LONG READ – Björn Höcke (AfD): “Vrede voor Duitsland en Europa”

(Vertaling: E.J. Bron)

De voorzitter van de AfD-Thüringen, Björn Höcke (foto), hield op 20 januari bij de nieuwjaarsontvangst van de AfD in het historische raadhuis in Münster in het bijzijn van de plaatsvervangend landelijk woordvoerster van de AfD, Mariana Harder-Kühnel, de voorzitter van de AfD-Nordrhein-Westfalen, Dr. Martin Vincentz, en de AfD-parlementariër uit Nordrhein-Westfalen, Dr. Christian Blex, een toespraak met als zwaartepunt het Oekraïne-conflict, waar veel notitie van werd genomen:

Beste vrienden, ik heb mijn voordracht in vier hoofdstukken ingedeeld:

1. Dertigjarige Oorlog
2. Bachmoet
3. Duitslands rol in de Oekraïne-oorlog
4. Duitslands taak en de AfD

1. Dertigjarige oorlog

“In de avonduren van van de 24e oktober 1648, op een zaterdag, vuurden 70 kanonnen vanaf de bolwerken van de stad Münster een drievoudig, donderend saluut af. Tegelijkertijd begonnen de klokken van de elf kerken langdurig te luiden. Iedereen wist nu dat de algemene vrede tussen vijanden ondertekend en bezegeld was.”

Zo omschrijft de historicus Hellmut Diwald in zijn Opus magnum “Geschiedenis van de Duitsers” het einde van de Dertigjarige Oorlog. Hij maakt deze beschrijving onder de kop “Vrede van de ellende”.

De verwoestingen waren verschrikkelijk. Er waren maar weinig rijksgebieden die niet of nauwelijks door verwoesting en ontvolking getroffen waren. Het katholieke Münster, dat met zijn sterke muren tegen de aanvallen had standgehouden en waar de onderhandelingen met de Fransen gevoerd werden, behoorde daar net zo toe als het protestantse Osnabrück, waar men sinds 1643 met de Zweden onderhandelde.

Maar ongeschondenheid was de uitzondering. Al in 1631 hadden keizerlijke troepen Maagdenburg bestormd. Na drie dagen plundering was er van een van de mooiste bloeiende Duitse steden – behalve de Dom – bijna niets meer over. Van de 35.000 inwoners werden er 20.000 gedood, nog eens duizenden werden het slachtoffer van besmettelijke ziektes en hongersnoden. In 1639 woonden er nog 450 mensen in de ruïnes van Maagdenburg.

Haar hernieuwde verwoesting vond overigens 78 jaar geleden plaats: op 16 januari 1945 legden Britse en Amerikaanse bommenwerpers Maagdenburg in puin en doodden ongeveer 10.000 inwoners. De verwoesting van de stad is tot op de dag van vandaag te zien: in de stad is nauwelijks een oud gebouw te vinden.

Maar terug naar de tijd van de Dertigjarige Oorlog: de hongersnood was vreselijk. Muizen, ratten en honden werden delicatessen, die men ook op markten te koop aanbood. Op begraafplaatsen en bij galgen werden wachtposten neergezet, omdat het vlees van de doden begeerd was. Het trauma van de Dertigjarige Oorlog werd via de generaties in Duitsland doorgegeven. Uit hem komt de “German Angst” en de liefde van de Duitsers voor de veiligheid biedende staat.

Beste vrienden, om naar de grote oorlog van 1618 tot 1648 te kijken is niet alleen de moeite waard om je bewust te maken van de gevolgen van oorlog, maar ook om je de ontstaans- en escalatievoorwaarden voor de geest te halen. De Dertigjarige Oorlog kan namelijk in twee fases worden ingedeeld:

1e fase: 1618 tot de Vrede van Praag in 1635 (Duitse confessie-oorlog)

2e fase: 1635 tot 1648 (Europese roofoorlog)

In werkelijkheid wilden de Duitse vorsten in 1635 de oorlog beëindigen en het rijk zelfs versterken. Maar Frankrijk, Zweden en Spanje wilden eerst nog hun oorlogsdoelen doordrukken, ze wilden geen vrede. Deze uitdaging herkende Wallenstein in zijn laatste vredesontwerp in januari 1634, korte tijd voor hij vermoord werd. Daarin benadrukte hij – zoals al zo vaak daarvoor – dat voor de orde in het rijk uitsluitend de vorsten verantwoordelijk zouden zijn, zodat Frankrijk en Spanje uit het rijksgebied verwijderd zouden moeten worden. Steeds opnieuw benadrukte hij: voor buitenlandse machten is geen plaats in Duitsland!

In 1646 traden het katholieke Frankrijk een het protestantse Zweden zelfs gezamenlijk aan om Beieren te bestormen. Destijds voerde men het geloof aan als excuus om buit te maken. Tegenwoordig gebruikt men democratie en mensenrechten als excuus om buit te maken! In de driejarige onderhandelingen hier in Münster zou overigens één woord met afstand het vaakst gebruikt zijn, namelijk dat van de soevereiniteit.

Ik kan hier vanwege de tijd het begrip niet dieper plaatsen. Triviaal geformuleerd zou je kunnen zeggen, soevereiniteit betekent:

1. Vrij om te mogen beslissen.
2. Dingen niet te doen, die men niet wil doen.

In 1635 wilden de Duitse vorsten vrede, maar ze moesten weer oorlog voeren. Kan Duitsland tegenwoordig uitzoeken of het ten strijde wil trekken? Laten we de terugblik op de Dertigjarige Oorlog hier afsluiten.

Het einde van de tweede Dertigjarige Oorlog vertoont met het oog op de omvang van de verwoesting, het bevolkingsverlies etc. parallellen met het einde van de eerste Dertigjarige Oorlog.

Er bestaat echter één groot verschil tussen 1648 en 1945, en ook hierin volg ik Hellmut Diwald: “In het jaar 1945 scheurde de historische continuïteit van Duitsland af.” Het kwam – “op aanmoediging” van de geallieerde overwinningsmachten – tot de breuk met de eigen geschiedenis. Het gebrek aan ontwikkeling en oriëntering vindt hierin een oorzaak. Het is een toestand, die ons nu heel erg kan opbreken!

2. Bachmoet

Laten we overstappen naar het heden. Ik heb enkele dagen geleden een foto bekeken waarop een veld met bomkraters in de buurt van Bachmoet is te zien, wat eerder een akker was. Als het een zwart-wit foto geweest zou zijn, dan zou het ook een opname uit de Eerste Wereldoorlog geweest kunnen zijn. En inderdaad noemt de Oekraïne, in navolging van het uitputtingsslagveld van Verdun, de regio rondom Bachmoet eveneens de “gehaktmolen”: men heeft zich daar in meerdere verdedigingslinies verschanst en hoopt de vijand zware verliezen te kunnen toedienen.

De foto van het veld met bomkraters is maar enkele dagen oud en laat nog iets anders dan gaten en opgeworpen aarde zien. Er liggen lijken in en naast de bomkraters – de slachtoffers van een aanval, die in open veld werd uitgevoerd richting de beschietingen. De vergelijking met Verdun zogezegd in één foto gevat.

Beste vrienden, wie van ons zou zulke massale aanvallen op goed gebouwde verdedigingsposities in de 21e eeuw nog voor mogelijk hebben gehouden? Wie zou het voor mogelijk hebben gehouden dat er om kleine dorpen gevochten zou worden als om Stalingrad? En wie zou het voor mogelijk hebben gehouden dat op een paar kilometer terreinwinst vijfduizend, ja tienduizend dode jonge mannen zouden kunnen komen?

Het ondenkbare – de oorlog – is terug in Europa. En aan deze oorlog wordt het fatale handelen van een wereldmacht, de “enige wereldmacht”, duidelijk, die zich datgene uit Europa sorteert zoals het past in zijn strategisch concept. Want de VS hebben de Oekraïne systematisch tegen Rusland opgebouwd!

De Amerikaanse diplomate Victoria Nuland heeft het ooit heel duidelijk gezegd: “Wij hebben vijf miljard dollar geïnvesteerd om de Oekraïne te helpen, welvaart, veiligheid en democratie te garanderen.” Dat betekende niets anders dan de opbouw van een civiele samenleving naar westers voorbeeld om de Oekraïne van Rusland te vervreemden. En hoe “civiele samenlevingen” werken, kennen we uit Duitsland.

Er is sprake van etappes van verscherping:

In 1990 beloofde de NAVO aan de uiteenvallende USSR om de oostelijke grens van het bondgenootschap niet richting Rusland te verschuiven. In 2002 zaten bijna alle voormalige landen van het Warschaupact in de NAVO.

In 2008 mislukte op de NAVO-top in Boekarest de poging van de VS om lidstaten te maken van de Oekraïne en Georgië. Daarop sloten de VS gewoon een bilateraal akkoord met de Oekraïne en de militaire gelijkschakeling van de Oekraïense strijdkrachten aan de NAVO-standaard begon desondanks. Als hegemoon kan men dat!

In 2014 leidde de sterk door het westelijke buitenland aangestuurde opstand op het Maidan-plein in Kiev tot de val van de Oekraïense president Janoekovytsj. Janoekovytsj kwam op voor een neutrale houding, voor een brugfunctie van de Oekraïne tussen het Westen en Rusland. Dat was en is een meer dan verstandige houding!

Dientengevolge bezette Rusland het schiereiland Krim, dat overwegend door Russen wordt bewoond – een duidelijk signaal dat men nog meer westelijke inmengingen voor de eigen huisdeur niet zou dulden.

Met de val van Janoekovytsj in 2014 begonnen de stille en luide burgeroorlogen van de Oekraïne tegen de beide Russische bewoonde regio´s Loehansk en Donetsk:

• vanaf 2014 stroomden er geen pensioenen meer uit de Oekraïne naar de Donbass;
• ook vanaf 2014 werd de Russische taal op scholen verboden
• uiterlijk in 2015 werden heroveringsplannen inclusief de Krim uitgewerkt en Amerikaanse huurlingen vochten al aan Oekraïense zijde;
• sinds 2014 zijn er volgens informatie van de VN ongeveer 14.000 mensen in de Donbass door beschietingen om het leven gekomen.

En dan was er nog de artillerieactiviteit van de Oekraïense strijdkrachten in de beide weken voor de Russische aanval. Een trommelvuur van stijgende intensiteit, dat waaruit een op handen zijnde aanval uit het westen was af te leiden. Dat is in telegramstijl de voorgeschiedenis van de Oekraïne-oorlog. De 24e februari 2021 was niet de dag waarop Rusland zonder reden een vreedzaam land overviel!

Hebben de VS een tot de tanden bewapend Cuba geaccepteerd, het liefst nog voorzien van atoomraketten? Zouden ze nu bijvoorbeeld een door Rusland bewapend Mexico accepteren? Twee keer nee! De VS hebben proxy-oorlogen gevoerd zoals die in Vietnam of Korea, ze hebben gekozen regeringen ten val gebracht, die niet in de kraam van de eigen strategie pasten, en burgeroorlogen veroorzaakt waar grondstoffen waren te halen – het laatst in Irak en Afghanistan, in Libië en in Syrië.

De VS willen deze uitputtingsoorlog in de Oekraïne en ze zullen hem verder aanwakkeren. Het Amerikaanse tijdschrift “The American Conservative” vatte het bondig samen: “De VS zullen Rusland tot de laatste Oekraïner bestrijden.” De oorlog in de Oekraïne is op het eerste gezicht een Oekraïens-Russische oorlog. Hij is op het tweede gezicht een Amerikaans-Russische oorlog. En, daarop wijst de Franse historicus, demograaf en antropoloog Emmanuel Todd in een lezenswaardig interview met de Zwitserse “Weltwoche”, “in deze oorlog gaat het om Duitsland”.

3. Duitslands rol in de Oekraïne-oorlog

Ja, wij zijn een van de oorlogsredenen. Ik wil dat ook kort schetsen: een samengaan van Duitsland met Rusland is de nachtmerrie van de Amerikaanse geo-strategen. Waarom eigenlijk? Duitsland leeft en gedijt niet vanwege zijn grondstoffen, maar omdat ons volk begaafde ingenieurs, technici, uitvinders heeft voortgebracht. Bij ons is bijna alles grondiger doordacht en verbeterd dan elders in de wereld.

De natuurlijke partner van onze werk- en levenswijze zou Rusland zijn, een bijna oneindig groot land met bijna onuitputtelijke hoeveelheden grondstoffen. Daarbij komt: de Duitsers en de Russen hebben eenzelfde soort innerlijke stemming – de Duitse cultuur geldt in Rusland als de bekroning van datgene wat men kan componeren, denken en bouwen. Evenzo geldt de Russische cultuur in Duitsland als uitdrukking van een menselijk verlangen en menselijke warmte, die wij in onszelf kennen, maar misschien niet vaak genoeg durven laten zien.

En nu staan we voor de derde keer binnen een eeuw tegen Rusland opgesteld, en dat betekent: tegen onze oer eigen belangen en tegen een volk waarmee we het prima kunnen vinden zodra er vrede heerst. Om een niet te overbruggen muur tussen Duitsland en Rusland te bouwen, heeft men een rigide sanctiepolitiek doorgedrukt; en omdat sancties de inbedrijfstelling van Nordstream I en II wellicht niet verhinderd zouden hebben, heeft men de pijpleidingen gewoon opgeblazen. Dat was de eerste oorlogsaanval op de Bondsrepubliek Duitsland!

De hierboven al genoemde Emmanuel Todd zei hierover het volgende: “Nordstream II – natuurlijk waren het de Amerikanen. Maar dat is absoluut onbelangrijk. Dat is normaal. Belangrijk is de vraag: Hoe kan een samenleving geloven dat de Russen het geweest zouden kunnen zijn?” Overigens ziet Emmanuel Todd de Europeanen in een “adembenemende toestand van geestelijke verwarring”. Dit zou vooral voor de Duitsers gelden, die nog steeds geloven door de VS beschermd te worden. De man heeft helaas gelijk!

Welk idee zat er achter de beide Nordstream pijpleidingen? Nee, ze zijn niet het vriendelijke vriendschapsbandje tussen Duitsland en Rusland. Ze zijn er geen bewijs voor dat Rusland Russische politiek wilde bedrijven. Nordstream I en II zin gewoon oer eigen Duitse belangenpolitiek. Wie tussen de blokken zit, zoals Duitsland, doet er goed aan om niet alleen maar van een kant afhankelijk te zijn.

Nordstream betekende tegen de Amerikanen te kunnen zeggen: wanneer jullie te duur of te brutaal worden, dan hebben wij alternatieven. Dit alternatief hebben we nu niet meer. De vazal mag nu vloeibaar gas bij de hegemoon kopen, dat drie tot zeven keer zo duur is. Dit concurrentienadeel kan zelfs niet meer gecompenseerd worden door Duitse ijver en Duitse ingenieurskunst.

De gevolgen van de escalatie van de Amerikaanse economische oorlog tegen Duitsland werden door handwerkers uit het district Halle-Saale in een open brief aan de bondskanselier realistisch gecategoriseerd. Zij formuleerden: “Het gaat om niets anders dan om het economische sterven van Duitsland!” Maar het gaat in deze oorlog niet alleen om economie, het gaat niet alleen om grondstoffen. Het gaat bij de confrontatie in de Oekraïne ook om een andere weg in de toekomst, om een ander mensbeeld.

Waarom hakken de concernmedia, de politiek, de civiele samenleving en de grote organisaties eendrachtig op landen zoals Rusland, Hongarije, Servië, maar ook Turkije in? Het antwoord luidt: deze landen vertegenwoordigen vaak politiek nog altijd datgene wat we vinden, wat we bedoelen als we zeggen: Duitsland, maar normaal!

Ja, he tis normaal wanneer een Viktor Orbán zijn Hongaarse volk verdedigt, wanneer hij het huwelijk tussen man en vrouw en de kinderrijke familie tot de grondslag van het volk en de natie verklaart; wanneer hij met andere kleinere naties een bondgenootschap sluit om noch door de VS noch door Rusland of de EU platgedrukt te worden.

Ja, het is normaal wanneer een Vladimir Poetin de macht van de oligarchen terugdringt en van hen de beslissing verlangt: voor of tegen Rusland – dan is dat voorbeeldig. Ja, het is normaal wanneer in Rusland of Servië het geloof voor iets wordt aangezien dat fundamenteel tot de innerlijke gezondheid van het volk behoort. En ja, het is normaal wanneer men tegen de vernietiging en verdomming van de eigen traditie en geschiedenis in verzet komt.

Dat alles is normaal!

Ik beken: wanneer ik in het oosten ben, verlang ik naar het westen. Wanneer ik in het westen ben, dan verlang ik naar het oosten. Ik ben een man van het midden, ik ben Duitser!

Maar met een Westen, dat ons met zijn infantiele zendingsbewustzijn en zijn waarden-kolonialisme in de hele wereld onpopulair maakt, dat onze culturele, ja geslachtelijke identiteit van ons wil afpakken, dat onze kinderen vroeg en hyper seksualiseert, dat mensen wil degraderen tot een nummer, met dit decadente, bonte Westen heb ik niets, maar dan ook niets te maken!

Onze rol is niet die van de arrogantie tegenover andere landen. Geen land ter wereld heeft meer boeken in de eigen taal vertaald dan Duitsland. Wij zijn er als cultuurnatie veelmeer toe geroepen om heel nauwkeurig te begrijpen wat andere landen en volkeren vinden en hoe ze leven.

Beste vrienden, ons volk is er ooit toe verleid om zijn genegenheid tot andere volkeren en culturen te vergeten. Als gevolg daarvan werden er enorme verwoestingen aangericht, ook daar waar nu weer gevochten wordt. Ook deze les leiden we af van ons “Nooit meer oorlog!”.

Maar hebben we nog de kracht om ons als vredesmacht te positioneren? Of beperkt onze rol zich tot het opvangen van leed? Dat zou in ieder geval veel minder erg zijn dan ons door de levering van enkele verouderde tanks weer tot oorlogspartij te laten maken. Want dat is de kwade bedoeling achter de volledig ontoereikende leveringen aan de Oekraïne: van landen zoals Duitsland oorlogspartijen ter maken, symbolisch, om het provocatiepotentieel tegen Rusland steeds verder te verhogen.

4. Duitslands taak en de AfD

Ik wil graag in een kort afsluitend hoofdstuk nog opmerkingen maken over Duitslands taak en onze rol als AfD. Ja, mijn wens en mijn doel is een nieuwe multipolaire vredes- en wereldorde. En in deze nieuwe wereldorde moet Europa een zelf beschikkende, eigen pool zijn. Deze nieuwe multipolaire vrede- en wereldorde moet een wereldorde zonder hegemonie zijn. Ik vind dat dit een mooie visie is en ze zou ons kracht moeten geven!

Een feit is echter ook dat het mooie woord “soevereiniteit”, dat 350 jaar geleden hier in dit huis al zo vaak als geen enkel ander werd genoemd, nauwelijks op het huidige Duitsland toegepast kan worden. Kunnen wij vrij over onze politiek beslissen? Kunnen we ook nee zeggen? Nauwelijks.

We hebben onze economische soevereiniteit aan de EU, onze valutasoevereiniteit aan de ECB en de defensiesoevereiniteit aan de NAVO afgestaan. Bovendien bestaat nog steeds het bezettingsrecht uit het Duitsland-verdrag van 1952. In ons land bevinden zich 35.000 Amerikaanse militairen en ongeveer 10.000 tot 15.000 medewerkers van de Amerikaanse geheime diensten, die ook wapens mogen dragen. Daarbij komt een politieke elite, die door derden wordt bepaald.

Dat is een situatie, die realistisch gezien alleen maar het bakken van kleine broodjes toelaat: Duitslands rol moet zich nu tot vijf punten beperken:

1. Zich niet in deze oorlog laten trekken.
2. Zich humanitair maximaal in te zetten, dus ook in de geneeskundige dienst en het THW (Technische Hilfswerk) te investeren en aan beide kanten menselijk leed te verzachten.
3. Een leidende rol in de verzorging van vluchtelingen overnemen, en wel in het vluchtland, in de buurt van de grens.
4. Zich als plaats van onderhandelingen voor vredesgesprekken aanbieden.
5. Het HELE verhaal vertellen, vragen stellen, een tweede en derde perspectief innemen.

Ja, we moeten het narratief van het bonte Westen en zijn concernmedia aanvallen, aanvallen en nog eens aanvallen, met verstand, met moed en dat dagelijks!

Dat laatste is vooral de taak van de enige relevante oppositiepartij in het land, de AfD, onze partij.

Beste vrienden, tot slot wil ik jullie er graag aan herinneren:

toen vanaf 2015 de eerste grote vluchtelingengolf het land werd binnengelaten, hebben wij onze stem verheven voor onze bedreigde identiteit, voor ons Duitse volk.

Toen vanaf 2020 een nieuwe overheidsstaat met geconstrueerde aanleidingen ingreep in onze burger- en grondrechten, hebben wij onze stem verheven voor de vrijheid.

En nu moeten we met alle kracht onze stem verheffen voor de vrede. Vanaf Duits grondgebied mag nooit meer oorlog, alleen nog maar vrede uitgaan!

Wij waren en zijn de partij van het Duitse volk, de partij van de vrijheid en de partij van de vrede. Voor het Duitse volk, voor de vrijheid, voor de vrede werken, strijden en vechten we – en we zullen zegevieren!

Leve Westfalen, leve ons Duitse vaderland, leve het ware Europa!

Bron:
pi-news.net

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)