Hopen op een val van Poetin getuigt van onwetendheid over Rusland

(Door: Thomas Röper – Vertaling: E.J. Bron)

In het Westen roepen steeds meer politici ertoe op om Poetin ten val te brengen. Dat is een teken van hoe weinig men in het huidige Westen over Rusland weet, want zonder Poetin zou Rusland nog veel anti-westelijker reageren.

In het Westen hoor je steeds vaker dat men met een Rusland onder Poetin niet zou mogen onderhandelen. Dat is de openlijke eis om in Rusland een Regime-Change in te voeren. Deze eis toont echter aan dat westelijke media en politici absoluut niets van Rusland begrijpen.

Een kleurenrevolutie in Rusland?

Blijkbaar vinden diegenen, die de eis stellen om met een Rusland onder Poetin niet meer te onderhandelen, dat er in Rusland een kleurenrevolutie plaats zou moeten vinden, zoiets als die in 2014 op de Maidan in de Oekraïne. Deze vertegenwoordigers van het Westen beseffen daarbij één ding niet: in de grote meerderheid van de Russische samenleving heeft het model van de westelijke democratie een slechte naam. De “westelijke democratie” mochten de Russen in de jaren ´90 meemaken en dat was voor Rusland waarschijnlijk de zwartste tijd van de 20e eeuw. In Rusland heersten destijds wetteloosheid, op corruptie gebaseerde willekeur van de politie en de staatsinstellingen waren in feite in elkaar gestort.

In plaats van daar iets tegen te doen, heeft het Westen dit kapotte Rusland als “partner” bejubeld, terwijl de mensen verarmd waren en blootgesteld stonden aan willekeur op alle niveaus. De sowieso veel te lage lonen werden vaak maandenlang niet uitbetaald en om je tot een staatsinstelling te wenden om ook maar alleen bijvoorbeeld aangifte te doen van roof, was zinloos.

Natuurlijk is er in Rusland een jongere generatie die zich dat niet meer herinnerd en die daarom ontvankelijk is voor de propaganda van het Westen over zogenaamde democratie en welvaart. Maar dat is een minderheid, want de meerderheid herinnert zich de jaren ´90 nog en heeft met een blik op de na de Maidan 2014 zogenaamde democratische Oekraïne gezien dat de “westelijke democratie”, als ze in landen van de voormalige Sovjet-Unie wordt opgebouwd, tot toestanden leidt die er in Rusland in de jaren ´90 waren. Of – zie de oorlog in de Donbas sinds de Maidan – het wordt nog erger.

Tegelijkertijd ziet iedereen in Rusland het voorbeeld Krim, dat zich in 2014 bij Rusland heeft aangesloten, en iedereen ziet dat e levensstandaard op de Krim wezenlijk hoge ris dan in de Oekraïne, waartoe het schiereiland daarvoor behoorde.

Traditioneel zijn de beide grootste Russische steden, dus Moskou en Sint Petersburg, het meest kritisch ingesteld tegenover de eigen regering en ontvankelijk voor westelijke propaganda. In de rest van Rusland daarentegen is de stemming zeer regeringsvriendelijk. De weinige zelfbenoemde “Ruslanddeskundigen”, die überhaupt een keer in Rusland geweest zijn, laten zich blijkbaar door datgene misleiden wat ze in Moskou beleven, en zijn daarom van mening dat een Maidan mogelijk zou zijn in Rusland.

Waarom een kleurenrevolutie in Rusland onrealistisch is

Kleurenrevol.uties functioneren altijd volgens een nogal eenvoudig principe. Westelijke NGO´s, bijvoorbeeld de “Open Society Foundation” van George Soros of het “National Endowment for Democracy”, bouwen in het desbetreffende land netwerken op, die ze financieren en die van de NGO´s afhankelijk worden. En natuurlijk is daarbij altijd een grote hoeveelheid geld in het spel.

Deze netwerken worden op een bepaald moment geactiveerd en brengen hun sympathisanten op straat. Daarbij gaat het weliswaar om een minderheid in het land, maar de beelden van grote protesten geven een ander beeld door. Het Westen is dan altijd heel enthousiast over de “democratiebeweging” en ondersteunt haar zo veel mogelijk.

In het Westen weet men hoe zoiets functioneert, men heeft het per slot van rekening vaak genoeg zelf uitgevoerd. Daarom zou het bijvoorbeeld in Duitsland onmogelijk zijn dat tegenstanders van de regering een tentstad bij de Brandenburger Tor oprichten en daar maandenlang – absoluut zonder toestemming van de autoriteiten – een reusachtig protestkamp op te bouwen, waarvan ook geweld tegen de politie uitgaat. Zoiets zou in het Westen in de eerste uren in de kiem gesmoord worden.

Bij de Maidan ging het echter zo: enkele demonstranten, het waren er in het begin minder dan honderd, hebben op de Maidan tenten opgezet en zijn ondanks aanwijzingen van de politie niet meer vertrokken. Wanneer de toenmalige regering in Kiev alleen maar aangedrongen zou hebben op de handhaving van de wetten en deze show onmiddellijk beëindigd zou hebben, dan zou er waarschijnlijk geen Maidan geweest zijn, want de demonstranten hadden tien dagen nodig tot ze de eerste grote protesten op de Maidan konden organiseren. De chronologie van de Maidan kunt u in de eerste honderd pagina´s van mijn boek over de Oekraïne-crisis lezen.

Ook de Russische regering kent de handelwijze van de Regime-Change-specialisten van het Westen goed. Daarom heeft Rusland enige tijd geleden doorgepakt en alle westelijke NGO´s, die erom bekend staan zulke putschen te organiseren, verboden. Ook de samenwerking met hen en het bezoeken van hun hoorcolleges, waarop de technieken van de Regime-Change worden aangeleerd, worden in Rusland inmiddels bestraft.

Zonder de coördinatie van protesten door westelijke NGO´s zijn kleurenrevoluties, waarbij een luide minderheid optreedt die bereis is om geweld te gebruiken, niet mogelijk. En net zoals Duitsland elke poging van een Regime-Change direct zou verbieden, in plaats van een illegaal protestkamp dat een Regime-Change in Duitsland eist wekenlang in het centrum van Berlijn te dulden, zo zou ook Rusland zulke pogingen in de kiem smoren.

Een kleurenrevolutie in Rusland is daarom onwaarschijnlijk.

Een prowesterse regeringsomwenteling, die uitgaat van het volk, is in Rusland absoluut ondenkbaar, want in Rusland is daarvoor in de bevolking geen meerderheid. De meerderheid van de Russen wil niet in een systeem met een westelijk stempel leven. Volgens de laatste peiling over dit thema zou maar 24% van de Russen in een economisch systeem naar westers voorbeeld en maar 16% in een politiek systeem naar westelijk voorbeeld willen leven. De details van de peiling vindt u hier.

Wat als Poetin morgen geen president meer is?

Mijn boek over Poetin is zeer aanbevelenswaardige lectuur, want ik heb het boel al lang voor de actuele escalatie geschreven. Men kan in het boek heel duidelijk zien dat Poetin altijd tot het laatste moment heeft ingezet op onderhandelingen met het Westen. Dat Poetin nu opdracht heeft gegeven tot de interventie in de Oekraïne, zou wel eens de moeilijkste beslissing van zijn leven geweest kunnen zijn. Per slot van rekening zou Poetin, als dat zijn doel geweest zou zijn, in de Oekraïne in 2014 al lang schoon schip hebben kunnen maken, toen het Oekraïense leger in feite niet bestond.

Dat is het wat Poetin door veelmensen in Rusland wordt verweten: hij heeft al die jaren te aarzelend gehandeld door in te zetten op onderhandelingen met het Westen, hoewel de VS het ene verdrag na het andere met Rusland eenzijdig opgezegd hebben. Het Westen heeft deze tijd gebruikt om de Oekraïne politiek en militair tot een bruggenhoofd tegen Rusland uit te bouwen. De haviken van Rusland zien zich in het gelijk en zeggen dat om met het Westen zo lang te onderhandelen een fout was, die alleen maar het Westen geholpen heeft. De geluiden van diegenen die een harder optreden eisen, worden luider in Rusland.

Als dus datgene zou intreden wat velen wensen in het Westen, namelijk dat Poetin uit de macht verwijderd wordt, is de waarschijnlijkheid groot dat er na Poetin een president zou komen die de weg van een veel hardere manier van optreden inslaat en veel minder bereid is om überhaupt nog met het Westen te praten.

Poetin is zijn ambtsperiode 20 jaar geleden ermee begonnen om in zijn toespraak in de Duitse Bondsdag (video) een samengaan van Rusland en Europa voor te stellen. Dat was 20 jaar lang zijn doel: een economisch en cultureel partnerschap op het eurazische continent, dat de landen van Lissabon tot Vladivostok omvat. Nog helemaal niet zo lang geleden, ongeveer een tot twee jaar, heeft de anti-Russische politiek van de EU ertoe geleid dat Poetin moest inzien dat dit onrealistisch is.

Dat merkt men ook aan zijn woordkeuze. In mijn boek over Poetin stelt men vast dat hij de EU en haar leden nooit verbaal heeft aangevallen. Zijn zeer duidelijke kritiek richtte zich altijd tot de VS, want Poetin hoopte dat een sterke EU op een gegeven moment in staat zou kunnen zijn om voor haar eigen belangen op te komen en zich te bevrijden van de dominantie van de VS. Daarom heeft hij lange tijd alle moeite gedaan om niemand in Europa boos te maken. De laatste een tot twee jaar hebben echter definitief aangetoond dat het op dit moment een illusie is dat de EU zich bevrijdt van het dictaat van de VS.

Dat deze interpretatie van mij zou kunnen kloppen, ziet men aan Poetins woordkeuze. Terwijl Poetin 20 jaar lang van de “Europese partners” heeft gesproken, spreekt hij nu alleen nog maar van de Europese “vazallen” of “satellieten” van de VS. Poetin – en met hem de Russische regering – zien de EU en haar leden niet meer als speler in de internationale politiek, ze zien in de EU alleen nog maar een jaknikker, een kolonie van de VS. En net zoals het in de 19e eeuw geen zin gehad zou hebben om met India over iets te onderhandelen, omdat de beslissingen voor India in Londen werden genomen, ziet men in Moskou ook geen zin meer in gesprekken met de EU en haar leden, want hun beslissingen worden in Washington genomen.

Daarom is het zeer waarschijnlijk dat Poetin – mocht hij om de een of andere reden plotseling zijn macht verliezen – door iemand wordt vervangen, die tegenover het Westen een veel hardere koers zou volgen. En dat is de reden waarom al die eisen in het Westen om niet meer te praten met het door Poetin aangevoerde Rusland, een uitdrukking van politieke onwetendheid zijn. Als het Westen met Rusland een onderhandelingsoplossing zou willen bereiken, zou het dat moeten proberen zolang Poetin president van Rusland is. Daarna zou dat wel eens wezenlijk moeilijker kunnen worden.

De daadwerkelijke beleidsbepalers in het Westen weten dat vermoedelijk, zodat men ervan kan uitgaan dat die geen onderhandelingsoplossing willen. Zij willen Rusland op de knieën dwingen, ook als Poetin morgen geen president meer zou zijn. Het gaat hen om Rusland zelf, om zijn bodemschatten, die men onder controle wil krijgen, en om zijn geopolitieke macht, die men graag wil breken.

Politici, die er nu toe oproepen om niet meer met Poetin te onderhandelen en in te zeten op een machtswisseling in Rusland, zijn voor de echte beslissers van de westelijke politiek zeer nuttige idioten, die hun eisen alleen maar uit onwetendheid stellen, omdat zij de situatie in Rusland helemaal niet kennen, maar zelf het slachtoffer zijn geworden van de westelijke propaganda, die beweert dat de Russen zouden verlangen naar een democratie naar westelijk voorbeeld. Zo[als uit peilingen blijkt, is dat echter onzin, alleen weten dat echter maar heel weinig mensen in het Westen, inclusief de politici.

Daarom zou het Westen blij moeten zijn dat Poetin er is. Zonder hem zou Rusland waarschijnlijk nog veel anti-westelijker optreden.

Bron:
anti-spiegel.ru
Door: Thomas Röper

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)