ATOOMBOM

(Door: “Kafir”)

Japan, 1945. Van een paar kilometer afstand zag het er best wel mooi uit. Een fel licht alsof je in de zon keek. Later allerlei parelmoeren lichtverschijnselen in de lucht op de plek van de explosie. Mensen gingen er de dag erna al kijken. Die mooie lichtverschijnselen bleven nog dagenlang. In het centrum was alles kapot en de mensen die daar op dat moment net waren, waren gewoon verdampt. Wat verder weg waren de huizen weggeblazen en hadden sommige mensen het overleefd met zware brandwonden. Nog wat verder weg waren veel huizen ingestort en hadden de mensen stralingsziekte: diarree, overgeven, doodmoe.

De mensen met stralingsziekte wisten niet wat hen mankeerde. Hun huizen waren kapot en ze gingen zwerven, vaak in groepen, op zoek naar eten en medische hulp. De mensen die verder weg woonden of in omliggende dorpen, en die de bom redelijk hadden overleefd, waren bang voor de overlevenden. Ze hadden er al gauw een scheldnaam voor. Ze zagen er raar en vies uit met zweren en brandwonden en de “normale” mensen waren bang dat het besmettelijk was en dat ze aangestoken werden, dus ze meden ze hen en joegen ze weg. Tegenwoordig zou een kordon soldaten deze mensen met geweld binnen de rampzone houden, omdat deze mensen overladen zouden kunnen zijn met fall-out.

Een familie van vader en kinderen had het er redelijk van af gebracht. Hun huis stond er nog, alleen moeder was zoek. Ze was tijdens de explosie in de stad geweest. Vader en de kinderen misten haar erg en gingen haar elke dag zoeken. Op een dag was er iets, een nog net levend lijk, een zwarte homp onherkenbaar vlees, hun tuinpad opgekropen en daar, halverwege, lag het stil, het kon niet verder. Vader en de kinderen liepen er met een grote boog omheen. Ze vonden het griezelig. Ze konden moeder niet vinden, ook niet na dagen zoeken. Op een gegeven moment zagen ze dat de homp vlees langs het tuinpad niet meer ademde en niet meer bewoog. Het was dood. Ze gingen nu dichterbij kijken. Toen zagen ze het: het was hun moeder, die zwaar gewond uit de stad helemaal naar huis was gekropen om bij haar man en kinderen te zijn.

Veel kinderen waren wees geworden. Om aan eten te komen gingen de jongetjes stelen voor bendes, de meisjes gingen voor bendes in de prostitutie.

Weken later kwamen Amerikaanse dokters “helpen”. Ze verwisselden verbanden en schreven alles op. Hun echte taak was: statistiek maken van hoeveel doden, hoeveel zwaargewonden, hoeveel stralingszieken, hoeveel miskramen en misgeboorten op welke afstand het resultaat waren van hun bom. Dan konden ze daar de volgende keer rekening mee houden.

In Nederland hebben veel mensen wel eens een Amerikaanse documentaire gezien over de atoomaanval. Joviale Amerikanen die onder het kauwgum kauwen met getallen strooien. Europeanen die zakelijk verslag doen. Bovenstaande komt uit een Japanse documentaire met Japanse overlevenden.

Stel dat er 3 of 4 atoombommen op Nederland vallen. Veel mensen denken dat ze dan een flits zien en verdampen. Dat is slechts een kleine minderheid. Veel meer mensen zullen lichte tot zware verbrandingen en stralingsverschijnselen hebben. Mensen zullen weken en zelfs maanden later nog sterven aan de gevolgen van de aanval. Er zal wekenlang radioactieve fall-out zijn die zich met de wind mee verspreidt. Militairen zullen met geweld besmette mensen in hun zone houden. De economie zal in vrijwel het hele land tot stilstand komen. Transport en energievoorziening zullen ernstig aangetast zijn. Gas, elektriciteit en water zullen in grote delen van het land niet meer beschikbaar zijn. Veel mensen zullen gaan zwerven op zoek naar voedsel en uiteindelijk zullen velen verhongeren. En natuurlijk zullen heel wat mensen overleven: in een heel andere wereld.

Door:
“Kafir”
(voor www.ejbron.wordpress.com)