“Russofobie”: Een analyse van de ideologische acties van het Westen tegen Rusland

(Door: Jochen Fürst – Vertaling: E.J. Bron)

In de Russische media, zowel die van de staat als private, die de politiek van de Russische regering vanuit patriottische optiek als te aarzelend en te bereid tot compromissen aanvallen, is op dit moment heel veel sprake van de in het Westen om zich heen grijpende Russofobie. Laten we eerst proberen dit begrip te definiëren.

“Russofobie” noemen we een algemene, van in openlijke haat omslaande afkeer van het Russische volk en zijn cultuur. Deze afkeer is in de regel van zuiver emotionele aard, wordt echter ook vaak met schijn rationele argumenten gemotiveerd, waarop we later zullen ingaan.

Dat de Russofobie vooral sinds het begin van de “militaire speciale operatie” in de Oekraïne in de landen van de zogenaamde “westelijke waarde gemeenschap” veel deining veroorzaakt, is een duidelijk feit. Toen bijvoorbeeld de Poolse minister van Culturele Zaken, Piotr Gliński, begin april 2022 verklaarde dat de Russische cultuur “uit de maatschappelijke sfeer zou moeten verdwijnen” en dat het nu “niet het moment voor het Russische ballet of Tsjechov en Poesjkin” zu zijn, dan was dit een onverholen uitdrukking van Russofobie. Deze woekerde bijzonder heftig in Polen, kwam echte rook in bijna alle andere westelijke landen aan het licht; hiervan getuigen de massale afzeggingen van concerten, waarbij werken van Russische componisten opgevoerd zouden worden.

Niet noodzakelijk identiek met Russofobie is daarentegen kritiek op de politiek van de Russische – respectievelijk vroeger Sovjet – leiding of op de ideologie van de Russische respectievelijk Sovjet-staat. Toen d epublicist Anatoli Wassermann op 11 januari 2023 in een tv-uitzending beweerde dat anti-sovjetisme en Russofobie “twee kanten van dezelfde medaille” zouden zijn, en dat het anti-sovjetisme onvermijdelijk voor Russofobie zou zorgen, komt dit gewoon niet overeen met de feiten.

De schrijver van dit artikel is tijdens de Koude Oorlog in een West-Europees land opgegroeid, waarin het Sovjet maatschappelijk model door de overweldigende meerderheid van de bevolking bot werd afgewezen, er echter geen cultureel of racistische gemotiveerde rassenhaat bestond, of alleen maar in sporadische gevallen. Geen mens zou destijds op het idee zijn gekomen om de balletten De notenkraker of Het Zwanenmeer van het podium te verbannen; Tolstoj, Dostojevski en Tsjechov werden ijverig gelezen. Volgens de destijds in het Westen heersende denkwijze was het Russische volk zelf een slachtoffer van de communistische dictatuur en had zodoende in principe dezelfde vijand als de eveneens door het communisme onderdrukte volkeren van Oost-Europa evenals de door het communisme latent bedreigde naties ten westen van het IJzeren Gordijn.

Dienovereenkomstig argumenteren de systeempolitici en systeemjournalisten nu in het Westen: ze proberen Russofobe verklaringen te vermijden en maken geldend dat het boze Poetin-regime de schuld zou zijn van de “niet geprovoceerde agressie tegen de Oekraïne”, waartegen de bevolking van Rusland hopelijk snel zou opstaan. Deze hoop is niet in vervulling gegaan en zal ook in de toekomst moeilijk in vervulling gaan. (de voorgeschiedenis van het conflict, van de anno 2014 door de VS georganiseerde putsch in Kiev via de constante schending van de Akkoorden van Minsk door de Oekraïense leiding tot aan de voortdurende terreur tegen de burgerbevolking van de Donbas laten de huichelaars zorgvuldig weg).

Anglo-Amerikanen zouden Rusland nu het liefst in stukken verdelen

Wanneer Groot-Brittannië – afgezien van twee korte intervallen in de vorm van de beide wereldoorlogen – altijd een tegen de belangen van Rusland gerichte politiek heeft bedreven, lag hieraan zeker geen haat op het Russische volk en zijn cultuur ten grondslag, maar gewoon geopolitieke rivaliteit. En wanneer de Anglo-Amerikaanse toppolitici er nu nauwelijks een geheim van maken dat ze het liefst Rusland niet alleen maar duurzaam verzwakken, maar meteen in een aantal staten zouden willen stuk hakken, komt dit streven eveneens niet voort uit hun Russenhaat, maar uit hun wens om zich te ontdoen van een ongemakkelijke concurrent en diens rijkdommen in te pikken. De tegenstelling tussen Rusland enerzijds en Groot-Brittannië en Amerika anderzijds weerspiegelt de door theoretici van de geopolitiek steeds opnieuw benadrukte tegenstelling tussen land- en zeemachten.

Om hun confrontatiekoers tegen Rusland populair te maken bij hun bevolkingen, motiveerden de Britse en Amerikaanse leiders evenals de Anglo-Amerikaanse pers hem regelmatig met ideologische argumenten. Rusland, beweerden zij, zou in principe een half geciviliseerd “Aziatisch land” met een mensen vijandige, autocratische regeringsvorm zijn. Was het volgens deze interpretatie tot aan de Eerste Wereldoorlog het tsaristische systeem, dat zijn onderdanen onbarmhartig onderdrukte en waaronder de Joden in constante angst voor pogroms leefden, kwam in de plaats van de “tsaristische despotie” later de communistische dictatuur.

Dat de enorme wereldbeschouwelijke verschillen tussen het westelijke kapitalisme en het Sovjet staatssocialisme echt waren, is natuurlijk onbetwist, maar toen vooral de VS al snel na de Tweede Wereldoorlog een kruistocht tegen het “antidemocratische Sovjet-regime” uitriepen, bevatte deze oproep een hoge mate aan huichelarij: zoals bekend hebben de VS zich zonder aarzelen zelfs met de meest gewetenloze tirannen verbonden wanneer deze nuttig voor hen waren. “Ja, hij is een smeerlap, maar hij is onze smeerlap”, zei de Amerikaanse president Truman bars tegen een van zijn adviseurs, nadat deze had geklaagd over de meedogenloosheid van de Nicaraguaanse dictator Anastasio Somoza Garcia.

Zoals we zien, worden en werden zuiver machtspolitieke belangen vaak met argumenten omkleed die men wel degelijk Russofoob zou kunnen noemen, omdat ze vaak van het – door de natuurlijke of historisch-cultureel gemotiveerde – zogenaamde onvermogen van het Russische volk uitgaan om een “geciviliseerde” en “democratische” orde op te bouwen. In bijzonder hoge mate wordt de mythe van de “slavenmentaliteit” van de Russen uiteraard door de Oekraïense nationalisten bevorderd, voor wie deze bijna onontbeerlijk is.

De essentie van het Oekraïense nationalisme is namelijk de wil om zich koste wat het kost van Rusland te onderscheiden en zodoende het bestaan van een onafhankelijke Oekraïense natie te rechtvaardigen. Hiervoor zijn massale geschiedvervalsingen nodig, van het bedenken van een zelfstandige ontwikkeling van de door de “grote Ukren” opgerichte Oekraïne tot aan de these toe dat de Oekraïners zich altijd al door ontembare vrijheidsliefde zouden onderscheiden, in tegenstelling tot de Russen, die hun nek onderwerpend onder elk juk zouden buigen.

De door de publieke opinie als zodanig waargenomen Anglo-Amerikaanse leiders zijn, zoals genoemd, erop uit om Rusland als wereldpolitieke rivaal uit te schakelen en zin bodemschatten te plunderen. Wanneer Rusland niet overwegend door een Slavisch volk, maar uitsluitend door een Turkenvolk of een Mongools volk bewoond zou worden, dan zou dit niets aan de doelstellingen van Washington en Londen veranderen. Maar wie het wereldgebeuren alert volgt, weet dat de Bushs, Clintons, Obama´s, Bidens en de Johnsons slechts instrumenten van de ware machthebbers zijn, die weliswaar het voetlicht schuwen, hun sporen echter desondanks niet kunnen verbergen.

Russische spiritualiteit staat diametraal tegenover het Westen

Deze ware machthebbers zijn oneindig veel intelligenter dan de geestelijke nullen die nu in het Witte Huis of in Downing Street resideren. Vanuit puur economische belangen willen ze Rusland vernietigen, omdat ze weten dat het Russische volk de drager is van een diepe spiritualiteit, die diametraal tegenover hun eigen wereldbeschouwing staat.

Voor de Russische Orthodoxen is Moskou “het derde Rome”; Rudolf Steiner noemde de Russen het “Christusvolk”. Ondanks de sterke invloed die de moderne Anglo-Amerikaanse civilisatie ook op Rusland uitoefent, worden haar excessen slechts door een slinkende minderheid van de Russen geaccepteerd, en er zal met zekerheid een grote geestelijke wedergeboorte van Rusland komen – altijd op voorwaarde dat deze niet samen met zijn volk wordt verwoest.

Omdat de mensen die in de VS en Groot-Brittannië achter de schermen de scepter zwaaien, weliswaar intens slecht, maar gewoon noch idioten noch zelfmoordenaars zijn, zullen ze zich maar heel moeilijk met een atoomoorlog inlaten; ze willen immers niet dat New York, Washington en Londen veranderen in radioactief besmette puinhopen. Daarom willen ze Rusland met andere, minder bloedige middelen uitschakelen, zijn macht uitwissen en zijn bevolking dusdanig decimeren dat er voor de wedergeboorte van een christelijk bepaalde Russische civilisatie geen materiële basis meer voorhanden is.

Ter afsluiting nog een enorm belangrijk punt. Dezelfde krachten, die Rusland haten, haten in bijna ieder individueel geval ook Duitsland, omdat ze diens geestelijke kracht, zijn – nu bruut onderdrukte, maar nog altijd aanwezige – spiritualiteit vrezen. Russofobie en Germanofobie zijn twee afschuwelijke tweelingzussen. Zoals de campagne tegen Rusland vaak met historische argumenten (“het tsaristische slavensysteem”, “de communistische geweldheerschappij”) werd gemotiveerd, werd en wordt ook het constante heftige campagne tegen Duitsland regelmatig met historische argumenten, vooral natuurlijk de “wereldhistorisch unieke misdaden van het naziregime”, gevoerd.

Niets leidt voorbij aan het besef dat Russen en Duitsers dezelfde tegenstrevers hebben, en in hetzelfde schuitje zitten. Wie beide volkeren verafschuwt en wil vernietigen, zal vanzelfsprekend uit alle macht proberen hen tegen elkaar op te hitsen. Zolang in Berlijn stupide lakeien van de Angelsaksen – en daarmee tegelijk ook hun wel degelijk niet Angelsaksische mannen achter de schermen – een suïcidale confrontatiekoers tegen Moskou varen en wapens aan het Zelensky-regime leveren, zal deze rekening opgaan. De schrijver vertrouwt er echte rop dat de geschiedenis haar laatste woord nog niet gesproken heeft!

Bron:
unser-mitteleuropa.com
Door: Jochen Fürst

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)