LONG READ: Hoe de VS hun Europese koloniën uitbuiten

(Door: Thomas Röper – Vertaling: E.J. Bron)

De EU-landen zijn in feite koloniën van de VS en op dit moment wordt bijzonder duidelijk hoe de VS hun Europese vazallen letterlijk uitzuigen. Maar is er voor Europa nog een uitweg, of is zijn lot al bezegeld?

Dat de VS de EU-landen op dit moment uitzuigen, is duidelijk. De VS hebben hun sinds een decennium vervolgde doel om Europa van hun LNG afhankelijk te maken, bereikt. De daaruit voortkomende hogere energiekosten verzwakken de economische concurrentie uit Europa en met de nieuwe “inflatiebestrijdingswet” lokken de VS – geheel in de zin van het parool “America first”- nu de Europese industrie aan. Door de EU-landen er ook nog toe te brengen om hun wapens aan de Oekraïne te leveren om daar tot schroot te worden geschoten, verzekeren de VS zich bovendien nog van bewapeningsopdrachten ter waarde van honderden miljarden.

Het resultaat is niet echt verrassend: de EU en haar lidstaten worden economisch en politiek verzwakt en zodoende in een nog grotere afhankelijkheid van de VS gedreven. Men moet wel uitgesproken naïef zijn wanneer men zou willen geloven dat deze winst in de Lotto de VS quasi toevallig in de schoot gevallen is en dat de VS dat niet van tevoren gepland hebben.

Bij het Russische persbureau TASS is een analyse over dit onderwerp verschenen, die ik vertaald heb:

Euro-Atlantische eenheid: hoe de VS Europa bestelen

Denis Dubrovin, het hoofd van TASS België, over dat de EU de handelsoorlog tegen de VS verliest en waarom Brussel en Washington elkaar trouw blijven.

Is het collectieve westelijke front tegen Rusland verenigd of zijn de tegenstrijdigheden zo groot dat het zelfs tot een handelsoorlog tussen de EU en de VS zou kunnen komen, die voor Rusland nieuwe mogelijkheden zou openen?

Kort gezegd: ja, het front is verenigd, maar er bestaan tegenstrijdigheden en ze zin catastrofaal. Nee, er zal geen handelsoorlog komen, want de EU heeft deze al “op het droge” verloren. En ja, Rusland heeft een enorm tijdvenster, dat met het Westen niets meer te maken heeft.

Hieronder zal ik proberen deze bovenstaande antwoorden in detail uit te leggen. Ik begin in het midden.

Hoe men een handelsoorlog kan verliezen: een leidraad

Sinds de uitbraak van het conflict in de Oekraïne heeft de EU onverbiddelijke sancties tegen haar (na China en de VS) op twee na grootste handelspartner Rusland opgelegd. Sinds februari 2022 hebben de “strafmaatregelen” een draconische omvang aangenomen. Bovendien zijn het juist de Amerikavriendelijke Oost-Europese landen die de sanctiehysterie actief ondersteunen. In een mum van tijd werden veel logistieke verbindingen onderbroken, waarvan de belangrijkste op energiegebied. Terwijl de Russische Federatie in het jaar 2021 meer dan 40% van haar gas aan de EU geleverd heeft, is dat op dit moment nog maar 9%. De vervanging vindt plaats door alles wat de EU kan krijgen, maar vooral door LNG, in het bijzonder uit de VS.

Volgens informatie van de Europese Commissie zijn de LNG-leveringen uit de VS in de eerste 11 maanden van het jaar 2022 in vergelijking met dezelfde periode in 2021 met 137% gestegen. Dat is bijna 2,5 maal zoveel. Tegelijkertijd overstijgt de prijs voor Amerikaans LNG, afhankelijk van de situatie aan de hubs, de kosten voor Russisch aardgas uit pijpleidingen met het drie- tot zevenvoudige. De situatie met de explosies bij Nord Stream ziet er zo uit alsof dat een soort bevestiging van de nieuwe oriëntering van de EU op energiegebied was.

En kennelijk is de Europese Commissie heel tevreden met dit resultaat, want het dure gas heeft de hernieuwbare energieën rendabel gemaakt, die in de laatste tien jaar tot aan de energiecrisis in Europa zwaar gesubsidieerd werden. Zal de groene agenda dus toenemen?

Gas is echter bij lange na niet de enige Russische bron die Europa van zichzelf met toestemming van Washington heeft afgepakt, van de verliezen door het uitstappen uit de Russische markt maar helemaal te zwijgen.

De krachtsverhouding tussen de EU en de VS

Wat zijn de eerste resultaten van deze maatregelen van de herverdeling van de economische bronnen van de EU en de VS? Ze zijn treurig voor Europa.

Ten eerste maken de VS met de verkoop van LNG aan de EU directe superwinsten en de Europeanen betalen er dienovereenkomstig voor.

Ten tweede vermindert de sterke stijging van de energiekosten het concurrentievermogen van de Europese industrie tegenover de Amerikaanse al duidelijk; hier maken de Amerikaanse producenten indirecte winsten, die niemand berekent, die echter duidelijk hoger kunnen zijn dan de winsten uit de verkoop van LNG. Volgens Eurostat zijn de betalingen van de private verbruikers in het jaar 2022, afhankelijk van de contractvoorwaarden, met het 2,5- tot 5-voudige gestegen. De energiekosten voor industrie en bedrijven zijn in de EU in enkele gevallen met het 7- tot 10-voudige gestegen.

Ten derde: nadat de VS de wet ter directe ondersteuning van de in de VS gevestigde ondernemingen hadden aangenomen – de “Inflation Relief Act” met een volume van $ 369 miljard –, begonnen Europese producenten, verzwakt door de stijgende energieprijzen en de sancties tegen Rusland, een deel van hun productie naar de VS te verplaatsen. Dat zijn nieuwe belastingen, arbeidsplaatsen en meer koopkracht voor Washington en exact het tegendeel voor Brussel, dus nog een bron voor meer economische macht van de VS ten nadele van Europa.

Uiteraard worden alle drie punten door de Europese belastingbetalers betaald.

Schaakmat.

Maar nee, dat is nog niet alles.

Ten vierde geven de EU-landen een aanzienlijk deel van hun wapenbestanden aan de Oekraïne en moeten zij deze dringend aanzuiveren. Dat betekent dat in de praktijk de droom van de VS wordt vervuld: de afwijzing van het hele Europese deel van de NAVO van Sovjet-wapens, die dringend door nieuwe wapens (volgens NAVO-standaard) vervangen moeten worden. Dan is de vraag te stellen: wiens militair-industriële complex zal onder de omstandigheden van de energievoorwaarden en de productieproblemen in Europa in staat zijn om de meest concurrerende omstandigheden voor de belangrijkste bewapeningsopdrachten uit Europa aan te bieden: de Amerikaanse of de Europese? Ook dat zullen de Europese belastingbetalers betalen.

Ten vijfde: sinds het begin van de jaren-2000 eisen de VS dat de Europese landen hun defensie-uitgaven tot 2% van het bbp verhogen en dat minstens 30% aan de koop van nieuwe wapens (die bij wie gekocht worden?) wordt uitgegeven. Vorige week zei de secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, op het World Economic Forum in Davos dat 2% van het bbp geen doel meer zou zijn, maar de ondergrens van de militaire uitgaven van de NAVO-landen.

En tenslotte ten zesde: zoals Charles Michel, de president van de Europese Raad, in Davos verklaarde, heeft de EU in het jaar 2022 € 50 miljard voor alle soorten van hulp aan de Oekraïne uitgegeven, exclusief de financiële middelen voor de ondersteuning van Oekraïense vluchtelingen en de daarmee verbonden problemen, waarmee opnieuw in de eerste plaats de landen van Europa geconfronteerd worden. Dat is bijna 1/3 deel van de EU-begroting voor 2022 van € 167 miljard.

Niet voor niets zei de eerste plaatsvervangende voorzitter van de Europese Commissie, Valdis Dombrovskis, op het forum in Davos dat de Europese Commissie de EU-landen mogelijk zal oproepen om deze zomer extra bijdragen aan de EU-begroting te leveren, omdat het geld weg is. Dat betekent zonder twijfel nieuwe belastingen of kredieten, die de economische situatie in het oude Europa, dat met 80% van het bbp in de schulden zit, niet zullen verbeteren.

Nu is het echt schaakmat.

Ik heb echter een klein nawoord: de VS zijn bereid om te investeren in de productie van munitie voor de Oekraïense strijdkrachten, evenals in de productie van de schaarse munitie uit de Sovjettijd in de arme oostelijke EU-landen. Het militair-industriële complex in de VS stuit eveneens op zijn capaciteitsgrenzen en in Oost-Europa zijn relatief goedkope arbeidskrachten en – het belangrijkste – een eenvoudige logistiek voor de levering van de goederen aan de afnemers. Door Europa een stuk van de “Militair-industriële koek” te geven, binden de VS de EU nog steviger aan het conflict in de Oekraïne.

Problemen en eensgezindheid

De problemen tussen de beide kanten van de Atlantische Oceaan zijn dus enorm. De VS zijn ermee begonnen Europa letterlijk uit te persen en aan hem de financiële, zakelijke en intellectuele bronnen te onttrekken. De Amerikaanse inflatiebestrijdingswet, die volgens de woordvoerder van de leider van de EU-instellingen voor “aanzienlijke bezorgdheid in Europa” heeft gezorgd, was in werkelijkheid alleen maar het toefje slagroom op dit proces.

Ja, de Europeanen waren na het aannemen van de wet gespannen en nerveus. De staats- en regeringschefs van de EU zullen op 9 en 10 februari in Brussel bijeenkomen voor een speciale topontmoeting om over de versterking van het concurrentievermogen van de zwaar aangeslagen Europese economie te overleggen. Ze zien drie oplossingen: lagere belastingen, goedkope investeringen en nieuwe goedkope grondstofbronnen.

Deze goedkope bronnen zoekt de buitenlandse dienst van de EU onder Josep Borrell intensief in heel Afrika, maar bij terugkomst van zijn reizen door Afrikaans elanden beklaagt Borrel steeds dat die teveel naar het “Russische narratief” luisteren, dat hen door de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, wordt verteld. Borrell werkt er echter nog steeds intensief aan en belooft “alle Russische mythes te ontmaskeren”.

Nog moeilijker is het met het geld. In het jaar 2022 kondigde de Europese Commissie met veel tamtam de oprichting van een met € 750 miljard uitgerust EU-pandemie-wederopbouwfonds voor de periode 2021 tot 2027 aan – dit geld is afkomstig uit een intern krediet tot 2052. Dat komt nog bij de door krediet gefinancierde EU-begroting.

Het doel van deze financiële injectie was hetzelfde: het economisch herstel en de groei in de EU te bevorderen. Dit geld zal aan de EU-landen overgemaakt worden en volgens berichten van Europese media konden niet alle landen het absorberen. In gewone taal betekent dit dat zelfs deze subsidies het vertrouwen van de ondernemingen in de Europese economie niet vergroten. Daarom de vraag: zullen nog eens 300 tot 400 miljard euro geleend geld de EU helpen, wanneer de gemeenschap een tegenhanger van de Amerikaanse “Inflation Reduction Act” creëert?

De gelederen sluiten

Waarom blijft het front tussen de EU en de VS bij deze omvang aan problemen elkaar trouw, terwijl de EU zelf langzamerhand de economische schaduw van de NAVO wordt?

Volgens mij zijn de belangrijkste reden daarvoor de globalistische elites en hun controle over de media. Wanneer we kijken naar de leiders van alle EU-instellingen, zien we minder Europese politici dan overtuigde trans-Atalantici. Charles Michel, president van de Europese Raad, Ursula von der Leyen, voorzitster van de Europese Commissie, Roberta Metsola, voorzitster van het Europees Parlement – zij allemaal geven lippendiensten over hun zorgen over het welzijn van de Europese burgers af, terwijl ze de globalistische agenda bespoedigen.

Daarbij kan men de beroepskwaliteiten van deze politici aan de hand van enkele voorbeelden karakteriseren. Von der Leyen leest in een verklaring over de EU-ondersteuning voor de Oekraïne een tekst voor, waarin wordt gezegd dat de verliezen van de Oekraïne “tot 100.000 militaire officieren” zouden bedragen. Vanuit haar ervaring als minister van Defensie van Duitsland weet ze ten eerste niet dat de door Kiev zorgvuldig verzwegen verliezen een mediale explosie zouden veroorzaken, en ten tweede weet ze niet dat er in het Oekraïense leger nauwelijks “100.000 militaire officieren” kunnen zijn. Of Charles Michel, die in Kiev verklaart dat hij over tijden droomt, waarin “een Oekraïner de Europese Raad of de Europese Commissie leidt”.

Tegelijkertijd beleven we op het niveau van natiestaten een snel verval van de leidinggevende persoonlijkheden, het verdwijnen van politici zoals Angela Merkel, Jacques Chirac, om maar helemaal te zwijgen van Gerhard Schröder, François Mitterand of Margaret Thatcher, die in staat waren pogingen af te weren om de soevereiniteit van hun landen te beperken, doordat zij de Europese integratie alleen maar langs vectoren leidden die voor hun volkeren werkelijk van voordeel waren.

Hoe de EU zulke elites heeft gekregen, is onderwerp van een apart, omvattend onderzoek. Maar kort gezegd: het is de dominantie van de globalistische en trans-Atlantische agenda in de wetenschap, in het onderwijs en in de media. De huidige elite is een generatie, die vanaf haar jeugd met de ideeën van het trans-Atlantisisme is opgegroeid.

Deze agenda wordt door trans-Atlantische centra zoals de “Atlantic Council”, het “German Marshall Fund” en andere op de VS georiënteerde structuren geformuleerd. En dat alles wordt in talrijke “Europese” forums zoals het laatste WEF in Davos of de komende Veiligheidsconferentie van München in februari verankerd, waarin in principe geen discussie plaatsvindt, maar iedere spreker het alleen maar eens is met de anderen.

De rol van de VS en de dollar

Een eenvoudige vraag moet heel duidelijk beantwoord worden: hoe hebben de VS de macht overgenomen? Het antwoord: ze waren de belangrijkste profiteurs van twee wereldoorlogen, die tegelijkertijd hun concurrenten vernietigd hebben. De Eerste Wereldoorlog leverde Amerika een enorme industriële opbloei op en opende het verwoeste Duitsland en in geringere mate ook andere landen van de Oude Wereld voor investeringen. De Tweede Wereldoorlog maakte het voor de VS mogelijk om het grootste deel van Europa op te kopen, zowel economisch, door het in het kader van het Marshallplan met geld te overspoelen, als ook geestelijk, door zichzelf tot overwinnaars bevrijders en belangrijkste verdedigers van de Europese volkeren te verklaren. Op deze basis begonnen ze massale inspanningen om nieuwe generaties Europese trans-Atlantici groot te brengen. En natuurlijk heeft de oorlog de koloniale wereldorde gebroken, die de VS van de voormalige Europese koloniale machten op zichzelf hebben overgedragen.

De vraag of de VS opnieuw zullen proberen hun succes met het huidige globale hybride conflict te herhalen en daarbij proberen niet in de afgrond van een atoomoorlog te storten, is mijns inziens zuiver retorisch.

De VS hebben slechts één probleem. Alle bonificaties die ze krijgen, zouden geschrapt kunnen worden wanneer de wereld zich van de dollar afkeert als reservevaluta. Dat zou de financiële, economische en politieke ondergang van de VS zijn, zoals wij ze kennen. En deze uitkomst is zeer waarschijnlijk wanneer de VS en de landen die zich bij hen aansluiten in deze confrontatie overwonnen worden. De functie van de dollar als belangrijkste reservevaluta wordt niet door economische, maar door militaire macht gegarandeerd.

Daarom zijn de VS bereid om de inzet in dit conflict steeds verder te verhogen, omdat ze weten dat een overwinning in de confrontatie met Rusland tenminste een gedeeltelijk behoud van de dollar in deze eigenschap garandeert, wat betekent dat alle bonificaties, die ze van Europa hebben gekregen, gekapitaliseerd kunnen worden.

Het venster van de gelegenheid

Dan komen we bij het tijdvenster voor Rusland in deze situatie. Dat is er, maar de invoering zal veel moed en zeer grote intellectuele, organisatorische en militaire inspanningen vereisen. In de kern gaat het er om dat de verandering van het conflict in de Oekraïne door het collectieve Westen in een globale hybride oorlog tot een feitelijke afkoppeling van Rusland van het Amerikaans bepaalde en beïnvloede wereldsysteem heeft geleid. Als Rusland in hetzelfde moeras van de globale arbeidsdeling en elitevorming blijft steken, waarin de EU al volledig is verzonken, dan zou Rusland haar lot over 15 tot 20 jaar – wanneer een nieuwe generatie politici vanaf de kleuterschool met de westelijke modellen is opgegroeid – onvermijdelijk herhalen.

Dertig jaar geleden leek het velen helemaal niet zo slecht om een satelliet van de VS te zijn, omdat er sprake was van voorzienbaarheid en een duidelijk systeem van regels, die men alleen maar strikt moet opvolgen. Helaas hebben deze 30 jaar laten zien dat het slecht afloopt met Amerikaanse satellietstaten: als ze niet over voldoende bronnen beschikken of wanneer hun ondersteuning economisch onrendabel wordt, worden ze gewoon opgegeven, zoals de Afghanen, die zich vastklemden aan de landingsgestellen van Amerikaanse vliegtuigen, of de Koerden, de belangrijkste bondgenoten van de VS, die in Syrië en in Irak in de steek gelaten werden. Wanneer er bronnen voorhanden zijn, dan voeden zij, net zoals bij de voormalige Europese koloniën en nu bij Europa zelf, gewoon de koloniale meester. En wel net zo lang als het economisch rendabel is hen uit te buiten.

Voor Rusland is dit inzicht door het militaire conflict ontstaan en het land staat nu voor de onvermijdelijke noodzakelijkheid van een veeleisende reorganisatie van zijn hele economie, waarbij haar grondbeginselen herzien worden. Het land moet een nieuwe technologische en industriële doorbraak creëren door het op grondstof gebaseerde karakter van zijn economie op te geven. De staat beschikt over alle noodzakelijke geestelijke en natuurlijke bronnen voor dit doel.

Rusland heeft deze taak in zijn geschiedenis al minstens tweemaal overmeesterd.

Bron:
anti-spiegel.ru
Door: Thomas Röper

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)