van de Oekraïne. Dit eigenlijke beschavingsconflict, dat een beetje onzichtbaar was of dat men niet serieus genomen heeft, men zei gewoon alleen maar: “Oké dan, die zijn gewoon zo of wij zijn beter of die zijn beter of die”, begon dan plotseling veiligheidspolitiek gezien meer en meer een rol te spelen.

Complexe conflicten

Zo gezien denk ik dat we te maken hebben met een groot aantal complexe conflicten. Desondanks ben ik optimistisch dat de de-escalatie komt, omdat men ook destijds in de Koude Oorlog, waar de situatie net zo gevaarlijk was, desondanks tot de-escalatie kwam.

Men moet erkennen dat Rusland zelfs in de jaren-90 de grootste bijdrage voor de vrede heeft geleverd. Daarvoor werd Rusland als vredesfactor nooit geaccepteerd of beloond. Alleen daarom al zou men vanuit het oogpunt van het Westen destijds gezegd moeten hebben, we willen een gezamenlijke architectuur in Europa creëren. Niet tegen, maar met de Russen. Nog is het daarvoor niet te laat.

Bron:
epochtimes.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)