De weg naar de oorlog in de Oekraïne begon in 1999 in Kosovo

Gebouw in Belgrado, dat in 1999 door de NAVO werd gebombardeerd.

(Door: Nebosja Malic – Vertaling: E.J. Bron)

Zo ongeveer iedereen, die de afgelopen maand ermee heeft doorgebracht om over de onaantastbaarheid van grenzen en de soevereiniteit van landen te moraliseren en erover hoe onacceptabel het voor grootmachten zou zijn om kleinere buurlanden te “tiranniseren” – en daarbij aan Rusland en de Oekraïne dacht – zong donderdag een loflied op een vrouw, die zich in 1999 exact voor deze dingen had ingezet. Omdat het de NAVO was, die Joegoslavië deze dingen aandeed, was Madeleine Albright in het Westen natuurlijk een heldin en een icoon.

Op 24 maart 1999 begon de NAVO een luchtoorlog tegen Servië en Montenegro, een land dat destijds bekend was als Bondsrepubliek Joegoslavië. Het openbaar verklaarde doel van de “Operation Allied Force” was het om Belgrado ertoe te dwingen een ultimatum te accepteren dat een maand daarvoor gesteld was aan het land in het Franse slot Rambouillet: Joegoslavië zou de provincie Kosovo aan de NAVO-”vredestroepen” moeten overdragen en het de Albanese separatisten moeten toestaan de onafhankelijkheid uit te roepen.

Toen de bommenwerpers dit doel binnen enkele weken niet bereikten, werd de weergave dusdanig veranderd dat de NAVO gehandeld zou hebben om een “volkerenmoord” op de Albanezen te verhinderen. In dit narratief werd het “humanitaire” bombarderen ook aan de eerste vrouwelijke Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken toegeschreven: de NAVO-operatie werd “Madeleines oorlog” genoemd.

Uiteindelijk duurde het 78 dagen en een door onderhandelen tot stand gebrachte wapenstilstand, totdat de NAVO-troepen onder het vijgenblad van een VN-vredesmissie Kosovo binnen marcheerden. Prompt droegen zij de provincie over aan de terroristen van het “Bevrijdingsleger van Kosovo”, die daarop meer dan 200.000 niet-Albanezen in brand staken, uitplunderden, vermoordden en verdreven. Een regelrechte campagne van terreur, intimidatie, etnische zuivering en pogroms begon – en dezelfde media die tijdens het bombarderen de gruweldaden voor de NAVO hadden bedacht, keken nu om dezelfde reden weg.

Hoe hij ook afliep, het was een felle kleine oorlog, die werd begonnen, omdat de VS van mening waren dat ze het zouden kunnen. Omdat Washington zich van de beperkingen wilde ontdoen, die van de kant van de VN aan hun nieuwe globale hegemonie werden opgelegd, en die slechts enkele jaren daarvoor door Bill Kristol en Victoria Nuland´s man Robert Kagan geformuleerd werden. Want het opkomende Amerikaanse imperium wilde aan Oost-Europa de boodschap doorgeven dat er geen verschil van mening geduld werd; en aan Rusland dat het geen grootmacht meer is die gerespecteerd moet worden.

Een jurist zou erop kunnen wijzen dat de aanval een schending was van de artikelen 2, 53 en 103 van de VN-charta, een schending van de NAVO-charta zelf – het Noord Atlantische verdrag van 1949 (artikel 1 en 7) – evenals van de Slotakte van Helsinki van 1975 (schending van de territoriale integriteit van een staat die de slotakte heeft ondertekend) en van de Weense overeenkomst over het recht van de verdragen van 1980, omdat een staat d.m.v. Dwang tot de onderteking van een verdrag werd verplicht.

Maar om een wereldrijk te zijn, betekent je eigen “op regels gebaseerde orde” te creëren om ongemakkelijke wetten te verdringen. Dus werd er een “onafhankelijke commissie” van Cheerleaders samengesteld om de operatie “illegaal, maar legitiem” te verklaren. Met het argument dat de operatie gerechtvaardigd zou zijn, om dat deze de Kosovo-Albanezen van de Servische “onderdrukking” “bevrijd” zou hebben.

De daadwerkelijke onderdrukking van niet-Albanezen, waarbij de NAVO-troepen passief toekeken – ook tijdens de wrede pogrom in maart 2004 – telt natuurlijk niet. Belangrijk is alleen dat Bill en Hillary Clinton, Madeleine Albright en de Britse premier Tony Blair monumenten, straten en zelfs kinderen naar hen vernoemd kregen. Het “onafhankelijke” Kosovo – dat in 2008 werd uitgeroepen – wat ongeveer net zo legaal was als de oorlog in 1999 – kan zonder de toestemming van de Amerikaanse ambassadeur eigenlijk niets doen. Een grote overwinning voor mensenrechten, recht en orde en democratie, mensen!

Het ging de NAVO er nooit om Albanezen het leven te redden. Anders zou ze niet samengewerkt hebben met de UÇK. Die het zich tot taak heeft gemaakt etnische Albanezen te vermoorden die vrede met de Serviërs wilden. Ze zou nooit herhaaldelijk vluchtelingencolonnes gebombardeerd hebben en daarna verklaard da tin werkelijkheid de Serviërs de schuldigen zouden zijn en dat de piloten hun bommen “in goed geloof” afgegooid zouden hebben – wat de NAVO-woordvoerder Jamie Shea tijdens een gelegenheid letterlijk zei.

Twintig jaar later is er niets veranderd. Nadat de VS in augustus 2021 een familie in Kaboel door een aanval met een drone hadden vermoord, boden ze weliswaar bloedgeld aan, weigerden echter de betrokkenen ook maar te berispen. Een imperium te zijn, betekent je nooit te hoeven verontschuldigen. Deze denkwijze heeft ook de invasie van Irak in het jaar 2003 bespoedigd.

In de tussentijd leidde het verzuim om de regering in Belgrado door een oorlog ten val te brengen in Servië tot een “kleurenrevolutie”. Deze werd daarna naar andere plekken geëxporteerd – o.a. tweemaal naar de Oekraïne. De putsch in Kiev in 2014 was letterlijk het begin van het conflict in de Oost-Oekraïne, waarvan de jongste fase de actuele gebeurtenissen zijn.

In maart 1999 was ik student in het middenwesten van de VS en werd (bijna) succesvol aan een hersenspoeling onderworpen om de plattituden over vrijheid, democratie, tolerantie, objectiviteit, regels en wetten te geloven, en dat de VS een “kracht van het goede” in de wereld zouden zijn. Daarna, ineens, noemden mensen, van wie ik dacht dat het mijn vrienden zouden zijn, me een monster en geloofden elk stuk propaganda dat via de beeldschermen en kranten kwam.

Sindsdien heb ik gerechtigheid en herinnering tot mijn levensopgave gemaakt en probeer te verklaren dat Kosovo niet voor een goede, edele, en humanitaire oorlog staat, maar voor alles wat er fout is aan de moderne wereld: “Een monument voor de macht van de leugens, de succesvolle moord op het recht en de overwinning van de macht over de gerechtigheid”, zoals ik in 2005 schreef en sindsdien elk jaar herhaal.

De clou in dit jaar is dat de mensen, die schreeuwen naar mensenrechten, internationaal recht en de onaantastbaarheid van de grenzen – als het om hun clientèle-regime in de Oekraïne gaat – in 1999 allemaal de NAVO bejubeld hebben. Zelfs nu willen zij zich daarvoor niet verontschuldigen, laat staan zich ervan distantiëren. Het lijkt er dus niet werkelijk om te gaan wat er gedaan wordt, maar alleen maar om wie wie iets aandoet. Ik begrijp weliswaar hun woede wanneer de wereld in elkaar stort die zij met hun leugens opgebouwd hebben. Maar ze hebben nauwelijks een reden om te klagen.

Bron:
rt.de
Door: Nebosja Malic

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)