Ludwigshafen: Het bloedbad dat vele daders heeft

(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)

Ik weet helaas wat het betekent de zoon te verliezen. Mijn zoon was nog maar 38 jaar toen hij aan de gevolgen van een ongeneeslijk zeldzaam syndroom overleed. Het was en is een noodlottige klap, die zich voorgoed in de ziel inbrandt. Maar niemand was schuldig aan deze vroege dood. En er was tijd om afscheid te nemen. Er zijn genoeg jaren voorbijgegaan om met dit noodlot te kunnen leven. Maar hoe kan de vader van de 20-jarige Jonas in Ludwigshafen, die zijn zoon gruwelijk verminkt stervend vond – hoe kan deze vader ooit weer met dit verschrikkelijke sterven en de verschrikkelijke dood van het eigen kind leren leven, hoe kan deze vader de schokkende aanblik ooit kunnen verdringen?

Voor het antwoord is geen speciale psychologische kennis nodig: dat zal deze vader nooit kunnen, niet tot zijn laatste dag op Aarde, niet tot zijn laatste ademtocht. Wij, die van deze moord gehoord en gelezen hebben, zijn niet in staat om het onverbiddelijke lot van de vader van Jonas te delen, we kunnen het niet eens verzachten – hoe ook? Maar wat we wel kunnen, ja, moeten: al diegenen niet vergeven die deze daad, waarvan ook de dapper te hulp gesnelde gezinsvader en collega Sascha het slachtoffer werd, mogelijk gemaakt, begunstigd, gedoogd, geaccepteerd hebben – zoals zoveel misdaden in de afgelopen jaren. Om het even of dat uit zelfhaat, ideologische verblinding, uit lafheid, ignorantie, gemakzucht of uit de bekrompen angst van een domineesdochter voor “onfraaie beelden” aan de Duitse grenzen gemotiveerd werd – niets mag vergeven en vergeten worden.

Het bloedbad in Ludwigshafen had, zoals zo veel moorden en gewelddaden daarvoor, gewoon niet maar één, maar vele daders. En van de voor deze daden medeverantwoordelijke hoge politieke ambtsdragers zijn de namen bekend. Op hen allen rust een steeds grotere vloek. Maar de vloek zal en moet hen begeleiden, ook als er geen aardse rechtbank voor deze medeschuld zou zijn. Deze vloek is men schuldig aan de wanhopige vader in Ludwigshafen, aan alle moeders en vaders van de slachtoffers, aan alle dode en misbruikte slachtoffers van een politiek en samenleving, die meedogenloos en tomeloos alle poorten van ons land opengezet hebben. Deze vloek geldt in het bijzonder diegenen voor wie Jonas, Sascha en al die andere slachtoffers alleen maar nevenschade van hun onmenselijke “progressieve universalisme” waren en zijn.

Ja, ik ben geschokt en woedend. Maar wat zou ik, wat zouden miljoen, die nog een hart en een ziel in zich hebben, anders kunnen zijn dan geschokt en woedend en niet bereid om dit bloedbad op twee jonge handwerkers ooit te vergeven?

Bron:
pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)