Poetin: “Het spel van het Westen is gevaarlijk, bloedig en smerig”

(Vertaling: E.J. Bron)

In een toespraak bij de internationale discussieclub Valdai spreekt de Russische president Vladimir Poetin van het einde van de westelijke dominantie. Zijn slotsom: het conflictpotentieel van de komende jaren is groot, evenals de kansen op een rechtvaardiger wereldorde.

De wereld bevindt zich in een enorme systeemcrisis, die niet alleen het militair-politieke, maar ook het economische en humanitaire gebied omvat. Dit verklaarde de Russische president Vladimir Poetin donderdag tijdens een toespraak bij de plenaire zitting van de internationale discussieclub Valdai. Hij wees erop dat deze crisis door het Westen werd veroorzaakt – door het ontketenen van de oorlog in de Oekraïne en de provocaties rondom Taiwan. De onbedoelde, maar uit systematische fouten voortkomende gevolgen van deze escalatie zou de destabilisering van de wereldwijde levensmiddelen- en energiemarkten zijn. Met betrekking tot de doelen van de westelijke politiek verklaarde Poetin:

“De heerschappij over de wereld is hetgeen het zogenaamde Westen op het spel zette. Dit spel is echter zonder twijfel gevaarlijk, bloedig en, ik zou willen zeggen, smerig. Het ontkent de soevereiniteit van landen en volkeren, de zelfstandigheid en de uniciteit en ignoreert compleet de belangen van andere staten.”

De president herinnerde er aan dat deze negatieve ontwikkelingen al eerder werden bediscussieerd in de Valdai-club en dat Rusland als oplossingsbeginsel al meerdere malen het scheppen van een collectief veiligheidssysteem had voorgesteld. In december vorig jaar zouden deze voorstellen “herhaaldelijk volledig veranderd zijn”.

Ondertussen zou de crisis een globaal karakter hebben aangenomen en niemand onberoerd laten. De mensheid, aldus Poetin verder, zou twee opties hebben om iets aan de crisis te doen:

“Of de probleemlast verder ophopen, die ons onvermijdelijk zal verpletteren, of toch gezamenlijk proberen oplossingen te vinden, ook al zijn die niet ideaal, maar desondanks functioneren.”

Poetin was optimistisch dat de noodzakelijkheid van een dialoog uiteindelijk ook in het Westen wordt erkend. Als een van de op te lossen problemen voerde hij de klimaatverandering en de vermindering van de wereldwijde biologische diversiteit aan. Daarna trok hij een parallel naar de culturele verscheidenheid, die niet minder belangrijk zou zijn. Een versimpeling en uitroeiing van welke verschillen dan ook zou inmiddels quasi het wezen van het moderne Westen zijn geworden:

“Wat betekent deze versimpeling? In de eerste plaats is dat het verdwijnen van het creatieve potentieel van het Westen zelf en de de vrije ontwikkeling van andere civilisaties tegen te houden of te blokkeren.”

De president herinnerde aan de Harvard-toespraak van de Russische drager van de Nobelprijs voor Literatuur, Aleksandr Solzjenitsyn, uit het jaar 1978. Dientengevolge zou het Westen door de voorstellingen van zijn eigen superioriteit verblind zijn. Deze verblinding, “openlijk racistisch en neokoloniaal”, zou in de afgelopen jaren bijzonder afschuwelijke vormen hebben aangenomen, verklaart Poetin:

“Het geloof in de eigen onfeilbaarheid is een zeer gevaarlijke toestand. De wens van de ´onfeilbaren´ om diegenen die hen niet bevallen, te vernietigen, is daar slechts één stap van verwijderd.”

Poetin voerde als voorbeeld de huidige Cancel Culture aan, die zelfs ten tijde van de Koude Oorlog zo niet zou hebben bestaan. Het liberalisme zou van het idee van de menings- en handelingsvrijheid in een absurd tegendeel veranderd zijn. Elke alternatieve mening zou als subversief en bedreigend voor de democratie worden verklaard. Juist in het geval van Rusland zou dit deels belachelijke trekken aannemen:

“Wat er ook van Rusland uitgaat, zijn zogenaamd allemaal intriges van het Kremlin. Kijkt u zelf maar. Zijn wij soms zo almachtig dat elke, maar dan ook elke kritiek op onze opponenten als intriges van het Kremlin wordt opgevat?”

De ontwikkeling van het liberalisme in zijn tegendeel zou nog door Dostojevski zijn voorspeld, verklaarde Poetin, en citeerde een figuur uit diens roman “De Demonen”: “Van een grenzeloze vrijheid uitgaand eindig ik bij het grenzeloze despotisme.”

Het westelijke globaliseringsmodel zou zijn opgebouwd op een financieel en technologisch monopolisme en een uitroeiing van welk verschil dan ook. Het zou in zijn kern neokoloniaal zijn en tot doel hebben de absolute dominantie van het Westen in de globale economie en politiek veilig te stellen. Zodra echter andere staten, in het bijzonder de grote Aziatische staten, ermee zouden zijn begonnen van juist dit model te profiteren, zou het Westen ermee zijn begonnen om de eigen regels te schenden of helemaal af te schaffen:

“De zogenaamde heilige principes van de vrije handel, economische openheid, gelijkberechtigde concurrentie, ja zelfs het recht op eigendom werden plotseling compleet vergeten.”

Een ander voorbeeld voor de vervalsing van begrippen en inhouden zou de bewering van het Westen dat er geen alternatief voor de democratie zou bestaan. Daaronder zouden uitsluitend de westelijke democratieën verstaan worden, terwijl alle andere vormen van de volksheerschappij openlijk zouden zijn veracht. Inmiddels zou nu de absolute meerderheid van de wereldgemeenschap naar democratie in internationale aangelegenheden verlangen en een dictaat van individuele staten afwijzen. Het Westen zou dit daarentegen huichelachtig “subversie van de op regels gebaseerde wereldorde” noemen en daarop o.a. reageren met economische oorlogen, sancties en kleurenrevoluties. Dit zou o.a. in de Oekraïne in het jaar 2014 zijn gebeurd.

De door het Westen opgedrongen wereldorde zou alleen maar de chaos vergroten en zou ook de westelijke naties en bondgenoten schaden, omdat hij de zelfstandigheid in de kiem zou smoren, aldus Poetin verder. Het zou niet alleen gaan om een systemische, maar om een ideologische crisis, omdat het Westen de wereld behalve het behoud van de eigen dominantie geen modellen van positieve ontwikkeling zou kunnen aanbieden. Alle alternatieve maatschappijmodellen zouden zelfs door enkele Amerikaanse analytici als gevaar worden beschouwd, onder andere, omdat ze efficiënter en aantrekkelijker zouden kunnen blijken te zijn.

In het verdere verloop van zijn toespraak ging de Russische president in op de betrekkingen tussen Rusland en het Westen respectievelijk Europa in. Hij verklaarde:

“Rusland, als zelfstandige, karakteristieke civilisatie, beschouwt zichzelf niet als een vijand van het Westen en heeft dat ook nooit gedaan. Amerikafobie, Anglofobie, Frankofobie, Germanofobie zijn dezelfde vormen van racisme als Russofobie en antisemitisme en andere vormen van xenofobie.”

Rusland zou op grond van zijn historische ontwikkeling dicht bij het traditionele Westen staan, zou zich echter nooit voor de geopolitieke doelen van het Westen laten instrumentaliseren. Het land zou altijd tot toenadering en een oprechte dialoog bereid zijn:

“Rusland daagt het Westen niet uit, het verdedigt zijn recht op bestaan en vrije ontwikkeling. Daarbij willen we niet zelf degene worden die de hegemonie bezit. Rusland stelt niet voor om de unipolariteit door twee- of driepolariteit, de dominantie van het Westen door een dominantie van het Oosten, Noorden of Zuiden te vervangen.”

Aansluitend citeerde Poetin de Russische filosoof Nikolaj Danilevsky. Volgens hem zou vooruitgang er niet in bestaan dat iedereen dezelfde richting op gaat, maar om het volledige veld van de historische optreden van de mens in alle richtingen door te lopen. Geen enkele civilisatie zou het hoogste punt van de menselijke ontwikkeling voorstellen.

De zin van het huidige historische moment zou er juist in bestaan dat zich voor alle staten en civilisaties nieuwe perspectieven ontplooien, aldus Poetin verder. Volgens Rusland zou een nieuwe wereldorde gebaseerd moeten zijn op wetten en recht, de wereldeconomie zou rechtvaardiger en opener moeten worden. In de praktijk zou dit o.a. door de oprichting van nieuwe financiële platforms gerealiseerd kunnen worden. Zulke platforms zouden buiten de nationale jurisdictie moeten vallen en niet gepolitiseerd moeten zijn om hun misbruik te voorkomen.

Verder zou de technologische vooruitgang de wereldwijde ongelijkheid niet moeten vergroten, maar verminderen. Zo zou het Westen bijvoorbeeld op het gebied van geneesmiddelen, zaaigoed en fabrieken proberen de markten voor zichzelf in te pikken en de lokale productie verwoesten. Het zou niet gewoon kerncentrales in ander elanden bouwen, maar een complete branche creëren, bijvoorbeeld door de opleiding van lokale specialisten. Na deze voorbeelden ging Poetin verder:

“Soevereiniteit en zelfstandigheid betekenen geenszins isolatie. Integendeel, ze vereisen actieve samenwerking op basis van gerechtigheid en gelijkberechtiging.”

De liberale globalisering zou voor de hele wereld een het anonimiseren en opdringen van het westelijke model betekenen. Daartegenover zou integratie voor een gezamenlijke samenwerking staan. In dit verband zou het creëren van “grote ruimtes” uit buurlanden zinvol zijn, wier economie en infrastructuur elkaar wederzijds aanvullen. Zulke ruimtes zouden de economische basis van een multipolaire wereldorde zijn. Poetin letterlijk:

“Uit haar dialoog wordt de echte eenheid van de mensheid geboren, een veel complexere, zelfstandiger en veeldimensionalere dan de vereenvoudigde ideeën van de westelijke ideologieën. De eenheid van e mensheid kan niet op het bevel ´doe als ik´, ´wees als ik´ opgebouwd worden.”

In deze samenhang zou wellicht een herstructurering van de VN zinvol zijn, ook die van de VN-veiligheidsraad. De vertegenwoordiging van Aziatische, Latijns Amerikaanse en Afrikaanse landen zou uitgebreid moeten worden.

Na een positieve benoeming van Euraziatische integratieprojecten als voorbeelden voor de nagestreefde gelijkberechtigde samenwerking verklaarde de Russische president dat de historische periode van de onbeperkte dominantie van het Westen in internationale aangelegenheden ten einde zou neigen:

“De unipolaire wereld behoort tot het verleden. We staan op een historische tweesprong, voor ons ligt waarschijnlijk het gevaarlijkste, meest onberekenbare en tegelijkertijd belangrijkste decennium sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.”

De belangrijkste contradictie van de komende tijd zou erin gelegen zijn dat het Westen ondanks alle pogingen niet meer in staat zou zijn alleen over de mensheid te heersen. En de volkeren van de wereld zouden deze machtsaanspraak niet meer accepteren. Zodoende zou er quasi sprake zijn van een revolutionaire situatie volgens Lenin: “Die daar boven kunnen niet meer, en die daar onder willen niet meer.” Ook al zou het daarmee verbonden conflictpotentieel en de bedreiging ook voor het Westen zelf groot zijn, zou dit proces natuurlijk en onvermijdbaar zijn. Een constructieve oplossing van deze contradictie zou nu de belangrijkste historische taak zijn, concludeerde Poetin.

Bron:
rt.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)